Όρια BDSM και ψυχικών διαταραχών...

Απάντηση: Re: Όρια BDSM και ψυχικών διαταραχών...

Ως παραφιλίες ορίζονται τα εξής ακόλουθα: ηδονοβλεψία-επιδειξιομανία, σαδισμός-μαζοχισμός παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, τρανσβεστισμός, φετιχισμός κτηνοβασία... δέν ξέρω άν ξέχασα κανένα, για την επιστήμη πάντως όλα το ίδιο είναι. Εάν μια παραφιλία υφίσταται σε συνδυασμό με μια ψύχωση, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια κλπ, χρήζει ιδιαίτερης ιατρικής παρακολούθησης. Αλλά, τότε δέ χρειάζεται βοήθεια από γιατρό, ούτως η άλλως; Πρέπει να "θεραπεύεται" μια παραφιλία και άν ναι, κάποιες ή όλες; Είναι αυτό εφικτό; Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι-ωρολογιακές βόμβες που κάποια στιγμή θα "εκραγούν"; Αποτελούμε πιθανό εν δυνάμει κίνδυνο για εμάς και το άμεσο ή ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον μας;

 

Αν πάτε στην Τήνο θα δείτε άτομα με πληγιασμένα γόνατα να μπουσουλάνε όλη την ανηφόρα από το λιμάνι ως την εκκλησία. Κάποιοι άλλοι αυτομαστιγώνονται σκληρά στις λιτανείες. Τρελό; Αν μπείτε σε site αυτών των ανθρώπων αμφιβάλλω αν θα βρείτε thread “όρια πίστης και ψυχικών διαταραχών». Η αιτία είναι πως είναι μια κοινωνικά αποδεκτή, αν και ακραία στις μέρες μας, συμπεριφορά.

Θα πρέπει να διαχωρίσουμε την κοινωνική εικόνα του BDSM (ως άρρωστη κατάσταση) από την ψυχιατρική-ψυχολογική του υπόσταση. Το δυστυχές είναι πως πολλοί ψυ υιοθετούν την κοινωνική εικόνα και την ντύνουν με «επιστημονικό» μανδύα, την ώρα που η ίδια η ψυχολογία και ψυχανάλυση πασχίζουν να γίνουν επιστήμες.

Κανένας σοβαρός ψυ δε θα θεωρήσει «άρρωστη» μια BDSM σχέση που προσφέρει απόλαυση και στους δύο, όπως δε θα θεωρήσει άρρωστο έναν άντρα που του αρέσουν αποκλειστικά οι κοντές και χοντρές και μεγάλης ηλικίας γυναίκες. Γιατί του συμβαίνει; Πολλές οι αιτίες, διαφορετικές για τον καθένα. Όλοι έχουμε κάποιες αιτίες για τις προτιμήσεις μας. Γιατί κάποιος μας κάνει κλικ και κάποιος άλλος, ίσως αντικειμενικά καλύτερος, όχι; Μήπως γιατί μας ανακαλεί υποσυνείδητα παιδικές αναστατώσεις; Αν το ψάξει κανείς όλο και κάτι θα βρει.

Το BDSM, όπως και η αποκλειστική προτίμηση στις χοντρούλες ή στις δίμετρες δεν είναι εξ’ ορισμού αρρώστια, εκτός κι αν το άτομο υποφέρει ή αδυνατεί να λειτουργήσει ή αποκτά αντικοινωνική συμπεριφορά λόγω αυτού.

Θα πρέπει να ανησυχεί αν «η συμπεριφορά, οί σεξουαλικές παρορμήσεις ή οί φαντασιώσεις προκαλούν κλινικά σημαντική υποκειμενική ενόχληση ή έκπτωση στον κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλους σημαντικούς τομείς της λειτουργικότητας.»

Το ίδιο όμως συμβαίνει και με κάποιον που έχει πάθος με τη συλλογή γραμματοσήμων. Αν δεν κοιμάται τα βράδια σκεπτόμενος τα γραμματόσημα, αν χάσει τη δουλειά του γιατί όλη την ώρα ασχολείται με τα γραμματόσημα, αν δε δίνει σημασία στα παιδία του γιατί ταξινομεί τη συλλογή του, αν δε μιλάει παρά μόνο γι αυτό, τότε χρειάζεται βοήθεια.

