Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Δεν λέω ότι μια σκλαβα δεν θυμώνει. Αυτό που λέω είναι ότι δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει, να παραπονεθεί κλπ κλπ εαν δεν της ζητηθεί. Το έχει επιλέξει παρ ' όλα αυτά.

 

Πολύ βοηθητικό. Πολύ κατανοητά δοσμένο.

 

Μια γενική παρατήρηση: καλό θα ήταν να μη λέμε "η σκλάβα πρέπει" γενικά.

Γιατί το τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνει η σκλάβα είναι αποκλειστικά απόφαση του ιδιοκτήτη.

Αυτό μπορεί να πηγαίνει από το "μπορείς να εκφράσεις οτιδήποτε θέλεις" μέχρι το "δεν θέλω να εκφράσεις τίποτα" γιατί η σκλάβα έχει συμφωνήσει να υπάρχει (για το Χ χρονικό διάστημα έστω) μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Οπότε το γενικό "η σκλάβα πρέπει" δεν νομίζω ότι ισχύει. Εάν μιλάμε για υ ίσως είναι άλλο δεν ξέρω.

(@gaby_m δεν διαφωνούμε πάρα ως χαρακτήρες υποθέτω οπότε δεν έχω κάτι να προσθέσω   )

 

Θυμός: ειχαμε μια συζήτηση κάπως καταληξαμε να διαφωνούμε με αποτέλεσμα να πει τη κορυφαία ατάκα αν ήθελα γλάστρα θα έπαιρνα ένα κάκτο.
Μου γύρισε το μάτι... Μόλις με σύγκρινε μ ενα κάκτο! (Η συνειδητοποίηση της γάστρας επήλθε μετά)
Μα κάκτο????? Με πήρε το πάραπονο, τα κλαμματα... Όταν θυμώνω δεν φωνάζω.. όταν ανεβάζω φωνή είναι καλό αλλά όχι όταν μιλάω ηρεμη.. σηκώθηκα μάζεψα τα μπογαλακια μου κι έφυγα... Με πήρε τηλέφωνο γιατί έφυγες; Με αποκάλεσες κάκτο.. αυτη είναι η αξία μου...
Τον κουφανα.. καλά μου λέει δεν σε πείραξε η γλάστρα και σε πειραξε το φυτό; Ναι.. κάποια στιγμή όταν λύθηκε το ζήτημα μου το θύμισε.. εγώ φώναζα σαν τη τρελή κι εκείνος γελουσε.. ο θυμός δεν ορίζεται από ένα στάτους αλλά πώς τον εκφράζεις. Η χάνεις το δίκιο σου ή απλά το τεκμηριώνεις με πράξεις

 

Δεν θα ακούμπαγα ποτέ πληκτρολόγιο πλέον για να απαντήσω σε ένα τέτοιο θέμα. Γιατί νομίζω ότι αυτά που θα γράψω είναι πολύ μακρυά από το δέον και θα προσβάλλω αισθητικές, αφηγήσεις, ιδεολογίες αλλά και ίσως χαλάσω μελλοντικές καταστάσεις για κάποιους που τώρα ξεκινούν.

Το γεγονός όμως ότι το νήμα ανοίγει ένα τόσο αγαπημένο μου κορίτσι, με κάνει να γράφω. Οπότε ό,τι διαβάσετε, αν δεν σας κάνει πετάξτε το στα σκουπίδια. Μην ψάξετε όμως καμία δεοντολογική συμμόρφωση σε ο,τιδήποτε   Μερσί   Ξεκινώ  

Ό Άλλος είναι για μένα ουρανός στον κόσμο που ζω. Όχι, δεν είναι όλος μου ο κόσμος, είναι όμως ο ουρανός του. Αποτελεί σημείο αναφοράς για μένα με τον ίδιο τρόπο που ο εαυτός μου αποτελεί σημείο αναφοράς για μένα. Και ακόμη περισσότερο πλέον.

Έχοντας τέτοια αξία και θέση για μένα (έχοντας, Του έδωσα, μην πιαστούμε από αυτό, δεν έχει σημασία, ότι είναι έτσι τα πράγματα για μένα είναι δεδομένο) δεν θα μπορούσε παρά να προσωποποιεί και τα πάντα. Έτσι, ο,τιδήποτε μα ο,τιδήποτε μου συμβαίνει παίρνει σε κάποια φάση το πρόσωπό Του. Και βέβαια ο θυμός δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση. Όποτε μα όποτε θυμώνω, θυμώνω τελικά μαζί Του όσο και μαζί μου.

