Άρρωστο

Ωραιοτατο....Κ το τελος ακομη πιο ωραιο.....

Καθως το διαβαζα (κ ειδικα το σημειο με την αγρια τριανταφυλλια) μου ηρθε στο μυαλο το εξης τραγουδι (εδω ταιριαζει καλυτερα η εκδοχη της Δωρας στο τελος).....

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

κ το ξαναδιαβασα εχοντας το να παιζει.....

 

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο θάνατος δεν είναι η τελευταία ηδονή. Αυτό όσον αφορά το μονόπλευρο του θέματος.

Δεν μου έβγαλε καμία αντιπάθεια προσωπικά. Στεναχωρέθηκα για κάποιον που μισεί τον εαυτό του τόσο πολύ και μάλιστα για όλους τους λάθος λόγους (τους διάβασα όλους πολύ προσεκτικά). Θεώρησα ότι επιχειρεί να μετουσιώσει το μίσος προς εαυτόν σε πόνο προς τον Άλλον. Κάτι που συνήθως οι μαζοχιστές (ηθικοί μαζοχιστές λέγονται; ) το κάνουν με το να επιθυμούν τον πόνο προς εαυτόν (επίσης για όλους τους λάθος λόγους). Άβυσσος.

Όρισε σε παρακαλώ αν μπορείς "ερωτικός σαδισμός" εν αντιθέσει με τον σαδισμό που περιγράφεις. Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω τί αισθάνεται ένας ερωτικός σαδιστής. Είναι η αίσθηση της δύναμης; Της κτήσης; Κάτι θεϊκό; Βιώνει dom-space; Απλά γκαυλώνει;

Εντάξει, είναι φανερό σε όλους μας ότι είναι ψυχάκιας.

Πόσο βέβαιο είναι αυτό; Είναι όντως τόσο ξεκάθαρα όλα μέσα μας; Πρόσφατα διάβασα κάποια ποστ όπου αναφερόταν ότι ο μαζοχισμός του "υ" είναι ουσιαστικά άμυνα κατά του άγχους και όχι κάτι ερωτικό. Παράξενο, γιατί όταν ήμουν παιδί και έβγαζα τα μόνιμα δοντάκια μου, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι επειδή πονούσαν τα ούλα μου δάγκωνα το μυλύβι μου και τα έκανα να πονούν ακόμη περισσότερο μέχρι που μάτωνε το στόμα μου. ΄Ηταν κάτι πολύ ηδονικό. Και σίγουρα δεν είχα κανένα άγχος.

Πράγματι, τα σχόλια δεν ήταν κακόβουλα. Η δική μου εκδοχή για το τέλος ήταν λιγότερο αντρική. Ο αυνανισμός που οδηγεί στον οργασμό δεν συνάδει με τα συναισθήματα αυτού που εγώ εξέλαβα ως ερωτικό σαδισμό χωρίς φρένα και θεώρησα ότι δεν ήταν απαραίτητες οι κινήσεις του χεριού για να εκσπερματώσει ένας άντρας που βιώνει μια τόσο ηδονική στιγμή της υπέρτατης έκφρασης του σαδισμού του. Δυο τρία τριψίματα καμπουριάζοντας πάνω στο κορμί της γυναίκας που πεθαίνει θα ήταν αρκετά για να τελειώσει.

 

An o θάνατος είναι η τελευταία ηδονή[/I;
emo εισαι? 
Καλύτερα να μιλάμε για πράγματα πού νομίζουμε ότι ξέρουμε παρά για πράματα που όταν τα μάθουμε δε θα μπορούμε να τα μοιραστούμε,πάει αυτο

Καλά κατάλαβες με τον ήρωα,ηθικός μαζοχιστής...μαθαίνω σιγά σιγά

Τωρα σχετικά με τον σαδισμό και τον ερωτικό σαδισμό...καταρχάς έκανα λάθος σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα που γνωρίζω, ο σαδισμός εμπειριέχει την ερωτική διέγερση και συνεπώς το λέκτικο σχήμα ερωτικός σαδισμός μάλλον παπαρο-ταυτολογία ειναι
Αυτο που ήθελα να πώ είναι ότι διαφορετική είναι η ψυχική κατάσταση αυτουνου που βασανίζει από εκείνη του σαδιστή, στην περίπτωση του βασανιστή το άρρωστο στοιχείο είναι μπροστα και μόνο αυτό ,στην περίπτωση του σαδιστη μπορει να είναι κρυμμένο πίσω από θεωρητικοθεσμοθετημένες πεποιθήσεις αλλά και να μην υπάρχει καθόλου... δε μπορώ να σου απαντήσω σε κάτι τόσο υποκειμενικό

