Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

.... ο χρονος στην ζωη μου ....

αναβαλει συνεχεια την ... ζωη μου !

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Ο χρόνος στην ζωή μου πολλές φορές φάνηκε σύμμαχος,γιατρός και εχθρός συνάμα.
Μα πάντα ήταν εκεί να με συντροφεύει και να καθορίζει......Ανίκητος αντίπαλος και γοητευτικός!

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Παραμύθι η ζωή …

Ήρθε ο καιρός , έφτασε η ώρα να μπω σε εκείνο το δωμάτιο
που τον τελευταίο χρόνο απέφευγα.
Ήταν μακριά από όλα τα άλλα .
Περπάτησα πάρα πολύ .
Μεγάλη διαδρομή.
Διέσχισα μεγάλους χώρους,
πέρασα από στενούς διαδρόμους, ανέβηκα σκάλες, κατέβηκα άλλες ,
ανέβηκα κάποιες άλλες ,βρήκα συντρίμμια μα και ξέφωτα όλο φως ,
προχώρησα ξανά και ξανά και βρήκα μετά από πολύ καιρό μια ευθεία και τελικά .
.... έφτασα!

Ακίνητη έμεινα για λίγο μπροστά στη βαριά πόρτα, συγκλονισμένη από το μέγεθος της .
Άπλωσα το χέρι μου δειλά και την άγγιξα , με δέος ακούμπησα πάνω της ,
μύρισα το παλιό ξύλο .
Μνήμες , εικόνες πέρασαν με μιας από μπροστά μου .
Γύρισα το πρόσωπο μου στο πλάι και προσπάθησα να ακούσω ένα ήχο που να προδίδει ζωή.
Τίποτα όμως .
Ησυχία απόλυτη.
Η κλειδαριά μεγάλη , παλιά όσο και ή πόρτα , από σίδερο .
Το κλειδί επάνω.....
Κάτι με τράβαγε σε αυτό, κάτι μαγικό,
μια δύναμη με ωθούσε και εγώ δεν είχα δύναμη να αντισταθώ,
έπρεπε νομίζω εξάλλου , ήταν η ώρα να προχωρήσω ….
και με μιας , σαν να με έσπρωξε κάτι , κάποιος , εσυ ......
την έσπρωξα!

Σκοτάδι . …

Πως είναι όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο πλημυρισμένο φως και ξαφνικά κλείνει το φως ,
έτσι ένιωσα . Χαμένη , φοβισμένη .

Σκοτάδι !

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο πολύ έντονα που νόμιζα πως θα ξεριζωθεί και θα πέσω κάτω ,
θα σωριαστώ .
Έκανα ένα βήμα ανοίγοντας τα χέρια μου ταυτόχρονα για να μπορέσω να αισθανθώ το χώρο …
Σκόνη σηκώθηκε στον αέρα .
Έκανα ένα βήμα πίσω και ακούμπησα στην πόρτα
και προσπάθησα να ηρεμήσω και να προσαρμοστώ στον χώρο.
Μετά από λίγο όταν τα μάτια μου συνήθισαν είδα , νομίζω , μακριά ,
μικρές αχτίδες φωτός .
Τρύπωναν δειλά από κάποια παράθυρα .
Ένιωσα πως αν τις ακολουθούσα θα με οδηγούσαν σε αυτό που έψαχνα.
Κοίταξα καλά όσο μπορούσα και είδα πως όλες έπεφταν πάνω σε ένα μαύρο πανί.

Περπάτησα γρήγορα και έφτασα σε ένα παράθυρο κάπου δεξιά μου ,
και με μια γρήγορη νευρική κίνηση τράβηξα το μαύρο πανί,
και τότε αποκαλύφθηκε μπροστά μου …..

Αγέρωχος ,μεγάλος, στεκόταν εκεί, λαμπερός παρά τα χρόνια που είχαν περάσει!