Οκ, συμβαίνει.
Σε πρώτη φάση αρνιόμουν να δω ότι μου συμβαίνει αυτό. Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί πλήγωνα την εικόνα της καλής υποτακτικής που ήθελα να έχω για τον εαυτό μου.
Ένα καλό βήμα ήταν όταν το είδα ότι συμβαίνει.
Τώρα μπορούσα να παρατηρήσω ότι αυτό που γεννούσε το θυμό πολλές φορές (και πάντως τον φυτίλιαζε πάντα) ήταν το αίσθημα της ενοχής που έχεις όταν νιώθεις ότι είσαι υπόλογος απέναντι σε κάποιον. Ένας από τους πιο σκληρούς κανόνες που μου επέβαλε ήταν να μην νιώθω υπόλογη απέναντι σε κανέναν άλλο παρά σε Εκείνον. Και πλέον έτσι είναι. Αυτό σημαίνει όμως ότι η ενοχή που νιώθω ως υπόλογη έσκαγε και σκάει πάντα πάνω Του.

Και πώς ξεπεράστηκε ο θυμός και τον ξεπερνάω όποτε ξαναφουντώνει;

Όπως είχα περιγράψει σε ένα παλαιότερο νήμα:

"Όσο μπορείς ακόμη να θυμώνεις, δεν θα είσαι υποτακτική, δεν θα είσαι δική Μου. Όταν σταματήσεις, τότε θα είσαι πραγματικά"... ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε...

"Ο θυμός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος μας. Όταν θυμώνουμε, είναι πανίσχυρος, έχει το πάνω χέρι, την απόλυτη εξουσία. Είναι χούντα. Δεν μπορεί κανένας άλλος να είναι κυρίαρχος μας. Ούτε Εγώ μπορώ να είμαι Κύριος σου αν είσαι θυμωμένη" συνέχισε μετά από λίγο καιρό.

"Μα είναι δυνατόν;" είχα αρχίσει πια να εκφράζω ρητά (και κάτι παραπάνω) τις αμφιβολίες, τις ενστάσεις μου.

Με τον καιρό, δεν διαφωνούσα απλά, λύσσαγα, ήμουν σαν μαινόμενη σκύλα που έτρωγε τα σίδερα του κλουβιού της. "ΕΓΩ τον θυμό μου τον χρειάζομαι!!!". "Και ποιος θα με ειδοποιεί αν κάποιος θέλει να μου κάνει κακό;; Τι θα γίνω; Σαν ηλίθια να μην καταλαβαίνω όταν μου κάνουν μαλακία;;;" βρυχόμουν που και που (οκ, συχνά πυκνά είναι η πιο ακριβής περιγραφή).

Η απάντηση ήταν εξοργιστικά πάντα η ίδια "όσο θυμώνεις, δεν είσαι δική Μου".

Ένας απίστευτα δυνατός εαυτός (έτσι φάνταζε) φούντωνε μέσα μου κάθε φορά που ένιωθα θυμό.

Και όμως είχα αρχίσει πια να το ελέγχω όντως. Δεν "σκόρπαγα" το θυμό μου αριστερά και δεξιά. Ίσα ίσα! Τον ήλεγχα σημαντικά. Και έτσι όταν θύμωνα δεν... ήμουν απλά δυνατή πια, ήμουν υπεράνθρωπος, υπερήρωας, ξέρναγα τεράστιες ποσότητες ενέργειας και δύναμης. Σχεδόν με θαύμαζα. Ένιωθα bulletproof.

Η απάντηση σταθερή "... όσο θυμώνεις...".

Μέχρι που... η παραδοχή "Ξέρει καλύτερα από μένα" άρχισε να γεννά ένα πολύ μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας από εμένα Υπεράνθρωπο του θυμού μου.

