Άλμα πίστης

Χρειάζεται η κατίσχυση εμπιστοσύνη?  

 

Μάλλον πίστη θα το έλεγα...γιατί αν δεν το πιστέψεις δεν πρόκειται να γίνει...

 

Δεν τον χαλάω τον χρόνο μου με ευχαριστεί ο διάλογος(ενδεχομένως προτιμώ να διορθώνομαι παρά να μένω στο σκοτάδι μόνη μου)...ευχαριστώ για την πρόταση...

 

Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο μεταξύ του παραδείγματος του Αβραάμ και των συγκεκριμένων ερωτήσεων:
Θα ήθελα να ρωτήσω όσες υ έχουν «καλεστεί» να κάνουν το άλμα πίστης: Τι είναι αυτό που τελικά οδήγησε το βήμα σας?
Η εμπιστοσύνη προς τον Κ, κάτι που χτίζεται σιγά-σιγά?
Η γνώση/βεβαιότητα ότι θα σας αρπάξει ακόμα και αν το άλμα μείνει στα μισά?
Ή κάτι άλλο?

Και είναι ενδιαφέρον να ξεκινήσουμε από το παράδοξο. Ο Αβραάμ, δεν προχώρησε προς τη θυσία γνωρίζοντας ότι ο άγγελος θα τον σταματήσει, ούτε ελπίζοντας ότι ήταν κάποιο τεστ. Μπορεί να μην του άρεσε, ναι, μπορεί να μην ήθελε να το κάνει, σαφώς. Αλλά το φόκους του ήταν στο μαχαίρι, όχι στο πως θα αποφύγει το μαχαίρι. Και είναι πολύ ενδιαφέρον που ο άγγελος ειναι πολύ κοντά στην σκηνή και πετάγεται με δύναμη να τον σταματήσει - γιατί η αποφασιστικότητά του Αβραάμ ήταν εκείνη τη στιγμή απόλυτη.

Για να δούμε πιο κοντά το παράδοξο μπορούμε να φανταστούμε για παράδειγμα τις αντίστροφες ερωτήσεις:
"Θα ήταν άλμα πίστης εαν ο Αβράαμ ήξερε με βεβαιότητα μέσα του ότι ο θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο?"
"Θα ήταν άλμα πίστης εαν ο Αβράαμ πέρασε όλο το βράδυ να εύχεται να είναι κάποιο τεστ?"

Το άλμα πίστης συνήθως το συνδέουμε με την ασφαλή προσγείωση. Αλλά τίποτα στην φράση "πήδα" δεν εγγυάται απαραίτητα το "θα σε πιάσω", όχι γιατί δεν υπάρχει η πρόθεση του "θα σε πιάσω", αλλά μπορεί επειδή το αντικείμενο προς εξέταση να είναι η ίδια η - απότομη ίσως - προσγείωση. Ή ακόμα και το γκρεμοτσάκισμα.

Άρα, υπάρχει ακόμα ένα παράδοξο μέσα στις ερωτήσεις που αφορά τη γνώση και τη βεβαιότητα του ότι το Κ "θα σας αρπάξει ακόμα και αν το άλμα μείνει στα μισά", ίσως γιατί - στα δικά μου τα μάτια φυσικά - είναι γιατί βάζει την σιωπηλή παράμετρο "το Κ δεν θα θέλει να σε δει να πέφτεις και να γκρεμοτσακίζεσαι" και μπορεί να θέλει να το δει και αυτό. Για πολλούς λόγους.

Έτσι, αν το άλμα πίστης καθορίζεται πριν γίνει από τις παραμέτρους "σίγουρα θα προσγειωθώ ομαλά" και "σίγουρα κάτι θα μεσολαβήσει από τη στιγμή του άλματος και της προσγείωσης" μάλλον δεν είναι τόσο άλμα πίστης.