Πλησίασα πιο κοντά .
Ένας μεγάλος καθρέφτης .

Το τζάμι του ήταν πεντακάθαρο λες και πριν λίγο κάποιος το είχε καθαρίσει .
Τα σκαλίσματα γύρω του από χρυσό ,
αντανακλούσαν την .....ομορφιά του και τον έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο επιβλητικός!
Τον κοιτούσα, έψαχνα μέσα του να δω κάτι .
Το χώρο , εμένα , αλλά δεν έβλεπα τίποτα .
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου πιστεύοντας πως όλα είναι ένα ψέμα
η πως ήμουν σε ένα όνειρο
και όταν θα ξυπνούσα θα ήμουν στο κρεβάτι μας
στην αγκαλιά του ευτυχισμένη και θα μου χαμογελούσε αλλά δεν ήταν έτσι ,
ήταν αλήθεια ,
ήταν μια καινούργια αλήθεια ,
και όταν τελικά άνοιξα τα μάτια μου ,

είδα ….

Ακριβά ρούχα κοσμήματα, χλιδή! Πρόσωπα γελαστά .

Τον ακούμπησα ενστικτωδώς , και ένιωσα χέρια να με τραβάνε ......
δεν αντιστάθηκα, δεν είχα δύναμη , αφέθηκα.
Ένιωσα το σώμα μου να αιωρείται για λίγο και μετά ,
σε μια στιγμή …. ήμουν εκεί .
Με είχαν τραβήξει κοντά τους και εγώ ήμουνα χαρούμενη .
Με πλησίασαν, μου έδωσαν καινούργια ρούχα , κοσμήματα.
Γεύτηκα τα φαγητό τους στους μεγάλους μπουφέδες τους ,
τα γλυκά τους, ήπια από τα ποτά τους, και άρχισε......ο χορός.
Η μουσική ερχόταν στα αυτιά μου και τα χάιδευε .

Όλα ήταν υπέροχα!

Ο ένας μετά τον άλλο έρχονταν πλάι μου και μου έλεγαν ιστορίες, με χόρευαν ,
γελούσα, τα έβρισκα όλα πολύ παράξενα , πολύ διαφορετικά!

Τι άκουσα, τι δεν άκουσα!

Λίγο πριν κλείσει η βραδιά με πλησίασε και ένας ...
ξεχωριστός άνθρωπος ...
αλλιώτικος,
δεν ήταν ντυμένος σαν τους άλλους,
τα ρούχα του δεν ήταν από μετάξι και η μορφή του ήταν κάπως κουρασμένη.

‘’ Ήρθα να σου πω και εγώ μια ιστορία’’ … μου είπε.

Πριν τελειώσει αυτός ο τελευταίος χορός ,
για να ξέρεις που θα πας να κοιμηθείς μετά .
Τον κοίταξα με δυσφορία ,
δεν είναι σαν τους άλλους είπα μέσα μου , τι θέλει τώρα σκέφτηκα !
Όμως έπρεπε να σεβαστώ ...
την ομορφιά αυτή που ζούσα ...
έπρεπε να σεβαστώ την καλοσύνη και την έγνοια που ανέδινε …
και τον άκουσα !
Τον άκουσα πολύ σοβαρά και προσεχτικά
λες και κανείς άλλος δεν μου είχε μιλήσει ποτέ στην ζωή μου .
Δεν ήξερα το λόγο , απλά το έκανα .

Μου πήρε πολύ λίγο για να καταλάβω τι μου έλεγε!

Αυτή η ιστορία που μου έλεγε !
Την ήξερα αυτή την ιστορία ! Ήταν η δική μου ιστορία !

Τρόμαξα , τραβήχτηκα προς τα πίσω , ακούμπησα στο τοίχο, χλόμιασα,
τα πόδια μου με δυσκολία με κρατούσαν , κρύος ιδρώτας με έλουσε !

