Όταν μιλούν οι στίχοι

You don't know what love is
Until you've learned the meaning of the blues
Until you've loved a love you had to loose
You don't know what love is

You don't know how lips hurt
Until you've kissed and had to pay the cost
Until you've flipped you're heart and you have lost
You don't know what love is

Do you know how a lost heart fears
The thought of reminiscing
And how lips have taste of tears
Loose the taste for kissing

You don't know how hearts burn
For love that cannot live, yet never dies
Until you've faced each dawn with sleepless eyes
You don't know what love is

You don't know how hearts burn
For love that cannot live, yet never dies
Until you've faced each dawn with sleepless eyes
How could you know what love is, what love is
What love is

 

«Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η
καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι
όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.»

Μαλβίνα Κάραλη

 

Neue Regel ( Queensryche )



Reach for a new horizon
Setting sights on a circuit scream
Hail the new arrival on
Static signs from a distant wanderer
Fill the air nights are never seen
Face the electric time shock now
No it's not a dream anymore

I will light the way for us to find
Order of a new kind
Join us on the stay the road is mine
Poets line in a rhyme of silence
Gathered from the winter air
Warms the children's eyes they see
The time is near for the signs

I can hear the chimes
Ringing for you for me
I can see your eyes
Your hands joining with me
I can feel its time
Come together hold the light
Keep the flame we can't let this world remain
the same

I can hear the chimes
Ringing for you for me
I can see your eyes
Your hands joining with me
I can feel it's time
It's time for the world to hear
Neue Regel is here

 

Il Ballo di San Vito ( Vinicio Capossela )



Salsicce fegatini
Viscere alla brace
E fiaccole danzanti
Lamelle dondolanti
Sul dorso della chiesa fiammeggiante

Vino, bancarelle
Terra arsa e rossa
Terra di sud, terra di sud
Terra di confine
Terra di dove finisce la terra

E il continente se ne infischia
E non il vento
E il continente se ne infischia e non il vento
Mustafà viene di Affrica
E qui soffia il vento d'Affrica
E ci dice "tenetemi fermo"
E ci dice "tenetemi fermo"

Ho il ballo di San Vito e non mi passa
Ho il ballo di San Vito e non mi passa

La desolazione che era nella sera
S'è soffiata via col vento
S'è soffiata via col rhum
S'è soffiata via da dove era ammorsata
Vecchi e giovani pizzicati
Vecchie e giovani pizzicati
Dalla taranta, dalla taranta
Dalla tarantolata
Cerchio che chiude, cerchio che apre
Cerchio che stringe, cerchio che spinge
Cerchio che abbraccia e poi ti scaccia

Ho il ballo di San Vito e non mi passa
Ho il ballo di San Vito e non mi passa

Dentro il cerchio del voodoo mi scaravento
E lì vedo che la vita è quel momento
Scaccia, scaccia satanassa
Scaccia il diavolo che ti passa
Scaccia il male che c'ho dentro e non sto fermo
Scaccia il male che c'ho dentro e non sto fermo

A noi due balliam la danza delle spade
Fino allo squarcio rosso d'alba
Nessuno che m'aspetta, nessuno che m'aspetta
Nessuno che mi aspetta o mi sospetta

Il cerusico ci ha gli occhi ribaltati
Il curato non se ne cura
Il ragioniere non ragiona
Santo Paolo non perdona

Ho il ballo di San Vito e non mi passa
Ho il ballo di San Vito e non mi passa

Questo è il male che mi porto da trent'anni addosso
Fermo non so stare in nessun posto
Rotola rotola rotola il masso
Rotola addosso, rotola in basso
E il muschio non si cresce sopra il sasso
E il muschio non si cresce sopra il sasso
Scaccia scaccia satanassa
Scaccia il diavolo che ti passa
Le nocche si consumano
Ecco iniziano i tremmori
Della taranta, della taranta
Della tarantolata

 

Σε σένα σταμάτησε η καρδιά – στίχοι:
Απ’τον παράδεισο του χτες,
πέφτω στην κόλαση που θες.
Το βάθος σου είναι μια πληγή,
που πάντα θα αιμορραγεί,
μα εγώ είμαι εκεί,
να σε γιατρεύω απ’την αρχή,
να σ’αγαπάω ακόμα…

Κι ας μην υπάρχει λογική
κι ας μοιάζει η γη σου φυλακή
κι ας με δικάζει η μοναξιά,
που είσαι παντού και πουθενά·
όλο γλιστράς
κι όταν για αγάπη μου μιλάς,
το ψέμα έχεις στο στόμα.