 

Η αφαιρεση ή διαχειριση της προσωπικοτητας του σκλαβου .... δεν ειναι μια αγαπημενη προκληση για τους Μαστερς ?.....

(3ος τζιζ προβληματισμος μου επι του θεματος ) ....

 

Ας βρεθεί έστω και ένας εδώ μέσα ή όπου άλλου να μου προσδιορίσει με τρόπο αντικειμενικό την ανθρώπινη ψυχή , για να μπορέσω να έχω μία βάση συζήτησης που να επεκτείνεται στις διακριτικούς διαχωρισμούς του υγιούς και μη .

 

Καίει απίστευτα όντως...
Ρώτα τους ψυχίατρους που προσπαθούν με φάρμακα να αφαιρέσουν τα σάπια κατά τη επιστημονική τους άποψη τεμάχια από την προσωπικότητα ενός ασθενούς .

Η μελέτα την σωφρονιστική φιλοσοφία στα κελιά των φυλακών και στα πεδία του στρατού .

Και τέλος ας μου πει κανείς έναν χώρο οποιονδήποτε όπου δεν υπάρχει προσπάθεια διαχείρισης της ανθρώπινης προσωπικότητας …

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι επίσης , ένας ποιητής , ένας συγγραφέας , ένας καλλιτέχνης , τι να προσπαθεί να διαχειριστεί …

Επίσης κατηγορώ τις γυναίκες για απόπειρα διαχείρισης της αντρικής φαντασίωσης , με αποτελέσματα πολλές φορές επικίνδυνα αποτελέσματα στην ψυχική υγεία των άμοιρων αρσενικών…

Και τέλος στο κατηγορητήριο μου μέμφομαι τους υποστηρικτές του έρωτα γιατί μπορεί να οδηγήσει σε απίστευτα επικίνδυνες ψυχικές διαταραχές , έως και την αυτοκτονία…

 

Απάντηση: Re: Όρια BDSM και ψυχικών διαταραχών...

Αν αυτό βοηθά τους υποτακτικούς να νιώσουν ολοκληρωμένοι και να ισορροπήσουν, τότε ο αφέντης έχει πετύχει κάτι πολύ σημαντικό και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη.  

 

Απάντηση: Re: Όρια BDSM και ψυχικών διαταραχών...

ωχχχ!!! κλείστε μου ένα ραντεβού please με τον ψυ ..   

Υ.Γ. όπου γραμματόσημα βαλτε bdsm ισχύει για πολλούς

 

α) μην πιστεύεις κατά γράμμα όλα όσα ακούς   οι σκλάβοι είναι άνθρωποι που μπορούν ν αντιμετωπίσουν τη ζωή ανετότατα, με περισσότερη δύναμη από πολλούς βανίλλιες και οι περισσότεροι είναι ψυχικά υγιέστατοι. Απλά, δεν τους αρέσει να χάνουν και ιδιαίτερα τον Αφέντη τους... από τα μάτια τους, για περισσότερο από λίγες ώρες  

β) όχι, δεν μπαίνει σε πνευματική παράλυση γιατί πρέπει να δουλεύει καλά το τσερβέλο του για να είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τί θέλει από αυτόν ο Αφέντης του και να Τον ικανοποιεί. Απλά, η εκχώρηση ελέγχου είναι ένα δύσκολο πράγμα για έναν πασίγερο ενήλικο και δημιουργεί διάφορα σύνδρομα μέχρι να εμπεδωθεί.

γ) αυτοί που ξέρουν από σκλάβους λένε ότι οι σκλάβοι με "σύνδρομο εξαρτημένης προσωπικότητας", αυτούς περιγράφεις στη δεύτερη παράγραφο, είναι για να αποφεύγονται γενικά και ούτε έπεται ότι κάποιος με σύνδρομο εξαρτημένης προσωπικότητας θα γίνει καλός σκλάβος γι αυτόν τον λόγο. Βεβαίως και μία απαλλαγή - ρηλήζ δηλαδή - είναι κάτι επώδυνο, αλλά ξεπερνιέται όπως ξεπερνιέται και μία διαλυμένη βανίλλα σχέση.