το μόνο πράμα που είναι ξεκάθαρο έιναι ότι τιποτα δεν είναι ξεκάθαρο μεσα μας
προσωπικά απομακρύνομαι από ψυχολογικές αναλύσεις όπως αυτή που ανέφερες γιατί όπως είχε πει και ένας η ψυχολογία σου δίνει απαντησεις που δυστυχώς χονέυονται γρήγορα και τα ερωτήματα επανέρχονται μετά από λιγο.Αν όμως υπάρχει η θέληση να δεις λίγο μέσα σου μηπως το bdsm είναι ένας τρόπος-αυτό είναι ασχετο με το αρχικό μου κείμενο-;μάλλον σε αυτην την διαδικασία το υποκείμενο δίνει αξία στο αντικείμενο (α ανθρωπος στon σαδομαζοχισμο)αλλα αυτό είναι τεράστια κουβέντα

Θα επανέλθω με αλλη μια ιστορία (sm fiction arlekin για όσους θυμούνται) εδώ στο ίδιο νήμα ακρως αντίθετη νοηματικά με την πρώτη ιστορία θέλοντας να δείξω την κοινή όψη (την βία δηλαδή) 2 διαφορετικών νομισμάτων

 

SM fiction Άρλεκιν


2401 μ.Χ., το ενοποιημένο παγκόσμιο κράτος βρίσκεται στο κατώφλι της παρακμής. Δεκάδες χρόνια καθεστώτος μιζέριας, ένδειας και εκμετάλλευσης των πολιτών, ασύμμετρης κατανομής πλούτου, φυσικών και βιολογικών πειραματισμών γέννησαν εξεγέρσεις και επιδημικές ασθένειες Οι οδομαχίες, οι ταραχές, η κάθε μορφή αρπαγής από αγαθά επιβίωσης μέχρι αντιρετρό-ιικό γενετικό υλικό, οι πολιτικές, θρησκευτικές και επιστημονικές δολοφονίες, ο εξτρεμιστικός οικολογικός, κοινωνικός και σεξουαλικός ακτιβισμός βρισκόντουσαν καθημερινά στο ημερήσιο δελτίο τύπου της Υ.Δ.Α (Υπηρεσία Διατήρησης της Αδελφότητας), το ανώτερο όργανο καταστολής του μοναδικού κράτους του πλανήτη Γη. Οι νεοπλασματικές ασθένειες όπως τις περιγράφουν οι αδαείς ειδικοί του 20ου αιώνα στα βιβλία τους αποτελούν σήμερα παρελθόν. Στο νέο κόσμο έχει επικρατήσει ένας ιός υψηλής νοημοσύνης ικανός να ενδυναμώσει βιολογικά και πνευματικά τους ξενιστές του ώστε να επιτευχθεί η αποδοτικότερη εξάπλωση της νόσου με τους φορείς στο αποκορύφωμα της μεταδοτικής τους αποτελεσματικότητας να μπλαβίζουν και να αποκρυσταλλώνονται. Ανθρώπινα ανδρείκελα κυκλοφορούν στους μολυσμένους δρόμους την μητρόπολης, αναζητώντας την λεία τους με τα πιο καταβεβλημένα από αυτά να εκπνέουν τοξικά αέρια και μολυσμένα γονίδια. Ο στρατιωτικός νόμος, η απαγόρευση κάθε σεξουαλικής επαφής, η μαζική παραγωγή εμβρύων και ο έλεγχος της σκέψης αποτέλεσαν αναπόφευκτες συνέπειες αυτής της νοσηρής κατάστασης. Η προπαγάνδα είχε βρει τα απαραίτητα εξιλαστήρια θύματα για την ανόρθωση του ηθικού του λαού∙ ιδεαλιστές, στωικοί, αναρχικοί, οικολόγοι, γονείς, πόρνες, ναρκομανείς, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, σαδιστές, μαζοχιστές θεωρούνταν οι υπαίτιοι αυτού του ανείπωτου χάους και όλοι οδηγούνταν στον θάνατο. 2401 μ.Χ. και ο μεσαίωνας του νέου millennium έχει μόλις αρχίσει.