Ξέχασες – είμαι ο άνθρωπός σου
Μόνο εγώ – άναψα το φως σου
Έγδυσα – τον άδικο εαυτό σου
Κι έμεινα – ισόβια δικός σου
Πες μου τι λάθος κάνω..

Ίσως πιο βαθιά κοπώ,
να μη μείνει τίποτα από σένα·
πόσο θέλω να μη σ’αγαπώ,
μα εσύ κυλάς παντού σε μένα.
Κι όταν το σχοινί μου θα κοπεί,
πιάσε με για λίγο στ’ όνειρό σου
κι ας είμαι μια σκια γυμνή,
να χαϊδεύω το χαμόγελό σου.
Για σένα μόνο δέχομαι να χάνω.
Σε σένα σταμάτησε η καρδιά.

Στου έρωτα σου το κελί,
έχω βαριά τιμωρηθεί·
δώσε μου ελαφρυντικά,
σκέψου κι εμένα μια φορά.
Τα αληθινά,
αυτά δεν χάνονται ετσι απλά.
Σε αγαπάω ακόμα…

 

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω
αυτό σημαίνει αγαπάω

 

Και αν δεν μιλούν πολύ μην τους παρεξηγείς...
Και αν περπατούν μοναχοί μην τους κακιωνεις...
Είναι που έτσι τους μαθαν στην ζωη.
Το βήμα τους βαρύ,η ανάσα να βγαίνει κοφτή, ένα βλεμμα σαν γυαλί χαμμενο σε σκέψεις μακρινές που δεν τις πιάνει ανθρώπου ματι.
Είναι άνθρωποι μοναχοί.
Όχι από επιλογή.Μη μπερδεύεσαι.
Δεν το θέλησαν αυτοί.
Αν τους πετύχεις,αγαπάς τους.
Οι περίεργοι,οι χαμμενοι,οι μοναχικοί...
Αυτοί έχουν συνήθως την πιο όμορφη ψυχη.
Αν δεν μπορείς?
Φύγε.
Αστούς με το βλέμμα μακριά από ετούτη την γη.
Είναι άνθρωποι μοναχοί.

 

Πάνω στον στίχο που θα γράψω ακροβατώ
Πάνω στον στίχο που ’χω γράψει ισορροπώ∙
Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα
Που δένω πότε πότε εκεί την κούνια μου
Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο.

Αντώνης Φωστιέρης

 

 

Το βιος μου μονάχα τουτη εδώ η αγχόνη
Στο χέρι πλεγμένη το λαιμό να σιμώνει
Περιμένω τη μέρα που γλυκά θα τη σφίξω
Κι όποιον μ'έχει γελάσει μ'ένα χάδι θα πνίξω

Ολοστρόγγυλη μοιάζει με ρολόι που γυρίζει
Στο μηδέν πλησιάζει μα ποτέ δεν τ'αγγίζει
Να θηλάσω απ το τέλος με αρχή να γεμίσω
Τη μεγάλη αλήθεια του μηδέν να γνωρίσω

 

Πόθοι τρελοί και όνειρα, που μέσα μου όλο κλαίτε
δεν σας ακούω, τελειώσατε
και βρείτε κάναν άλλο να, να λέτε αυτά που λέτε

Μεγάλες σκέψεις,φωτεινές, μην σκάτε άλλο μαζί μου
χωρίς το φώς σας, ήσυχα, κυλάει η μικρή ζωή μου

Μόνον ο ψέυτης μέσα μου, γιατρεύει το μυαλό μου
αυτός με υπερασπίζεται και θέλει το καλό μου
αυτός με υπερασπίζεται και θέλει το καλό μου

Μόνον ο ψεύτης μέσα μου, γλυκαίνει την καρδιά μου
αυτός μου δίνει δύναμη και τρέχω στην δουλειά μου
να μεγαλώσουν να γενούν ψεύτες και τα παιδιά μου

 

Here in the darkness I know myself can't break free until I let it go...