δεν είναι όλες οι στιγμές σε μία BDSM σχέση που χαρίζουν απόλαυση ή αίσθηση ισορροπίας στη σχέση και την αίσθηση ότι "κάνεις το σωστό". Υπάρχουν και σκληρές στιγμές, αμφιβολιών, πισωγυρισμάτων, αντίστασης, άρνησης και λοιπά. Τότε είναι που εμφανίζεται ο mainstream ψυχολόγος από μέσα μας και ρωτάει "γιατί;". Εκεί είναι που χρειάζεται το τσαγανό μας. Γιατί εκεί είμαστε μόνοι μας, εκτός και αν έχουμε Μέντορα, καλούς φίλους και την εμπιστοσύνη μας στον Έτερο ότι θα μας βοηθήσει.

Και δεν είναι όλοι οι BDSMers που έχουν μία σχέση. Στις φάσεις που τελειώνει μία σχέση, ή που ψάχνουν ή που βλέπουν ότι άνετα θα μπορούσαν να κάνουν μία βανίλλα σχέση αλλά δεν το θέλουν, δεν θα έχει αναρωτηθεί κανείς τους αν είναι τρελός ή όχι;

Ο ψυ μπορεί να μη θεωρήσει άρρωστη μία BDSM σχέση επειδή είναι BDSM, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα την υποσκάψει όσο μπορεί αν με βάση τη σχολή σκέψης που ανήκει κρίνει ότι κάποια χαρακτηριστικά της είναι "άρρωστα", άλλωστε σε φάση αμφιβολιών θα τον επισκεφτούμε και είναι γνωστό ότι ο mainstream practitioner της ψυχολογίας θα δεχτεί άνετα τα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια αν δεν επηρεάζουν την κοινωνική μας αποδοτικότητα αλλά όχι και την ανταλλαγή εξουσίας ακόμα και αν αυτή μας έχει ξαναδώσει τις ερωτικές μας ισορροπίες και κατ επέκταση και κοινωνικές.

Νομίζω ότι μπορεί ένας bdsmer να είναι υγιής ψυχικά, οριακός ή και άρρωστος, μπορεί να γίνει οριακός ή να αρρωστήσει από την ψυχική πίεση που άσκησε πάνω του το bdsm, μπορεί όμως και να βρει την υγειά του και τις ερωτικές του ισορροπίες μέσα από αυτό και να βάζει τα γυαλιά σε πάρα πολλούς βανίλλιες. Τελείως ιδιοσυγκρασιακό του καθένα μας θέμα.

Ο έλεγχος του σκλάβου ναι μάλλον, γιατί δεν είμαι Μάστερ  

Αν το καλοσκεφτείς, ο ψυχολόγος και ο Μαστερ με τον απωλεσθέντα έλεγχο ασχολούνται.

Ο ψυχολόγος κανονικά μας βοηθάει να ανακτήσουμε τον έλεγχο που έχουμε χάσει σε κάτι.

Το είπα παραπάνω και το ξαναλέω με άλλα λόγια: Στον Μάστερ παραδίδουμε τον έλεγχο με τη θέλησή μας και αν είναι σωστός, Αυτός απαιτεί από μας να είμαστε πάντα σε θέση να τον πάρουμε πίσω και να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα, όχι επί του παρόντος πάντως επουδενί ο Μάστερ δεν στρεβλώνει την ικανότητα αυτοδιαχείρισης του σκλάβου για να τον απολαύσει. Απλά του παίρνει για κάποιο διάστημα την αυτοδιαχείριση αυτή, που δεν είναι το ίδιο πράγμα.