-Που τα ξέρεις όλα αυτά εσύ τον ρώτησα με φωνή που έτρεμε
και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου ?
-Μα εγώ την δημιούργησα , εγώ της έδωσα μορφή .
-Μα η ιστορία μου δεν έχει ακόμα ..... το τέλος της!
-Και βέβαια το έχει, θα στο πω τώρα !
-Εγώ δεν το ξέρω, δεν το έζησα ακόμα, εσύ πώς το ξέρεις?
-Μα καλή μου , το τέλος της, ήταν προδιαγραμμένο από την ώρα που αποφάσισες να με ακούσεις …

Και άκουσα ........το τέλος της........

Τώρα μπορείς να διαλέξεις
που θα κοιμηθείς απόψε μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο ....
έτσι σε μια στιγμή όπως ήρθε !

Ο χορός είχε τελειώσει, οι άνθρωποι άρχιζαν να απομακρύνονται
και να πηγαίνουν στις γωνίες τους .
Επρεπε να κρυφτούν για να μην δω της μάσκες τους που έπεφταν ... ξημέρωνε!

Κοίταξα γύρω μου, έψαξα να τον βρω ,
έτρεξα , σκόνταψα … έπεσα ,
μα δεν τον βρήκα πουθενά ,
με είχε αφήσει μόνη μου ,
όπως δεν είχε ποτέ σκοπό να με κρατήσει .
Ήμουν μόνη μου , όπως πάντα !

Γύριζα και γύριζα σα χαμένη και μετά από λίγο είδα να είναι εκεί.

Ο Καθρέφτης, όχι λαμπερός όπως πριν, ούτε καθαρός ,
αλλά βρώμικος ,σκουριασμένος και ραγισμένος,
έτοιμος να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια.

Έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα, πέταξα τα ...
ξένα ρούχα από πάνω μου και έτρεξα προς το μέρος του,
δεν γύρισα ούτε μια στιγμή να δω τι γίνεται πίσω μου,
ακούμπησα τα χέρια μου πάνω του και πέρασα ξανά στην άλλη πλευρά!

Σήκωσα από το πάτωμα το μαύρο πανί,
και το έβαλα πάλι πάνω του,
έκλεισα το παράθυρο και το σκοτάδι τύλιξε πάλι το δωμάτιο.
Αυτή τη φορά ούτε εκείνες οι λίγες αχτίδες δεν περνούσαν.

Άνοιξα τη βαριά πόρτα , βγήκα και ..........κλείδωσα!

Δεν άφησα το κλειδί πάνω στην κλειδαριά ,
το πήρα μαζί μου, και το πέταξα στον πρώτο
... υπόνομο που συνάντησα.


Η ζωή έχει ψυχή για όσους έχουν ....

 

Tελος ....

 

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

κάτι έχεις εσύ πάλι .. κάτι θες να πείς και δεν το λες   anasia  

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Ο χρόνος πίσω μου σκιά
το μέλλον να με κυνηγά
σα σφαίρες οι στιγμές περνούν
ξυστά από μένα πριν χαθούν
μα …;
Στα μάτια σου ο χρόνος σταματά
νερό που έχει πάψει να κυλά
και κει είναι που αρχίζει η ζωή
και ο χρόνος χωράει σε μια στιγμή
Ο χρόνος δεν παρηγορεί
απλά θολώνει τη στιγμή
με μια ταχύτητα φωτός
ζωή σου κλέβει συνεχώς
Στα μάτια σου ο χρόνος σταματά
νερό που έχει πάψει να κυλά
και κει είναι που αρχίζει η ζωή
και ο χρόνος χωράει σε μια στιγμή
Στα μάτια σου ο χρόνος σταματά
Το τώρα για πάντοτε κρατά
κι ό,τι έψαχνα χρόνια για να βρώ
το βρίσκω εσένα όταν κοιτώ
Στα μάτια σου ο χρόνος σταματά
νερό που έχει πάψει να κυλά
και κει είναι που αρχίζει η ζωή
και ο χρόνος χωράει σε μια στιγμή

 

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Aπο λιμανι σε....λιμανι, πως τα φερνει ο χρονος....