Μέρα με τη μέρα έρχονταν οι στιγμές της ταπείνωσης... Όχι καμία σχέση με τον εξευτελισμό, εκείνη την παιγνιώδη φαντασίωση. Δεν ήταν να πέσω εγώ πιο κάτω, όχι καθόλου. Ήταν να είναι Εκείνος πιο πάνω, πολύ πιο πάνω κι εγώ να ανεβαίνω, να κοιτάω προς τα πάνω και να ανεβαίνω. Να δίνω δυνατό σπρώξιμο με τα πόδια στον βυθό και να αναδύομαι γρήγορα προς την επιφάνεια, προς εκεί που υπάρχει αέρας. Και φως. Στραφταλιστές φυσαλίδες μου έκαναν παρέα και με ανέβαζαν όλο και πιο άνετα ψηλά...

"Μα ποιος μπορεί να διορθώσει καλύτερα το λάθος ενός ανθρώπου από εκείνον τον ίδιο;" παραδεχόμουν. "Άρα κι Εκείνος τα λάθη Του μπορεί να τα διορθώσει καλύτερα από μένα".

Αν θυμώσω - ένιωθα- θα είναι σαν να επαίρομαι ότι εγώ ξέρω καλύτερα. Και τότε το αίσθημα ασφάλειας υποχωρούσε.

Α, προχώρησα κι άλλο... Να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάποιοι άλλοι, λίγοι άλλοι, ελάχιστοι άλλοι, για την ακρίβεια ένας και μοναδικός Άλλος που μπορεί να τους διορθώσει το λάθος τους καλύτερα. Και σε αυτούς τους πρώτους ανθρώπους είμαι εγώ. Και υπάρχει λοιπόν όντως ένας Άλλος, Ένας και Μοναδικός που μπορεί να διορθώσει τα λάθη μου καλύτερα από μένα.

Και αυτό είναι πολύ ταπεινωτικό να το παραδεχτείς. Αλλά είναι κι εκείνο το αίσθημα ασφάλειας. Είναι κι εκείνο το αίσθημα λύτρωσης. Είναι κι εκείνο το αίσθημα χώρου. Και απεραντοσύνης. Είναι εκείνη η αγκαλιά που κάθεσαι, ξαπλώνεις πίσω το κεφάλι και δεν είσαι σε καμία ετοιμότητα, απλώς κουρνιάζεις σε μια αγκαλιά χωρίς τέλος. Ε - μην το αρνηθώ- είναι και η απόλαυση.
Easy come, easy go... Όλα περνάνε... Τίποτα δεν μπορεί να (μου) κάνει κακό...

 

Δεν ξέρω πως φέρεται ούτε το σύνολο των Κ, ούτε το σύνολο των υ.
Ξέρω πως φέρομαι εγώ και κάποιοι ελάχιστοι Κ που γνωρίζω αληθινά ( οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ζουν στη χώρα μας ).

( Κλείνει disclaimer )