ΥΓ1. Μετά από πέντε χρόνια ψυχανάλυση, κρίνω ότι είναι τελείως άλλο πράγμα η επαγγελματική, πληρωμένη empathy του ψυχολόγου και τελείως άλλο πράγμα η ερωτική empathy του Μάστερ και σαφέστατα οι προσωπικές μας ισορροπίες ανακτώνται άμεσα και απλά μέσα από μία πετυχημένη, υγιώς "αρρωστημένη" ερωτική σχέση αν αυτό ήταν που χρειαζόμασταν τελικά, όπως και η "Γραμματέας". Με τον ψυχολόγο, το βέβαιο είναι ότι μαθαίνουμε "τί φταίει μ εμάς" ανάλογα με τον τρόπο που μας καθοδηγεί να το δούμε, δεν είναι βέβαιο ότι το διορθώνουμε κιόλας, πάντως οι ισορροπίες μας ανακτώνται έμμεσα, εν μέρει, με κόπο και με έξοδο.
Δεν το ξέρουμε και μεταξύ μας άλλωστε; Ότι τις άκρες μας τις βρίσκουμε στην πράξη και όχι μιλώντας;

ΥΓ2. Έχω παρατηρήσει κι εγώ ότι μία μικρή ομάδα υποτακτικών αλλά και Κυρίαρχων έχει στενή σχέση με την κατάθλιψη. Υποθέτω αναζητεί κάποιαν πρόσκαιρη ανακούφιση στις ενδορφίνες και κάποιο ψυχικό απάγγειο στις σταθερές δομές μίας βδσμ σχέσης. Το ότι μερικοί καταθλιπτικοί σε μία μικρή ή μεγάλη φάση της ζωής τους επιλέγουν βδσμ λέει κάτι γι αυτούς, οχι για το βδσμ.

 

tender lilly, με προβλημάτισε αυτό που γράφεις και μου έδωσε το ερέθισμα να το ψάξω περισσότερο. Έψαξα, ξανάψαξα, ίδρωσα, μπερδεύτηκα (δυστυχώς δεν το βρήκα στο google), αλλά τελικά νομίζω πως κατάλαβα τι θέλεις να πεις!

Συνοψίζοντας, βρήκα λοιπόν αυτή την παράγραφο από την Wikipedia, η οποία αναφέρει:

Μετάφραση (δική μου):

"Ο Krafft-Ebing έβλεπε τις γυναίκες σαν βασικά σεξουαλικά παθητικές και δεν κατέγραψε καμία γυναίκα σαδίστρια, ή φετιχίστρια στα παραδείγματα (παραφιλιών) του. Συμπεριφορές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν μαζοχισμός στους άνδρες, κατηγοριοποιήθηκε σαν "ερωτικό δέσιμο" στις γυναίκες, που δεν χαρακτηρίστηκε σαν ανωμαλία, επειδή και πάλι, δεν παρεμβάλλεται με την αναπαραγωγή."

Σχολιάζοντας λοιπόν αυτή την παράγραφο, συμπεραίνω πως το μοναδικό κριτήριο του ήταν η αναπαραγωγή, ή η "φυσιολογική πράξη", που είναι και το μοναδικό, κατ' αυτόν κριτήριο, για να χαρακτηριστεί κάποιος είτε σαν παραφιλικός (που πιθανώς "χρίζει" ιατρικής περίθαλψης), είτε σαν "φυσιολογικός".

Ανακάλυψα προς έκπληξη μου, πως με το ίδιο κριτήριο αντιμετωπίζει και τον βιασμό, τον οποίο δεν θεωρεί σαν μια πράξη "ανώμαλη", μια και μπορεί να οδηγήσει στην ίδια την αναπαραγωγή! Άρα, σύμφωνα με αυτή την λογική, ο βιαστής, δεν χρειάζεται εγκλεισμό και αγωγή, ο φετιχιστής χρειάζεται. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει...

Συμπεραίνω, πως τα κριτήρια λοιπόν του Krafft-Ebing είναι όντως βασισμένα σε μια αναπαραγωγική μεροληψία ή, ακόμα χειρότερα, σε μια προκατάληψη, μέρος της οποίας έχει επιβιώσει δυστυχώς εως και σήμερα, από την παγιωμένη επιστήμη...

Ίσως αντί για επιστήμη της ψυχολογίας, θα πρέπει να μιλάμε για μια συλλογή από προκαταλήψεις, οι οποίες επιβιώνουν 130 χρόνια και ο μοναδικός τρόπος για να το εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο να είναι η Θεωρία των Μιμιδίων (memes - πληροφορίες εδώ, εδώ και εδώ) του Richard Dawkins. Μιλάμε δηλαδή για ένα ανθεκτικότατο "ιό", όχι στον υπολογιστή, αλλά στον νου των ανθρώπων...

 

Ηλια ... πολυ σωστος ... αλλα και παλι θελω να σε ρωτησω ... ο στρατός , ο καλιτεχνης , ο φυλακας ,.... υπηρετουν θεσμους που η κοινωνια εχει αποφασισει πως εξυπηρετουν καλυτερα την λειτουργεια της και η διαχειριση της προσωπικοτητας δεν αποτελειται απο τυχαιες επιλογες των αρμοδιων οργανων , αλλα απο αποτελεσματα μελετης , ερευνας και στατιστικης ... παρολο αυτα , στον στρατο και τις φυλακες εχουμε αντιθετα αποτελεσματα που καταληγουν σε αυτοκτονιες και εξευτελισμο ... ποσο μαλλον σε καποιον Μαστερ που εχει (συνηθως) πληρη αγνοια ψυχολογικων γνωσεων και σιγουρα ελαχιστοι εχουν αφιερωσει χρονο στην αναλυτικη συζητηση , εξερευνηση και καταγραφη της ψυχολογιας του σκλαβου του
... λιλυ δεν σε ξεχνω , αλλα ενεργοποιησες μια σκεψη και θελω να την ολοκληρωσω πρωτα στο μυαλο μου ...
Στον Μάστερ παραδίδουμε τον έλεγχο με τη θέλησή μας και αν είναι σωστός, Αυτός απαιτεί από μας να είμαστε πάντα σε θέση να τον πάρουμε πίσω και να συνεχίσουμε τη ζωή μας. .... πολλα "αν" για εμπιστοσυνη ... σαν σχεση "Las Vegas" (τζογου) μου ακουγεται ... αλλα αστο.. το δουλευω ... 

 

@LStrike
Γενικά συμφωνώ αλλά έχω και την εντύπωση πως αυτοί που το βλέπουν σαν παιχνίδι και σαν role play, δεν βασίζουν τη ζωή τους πάνω σε αυτό. Κι έχω την εντύπωση πως είναι και η πλειοψηφία αυτών που ασχολούνται με το bdsm.

Φυσικά και το lifestyle υφίσταται και σίγουρα τη ζωή αυτών που το υποστηρίζουν δεν την θεωρώ κίβδηλη.
Προσωπικά το lifestyle το θεωρώ σαν την φανατική μορφή του bdsm. Και ο φανατισμός (αν και αρνητική έννοια) ή θα σε βγάλει σε δρόμο που θα είσαι ok και θα το απολαύσεις ή θα σε καταστρέψει.
Θέλει κι αυτός μου φαίνεται σωστή διαχείριση κι έλεγχο όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο.  

Ευτυχώς που στις περισσότερες περιπτώσεις ως τώρα δεν το έχει πάρει και πάρα πολύ στα σοβαρά, ούτε ο Master ούτε ο/η υπό.
Φοβάμαι τί μπορεί να γίνει μετά, αν όντως η σχέση είναι τόσο δυνατή κι έντονη όπως περιγράφεται συχνότατα.

 

Συμφωνώ μαζί σου tender lilly. Περιέγραψες υπαρκτές καταστάσεις.

Πάντως σημασία έχει η διαχείριση των τάσεων μας ώστε να μη μας καταστρέφουν τη ζωή. Στην ουσία κανείς άνθρωπος δεν αλλάζει. Απλά μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα αυτό που είναι. Σε αντίθεση με άλλους φίλους, πιστεύω πως μια σωστή ψυχολογική δουλειά μπορεί να προσφέρει πολλά, ακόμα και σε άτομα χωρίς «προβλήματα». Το «σωστή» είναι το πρόβλημα γιατί οι πιο πολλοί ψυ είναι αλμπάνηδες και κάνουν κακό αντί καλό.