Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Όχι, δεν κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Είναι πράγματα κοινής λογικής.

 

Το δέχομαι γιατί έχω κέφια σήμερα!  

 

Ένα από τα βασικά στοιχεία της υποταγής είναι η ταπεινότητα. Ο θυμός του υποτακτικού είναι ένα από τα βασικά μέτρα αυτοδιαχείρισης του ίδιου έναντι σε αυτό που έχει επιλέξει να ζει. Φυσικά κι ένας υποτακτικός θα θυμώσει, όμως είναι η ταπεινότητα του αρκετή ώστε να τον ελέγξει? Αν δεν είναι πρέπει να δουλέψει ο ίδιος πρωτίστως με τον εαυτό του ή να ζητήσει την βοήθεια του Κ του.

 

Ουδείς εκών κακός, αφ'ενός.
Αφ΄ετέρου, ό,τι κι αν μάς θυμώνει στον άλλον, το κουβαλάμε κατά πάσα πιθανότητα μέσα μας.
Και μιας και ο θυμός είναι το αναμμένο κάρβουνο που πρώτα καίει εμάς και μετά το πετάμε στον άλλον, ας σκεφτεί κανείς τι κακό κάνει στον εαυτό του με το να θυμώνει.
Στην ζωή μου γνώρισα ανθρώπους που πολύ γούσταραν να με κάνουν να θυμώνω.
Σε κάποιες περιπτώσεις τσιμπούσα.
Να μην πω σχεδόν πάντα.
Αργότερα λοιπόν, κατάλαβα ότι αυτήν την παγίδα θα μπορούσα να την παρακάμψω, και έτσι ένιωθα λιγότερο θυμό με τις δικές μου σκέψεις, καθώς από κει ξεκινάνε όλα.
Τώρα πια ξέρω, πως κανείς δεν αξίζει τον θυμό μου.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω κυριαρχήσει πάνω του ολοκληρωτικά.
Θυμώνω ακόμη, άλλωστε, όπως είπε κι ο Δαλάι Λάμα, αν δεν θύμωνα, δεν θα ήμουν άνθρωπος, θα ήμουν κάτι άλλο.
Αλλά και για την περίπτωση που αναφέρεται, D/s και M/s είναι υποσύνολα της ζωής, απλά...

 

Μπρεντα,είμαι θυμωμένη μαζί σου μικρή!
Εξαφανιστηκες και δεν ειπες ουτε "γεια"...

 

Θυμήσου μου να σε κεράσω παγωτό για το ''μικρή''! 
Να το ψάξεις αυτό με τον θυμό, ποια ακριβώς είναι τα συναισθήματά σου που σε κάνουν να νιώθεις έτσι.
Είναι ο φόβος τής εγκατάλειψης και της απόρριψης ή τής μοναξιάς;
Ή μήπως είναι μία παράλογη ανησυχία για την ασφάλεια και την ακεραιότητα αυτού που έφυγε;
Eίναι μία μη πραγματώσιμη αίσθηση συντροφικότητας που ''καταλύεται'' αυτή που σε θυμώνει;
Σε κάθε περίπτωση, είναι χρήσιμη η διερεύνηση. Πάντως, θυμό-θυμό, δεν το λες, σωστά?
Eπίσης, αφού είμαι εδώ, δεν εξαφανίστηκα, έτσι δεν είναι? 

 

Απ'όλα...θα κρατήσω το κέρασμα παγωτού!
Σοκολάτα να'ναι. 

 

Kράτα ό,τι θες, ό,τι σου κάνει, ό,τι είσαι έτοιμη να δεχτείς...
Και Σικάγο έχουμε! 

 

Δεν αφήνετε τις αηδίες με τα Σικάγα απογευματιάτικα λέω εγώ..? Στα διάλα και λιγουρεύτηκα... Ουρτ!

 

Όπως είχα γράψει και στο παλαιότερο ποστ μου που μετέφερα:

Νομίζω η απάντηση προκύπτει σαφώς. Αν όχι, επανερχόμαστε  

@dina @kinsha no onna Να ξέρετε ότι με συγκινείτε και κάνετε κάθε απόπειρα ανοίγματος μου και έκθεσης μου εδώ να αξίζει. Ευχαριστώ για αυτό <3

 

Θα έβαζα μια 5ετία ως ορίζοντα, νομίζω το έχω ξαναγράψει.