Το λοιπόν, πέρα και πάνω από Κ και υ, είναι οι άνθρωποι.
Τα Κ και υ είναι συστατικοί παράγοντες της ύπαρξής τους, είναι ψηφίδες κι όχι η ολότητα τους.
Υπάρχουν λόγοι και λόγοι εκνευρισμού, ακόμη και θυμού μέχρι και οργής.
Υπάρχουν περιστάσεις, καταστάσεις, κοινά βιώματα, επαναλήψεις συμπεριφορών που για το ένα ή το άλλο μέρος της εξίσωσης, θα ήταν αρνητικές.
Υπάρχει η μεγαλύτερη ή μικρότερη υπομονή, η μεγαλύτερη ή μικρότερη διάθεση για "διήγηση", το μεγαλύτερο ή μικρότερο κίνητρο για να προσπαθήσει κάποιος, Κ ή υ, να κάνει μια σχέση/αλληλεπίδραση/πείτε την όπως θέτε, να "τσουλήσει".
Υπάρχουν και οι περισσότερο ή λιγότερο κοινές επιδιώξεις, ακόμη και ο έρωτας...η αγάπη...
Oh yes, ούτε αυτά τα τελευταία τα αποκλείει το βουδουσουμού.
Δεν τ' αποκλείει, μα ούτε τα επιβάλλει.
Όποιος/α θα πίστευε, ότι μπαίνοντας σ' ένα πλαίσιο με ένα ν νούμερο κανόνων/πεπατημένων/σταθερών/πείτε τες όπως θέτε κι αυτές, θα έβρισκε την πανάκεια για κάθε ανασφάλεια, κάθε έλλειψη, κάθε σχεσιακό του/της "θέμα".
Πάντα για μένα, ίσως και να βρίσκεται ήδη με το ένα πόδι στη λούμπα.
Όσο κι αν προσπαθώ έστω και να ξύσω την επιφάνεια του τι θα σήμαινε σκλαβιά, δεν τα καταφέρνω.
Είναι κάτι τόσο μακρινό απ' την ψυχοσύνθεση μου, όσο και ο Ήλιος απ' τον Πλούτωνα.
Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω, ότι ακόμη και ο βουδουσουμικός σκλάβος δεν θα είχε δικαίωμα, να νιώσει τον θυμό.
Αν, πότε και πως θα τον εξέφραζε, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ως προς την σιωπή, σαν κάποιος που καλώς ή κακώς την έχει σαν δεύτερο δέρμα.
Είναι φορές, που βοηθάει. Αρκεί να μην είναι "αιώνια". Σ' αυτή την περίπτωση η πλήρης αποχώρηση θα ήταν προτιμότερη.
Η σιωπή για κάποιους/ες δεν είναι τιμωρία ( με ή δίχως εισαγωγικά ), δεν είναι μια μορφή ψυχολογικού σαδισμού.
Αν και όταν την χρησιμοποιούν, είναι και γιατί πιστεύουν, ότι μ' αυτό τον τρόπο θα έδιναν και θα έπαιρναν χώρο, για να σκεφτούν, να επεξεργαστούν όσο γίνεται πιο νηφάλια.
Κάποιες φορές η σιωπή θα ήταν αναγκαία, για να μην παρεκτραπούν καταστάσεις.
Να μην ειπωθούν εν θερμώ λόγια, που θα χάραζαν βαθιά σημάδια.

Παραμένω της απόψεως, ότι το έτερο μέρος θα ήταν καλύτερο, αν δεν κράταγε μέσα τον θυμό του ( κι αυτό ανεξαρτήτως status ). Αν δεν φοβόταν τις όποιες συνέπειες, πριν τον εκφράσει.
Γιατί μάλλον, το να τον καταπιεί, θα ήταν ακόμη χειρότερο.
Ούτε περίμενα ποτέ μου από κάποιον/α, να ήταν πάντα σε θέση να χαλιναγωγεί τον θυμό του, πριν μιλήσει.
Ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος θα τύγχανε και υ μου. Εκεί όμως που έδινα πάντα προσοχή, ήταν στις αιτίες και αν δικαίως με περιελάμβαναν.
Και το δικαίως δεν ήταν ποτέ εύκολο για τον οποιονδήποτε, να μου το αποδείξει.

Τεσπά, ίσως και να βγήκα εκτός θέματος. "Μίλησα" γι' άλλη μια φορά, μην κάνοντας διαχωρισμό ανάμεσα σε βουδουσουμικές σχέσεις και μη,
πόσο μάλλον ανάμεσα σε βdsmανθρώπους και vanillανθρώπους.
Γιατί - και όπως ήδη προέγραψα - κάποιες "ποιότητες" υπερτερούν κάποιων άλλων.
Όσο κι αν οι "ανώτερες" λιγότερο ή περισσότερο ορίζονται και απ' τις "κατώτερες" τους.

 

*°* πολύ, πάντα έτσι!
Η λέξη "ταπείνωση" που χρησιμοποίησες είναι κάτι που δεν φεύγει απο το μυαλό μου τελευταία, και ψάχνω διάφορα, γύρω της.
Ακριβώς όπως το έδωσες...καμία σχέση με καυλο εξευτελισμό κτλ.
Με άγγιξε πολύ το ποστ σου να ξέρεις.

 

Μαργαρίτα...όταν άνοιγα αυτό το νημα,στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήσουν εσύ.
Όχι συνειδητά.
Το κατάλαβα εχθές αργά.
Εκτιμώ την κάθε απάντηση που δόθηκε σε αυτό το νήμα και ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν,ειλικρινά!
Όμως κάτι μέσα μου περίμενε τη δική σου.
Μίλησες κατευθείαν στην καρδιά μου!
Σ'ευχαριστώ πολύ!