Μπορεί το ζητούμενο να είναι να πέσεις 100 φορές και να ματώσεις τα γόνατά σου. Μπορεί το ζητούμενο να είναι να πέσεις 101 και την 102 να έρθει η πληροφορία ότι αυτό ήταν 'αρκετά καλό' ή το ζητούμενο του άλματος.

Το άλμα της πίστης βρίσκεται στην εκτέλεση της πράξης και όχι στην προσδοκία ενός όποιου διαφορετικού αποτελέσματος μετά, ή πέρα από την πράξη.

 

Ναι για αυτό είπα ότι το άλμα πίστης...είναι πίστης...όχι εμπιστοσύνης...το επεξηγείς τέλεια...(sorry αν σου χαλασα το thread...)

 

Αγαπημένο μου brilliant mind, καταρχήν έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα (ξανα)σταματήσεις να γράφεις, ναι;;;    

Ήδη ξεκινώντας η περικοπή στην Παλαιά Διαθήκη λέει ότι «ὁ Θεός ἐπείρασε τὸν ῾Αβραὰμ», δηλαδή τον δοκίμασε.

Ο Αβραάμ μπορεί κάλλιστα να πέρασε το βράδυ του ευχόμενος να είναι κάποιο τεστ. Όπως κι ο Χριστός πέρασε με μεγάλο φόβο και αγωνία το βράδυ του στον κήπο της Γεσθημανής. Διάχυτη στην Βίβλο και τα λοιπά ιερά κείμενα είναι η έννοια της Θείας Πρόνοιας, πως ό,τι γίνεται δηλαδή γίνεται για καλό και με σωφροσύνη (χοντρικά η περιγραφή).

Επομένως τόσο ο Αβραάμ, όσο και ο Χριστός, ανεξάρτητα αν γνωρίζουν την κατάληξη ή τον λόγο, ξέρουν πως αυτός ο «πειρασμός» στον οποίο υποβάλλονται δεν είναι μάταιος, ανόητος, τσαμπουκαλίδικος (γιατί ο ισχυρός μπορεί) αλλά γίνεται για κάποιον λόγο. Κι ακόμη και αν έπεφτε τελικά το μαχαίρι, θα έπεφτε για κάποιο λόγο. Και αυτή η πεποίθηση οδήγησε τον Αβραάμ σε εκείνο τον λόφο της θυσίας. Άρα, περισσότερο και από την αναλογία στα καθ’ ημάς, η εμπιστοσύνη στο Θεό του είναι που οδήγησε τα βήματά του.

Ως προς τα δικά μας, όπως έγραψα και παραπάνω, όχι, το άλμα της πίστεως – εγώ τουλάχιστον- δεν το συνδέω με ασφαλή προσγείωση. Και με καμία βεβαιότητα «θα σε πιάσω». Το άλμα το κάνεις μόνη/ος σου, δεν είναι κανείς εκεί στο σάλτο. «Το άλμα πίστεως ΔΕΝ είναι προς τον Κ».

Συμφωνώ στο ακέραιο ότι «το άλμα της πίστης βρίσκεται στην εκτέλεση της πράξης»!

Ως προς το γιατί του, επιμένω:

 

@margarita_nikolayevna
Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω: Ο Αβραάμ στο παραμύθι δεν έκανε άλμα πίστης, επέδειξε τυφλή υπακοή. Πήγε να σφάξει το γιο του επειδή ο Θεός του το ζήτησε και όχι γιατί πίστευε ότι ο Θεός θα τον γλιτώσει τελευταία στιγμή, αν πίστευε ότι ο Θεός θα γλιτώσει τον Ισαάκ τότε η όλη πράξη δεν έχει νόημα ως θυσία.

Άλμα πίστης είναι να κάνεις κάτι, όχι απλά γιατί υπακούς αλλά γιατί *πιστεύεις* στο αποτέλεσμα της πράξης, το άλμα πίστης είναι η έπρακτη απόδειξη της πίστης σου.