Ίσως η δέσμευση που προκύπτει από τον προλογικό εαυτό (δεν είναι δική μου η φράση "προλογικός εαυτός", τη βρήκα όμως τόσο εξαιρετικά πετυχημένη που την υιοθέτησα αμέσως). Τουλάχιστον σε μένα αυτό ήταν και είναι. Κάποιοι το ονομάζουν και αδράνεια. Και είναι πολύ φυσικό να υπάρχει. Για την ακρίβεια θα ήταν αφύσικο αν δεν υπήρχε.  

 

Κάθε βράδυ όταν στέλνω την σκλάβα Μου για ύπνο της λέω αυτό το παραμύθι....

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο. Το ψαράκι αυτό ζούσε σε μια θάλασσα μακρινή, λίγο μικρή μεν, αλλά γεμάτη ψάρια, πολλά άλλα ψάρια. Πρέπει ακόμα να σας πω ότι αυτό το ψαράκι έμενε με τους γονείς του. Κι ότι ο ψαρομπαμπάς του και η ψαρομαμά του ήταν πολύ αυστηροί μαζί του.

Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά το εμπόδιζαν να κάνει ένα σωρό πράγματα. Του καταλόγιζαν ότι κολυμπούσε, ότι έπαιζε, ότι έκανε θόρυβο με το στόμα του, με δυο λόγια, το ψαράκι αυτό είχε πάντα την αίσθηση ότι δεν έκανε ποτέ αυτό που έπρεπε. Συχνά αναρωτιόταν εάν οι γονείς του ήταν οι αληθινοί γονείς του, τόσο αυστηροί φαίνονταν. Αλλά πρώτα απ΄όλα τους φοβόταν πολύ, κυρίως τον μπαμπά του, τη μαμά του λιγότερο, αλλά τη φοβόταν λίγο κι αυτή. Αυτό το φόβο τον έκρυβε πολύ βαθιά μέσα του, ποτέ, ποτέ δεν θα τον ομολογούσε σε κανέναν. Σε ποιον να μιλήσει άλλωστε; Τα άλλα ψάρια δεν έδειχναν να φοβούνται.

Έτσι κάθε πρωί, αυτό το ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο, όταν έφτανε στο σχολείο των ψαριών, ξέρετε τι έκανε; Ε, λοιπόν, έδινε μια και κολυμπούσε προς τα άλλα ψάρια που βρίσκονταν στην αυλή του σχολείου και τα δάγκωνε. Ναι, τα δάγκωνε με το ψαρόστομά του, έτσι, χρατς, χρατς! Τα χτύπαγε κιόλας με τα πτερύγια του, με την ουρά του. Τους έριχνε νερό στα μάτια για να κλαίνε. Ναι, ναι τα ψάρια κλαίνε. Δεν το βλέπουμε γιατί τα δάκρυά τους ανακατεύονται με το νερό της θάλασσας, αλλά τα ψάρια όντως κλαίνε.

Προφανώς, όλοι, όλα τα ψάρια, έμεναν κάθε φορά έκπληκτοι βλέποντας το Μάτεο το ψαράκι να δαγκώνει και να χτυπάει έτσι. Τα άλλα ψαράκια τον φοβόντουσαν. Έτσι ήταν! Αφού αυτό φοβόταν τον μπαμπά του και λίγο τη μαμά του, ήταν πολύ λυπημένο. Αν ξέρατε πόσο λυπητερή είναι η λύπη ενός μικρού παιδιού ψαριού! Είναι τόσο λυπητερή, που καμιά φορά κάνει το νερό της θάλασσας γκρίζο, μπορεί και μαύρο.

Καμιά φορά βλέπουμε τη θάλασσα έτσι μαύρη, καθόλου γαλάζια, ούτε πράσινη, ούτε ευτυχισμένη, μαύρο κατράμι. Ε λοιπόν, σας το λέω, είναι εξαιτίας της λύπης των μικρών παιδιών ψαριών!