 

@margarita_nikolayevna , μόνο μία ερώτηση. Δεν θεωρείς ότι τα παραπάνω μπορείς να τα κατακτήσεις και να τα καταφέρεις μόνο με τον σωστό άνθρωπο? Ή έστω, το σωστό πλαίσιο?

 

Μέχρι (και αν φυσικά θέλει) να επανέλθει η @margarita_nikolayevna και για να σκεφτώ κάτι άλλο από τη δουλειά ($#!!#%@!#) θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις.

Συνήθως οι άνθρωποι, γράφουμε και μιλάμε από δύο μέρη. Είτε από ένα χαρούμενο και σχετικά ισορροπημένο μέρος, είτε από ένα όχι τόσο χαρούμενο ή/και ένα όχι τόσο ισορροπημένο μέρος. Και τα δύο αυτά μέρη, έχουν ένα αντίστοιχο bias. Για παράδειγμα - τι τέλεια που είμαι τώρα στη σχέση μου, πόσο όμορφα είναι όλα, πόσα μπορώ να καταφέρω ή στον αντίποδα - δε μου γαμιέστε όλοι με τις μαλακίες σας. Και τα δύο φυσικά ανθρώπινα πολύ ανθρώπινα.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, όταν συζητάμε, κάνουμε κάποιες είτε φανερές είτε σιωπηρές παραδοχές. Λίγα πόστ πιο πάνω αναφέρθηκε για παράδειγμα το "η σκλάβα πρέπει" το οποίο σαν πρόταση έχει ήδη μέσα της πάρα πολλές παραδοχές και επίσης διαφορετικές ερμηνείες και της λέξης σκλάβα και του πρέπει. Επίσης όπως έχουμε ξαναπεί, αυτά που γράφουμε τα διαβάζουν και "οι παλιοί" και "οι καινούργιοι". Οκ.

Με προβληματίζουν λοιπόν τα εξής:

Είναι ξεκάθαρο σε ένα υ ότι στο D/s η αλληλεπίδραση πρέπει (ειδικά το πρώτο διάστημα) να είναι αμφίδρομη (και μετά φυσικά απλά μετά αλλάζει λίγο το πράγμα και δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα)?
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορείς απλά από τη μία στιγμή στην άλλη να "εκπαιδευτείς" ή/και να αλλάξεις?
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κ έχει την ευθύνη σου και την ευθύνη των όποιων αλλαγών που ζητάει να γίνουν?
Είναι ξεκάθαρο ότι τα παραπάνω χρειάζονται χρόνο και κυρίως, εμπιστοσύνη?
Ξέρει όντως ο Κ τι κάνει? Ή απλά κάνει ράντομ πράγματα τα οποία μπορεί πραγματικά να βλάψουν το υ? Πόσος χρόνος και input έχει δωθεί ώστε να γινει established αυτό?

Πραγματικά η πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να κινδυνολογήσω, ούτε να ταράξω και πραγματικά ξέρω πολύ καλά ότι μιλάμε (υποτίθεται) για ενήλικες και μάλιστα συναινούντες. Υπάρχει ένα "αλλά" όμως εδώ που ειλικρινά δεν με αφήνει ήσυχη. Ίσως είναι αυτό το "πότε" της αλλαγής, ίσως είναι το χρονικό περιθώριο που έχει μεσολαβήσει μεταξύ του ποιοι είμαστε τώρα και ποιοι προσπαθούμε να γίνουμε με την καθοδήγηση του Κ. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη τι ακριβώς ειναι αυτό που με τσιγκλάει...

Σαν εικόνα φαντάζομαι πχ ενα Κ που δεν ξέρει που του πάνε τα 4 και απλά λέει μπλαμπλαμπλα you slave me Master και το υ ακολουθεί γιατί αυτό πρέπει να κάνει...(?)

Απλά μερικές σκέψεις, αν δεν βγάζουν νόημα (που ειναι πολύ πιθανό) παρακαλώ αγνοήστε τες  

 

@MauveDelastrange

"Χειμέρια τα πράγματα" ...
Ποσοστιαία ο καλός Παρέτο θέτει το θέμα με κρυστάλλινη σαφήνεια...

 

Εκ του αποτελέσματος δεν κρίνονται αυτά?

Ίσως κάποιες βιωματικές ιστορίες να βοηθούσαν.