32 ορόφους κάτω από την γη, στο αρχηγείο της Υ.Δ.Α, ο Dr. Ο’ Μπραΐεν και ο αστυνόμος-επικεφαλής της ομάδας διατήρησης που συνέλαβε τον Άλαν και την Ελεονόρα κοίταζαν πίσω από το τζάμι του λευκού πλημμυρισμένου με εκτυφλωτικό φως, ανακριτικού δωματίου, το ζευγάρι.

«Γιατί δε τους πάμε κατευθείαν στην κρεμάλα; Αφού τους πιάσαμε στα πράσα τους ανωμαλιάρηδες!...Δεμένη την είχε και την χαράκωνε με πυρωμένο μαχαίρι στα βυζιά ο ψυχάκιας!! Τι την θέλουμε την ανάκριση;» Γρύλλισε ο αστυνόμος και το πλαδαρό, λιπόσαρκο πρόσωπο του παραμορφώθηκε παίρνοντας μία έκφραση αηδίας με το πρησμένο άνω χείλος του να ανασηκώνεται φανερώνοντας τα δόντια του και προδίδοντας έτσι την σύσταση του πρόσφατου κολατσιού του.

Αρπάζοντας την ευκαιρία έκφρασης φιλαρέσκειας και εντυπωσιασμού ακόμα και σε έναν αποδέκτη περιορισμένης νοημοσύνης όπως ο αστυνόμος, ο Dr. Ο’ Μπραΐεν φορώντας το ακαδημαϊκό του ύφος και με το βλέμμα του πάνω στο ζευγάρι απάντησε:

-Αγαπητέ αστυνόμε, σκοπός της ανάκρισης μας δεν είναι η εύρεση αποδεικτικών στοιχείων της ενοχής τους αφού αυτή είναι αδιάσειστη αλλά η εμβάθυνση στα μύχια της ψυχής αυτών των τεράτων που αμφιβάλω αν έχουν, με την χρήση του Α-Ψ, του γνωστού σε όλους φαρμάκου που εγώ ο ίδιος ανακάλυψα μετά από επίπονες έρευνες και έχει ανοίξει νέους ορίζοντες στην αντιμετώπιση των εχθρών της αδελφότητας. Στους εγκεφάλους αυτών των δύο πειραματόζωων καρτερικά αναμένουν τα δραστικά συστατικά του Α-Ψ να ενεργοποιηθούν με την εισπνοή του αερίου που θα τους χορηγηθεί ώστε να μας αποκαλύψουν τις αιτίες της συμπεριφοράς τους, γιατί όπως είχα πει και σε παλιότερη διάλεξη μου μόνο αν γνωρίσουμε εις βάθος τους εχθρούς μας, θα μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε.

(Το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα και επευφημίες…μπράβο είσαι ο καλύτερος!…γυναίκες υγραίνονται και σκίζουν τα ρούχα τους….άντρες βγάζουν αφρούς από το στόμα τους)

-Καλά… αποκρίθηκε αποχαυνωμένος ο αστυνόμος και ξυπνώντας από τον λήθαργο συμπλήρωσε…«μόνο μην ξεχάσετε την δήλωση σας για την σύλληψη που έκανα την χρειάζομαι για τα λεφτά…της σύλληψης…ξέρετε»
-Καλά…καλά…η διαδικασία της ανάκρισης είναι άκρως απόρρητη… παρακαλώ…και κουνώντας απαξιωτικά το ένα του χέρι του έκανε νεύμα να φύγει και με το άλλο άνοιξε το μικρόφωνο, τους διακόπτες εγγραφής και αέριου της ανακριτικής αίθουσας.
- Κατηγορήστε για άνομη συμπεριφορά τι έχετε να πείτε;

…Σκοτεινός διάδρομος που οδηγεί σε ένα θολωτό δωμάτιο με τους τοίχους του καλυμμένους με μωβ βαριές κουρτίνες…τέσσερις πλήρεις μένορες με μαύρα κεριά συμμετρικά τοποθετημένοι γύρω από το κέντρο του δωματίου είναι η μοναδική πηγή φωτός….πελιδνό χρώμα…βαριά ατμόσφαιρα λιωμένου κεριού και ανθρώπινων υγρών… Στο κέντρο μία γυμνή γυναικεία φιγούρα με τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι της στο βαρύ σχοινί που κρέμεται από το κέντρο του τρούλου…γερμένο μπροστά κεφάλι με μαλλιά να καλύπτουν σχεδόν το πρόσωπο…λυγισμένα γόνατα…

«Τον ερωτεύτηκα και από την στιγμή που το συνειδητοποίησα δεν γινόταν να ενεργήσω διαφορετικά, ολοκληρωτικά του ανήκω ψυχή τε και σώματι, δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι αυτοκαταναγκασμός είναι η έκφραση της αγάπης που τρέφει τον εγωισμό μου χωρίς να κατακεραυνώνει τον δικό του».

