Άλμα πίστης

Όταν το υ νοιώθει ότι κινδυνεύει η σωματική ή η ψυχική του ακεραιότητα, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

 

Συμφωνώ. Κατά τα λοιπά προφανώς το υ εκτελεί και το Κ αποφασιζει

 

Είναι λίγο πιο σύνθετο.
Υπάρχει και ένα "γιατί να συμβαίνει;"

 

Δεν το βρίσκο σύνθετο. Σε μια σχέση m/s το Κ διατάζει και το σ εκτελεί. Οι ρολόι είναι ξεκάθαροι. Εγώ δεν τους αμφησβητησα ποτε

 

Εγώ σε ευχαριστώ τόσο για την κατάθεση του βιωματος σου όσο και για τη συμβολή σου για ένα όμορφο παραγωγικό διάλογο.

Θα τα ξανά πούμε, σίγουρα, στα νήματα (heart)

 

Τσιτάτη ατάκα. 
Άλλο να ακολουθείται μόνο το τι λέει το ένα άτομο χωρίς να φιλτράρεται μέσα από αίσθημα δικαίου,και άλλο να υπάρχει δίκιο και άδικο,και το θέμα να είναι ποιος το έχει έστω και εικονικά...

 

Η εμπιστοσύνη, συμφωνώ, αποτελεί διαδικασία η οποία συχνά ακολουθεί υπολογιστικες συλλογιστικες με όρους εμπορίου. Θα μετρήσω /υπολογίσω το ρίσκο και αν η πλάστιγγα γέρνει υπέρ μου τότε ναι θα (σε) εμπιστευτώ. Η εμπιστοσύνη κρύβει προσδοκίες.... Το είχε αναφέρει και η @estelwen στο ποστ #75, Είτε προς εαυτόν είτε προς τον άλλον, για να ανταποκριθεί, έστω και εκβιαστικα, στις δικές μας προσδοκίες, να μην μας απογοητεύσει... Αν μας προδώσει την εμπιστοσύνη και υπάρξει απογοήτευση, υπάρχει το ενδεχόμενο να εκληφθεί ότι εμείς κάναμε λάθος επιλογές, δεν είμαστε ικανοί για τις σωστές και καταλήγουμε να αμφισβητουμε τον εαυτό μας, λόγω των προσδοκιών που είχαμε από τον ίδιο μας τον εαυτόν μπαίνοντας έτσι σε ένα φαύλο κύκλο.

Για αυτούς τους λόγους δεν θεωρώ ότι ισχύει το

Δεν υπάρχει risk manager ούτε risk aware στο άλμα πίστης.

Αντιπαρερχομαι την ειρωνεία. Αυτό που "έδειχνε το δάκτυλο", είναι, πως και στις δύο περιπτώσεις οι πιστοί θεωρούνται" δούλοι Θεού". Οπότε δεν μιλάμε για τυφλή υπακοή αλλά για υποταγή.

Για να είμαστε βέβαιοι και οι δύο θα πρέπει να έχουμε το βίωμα και της υπακοης και του άλματος.

Είχα απαντήσει και παλιότερα στο νήμα

Όπως είχα απαντήσει και σε σένα

Και ανταπαντησες,

Πιστεύω ότι δεν έχει κανένα νόημα να το παλέψουμε περισσότερο. Διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές οπτικές  

Καμία φορά γίνεται και αυτό. Πρακτικές του τέλους της ζωής ονομάζονται (EOL). Και είναι απόλυτα θεμιτό, ειλικρινές και ηθικό. Ξεκάθαρα ο στόχος ήταν ένας και επετεύχθη.

 

Με βάλατε σε σκέψεις 
Έχετε αποκλείσει το ενδεχόμενο η κατίσχυση να μην είναι στοχευμένη αλλά προϊόν αλληλεπιδρασης με κάποιον Κ? Είμαι της γνώμης ότι είναι και αυτό ένα ενδεχόμενο.

Όσο αφορά το άλμα πίστης δεδομένου ότι γίνεται εξολοκλήρου από το υ θεωρώ ότι φέρει και την ευθύνη ακέραια. Είτε η κατίσχυση εκπορευεται και είναι στοχευμένη από το Κ είτε αποτελεί προϊόν μιας αλληλεπιδρασης. Το σκέφτομαι σε συνάρτηση (αν και είναι άλλο κεφάλαιο) των εντολών. Η ευθύνη της υλοποίησης ανήκει στο υ.  

 

Καλέ δεν είναι ατάκα.

 

...που η ιδια γέννησε, μια και η ίδια η εμπιστοσύνη δεν είναι παρά μια προσδοκία. Για μένα, ντισκλέιμερ κλπ.  

 

Δεν την ξεκίνησα εγώ, εσύ μου ζήτησες με ύφος να μην πετάω μπάλα στην εξέδρα.

Και όχι, δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους δούλους του Θεού, αυτό είναι χριστιανική (η ακριβέστερα σαυλική) θεώρηση και οι ίδιοι δεν ήταν χριστιανοί ούτε ο YWHW, έχει καμία σχέση με το Θεό των χριστιανών παρά το γεγονός ότι υποτίθεται πως είναι η ίδια οντότητα.

Οι συμβολισμοί έχουν σημασία, η δουλεία ήταν θεσμός σε αυτούς και δεν υπήρχε καμία ανάγκη να ελέγξουν την πίστη του δούλου τους, αν είχαν αμφιβολίες τους τελείωναν με συνοπτικές διαδικασίες και η θυσία του Αβραάμ δεν είναι έλεγχος πίστης στο YWHW αλλά έλεγχος υπακοής.

Αφήνοντας αυτά στην άκρη αυτό που λέω είναι πως το άλμα πίστης είναι θρησκευτική εμπειρία αλλά κάθε θρησκευτική εμπειρία δεν είναι απαραίτητα άλμα πίστης. Δεν αμφισβητώ ότι βίωσες κάτι αλλά για να το πεις άλμα πίστης θα έπρεπε να έχεις μια υπερβατική, πέραν των αισθήσεων και πιθανώς κόντρα σε αυτές, βεβαιότητα για το αποτέλεσμα.

 

Όχι. Για αυτό πρόσθεσα το:
"Σε βαθμό να προκαλέσει αυτό το άλμα στο υ".
Πιστεύω πως η αλληλεπίδραση ή η παρουσία ενός Κ είναι δυνατόν να προκαλέσει μη στοχευμένη κατίσχυση , αλλά για την πρόκληση του άλματος πρέπει να είναι στοχευμένη, διαφορετικά είναι σαν να μπαίνεις μόνη σου σε μια κατάσταση στην οποία δεν έχεις προσκληθεί.
Αν αποδεχθούμε πως υπάρχει αναγνώριση Ισχύος- κατίσχυση και το άλμα είναι η νοητική κατάσταση προς την υποταγή, τότε πέρα από το άλμα πρέπει να υπάρχει Κυριαρχία. Αν δεν υπάρχει (αποτέλεσμα μη στοχευμένης κατίσχυσης) τότε το υ δεν ερμήνευσε σωστά την κατάσταση και πιθανόν να γκρεμοτσακιστεί.


Συμφωνώ σε αυτό: