Έρωτας: Πόρος ή Πενία;

Re: Απάντηση: Έρωτας: Πόρος ή Πενία;

Kατά ένα παράξενο τρόπο ο όρος "ασθένεια" μου ακούγεται και σωστός και λάθος. Η αρρώστια δεν σου παρέχει κάτι θετικό, είτε από φυσικής είτε από ψυχικής πλευράς, έστω και παροδικά, όπως κάνει ο έρωτας. Απ' την άλλη, οι τρόποι "αντιμετώπισης" και πρόληψης είναι ίσως αυτοί που παρουσίαζουν κοινά σημεία με ασθένεια.

Προσωπικά, τον συγκρίνω (στην mild μορφή) με το άγριο μεθύσι (ευφορία στην αρχή, ζαλάδα/feelings of sickness στην συνέχεια και τρομερό hangover το επόμενο πρωΐ) και (στην πιο βαριά μορφή) με τα ναρκωτικά (feelings of ecstasy/a rush/πληρότητα/κτλ στην αρχή, ανάγκη η οποία δημιουργει anxiety/παράνοια/obsession όταν περάσει η επίδραση και είναι ώρα για το next fix, με, τέλος, τουλάχιστον πόνο -σωματικό και ψυχικό- όταν βρίσκεται κάποιος στο στάδιο του withdrawal).
Συνοπτικά λοιπόν, για λίγες στιγμές ευτυχίας "πληρώνεις" με άλλες τόσες (ή και περισσότερες) πόνου και δυστυχίας.
Not really worth it, is it?  


Βρήκα το ακόλουθο στο άλλο νήμα (Τί είναι για εσάς ο έρωτας;), το οποίο περιγράφει πάνω κάτω και την δική μου άποψη:

 

Τα λόγια της Διοτίμας είναι τα παρακάτω:

Όταν γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι Θεοί κάθισαν σε πλούσιο τραπέζι, και με τους άλλους ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Αποφάγανε και αποήπιανε, όταν έφτασε η Πενία να ζητουλέψει – μυρίστηκε στρωμένο τραπέζι – και τριγύριζε από κατώφλι σε κατώφλι. Που λες ο Πόρος με το κεφάλι βαρύ από νέκταρ – το κρασί δεν το ήξεραν ακόμη – κατέβηκε στο περβόλι του Δία και το ’ριξε στον ύπνο. Τότε η Πενία που σοφίστηκε να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο (η απορία της την παρακίνησε), πέφτει και πλαγιάζει δίπλα του και πιάνει στην κοιλιά της τον Έρωτα. Και αυτή είναι η αιτία που ο Έρωτας είναι ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης, γιατί στα γενέθλιά της πιάστηκε στην κοιλιά της μάνας του, κι ακόμα γιατί είναι πλασμένος έτσι που να τον σαγηνεύει η ομορφιά –και η Αφροδίτη είναι όμορφη.

Έτσι μια και ο Έρωτας είναι γιος του Πόρου και της πενίας, να σε ποια κατάσταση βρίσκεται:
Πρώτα πρώτα σε όλη την ζωή του είναι φτωχός, έπειτα (ποιος έχασε την τρυφερότητά και την ομορφιά για να την βρει αυτός, καταπώς νομίζει ο πολύς κόσμος!) ίσα ίσα είναι σκληρός και ξερακιανός, ξυπόλυτος και άστεγος, πάντοτε κοιμάται χάμω χωρίς στρωσίδια, στα κατώφλια και στα σοκάκια, ο ουρανός ανοιχτός απάνω του, η μοίρα της μητέρας του τον πήρε καταπόδι, έγινε μόνιμος συγκάτοικος με την μιζέρια. Όμως από την μεριά του πατέρα του πήρε την συνήθεια να στήνει παγίδες στους ωραίους και στους αρχοντικούς, να ‘ναι αντρειωμένος και απόκοτος και δραστήριος, κυνηγός που δεν βρίσκεις το ταίρι του, πάντα στήνει κάτι μηχανές, κυνηγά την φρόνηση, το μυαλό του είναι θηλυκό, σ΄ όλη την ζωή του στοχάζεται και είναι φοβερός πλανευτής και μάγος με τα βότανά του και σοφιστής. Η φύση πάλι δεν τον έπλασε ούτε αθάνατο ούτε θνητό, αλλά μες στην ίδια μέρα την μία στιγμή βρίσκεται στον ανθό του και είναι όλο ζωή, όταν αποχτήσει όλα τα καλά, την άλλη πεθαίνει. Ξανάρχεται όμως στην ζωή, και αυτό το χρωστά στην αθάνατη φύση του πατέρα του. Ότι κερδίζει με τα τεχνάσματά του, κάθε φορά, του ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλα κι έτσι ο Έρωτας ποτέ ούτε πέφτει σε φτώχεια ούτε αποκτά πλούτη. Με τον ίδιο τρόπο βρίσκεται στα μισά του δρόμου ανάμεσα στην σοφία και στην αμάθεια.
Να τι συμβαίνει δηλαδή:
Κανένας θεός δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να γίνει σοφός, μια που είναι κιόλας. Και όποιος άλλος είναι σοφός δεν φιλοσοφεί. Πάλι από την μεριά τους ούτε και οι αστοιχείωτοι φιλοσοφούν ούτε επιθυμούν να αποχτήσουν την σοφία, γιατί ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που κάνει την αμάθεια κατάρα: να φαντάζεται κανείς ότι είναι όσο χρειάζεται μέσα σ’ όλα την ώρα που δεν έχει όλες τις χάρες ούτε είναι μυαλωμένος. Έτσι ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν του λείπει ένα πράγμα, ούτε και το λαχταρά, μη νιώθοντας ότι κάτι του λείπει.


Από το συμπόσιο του Πλάτωνα.

 

Ευχαριστώ πολύ Aeolus.