Το τελικό αποτέλεσμα μετράει και παραμετράει, αν δεν το πάρεις τότε η πίστη σου είναι λανθασμένη.

Άλμα πίστης είναι να αφεθείς στα χέρια του αφέντη σου να σε φέρει σε τρανς έχοντας την πίστη μέσα σου ότι αυτή δεν θα είναι η τελευταία μεγάλη συγκίνηση της ζωής σου. Άλμα πίστης είναι να σου πει "θα κάνεις αυτό γιατί είναι το καλύτερο για σένα" και εσύ να το κάνεις, όχι γιατί απλά υπακούς, αλλά γιατί παρά όλα τα εναντίον σημάδια πιστεύεις πραγματικά ότι για να το λέει έτσι ο Κ σου, είναι *έτσι*

 

...

Αυτό...
Άλλωστε η γεύση της αδρεναλίνης είναι προσωπική υπόθεση.
Η επίγευση ομοίως, η δυναμική του συνεπακόλουθου μποθγουέιζ...

 

αν και δεν έχω κατανοήσει το άλμα πίστης, πέρα απ το δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είμαι σχεδόν βέβαιος οτι δεν ορίζεται απ την προσδοκία οτι δεν θα είναι η τελευταία μεγάλη συγκίνηση.

 

Σαφώς και καθένας έχει την οπτική του και είναι τέλειο αυτό γιατί τότε έχει νόημα ο διάλογος  
Όπως είπα και στο πάνω ποστ, όχι, δεν πίστευε ότι ο Θεός του θα σώσει τον γιο του. Πίστευε πως ακόμα και αν έπεφτε η μάχαιρα στο λαιμό του γιου του, αυτό θα γινόταν για κάποιον πολύ σημαντικό και καλό λόγο.
Αλλιώς, συμφωνώ, δεν θα είχε κανένα νόημα ως θυσία.

Επειδή βαριέμαι να με ψάξω, βάζω κουοτ το @Stalker να με κουοτάρει  

Συμφωνούμε λοιπόν.

Να είμαι ειλικρινής, ας είναι μια τέτοια η τελευταία μεγάλη συγκίνηση της ζωής μου. Αξίζει τουλάχιστον  

Ξαναλέω ότι στην δική μου εμπειρία, το άλμα πίστεως δεν είναι προς τον Κ, ούτε κατά παραγγελία Αυτού.
Αυτό που περιγράφεις, για μένα είναι απλά η υποταγή, που όπως ξέρεις θεωρώ ότι είναι (και) μια απόλυτα λογική διαδικασία.  

 

@MauveDelastrange  ,

Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι οι ερωτήσεις στο αρχικό ποστ έγιναν για να βοηθήσουν κάπως τη συζήτηση. Κάποιες αναδείχτηκαν μετά από συζητήσεις με άλλα υ .

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι το άλμα πίστης συνδέεται με ασφαλή προσγείωση. Αν ήταν έτσι θαρρώ θα ήταν ένα πέρασμα. Θα του έλειπαν, για μένα, αρκετά από τα δομικά υλικά που το καθιστούν "άλμα πίστης".
Συμφωνώ μαζί σας σε αυτό

Είχα διερωτηθει ξανά, τι γίνεται αν δεν πετύχει το άλμα, αν όπως λέτε γκρεμοτσακιστει το υ, παρασέρνει σε αυτό το γκρεμοτσακισμα ολόκληρο το οικοδόμημα της Κ/υ?

Θαρρώ αυτό είναι ζητούμενο τασκ και όχι άλματος πίστης. Διερωτώμαι πόσες φορές θα νοιώσει ένα υ το ίδιο κάλεσμα? Είναι δυνατό να νοιώσει αυτό το ίδιο το κάλεσμα πάνω από μία φορά? Προσωπικά δεν νομίζω.


Σε ευχαριστώ για την παρέμβαση και τη συζήτηση