Αγάπη είναι...

Ναι...

 

το εγώ και το εσύ αφανίζονται στην αγάπη...
 

 

σωστο !!!!

 

Έτσι ρωτάμε ο ένας τον άλλον: τι είναι αγάπη? Αυτή η λέξη έχει χαλάσει, έχει υποβαθμιστεί, την έχουν φτύσει, γι αυτό πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ολάνοιχτα μπρος στη κατάχρηση αυτής της λέξης. Τι είναι αγάπη? Είναι απλώς αίσθηση? Σ΄αγαπώ κι εξαρτιέμαι από σένα κι εσύ εξαρτιέσαι από μένα (ίσως κάποτε σε πουλήσω και ίσως με πουλήσεις, σε χρησιμοποιώ και με χρησιμοποιείς).
Εάν ο ομιλητής πει: ''Σας αγαπώ'', επειδή είστε ένα μεγάλο ακροατήριο και τρέφετε τη ματαιοδοξία μου και νοιώθω ευτυχισμένος, ευχαριστημένος, ικανοποιημένος, είναι αυτό αγάπη?
Είναι η αγάπη η ικανοποίηση, η εκπλήρωση, η προσκόλληση?
Είναι η αγάπη φτιαγμένη από τη σκέψη? Εσείς και ο ομιλητής ερευνάτε μαζί, γι αυτό μη σας παίρνει ο ύπνος τούτο το όμορφο πρωινό.
Είναι η αγάπη αίσθηση? Είναι η αγάπη ικανοποίηση? Είναι η αγάπη εκπλήρωση? Εξάρτηση? Είναι η αγάπη επιθυμία? Σας παρακαλώ, ούτε να συμφωνείτε ούτε να διαφωνείτε. Το είδαμε αυτό - το πώς προσεγγίζουμε τα πράγματα πάντοτε με τη συμφωνία ή τη διαφωνία, Μπορούμε να σβύσουμε από το λεξιλόγιό μας, από το μυαλό μας, το ''συμφωνώ'' και το ''δε συμφωνώ'' και νά αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα όπως είναι.
Όχι μόνο αυτά που συμβαίνουν έξω στον κόσμο αλλά κι εκείνα που συμβαίνουν μέσα μας.
Αυτό απαιτεί μεγάλη εντιμότητα, Μπορούμε να το κάνουμε αυτό σήμερα το πρωί -ν΄αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως είναι? Τότε μπορούμε ν΄αρχίσουμε ν΄αναρωτιόμαστε, να ψάξουμε βαθιά για το τι είναι η αγάπη.
...
Ρωτάμε λοιπόν: είναι η αγάπη επιθυμία?
Είναι η αγάπη σκέψη?
Σας παρακαλώ ψάξτε το βαθιά αυτό.
Για τη δική σας ζωή νοιαζόμαστε - την ζωή μας, την καθημερινή μας ζωή, όχι για κάποια πνευματική ζωή, οχι για το ν΄ακολουθείς κάποιον γκουρού με τις ανοησίες του, όχι για το να βάζεις κάποιο ειδικό ρούχο είτε είναι το ράσο του μεσίωνα είτε κάποιας εκλησίας ή το ράσο των σύγχρονων γουρού, Είναι η αγάπη ένα οικοδόμημα μόνο της σκέψης?
Στις σχέσεις μεταξύ μας - άντρας, γυναίκα, αγόρι, κορίτσι κι όλ΄αυτά όταν κάποιος λέει στον άλλον, ''σ΄αγαπώ'', μήπως σημαίνει εξάρτηση?
Ο ένας εκπληρώνει τον εαυτό του μέσα στον άλλον κι επομένως σ΄αυτή τη σχέση μπαίνει η σκέψη, και τότε η σκέψη δημιουργεί μια εικόνα κι αυτή τη εικόνα ονομάζουμε αγάπη. Ρωτάμε λοιπόν : η αγάπη - είναι ατυχία που είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε αυτή την λέξη - η αγάπη είναι φτιαγμένη από τη σκέψη?
Μπορεί να υπάρξει αγάπη εκεί όπου υπάρχει φιλοδοξία, όταν ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλον?
Υπάρχει αγάπη όταν υπάρχει ιδιοτέλεια?
Σας παρακαλώ, μην ακούτε απλώς τον ομιλητή. Ακούστε τον εαυτό σας.
Ανακαλύψτε το μόνοι σας. Όταν ανακαλύπτετε κάτι μέσα σ΄αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μπορείτε να πάτε πολύ μακριά.
Αλλά αν απλώς εξαρτιέστε από κάποιον, από τα λόγια του, από τα βιβλία του, από την υπόληψή του, τότε δεν κάνετε τίποτα.
Πρέπει κανείς να τα πετάξει ολ΄αυτά και να κοιτάξει τον ίδιο του τον ευτό.
Πρέπει να έχει κανείς πάθος.
Το πάθος μπορεί να υπάρξει, μόνο όταν πάψει κανείς να υποφέρει.
Πάθος χωρίς φανατισμό, γιατί με τον φανατισμό γίνεται τρομοκρατία, Όλα τα φανατικά κινήματα στον κόσμο έχουν τρομερό πάθος.
Ο φανατισμός γεννά πάθος.
Κι αυτό το πάθος δεν είναι εκείνο που γεννιέται όταν τελειώσει η δυστυχία.
Ρωτάμε λοιπόν : είναι όλα αυτά αγάπη?
Η ζήλεια, που σημαίνει μίσος, θυμό, επιθυμία, ευχαρίστηση κι όλα τα παρόμοια, είναι αγάπη?
Τολμάμε να τ΄αντιμετωπίσουμε όλ΄αυτά?
Είστε αρκετά έντιμοι εσείς και ο ομιλητής ώστε ν΄ανακαλύψετε μόνοι σας το άρωμα αυτής της λέξης?