…Βαριά βήματα ακούγονται από τον διάδρομο…μαυροφορεμένος άντρας μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας στο ένα χέρι του τέσσερις αλυσίδες που στα άκρα τους φέρουν ακονισμένους γάντζους….στο άλλο χέρι κρατά ένα χοντρό κλαδί τριανταφυλλιάς…η ανάσα της γυναίκας γίνεται ακανόνιστη…

«Η μεγαλύτερη ασύμφωνη συμφωνία εκτυλίσσεται γύρω από τον έρωτα, όταν ερωτευόμαστε έχουμε την τάση να είμαστε κτητικοί, αγαπάμε και θέλουμε τον άλλον υπό την κατοχή μας ,φθόνος, ιδιοτέλεια, επιβολή είναι τα εργαλεία μιας αρετής που ταυτόχρονα θέλουμε να μας ντύνει με το σάβανο της προσφοράς και της αυταπάρνησης, μίας αρετής που στην ουσία εξυπηρετεί τις πιο εγωιστικές μας ενορμήσεις και καταδυναστεύει τον εγωισμό του αλλού, θεωρείται θεϊκό δώρο από θνητό σε θνητό. Όχι σε εμάς όμως…όχι…την στιγμή που την βασάνιζα ήξερα ότι αισθανόταν σαν βασίλισσα και εγώ σαν δούλος της».

…Ο άντρας αφήνει το κλαδί τριανταφυλλιάς και στέκεται μπροστά από την γυναίκα…ένας γάντζος τρυπά την λευκή σάρκα κάθε στήθους της τρία δάχτυλα πάνω από τις θηλές…υπόκωφος αναστεναγμός βγαίνει από τα γυναικεία χείλι…αίμα αναβλύζεται από τις πληγές….ακανόνιστοι ομόκεντροι με τις θηλές κύκλοι αίματος σχηματίζονται…οι πρώτες σταγόνες χτυπάνε πάνω στο μαύρο μάρμαρο του δαπέδου…αστρικά κύματα κάνουν το δωμάτιο να πάλλεται…(το κοινό παρακολουθεί με ανοικτό το στόμα…καθωσπρέπει γυναίκες και άντρες αποτραβούν με σιχασιά το βλέμμα τους, νεαρές παρθένες βυθίζουν το χέρι τους ανάμεσα στα σκέλια τους, κάποιοι άντρες αποδοκιμάζουν, γιουχάρουν, ζητούν τα λεφτά τους πίσω ενώ ταυτόχρονα αυνανίζονται).

«Φανταστείτε δύο συμβατικά ερωτευμένους ανθρώπους και δείτε μία αδυσώπητη μάχη εγωπαθών να καταλήγει σε αμοιβαίες υποχωρήσεις ώστε να μπορέσουν να γευτούν ψίχουλα που πέφτουν από τους καρπούς του δέντρου που λέγεται έρωτας. Μπορέσαμε και σπάσαμε αυτούς τους συμβιβασμούς, περάσαμε τα όρια, υποτάχθηκα στην κυριαρχία του και αυτός στην υποτακτικότητά μου. Πάνω μου, μέσα μου έχτισε το βασίλειο της ενθρόνιση του και αυτό το βασίλειο ήμουν εγώ»

…οι άλλοι δυο γάντζοι καρφώθηκαν στους ωμούς της γυναίκας στην βάση των αυχενικών μυών…αλυσίδες με αίμα πέφτουν βαριά μέχρι την μέση της…ο άντρας στέκεται από πίσω της με την βέργα από τριανταφυλλιά στο χέρι του…η βέργα χτυπά την βελούδινη σάρκα…κόκκινη γραμμή με ματωμένα σημεία…το σφύριγμα της βέργας στον αέρα διακόπτεται από τον ήχο των αλυσίδων που ορμητικά χτύπαγαν μεταξύ τους και από τις κραυγές της…ξανά και ξανά (το κοινό παραληρεί…oh mondie!...οι ξετσίπωτες έχουν ορμήξει στους άντρες…τέσσερις από αυτές κρατάνε έναν και μία άλλη κάθεται πάνω στο τεντωμένο φαλλό του, γυναίκες ερωτοτροπούν με γυναίκες…γυναίκες χωρίς καμία διαθέσιμη τρύπα και μερικοί την βγάζουν με μαλακία- δύσκολοι καιροί βλέπεις!- παρθενικό αίμα κατακλύζει το αμφιθέατρο και αναμειγνύεται με τον οχετό εμετού που βγαίνει από τα στόματα των καθωσπρέπει κυριών καθώς ωρυόμενες απαγγέλουν επιβλητικά ακαταλαβίστικα ξόρκια και ανείπωτες κατάρες στους πρωταγωνιστές της σκηνής).