Κάποια μέρα, η δασκάλα του σχολείου των ψαριών πλησίασε το Μάτεο και του είπε:
Σ’ έχω δει να χτυπάς τα άλλα ψαράκια. Τις περισσότερες μάλιστα φορές σ’ εμπόδισα να το κάνεις. Εγώ δε θέλω να σε φοβούνται τα άλλα ψαράκια. Πρόσεξα καλά ότι συχνά έχεις πολύ θυμό μέσα σου. Είναι μέρες που γίνεσαι κατακόκκινος από το θυμό σου. Χτες το βράδυ, πριν πάω για ύπνο, σε σκέφτηκα, και προβληματίστηκα πολύ, και μετά μου ήρθε μια ιδέα! Σου έφερα ένα κουτί για να βάζεις το θυμό σου. Είναι ένα κουτί όπου μπορούν να αφήνουν το θυμό τους τα ψαράκια. Το πρωί όταν έρχεσαι, μπορείς να βάζεις το θυμό σου στο κουτί, και το βράδυ, αν θέλεις, θα σου τον επιστρέφω, για να γυρνάς στο σπίτι. Αν πάλι το επιθυμείς, ο θυμός σου μπορεί τη νύχτα να κοιμάται εδώ, στο σχολείο. Έτσι, το επόμενο πρωί θα είναι ξεκούραστος…

Ο Μάτεο, το ψαράκι, έμεινε να κοιτάει έκπληκτο τη δασκάλα των ψαριών. Δεν ήξερε ότι υπήρχαν θυμοκούτια, φοβοκούτια, λυποκούτια, όπου μπορείς να βάζεις τους θυμούς, τις λύπες ή τους φόβους σου.

Εκείνο το πρωί δεν είπε τίποτα, αλλά την άλλη μέρα έφτασε μ’ ένα πολύ μικρό κοχυλάκι, που είχε βρει στο δρόμο για το σχολείο, στο βυθό της θάλασσας.

Είπε στη δασκάλα του σχολείου των ψαριών:

-Κυρία, θα ήθελα να βάλω τη σημερινή πρωινή μου λύπη στο κουτί του θυμού…

Η δασκάλα πήρε το κοχυλάκι, το κοίταξε πολλή ώρα και είδε ότι έκρυβε μέσα του μεγάλη λύπη όντως. Κατάλαβε ότι οι θυμοί είναι λύπες που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλιώς. Έβαλε το κοχυλάκι στο κουτί του θυμού, όπως της είχες ζητήσει ο Μάτεο, το ψαράκι. Νομίζω μάλιστα ότι τον φίλησε, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, γιατί δεν ξέρω πως φιλιούνται τα ψάρια!

Η συνέχεια της ιστορίας; Ε, λοιπόν, δεν την ξέρω ακόμα.

Η δασκάλα του σχολείου των ψαριών μου είπε ότι θα μου την έλεγε κάποια μέρα.

Έκτοτε έμαθα ότι και άλλες δασκάλες, στα σχολεία των ψαριών, είχαν υιοθετήσει τη συνήθεια να προτείνουν κουτιά για να βάζει κανείς τα οδυνηρά αισθήματα. Έτσι ώστε τα ψαράκι να μην παραμένουν φορτωμένα, φορτισμένα ή μολυσμένα από αρνητικές σκέψεις ολόκληρη τη μέρα. Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και με τα μικρά των ανθρώπων.

Έτσι τελειώνει προς το παρόν ο μύθος του μικρού ψαριού που είχε τόσο θυμό μέσα του… που θα μπορούσε να καταπιεί ολόκληρη τη θάλασσα.

Μπορεί να φοβόνταν μη χτυπήσει ή μη χαθεί! Ποτέ δεν το είπαν γιατί οι ψαρογονείς δεν μιλάνε πολύ για τον εαυτό τους. Δεν έχετε ακούσει που λένε: «Σιγή ιχθύος»!

Και ζήσανε αυτοί καλά και Ε/εμείς καλύτερα

Iagos