Κρισναμούρτι-Η Τέχνη της Ζωής


Αφιερωμένο στον @Lost Hours, νομίζω θα το βρεις ενδιαφέρον, κάθησα και το έγραψα στο χέρι, γιατί βρίσκομαι στην νιοστή επανανάγνωσή του. Καλημέρα... 

 

Φιλτατη brenda δεν εισαι για εδω!

 

Έρωτας είναι όταν μια φλόγα είναι μικροσκοπική εσύ να την βλέπεις σαν μεγάλη και παρόλο που δεν είναι θα σε κάψει.
Αγάπη είναι ακόμη κι αν δεις ότι είναι μικρή να συνεχίζεις να την αφήνεις να σε καίει

 

Αγαπη ειναι να επενδυω το Χρονο μου σε σενα και να ξερω μεσα μου οτι δεν θα μου δωσεις ποτε αυτο που ζηταω. Γιατι πολυ απλα δεν ειμαι αυτο που ζητας εσυ.

Απλα θελω να ειμαι διπλα σου και να σε κοιταω.. Να μιλας και να σε ακουω..
Να μυριζω το υπεροχο αρωμα σου και να θαυμαζω το γλυκο προσωπο σου..
Να χανομαι στην λαμψη των ματιων σου..

 

να βρίσκεσαι. ..

 