«Μου ανήκει κάθε κύτταρο του κορμιού της, κάθε απόκρυφη σκέψη της ,κάθε ενδόμυχη επιθυμία της είχαν αποδέκτη εμένα, υπάρχουν διάφορης λογής δεσμά, η ειλικρίνεια, τα κλειδιά της ψυχής της, τα μάτια που διψούν για συναισθήματα ήταν τα δικά μου δεσμά, η ειλικρίνεια του πόνου είτε τον προσφέρεις είτε τον δέχεσαι είναι τα δεσμά μας. Ξέρεις Dr, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν αρκεί μία ζωή για να ερωτευτείς σε όλο του το μεγαλείο έναν άνθρωπό, να ανακαλύψεις και να εξυψώσεις τον εαυτό σου, δε ξέρεις τον τρόπο και έτσι καλύπτεις το βάθος της ανάγκη σου με ποσότητα…λάθος μονάδες μέτρησης Dr, λάθος».

…ο άντρας στέκεται μπροστά από την αιμόφυρτη γυναίκα…ανασηκώνει και κρατά τους κόκκινους γλουτούς της…μπαίνει μέσα της…τα χρώματα στις κουρτίνες και στο πάτωμα ζωντανεύουν, κινούνται …παλινδρομικές κινήσεις…ανδρικά χείλι πίνουν τα δάκρυα από τα μάτια της…ένα σώμα στο κέντρο του δωματίου…από αυτό στην αποκορύφωση της ηδονής στάζει πηκτό υγρό που αναμιγνύεται με το αίμα…η πρώτη σταγόνα χτυπά στο δάπεδο σχηματίζοντας μία δίνη που ρουφά τα χρώματα από τις κουρτίνες, από το δάπεδο…τα κεριά στους μένορες σβήνουν…λευκό δωμάτιο…δύο ανθρώπινα σώματα αγκαλιασμένα στο κέντρο του (το κοινό ερωτοτροπεί μέσα σε λίμνες ξερατού και σπέρματος ,αναθυμιάσεις τοξικών αερίων και μολυσματικών γονιδίων αναβλύζουν από καταβεβλημένες κυρίες που μισολογούν αγκομαχώντας ασυνάρτητες συλλαβές…μυρωδιά από θειάφι…αρχίζουν όλοι να μπλαβίζουν, αποκρυσταλλώνονται).

«Ρομαντισμός..αχ Dr…χέρια που μου προσφέρανε τριαντάφυλλα αγκαλιάζανε εκτός από το δικό μου και άλλα κορμιά, μάτια που ορκιζόντουσαν αγάπη λαίμαργα αναζητούσαν αλλού χαρές…αχ Dr…ξύλο, μαστίγωμα, κάψιμο, κοψίματα απλά παιχνίδια πόνου φαντάζουν μπροστά στο ξίφος που λέγεται υποκρισία και είχε νεκρώσει την ψυχή μου πριν βρω τον Άλαν, πριν βρω το άλλο μου μισό, και όπως εκείνο το μυθολογικό πλάσμα που ονομαζόταν ανδρόγυνο, ο άνδρας και η γυναίκα σε ένα σώμα, έτσι και εγώ, έτσι και αυτός, βιώσαμε μία διαφορετική κατάσταση συνείδησης, διαβάστε ανάμεσα από τις λέξεις».

…λευκό δωμάτιο…οι ηλιαχτίδες χρωματίζουν τα πάντα χρυσά…ο άνδρας περιποιείται τις πληγές της γυναίκας…(ο χώρος γύρω από το αμφιθέατρο που αναδύονται τοξικά αέρια και μυρωδιά από θειάφι έχει αποκλειστεί από τους άντρες της Υ.Δ.Α., τα πρώτα κλιμάκια τις επιστημονικής επιτροπής έχουν καταφθάσει…πολύ αργά για όλους, όλοι έχουν μολυνθεί από κάτι πρωτόγνωρο).

