Ένας /μια Κ - δύο υ. Ειρηνική συνύπαρξη ή καζάνι που βράζει ;

Πες και εσύ που είσαι και παλιός.   

 

H δυναμική σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτεί πολλήν ενέργεια, αλλά και προσοχή...
Το περιεχόμενο μιας τέτοιας κατάστασης, βρίσκω πως στατιστικά θα κάνει σκλιάτς!
Θεωρώ πως απλά είναι χάσιμο χρόνου να χρειαστεί έστω και για λίγο να συμμαζέψεις όλα τα γρέζια που μαζεύονται, άσε που δεν έχει και ενδιαφέρον, το έργο έχει ξαναμαναειδωθεί...
Βαριέμαι αφόρητα το καθάρισμα...
Βαριέμαι και τις συστάσεις, προτιμώ καταστάσεις one to one...
Οπότε αρκούμαι σε pet/toys και υπό προϋποθέσεις και εάν και εφόσον κλπ...
Αντε και κανά ...μπέρδεμα καλό, αν υπάρχει έμπνευση bothways...
Γενικά θεωρώ το σκηνικό κάτι σαν να παίζουμε στρατιωτάκια ή τις κουμπάρες...
Γιασάν σε όσους και όσες το καλλιεργούν...
Not my cup of tea...

 

Μπορείτε να μου εξηγήσετε το σκεπτικό σας όταν λέτε πως: «η πλήρης απουσία ανταγωνισμού είναι αντιπαραγωγική. Η ισορροπία μπορεί μεν να εγγυάται ηρεμία και σχετική μακροβιότητα, αλλά δεν είναι και σπάνιο να οδηγήσει σε χασμουρητό».
Γιατί με το δικό μου σκεπτικό θεωρώ πως, ο ανταγωνισμός έχει να κάνει με την επικράτηση του καλύτερου, δυνατότερου, αξιότερου, εξυπνότερου, κλπ. Αυτό δεν συνεπάγεται με κτητικότητα από μέρους των υ; Ένα είδος κατάκτησης κι επικράτησης;
Εκτός αν αναγάγουμε των ανταγωνισμό με την έννοια της «ευγενής άμιλλας» αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό στην εφαρμογή του, σ' ένα τέτοιο σχήμα.

 

Merci για την απάντηση.

 

Ο υγιής ανταγωνισμός είναι θεμέλιο μιας κοινωνίας που αμιλλάται ευγενώς στο σκεπτικό της αειφόρου ανάπτυξης και δια βίου μάθησης...
Με κάτι τέτοια παραμύθιαζε το πόπολο ο ΓΑΠ και τάκανε κώλος ως υπαλληλλικό στέλεχος τση αγορών και νόμιζε πως κυβερνούσε αυτούς και αυτοές που νόμιζαν πως κυβερνιόντουσαν...
Τι να λέμε τώρα...! Παραμύθια τση Χαλιμάς για την προσχολική ηλικία...
Αλλά έχουν πλάκα αυτά...

 

Ακριβώς αυτό...
Δεν πετυχαίνει η μανέστρα με εκχωρήσεις ούτε με αναθέσεις ούτε με αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα ούτε με τα εγώ απλώς προεδρεύω...
Προς απογοήτευση των γουαναμπήδωνε και των ιμιτασιόνανε και των σαν μεγαλώσω θα γενώ καπετάνιος...

 

Σταδιάλα ξέχασα...
Ούτε με τους πιστοποποιημένους κατά ISO μάστουρες του κιαρατά στο όνομα άλλωνε...
Έχουμε και από τέτοια...

 

ναι συμφωνώ.
σε αυτο λοιπόν το κομμάτι που αναφέρουμε και οι δύο το Κ δεν μπορεί ούτε πρέπει να φέρει ευθύνη.
το μόνο που ίσως θα μπορούσαμε να του "καταλογίσουμε" είναι η κακή κρίση ως προς την επιλογή των υ

 

δυστυχώς υπάρχουν και αυτά...
ευτυχώς που έχω καλό άστρο και δεν έχω πέσει θύμα αυτών που περιγράφεις  

 

Υπάρχει ένα στιγμιότυπο στην ταινία Μπεν Χουρ, εκεί που όντας στην έρημο, ο πρωταγωνιστής προετοιμάζεται για την τελική αρματοδρομία με τα άλογα του γέρο Άραβα. Στο τέλος της σκηνής, για περίπου ενάμιση λεπτό, μιλώντας στα άλογα σε πρώτο πρόσωπο, εξηγεί γιατί τοποθετεί το καθένα στη θέση που επιλέγει (εάν η μνήμη δεν με απατά, πρόκειται για τέθριππο). Είναι μάλλον εύκολα κατανοητό, ότι του είναι απολύτως αδιάφορο το πώς αισθάνονται για την τοποθέτηση τα ίδια τα άλογα, των οποίων η άποψη ουδέποτε ζητήθηκε. Το ζητούμενο είναι να εκμαιεύσει από αυτά την μέγιστη δυνατή επίδοση, για να κερδίσει ΑΥΤΟΣ.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ πλειόνων υ που ανήκουν στον αυτό Κ. πρωτίστως με ενδιαφέρει ως μέσον μεγιστοποίησης της απολαύσεως που ο Ίδιος απολαμβάνει. Εάν τώρα κατά την πορεία επιτεύξεως του βασικού σκοπού, ακονισθούν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υ. , βλέπω μια win win cituation.
Άλλωστε, η ευγενής άμιλλα, με ή άνευ εισαγωγικών, προϋποθέτει εκ των προτέρων τεθέντες ευγενείς κανόνες και δίκαιους κριτές. Εν προκειμένω, ο Κ. είναι ταυτοχρόνως μοναδικός νομοθέτης της σχέσεως και μοναδικός κριτής.