 
 

 

Απάντηση: Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Το Ανέφικτο Του Ερωτα
Ιωάννα Δήμου

'Αλλαξα χίλιες φορές. εγω---για Σένα.

Για να Σε βρω,

ακολουθώντας κάθε Σου βήμα, κάθε χνάρι.

Για να Σε πλησιάσω,

χωρίς να φοβάμαι πια τις αποστάσεις, το δόσιμο.

Να Σου μιλήσω

για οτι πέρασε, για οτι ονειρεύομαι να 'ρθει.

Να Σε αγγίξω παντού,

σε οτι ειναι δικό Σου να φτάσω, να εισχωρήσω.

Να ψηλαφίσω τα μύρια μυστικά Σου.

Να μάθω το σώμα Σου: τους πόρους,

τις πτυχές, τις καμπύλες, τις φλέβες, τη φωνή, το σχήμα.

Να Σε κατακτήσω.

Να κοιμάμαι ήσυχα στης ανάσας Σου τους ήχους.

Τη μυρωδιά Σου να μυρίζω όπου βρεθώ,

στα χρώματα Σου να πλέω.

Να με νιώσεις,

διασχίζοντας, αψηφώντας, με εμπιστοσύνη, με επιθυμία.

(ενα χρονο και κατι μετα....)

 

Θυμάσαι τις νύχτες;
Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
.....στο γυαλί της λάμπας.
"Πώς γίνεται αυτό;" ρώταγες.
Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ΄αγαπούσες

Τάσος Λειβαδίτης

 

Κάποτε κάποιοι δύσκολοι αποχωρισμοί από σταράκια, eastpak και παρεμφερή λοιπά, έφερναν μαζί τους δειλά χαμόγελα, μαζί κι ερωτηματικά.

Υπήρχε το ζητούμενο εκ μέρους του για μια κάπως διαφορετική γκαρνταρόμπα, να θυμίζει περισσότερο.. κάτι άλλο απο μένα, κι έτσι να μην φαίνεται η σχεδόν δεκαετής διαφορά ηλικίας. Κάτι τέτοιο πυροδότησε σκέψεις περί D/s και λοιπά του φορουμ αναγνώσματα, μαζί με ερωτηματικά στην ενδεχόμενη άτυπη μορφή του και άλλα παρόμοια, ομοίως ανεξερεύνητα και συναρπαστικά, για κάποια που τότε δεν γνώριζε, πέρα απ' τα βασικά..

Λίγο αργότερα, που πέρασε ο ενθουσιασμός μιας τέτοιας "ανακάλυψης", έγινε πιο εφικτή η "προσγείωση" στην πραγματικότητα ενός ανθρώπου που δεν είχε εναρμονιστεί ακόμη με τις επιλογές του, ενώ η κοινή πορεία μας χανόταν κάπου στο ασύμβατο, όλο και πιο μακριά..

 

Κάποια κλασικά στερεότυπα της αμοιβαίας σταδιακά απόρριψης του παΤέρα, ίσως λειτούργησαν ενδόμυχα χωρίς ποτέ να βγήκανε μια "βόλτα" στο μετέχειν. Οπότε, ήταν θέμα επιλογής να χρειάζομαι να θαυμάζω, ώστε ν' ακολουθώ σαν σύντροφο, τον μεγαλύτερό μου.

Πιο πρόσφατα ως έφηβη, κι ακόμη όταν συχνά χαμογελώ αμήχανα που με ρωτούν αν τέλειωσα το Λύκειο, νιώθω περίπου ως επιδόρπιο το ότι μικροδείχνω. Σαν μια επίγευση που εκ φύσεως πλαισιώνει το "κυρίως" μιας τέτοιας αλληλεπίδρασης με τον φερόμενο ως πρότυπο, κι εμένα ως ακόλουθό του.