Στο προθάλαμο της ανακριτικής αίθουσα ο Dr. Ο’ Μπραΐεν συνοφρυωμένος κλείνει τους διακόπτες και βυθίζεται στον καναπέ. Ένα νεαρό αγόρι μπαίνει μέσα κρατώντας στα χέρια του τους δίσκους ηχογράφησης
-τα έφερα δάσκαλε…
-Απευθυνθήκαν σε έμενα…και οι δύο τους…δεν είναι δυνατόν…το Α-Ψ δεν είναι σχεδιασμένο για κάτι τέτοιο….δεν είναι δυνατόν!....πάμε μικρέ, έχουμε να σχεδιάσουμε καινούργια πειράματα…

ΤΕΛΟΣ

 

Και μόνο η επιλογή του μωβ χρώματος αρκεί για να μας φτιάξει, φίλε Lost hours.

Αν ήμουν αυτό το ανόητο πλάσμα που λέγεται άντρας, θα απαιτούσα σε αυτό το σημείο περιγραφή των λεπτών μηρών άνευ κυτταρίτιδας και υπέροχους πλάγιους κοιλιακούς. Κανένας συμβιβασμός με την φθορά που επιφέρει η ηλικία, οι ουλές της γέννας, η χαλάρωση, οι ραγάδες, ή απλά τα χνάρια της ασυδοσίας μιας ολόκληρης ζωής. Τα μαλλιά και τα λυγισμένα γόνατα δεν αρκούν. Πώς να του σηκωθεί του αλλουνού καλό μου; Μόνο με τον πόνο της;

Αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν υπάρχει συναίνεση. Ακόμη και αν πρόκειται για έναν κουβά σκατά, είναι προτιμότερο από το ειδεχθές τίποτα και τη μοναξιά των μηδενιστών. Ο πατέρας μου κολυμπούσε μέσα σε χαβούζες επί ώρες, στα σκοτεινά, αιχμάλωτος πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, επί 7 χρόνια. Ευχαρίστως να κολυμπήσω στην σκατωδία του έρωτα έως το τέλος της θλιβερής μου ζωής. Αλλά συναίνεση δεν είναι.

Πολύ σωστά. Πράγμα που δεν αναιρεί ότι στο άλλο άκρο, αυτό τής νιρβάνα του "δεν θέλω τίποτα, δεν χρειάζομαι τίποτα και κανέναν" υπάρχει ένα μικρό κίτρινο ανθρωπάκι ντυμένο με πορφυρές ρόμπες, που δεν πληροί τις προϋποθέσεις της ανθρώπινης υπόστασης. Πέραν τούτου, επεξηγείς λαμπρά την BDSM σκηνή. Master and servant, ταυτόχρονα και εναλλάξ, ανάλογα την οπτική γωνία και πόσο δεινός κολυμβητής της σκατωδίας είναι κανείς.

Αυτό εννοώ εναλλαγή και κολύμβηση. Εναλλακτικά, πάρε σκύλο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ω ναι, φυσικά. Όσο λάθος είναι και η επικέντρωση στο ύψος ή στο βάθος της ηδονής. Συνοπτικά, θα έλεγα ότι σου ανήκει μόνο αυτό που κέρδισες με το αίμα της καρδιάς σου, τίποτα που να αξίζει τον κόπο δεν χαρίζεται. Ακόμη πιο συνοπτικά, το μεγαλείο του ανθρώπου εκτείνεται άπειρα και προς τα πάνω, στην εξύψωση, και προς τα κάτω στην άβυσσο. Να μην τα ξαναλέμε. Το δε άπειρο δεν μετριέται, εξ ορισμού. Όσο σοφές κι αν είναι οι μονάδες που θα επιλέξεις. Αν όμως επικεντρωθείς στο χρώμα, κάτι γίνεται.

Κάπως έτσι…

Dolmance, εξήγησε σε παρακαλώ τα αυτονόητα.  Άντε γιατί θα αρχίσω να γαυγίζω και να γεμίζω ακαθαρσίες όλες τις γωνιές του φόρουμ. Και δεν με πτοεί μία σηκωμένη εφημερίδα πάνω από τον delectable πισινό μου.

Περιμένω ακόμη την μικρή θεωρία περί ρομαντισμού. Προσωπικά, θεωρώ τον ρομαντισμό ασθένεια, ανίατης και βαριάς μορφής, από την οποία πάσχουν όλοι εδώ μέσα. Πλην φυσικά, των εκλεκτών 10.

Οι οποίοι είναι οι πιο ρομαντικοί απ' όλους.