Κρισναμούρτι: Αγάπη και σεξ

Τι είναι αγάπη; Είναι η αγάπη ευχαρίστηση; Είναι η αγάπη επιθυμία; Είναι η αγάπη προσκόλληση, εξάρτηση, κατοχή του ατόμου που αγαπάτε και εξουσιάζετε;
Είναι το να λέτε «αυτό είναι δικό μου και όχι δικό σου, η ιδιοκτησία μου, τα σεξουαλικά μου δικαιώματα», όπου συμπεριλαμβάνονται η ζήλια, το μίσος, ο θυμός και η βία;
Και πάλι, η αγάπη έχει χωριστεί σε ιερή και ανόσια σαν μέρος του θρησκευτικού προσδιορισμού. Είναι όλα αυτά αγάπη; Μπορείτε ν’ αγαπάτε και να είσαστε φιλόδοξος; Μπορείτε ν’ αγαπάτε τον άντρα σας, μπορεί αυτός να πει πως σας αγαπά όταν είναι φιλόδοξος; Μπορεί να υπάρχει αγάπη όταν υπάρχει ανταγωνισμός και η ώθηση για επιτυχία;
Το να τ’ απαρνηθούμε όλα αυτά, όχι μόνο διανοητικά ή λεκτικά, αλλά το να τα σβήσει κανείς τελείως απ’ το Είναι του, το να μην δοκιμάσει ποτέ τη ζήλια, το φθόνο, το συναγωνισμό ή τη φιλοδοξία – το να τ’ απαρνηθούμε όλα αυτά, βέβαια αυτό είναι αγάπη. Αυτοί οι δυο τρόποι δράσης δεν μπορούν ποτέ να πάνε μαζί. Ο άντρας που ζηλεύει, ή η γυναίκα που είναι εξουσιαστική, δεν ξέρουν τι σημαίνει αγάπη – μπορεί να μιλούν γι’ αυτή, μπορεί να κοιμούνται μαζί, να κατέχουν ο ένας τον άλλον, να εξαρτάται ο ένας απ’ τον άλλον για άνεση, ασφάλεια, ή απ’ το φόβο της μοναξιάς, αλλά βέβαια όλα αυτά δεν είναι αγάπη.
Αν οι άνθρωποι που λένε πως αγαπούν τα παιδιά τους το εννοούσαν, θα υπήρχε πόλεμος; Και θα υπήρχε διαχωρισμός εθνικοτήτων, θα υπήρχαν αυτοί οι χωρισμοί; Αυτό που ονομάζουμε αγάπη είναι μαρτύριο, απελπισία, ένα αίσθημα ενοχής. Αυτή η αγάπη ταυτίζεται γενικά με τη σεξουαλική ευχαρίστηση. Δεν είμαστε πουριτανοί ή σεμνότυφοι, δεν λέμε πως δεν πρέπει να υπάρχει ευχαρίστηση.
Όταν κοιτάζετε ένα σύννεφο ή τον ουρανό ή ένα όμορφο πρόσωπο, υπάρχει απόλαυση. Όταν κοιτάζετε ένα λουλούδι υπάρχει η ομορφιά του – δεν αρνιόμαστε την ομορφιά. Η ομορφιά δεν είναι η ευχαρίστηση της σκέψης, αλλά είναι η σκέψη που δίνει ευχαρίστηση στην ομορφιά. Με τον ίδιο τρόπο, όταν αγαπάμε και υπάρχει σεξ, η σκέψη του δίνει ευχαρίστηση, η εικόνα της εμπειρίας που δοκιμάστηκε και η επανάληψή της αύριο. Σ’ αυτήν την επανάληψη υπάρχει ευχαρίστηση που δεν είναι ομορφιά. Η ομορφιά, η τρυφερότητα και όλο το νόημα της αγάπης δεν εξαιρούν το σεξ. Αλλά τώρα που τα πάντα επιτρέπονται, ο κόσμος φαίνεται ν’ ανακάλυψε ξαφνικά το σεξ κι έχει γίνει ασυνήθιστα σημαντικό.

Πιθανόν αυτή είναι η μόνη φυγή που έχει ο άνθρωπος τώρα, η μόνη ελευθερία. Οπουδήποτε αλλού τού κάνουν κουμάντο, τον κακομεταχειρίζονται, τον βιάζουν διανοητικά, συναισθηματικά, με κάθε τρόπο είναι σκλάβος, συντετριμμένος, και η μόνη φορά που μπορεί να είναι ελεύθερος είναι στη σεξουαλική εμπειρία. Σ’ αυτή την ελευθερία συναντά μια ορισμένη χαρά και θέλει την επανάληψη αυτής της χαράς. Βλέποντάς τα όλα αυτά, πού είναι η αγάπη; Μόνο ένας νους και μια καρδιά που είναι γεμάτη αγάπη μπορούν να δουν όλη την κίνηση της ζωής. Τότε οτιδήποτε και να κάνει, ένας άνθρωπος που κατέχει μια τέτοια αγάπη είναι ηθικός, καλός, και αυτό που κάνει είναι όμορφο. Και τότε παρουσιάζεται σ’ όλα αυτά η τάξη – γνωρίζοντας πως η ζωή μας είναι τόσο μπερδεμένη, τόσο ακατάστατη.