Κι όμως, σ' αυτή τη σχέση με κάποια εσανς κηδεμονευoμενης και χαλαρής μαθητείας, θα θελα κάποτε να δω το πιο μετά της εξέλιξης που μέχρι τώρα είδα. Τα βήματα, τα παρορμητικά, αισθήματα, τα όρια και πιο πολύ την καθημερινότητα, την πιο "μαζί" πορεία

 

..
-Και μόλις ενώσαμε τα χιλιόμετρα συνομιλιών μας, συναντηθήκαμε κάπου στο ενδιάμεσο...
-Να το γράψεις κι αυτό στο ονλάιν ημερολόγιό σου. Κάποτε θα γελάς.
-Και τώρα γελάω. Για σένα γράφω συνήθως, έμμεσα και άμεσα.
-Εγώ νόμιζα πως γράφεις για σένα. Για να δεις το αποτέλεσμά σου, μέσα σου.
-Για σένα γράφω, εξαιτίας μου. Σ' αρέσει να γελάω;
-Πολύ. Δίνεις φως.
-Φωτούλα + Φτεροπούπουλο= λοβ
-Αχμ...
-"Πέταξες";
-Σκέφτομαι. Ποιός θεός μου κάνει πλάκα
-Εσύ που το κατέχεις με τα μεταφυσικά, πες μου. Στο μεταξύ, ήσυχα θα σε παρατηρώ.
-Τι να το κάνεις αν δεν σε κρατώ από το χέρι, να νιώθεις τις σταγόνες από τα σύννεφα
Να αιωρείσαι σχεδόν από το ύψος. Να λάμπεις στο φως του ήλιου

 

 

Ο χρόνος..Αχ! ο χρόνος!
Κυλά τόσο γοργά..μόνο οι ρυτίδες στα πρόσωπα μας τον φανερώνουν πως πέρασε από πάνω μας..πως έκανε τον απολογισμό του..τις στιγμές..τα σημάδια που άφησε πάνω μας.

Με πλημμυρίζουν χιλιάδες συναισθήματα..
Αμέτρητα..
Κι όμως μωρό μου οι λέξεις δεν μπορούν να βγούνε προς τα έξω.
Έχω ανάγκη να πω πολλά..αλλά δεν βγαίνει μιλιά.Ειμαι μια λευκή, κενή σελίδα χωρίς εσένα..
Μόνο δάκρυα κυλούν σαν χείμαρρος κάθε φορά που μου λείπεις..που περνάς έστω και ξυστά από το μυαλό μου..
Το μυαλό μου.. ΧΑ..ας γελάσω.
Δεν λειτουργεί μωρό μου χωρίς την παρουσία σου..χωρίς τα λόγια σου..χωρίς εσένα.
Πονάω!!
Θα μου πεις"επιλογή σου" με ύφος αυτάρεσκο.
Ναι.Επιλογή ΜΟΥ για μια φορά στην ζωή μου.
Ήταν επιλογή μου έστω και αν κράτησε λίγες μόνο ημέρες.
Για μένα ήταν τα πάντα όμως! Ήταν μια ολόκληρη ζωή.. Ζωή μου.

Όσο περνούν οι ημέρες όμως σε μισώ..
Σε μισώ γιατί ήσουν αυτός που με ξανά γεννησε..(Το γνωρίζεις πολύ καλά)..και ο ίδιος άνθρωπος που με ξανά σκότωσε.
Μου είπες"ξέχασε με".
Σου απάντησα"θέλει τον χρόνο του".
Θα σε ξεπεράσω.
Με ρώτησες "Πότε;"
Τι χαζή ερώτηση.

Είμαι στο στάδιο του "Σε μισώ"..
Πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο..
Συνήθως μετά το μίσος έρχεται η αδιαφορία.
Την αναμένω..την προσδοκώ
Περιμένω την λύτρωση μου.
Αντίο.