Όταν μιλούν οι στίχοι

Hallowed be thy name ( Iron Maiden )



I'm waiting in my cold cell when the bell begins to chime
Reflecting on my past life and it doesn't have much time
Cause at 5 o'clock, they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low, yeah!

When the priest comes to read me the last rites
I take a look through the bars at the last sights
Of a world that has gone very wrong for me

Can it be that there's some sort of error
Hard to stop the surmounting terror
Is it really the end, not some crazy dream?

Somebody please tell me that I'm dreaming
It's not easy to stop from screaming
The words escape me when I try to speak
Tears flow, but why am I crying
After all I'm not afraid of dying
Don't I believe that there never is an end

As the guards march me out to the courtyard
Somebody cries from a cell "God be with you"
If there's a God then why has he let me go?

As I walk my life drifts before me
Though the end is near I'm not sorry
Catch my soul, it's willing to fly away

Mark my words, believe my soul lives on
Don't worry now that I have gone
I've gone beyond to seek the truth

When you know that your time is close at hand
Maybe then you'll begin to understand
Life down here is just a strange illusion.
Yeah hallowed be thy name
Yeah hallowed by thy name
Yeah

 

It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us
It will always hurt
And so say all of us.

 

Τετραγωνισμένα φύλλα
φύλλα πουλημένης έκφρασης
φιγουράρουν αποβλακωτικά
πίσω από πάγκους
με χυμένα σκουπίδια.

Έγινε το rock στοίβες αποτσίγαρων
από πελάτες pub
που τραβολογιούνται
από τα ίδια και τα ίδια
από χιλιοτυπωμένες φάτσες
λόγια και παραγγελιές
για κανάλια φυγής.

Ταβέρνα, καφετέρια, pub,
στρατόπεδο, σπίτι
Κόλλησαν όλα στο μυαλό μου
σαν χυμένοι καφέδες
ξεραμένοι στα ίδια και τα ίδια
λουστραρισμένα τραπεζάκια.

Έμποροι μεταπουλούν
την ευχαρίστηση
με δόσεις άφιλτρων χειμάρρων κοροϊδίας
σ’ αντάλλαγμα χρυσάφι
και πιοτό για παραλλαγή.

Ο χοντρός με την κοιλιά
με λιγουρεύεται
ασθμαίνοντας μια ανάγκη μου
κολλημένο κατοστάρικο
στη γυαλιστερή καράφλα του.

Ένα τσιγαράκι ρε φίλε.
Ένα τσιγαράκι ακόμη.
Να το κόψω.
Να κόψω τον πονοκέφαλο
που τσεκουρώνει ύπουλα
το κανάλι των σπερμάτων.
Φαντάρια με μπλουζάκια
παρελθοντολογικών νοήσεων
μυρηκάζουν χαμένες ανάσες
μέσα σε στενά μπλου τζιν
που ξεβάφουν
αίμα και θειάφι.

Ξεράσματα ποτάσας
ζητούν κατοικία
ζάχαρες λύτρωσης
μιλώντας για κόσμους
γαλήνιους, μπατσοφορεμένους
με περιπολικά
σε περιπολίες στα στέκια
στα στέκια που αλήτες
αλήτες αλλάζουν
την πορεία στο αίμα τους.

Να θυμηθείς ρε, να παραβγούμε
στο τρέξιμο
σε μια έρημη αμμουδιά
να μη μας βλέπει κανένας
με πεθαμένα κοχύλια,
να ξεφυσήσουμε
νικοτίνη και σιχαμάρα
στα σπλάχνα τους
Να ουρλιάξουμε
ματώνοντας το λαιμό μας
για όλα τα χαμένα βράδια μας
Να ουρλιάξουμε...

Νεκροκεφαλές σε μηχανάκια
ψάχνουν σάρκα απ’ τη σάρκα μας.
Ξεράθηκαν τα χείλη μας
μιλώντας
για τα ίδια και τα ίδια
κι εσύ κοριτσάκι
να μην έχεις καταλάβει τίποτα
τίποτα να μην έχεις καταλάβει
Παρά να φεύγεις μακριά
ξεπουλώντας, αυνανίζοντας
όλα τα βράδια που σου χάρισα
με το κορμί μου, με τα χείλη μου
σ’ όλες τις κοινωνικές
τις μασημένες σεμνότητες
των ιριδικών καταπιέσεων.

Να σε σεργιανίσω σ’ όλους τους τάφους
που λυτρώθηκαν
φτωχοί αυτόχειρες
στρατιώτες εικοσάχρονοι
με μελανιασμένες κατανοήσεις
φτωχοί αυτόχειρες...

 

Κώστας Καρυωτάκης «Ιδανικοί Αυτόχειρες»
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πώς θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Το ποίημα Ιδανικοί Αυτόχειρες περιέχεται στη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, που εκδόθηκε το 1927, κι έχει ενταχθεί στην ενότητα Σάτιρες.