Πηγή: Κρισναμούρτι, «Το πέταγμα του αετού», εκδ. Καστανιώτη

 

Κάποτε στον κόσμο του ουρανού πετούσε ένας μοναχικός αετός ψάχνοντας να ταΐσει την πείνα του μαζί με την μοναξιά του.
Δεν μπόρεσε ποτέ του να βρει ένα ταίρι εκεί ψηλά, δεν μπορούσε με τίποτα να πετάξει την μοναξιά του με κανέναν τρόπο και βασανιζόταν κάθε βράδυ που γυρνούσε στην άγρια φωλιά του από σκέψεις αυτολύπησης κι από ένα αίσθημα αδυναμίας. Αναρωτιόταν διαρκώς πώς είναι δυνατόν ενώ είχε την καλύτερη όραση να μην μπορεί να βρει το ταίρι του. Αυτή η κατάσταση κόντευε να γίνει συνήθεια ζωής μέχρι που ένα χειμωνιάτικο απόγευμα αναζητώντας να τραφεί είδε από κει ψηλά ένα περιστεράκι.
Πήρε στάση επίθεσης και όρμησε να το κατασπαράξει. Φτάνοντας σε απόσταση αναπνοής κάτι μέσα του τον σταμάτησε, κάτι μαγικό έγινε και χάθηκε η πείνα του. Σταμάτησε μπροστά στο τρομαγμένο περιστεράκι και άρχισε να το κοιτά με μια αλλόκοτη περιέργεια προσπαθώντας να καταλάβει τι του είχε συμβεί και δεν το κατασπάραξε. Κοιτώντας το, είδε πως ήταν ματωμένο από τους ανέμους της μοίρας, ήταν γεμάτο πληγές στα φτερά του και τα μάτια του είχαν το χρώμα της θλίψης. Η πρώτη σκέψη του αετού ήταν να βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο του περιστεριού, μα κάτι μέσα του τον έκανε να νιώσει συμπόνια. Η δεύτερη σκέψη του ήταν να φύγει για να μην δει το τέλος του, μα η εικόνα του τέλους ήδη ήταν καρφιτσωμένη στην καρδιά του και οι τύψεις της φυγής κάνανε για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στην ψυχή του αετού. Μη ξέροντας τι να κάνει, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει και πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε να πετάξει, μα κάποια δύναμη μέσα του τον τραβούσε προς τα κάτω. Μια φωνή μέσα του ξύπνησε και του έλεγε να πάει κόντρα στην φύση του, να πάει κόντρα στην λογική του, του έλεγε να πάει κόντρα σ' αυτά που ξέρει και να πράξει αυτά που δεν ξέρει. Του έλεγε να γυρίσει πίσω στο περιστεράκι.

Κουρασμένος ο αετός από την μάχη που έδωσε στον αέρα με τον εαυτό του, όρμησε προς τα κάτω και με τα δυνατά του πόδια άρπαξε το περιστεράκι, πηγαίνοντάς το στην φωλιά του. Ήταν το πρώτο ζωντανό που έβλεπε την άγρια φωλιά του αετού, ήταν το πρώτο ζωντανό που έβλεπε την απίθανη και αλλόκοτη συμπεριφορά του αετού. Η νύχτα σκέπασε την φωλιά και ο αετός άνοιξε το ένα από τα δύο τεράστια φτερά του και σκέπασε τον πληγωμένο περιστεράκι δίνοντάς του την αίσθηση της ασφάλειας που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Μέσα σ' αυτό το μαγικό βράδυ ο αετός έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του, μία υπόσχεση που ήθελε να την κρατήσει μυστικό από τον άγριο κόσμο του. Υποσχέθηκε στον εαυτό του πως μόλις το περιστεράκι θα είναι έτοιμο για να πετάξει θα το αφήσει ελεύθερο να πετάξει σε όποιον ορίζοντα αυτό θελήσει.

Από το επόμενο πρωί και για πολλές μέρες ο αετός έφερνε τροφή και βότανα για το περιστεράκι. Το τάιζε και φρόντιζε τις πληγές του, του μάθαινε τα βλέπει με τα δικά του μάτια, του μάθαινε πώς να αποφεύγει τα αρπακτικά, του μάθαινε όλα όσα αυτός έμαθε στον άγριο κόσμο του.
Μα όσο βοηθούσε το περιστεράκι για να πετάξει, μέσα του άρχισε να νιώθει διαφορετικά. Η βασανιστική μοναξιά που τον ταλαιπωρούσε είχε εξαφανιστεί, ένιωθε κάτι αναπάντεχα όμορφο και παράξενα δυνατό. Όσο γιάτρευε τις πληγές του περιστεριού, άλλο τόσο αυτός ένιωθε την παράξενη δύναμη μέσα του να μεγαλώνει. Όσο πιο πολύ το περιστεράκι αποκτούσε ομορφιά, άλλο τόσο ο αετός έβλεπε όμορφο τον άγριο κόσμο του. Ο αετός πλέον ένιωθε αυτό που λέγανε στα παραμύθια, ένιωθε αυτή την μαγική αίσθηση που σου δίνει η αγάπη.

Ο χρόνος δεν τον ένοιαζε πια. Καθώς περνούσε ο καιρός ο χειμώνας ήταν πλέον ζεστός και το καλοκαίρι δροσερό. Όλα ήταν μαγικά στην ψυχή του αετού, που νόμιζε πως αυτό θα κρατήσει αιώνια, νόμιζε πως τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτή την ομορφιά της ζωής του, νόμιζε πως δεν υπάρχει κάτι που να είναι πιο δυνατό από αυτή την αγάπη.

Όλα αυτά που νόμιζε άρχισε να τα πιστεύει τόσο πολύ που πάλευε κάθε μέρα με όλες του τις δυνάμεις, ώστε να μην αφήσει κανένα κακό να μπει ανάμεσα στις ψυχές τους. Το ατελείωτο ψυχικό ταξίδι του αετού κλονίστηκε ένα πρωί, όταν είδε το περιστεράκι να ανοιγοκλείνει τα φτερά του και να προσπαθεί να πετάξει. Ήταν η στιγμή όπου ο αετός έπρεπε να πράξει αυτό που υποσχέθηκε στον εαυτό του.

Ήταν η στιγμή που το αιώνιο είχε έναν διαφορετικό δρόμο μέσα του, ήταν η στιγμή όπου το τέλος έφερνε μια καινούργια αρχή, ήταν η στιγμή όπου ο αετός νόμιζε πως δεν θα συμβεί ποτέ σ' αυτή την ζωή.

Για μια στιγμή απελπίστηκε, για μια στιγμή του ήρθε να καταστρέψει όλο τον κόσμο του, για μια στιγμή μονάχα μετάνιωσε που έζησε μαζί με το περιστεράκι, για μια στιγμή ένιωσε κάτι απέραντα μεγάλο, ένιωσε κάτι που δεν μπορούσε να κατανοήσει με τίποτα. Η μοναξιά του χτυπούσε την πόρτα μα ένιωθε τελείως διαφορετικά από τότε που ζούσε μόνος. Η μαύρη θάλασσα που έβλεπε δεν ήταν το τέλος μα ήξερε χωρίς να ξέρει από πού το ήξερε πως ήταν απλά μια οπτασία. Ήταν απλά άλλος ένας δαίμονας όπου έπρεπε να αφήσει πίσω του.

Ήταν τόσα πολλά που έβλεπε ο αετός πέρα από την μαύρη θάλασσα που ενώ δεν μπορούσε να τα εξηγήσει η λογική, που ενώ δεν υπήρχαν οι λέξεις, αυτός είχε το νόημα βαθιά μέσα του και το μόνο που έλειπε ήταν να εκπληρώσει το τάμα στον εαυτό του. Και αυτό το τάμα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια λέξη. Τίποτα παραπάνω από το υπέρτατο ιδανικό. Τίποτα παραπάνω από την λευτεριά δεν υπάρχει και αυτό ο αετός το ένιωσε, δεν το δανείστηκε, το έμαθε ζώντας με το περιστεράκι.

Το επόμενο χειμωνιάτικο πρωινό άρπαξε το περιστεράκι με τρυφερότητα και το πήγε στην πιο ψηλή κορυφή του κόσμου. Το πήγε εκεί ψηλά και του έδωσε την ώθηση για να πετάξει λεύτερο και δυνατό στους δικούς του κόσμους.

Γυρνώντας στη φωλιά του ο αετός ήξερε πλέον πως το όμορφο περιστεράκι δεν θα είναι εκεί, μα η ομορφιά της αγάπης είναι πλέον μέσα του. Ήξερε πλέον πως αν δεν πονέσεις δεν μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου. Ήξερε πλέον πως δεν μπορείς να κρατήσεις κάτι δικό σου και να νιώθεις λεύτερος. Ήξερε πλέον πως ακόμη και η ζωή του δεν ήταν δικιά του αλλά ένα δώρο που του δόθηκε. Άνοιξε τα φτερά του και πέταξε πλέον λεύτερος μέσα στα όνειρά του...

Άκης Κουστουλίδης