 

Vapour ( Vancouver sleep clinic )



This ship was only ever built to fall apart
The oceans that we couldn't cross
The London Bridge is caving in
Cities melt into my skin
It's looking thin

Where my heart is there's never a home
These wooden doors are closed and this prison's cold
In my glory bowing out to the crowd
Returning to the ground

Winter birth, the fires burn into the snow
Surrender to the afterglow
Letting mist dissolve the light
The darkness oh it burns so bright
I'm turning blind

Where my heart is there's never a home
These wooden doors are closed and this prison's all alone
In my glory bowing out to the crowd
Returning to the ground

What a moment, encountering the dawn
Breathing in the air I've never known
In my glory bowing out to the crowd
Returning to the ground

 

Είμαι αυτή "όταν έχεις κέφια κάλεσε με"
Το τηλέφωνο έχει πάρει φωτιά, μου χτυπούν το κουδούνι
Νιώθω την αγάπη, νιώθω την αγάπη

1,2,3 1,2,3 ποτό
1,2,3 1,2,3 ποτό
1,2,3 1,2,3 ποτό

Κατεβάζω τα ποτά, μέχρι να χάσω το μέτρημα

Θα κρεμαστώ από το πολύφωτο, από το πολύφωτο
Θα ζω σαν να μην υπάρχει αύριο
Σαν να μην υπάρχει αύριο
Θα πετάξω σαν πουλί τη νύχτα, θα νιώθω τα δάκρυά μου καθώς στεγνώνουν
Θα κρεμαστώ από το πολύφωτο, από το πολύφωτο

Και θα αντέξω για μια αγαπημένη ζωή, δεν θα κοιτάξω κάτω δεν θα ανοίξω τα μάτια μου
Γέμιζε συνεχώς το ποτήρι μου μέχρι το φως της ημέρας, γιατί προσπαθώ να αντέξω αυτό το βράδυ
Βοήθησε με, θα αντέξω για μια αγαπημένη ζωή, δεν θα κοιτάξω κάτω δεν θα ανοίξω τα μάτια μου
Γέμιζε συνεχώς το ποτήρι μου μέχρι το φως της ημέρας, γιατί προσπαθώ να αντέξω αυτό το βράδυ
Αυτό το βράδυ

Ο ήλιος είναι ψηλά, είμαι χάλια
Πρέπει να βγω έξω τώρα, πρέπει να ξεφύγω από αυτό
Εδώ έρχεται ο εξευτελισμός, εδώ έρχεται ο εξευτελισμός

1,2,3 1,2,3 ποτό
1,2,3 1,2,3 ποτό
1,2,3 1,2,3 ποτό

Κατεβάζω τα ποτά, μέχρι να χάσω το μέτρημα

Θα κρεμαστώ από το πολύφωτο, από το πολύφωτο
Θα ζω σαν να μην υπάρχει αύριο
Σαν να μην υπάρχει αύριο
Θα πετάξω σαν πουλί τη νύχτα, θα νιώθω τα δάκρυά μου καθώς στεγνώνουν
Θα κρεμαστώ από το πολύφωτο, από το πολύφωτο

Και θα αντέξω για μια αγαπημένη ζωή, δεν θα κοιτάξω κάτω δεν θα ανοίξω τα μάτια μου
Γέμιζε συνεχώς το ποτήρι μου μέχρι το φως της ημέρας, γιατί προσπαθώ να αντέξω αυτό το βράδυ
Βοήθησε με, θα αντέξω για μια αγαπημένη ζωή, δεν θα κοιτάξω κάτω δεν θα ανοίξω τα μάτια μου
Γέμιζε συνεχώς το ποτήρι μου μέχρι το φως της ημέρας, γιατί προσπαθώ να αντέξω αυτό το βράδυ
Αυτό το βράδυ.

 

I found ( Amber Run )



I'd use you as a warning sign
And if you're talking enough sense, then you'll lose your mind
And I'd use you as a falcon point
So I don't lose side of what I want
And I'd move forward then I thought I could,
But I missed you more than I thought I would
I'd use you as a warning sign
And if you're talking enough sense, then you'll lose your mind
And I fallen in love when I wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me
And I fallen in love where I wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me

And I'd use you as a mayshift catch
Of how much to give in, how much to take
I'd use you as a warning sign,
And if you're talking enough sense, then you'll lose your mind
Oh, and I fallen in love where it wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me
And I fallen in love where I wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me

And I fallen in love when I wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me
And I fallen in love where I wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me

 

...... Είναι μια ευχή που έχει ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,
γι' αυτό δε βιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς?
γι' αυτό και δε της κάνω το τελευταίο σινιάλο,
το φυλάω για όταν θα πέσω σε κανάλι μεγάλο
ή για σπουδαία χαρά και πρωτοτόκια,
εκεί που λιώνουν στη φωτιά και τ' ατσάλινα ξόρκια?
για εκεί μαζεύω στάλα- στάλα στης ζωής την καράφα
τις στιγμές μου, τη πιο μεγάλη μου γκάφα,
το χειρότερο στο διάβα μου βραχνά
που δε κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά
που μου λένε ότι ωριμάζω και να συνεχίσω?
μ' άλλα λόγια, μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, με τη ψυχή στο στόμα
κι ίσως κάνουν πως δε καταλάβανε ακόμα,
όσοι έχουν πάρε- δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,
θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους.
Γεια χαρά τους - εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα
κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, έχει χώρο, ανέβα.
Στα όνειρα που περισσεύουν, ρίξε μια ματιά
και χρέωσέ τα στη φωτιά....

 

Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα,
ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή·
ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ’ αγρύπνια
αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή.

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους.
Τη μέρα ειν’ ένα τίποτα. Το βράδυ ειν’ «εγώ»,
που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα,
να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο.

Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης,
για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή
κι απ’ το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση:
«Κουράστηκε η ψυχή μου απ’ τη ζωή».

Γλυκά θ’ ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν,
ο υπάλληλος Πεσόα θ’ αφήσει τις σκιές
και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία,
αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές.