Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Συνηθως η αγαπη και η υποταγη ερχονται ταυτοχρονα ή καλυτερα το ενα προωθει το αλλο...

 

αισθάνομαι πως είναι εντελώς ανεξάρτητα.

 

Eιναι θεμα προσωπικων βιωματων αυτο... Σε καποιες περιπτωσεις ειναι αλληλοεξαρτωμενα, σε αλλες οχι.

 

“There’s one thing that you must realize," he said heatedly, "and that is that acceptance is always a matter of choice, love always a matter of preference. If you wait until you meet absolute perfection before getting involved, you’ll never love anyone and never do anything.”
— Simone de Beauvoir, The Mandarins

 

@Beatrix_ ανεξάρτητα ως προς ποια άποψη ?

 

Από τη μία νιώθουμε την επιθυμία, και συχνά την ανάγκη, να δοθούμε κάπου, να αφεθούμε ολοκληρωτικά, να υποταχθούμε. Με όποιους όρους μπορεί να έχουμε θέσει αλλά και να έχουμε (απο)δεχθεί.

Αν όλα εξελιχθούν ιδανικά, ή έστω χωρίς απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις, η υποταγή αυτή είναι λογικό να οδηγήσει σε όμορφες και έντονες στιγμές ηδονής, προσμονής, υπομονής, πόνου, εξάρτησης. Όσο αυτό έχει διάρκεια, λογικό είναι να το αγαπήσουμε. Και μαζί με αυτό και τον άνθρωπο, που μας προκαλεί όλα αυτά.

Επομένως η αγάπη έρχεται (για μένα τουλάχιστον) ως συνέπεια της υποταγής μας. Της υποταγής όμως όπως τη θέλουμε και μας αρέσει, όχι μίας "αρπαχτής" με ένα σχεδόν ξένο άτομο. Ή κάποια/οιον, που δεν θα καταφέρει να διεισδύσει ποτέ στο μυαλό, άρα και την καρδιά μας.

Από την άλλη, αν εγώ αγαπήσω ή αγαπώ κάποια, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα της υποταχθώ. Μπορεί η λογική να υπαγορεύει ότι οφείλω να ικανοποιώ με κάθε τρόπο ή καλύτερα και ορθότερα να θέλω να την ικανοποιώ με κάθε τρόπο, όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μου αρέσει να υποτάσσομαι. Ότι δέχομαι το παιχνίδι της υποταγής πέραν του συμβατικού και παραδοσιακού σεξ.

Το ότι υπάρχει αγάπη δεν σημαίνει ότι υπάρχει και απόλυτη ταύτιση ενδιαφερόντων, απόψεων και συνεπώς και από κοινού πράξεων. Αν κάτι δεν μου αρέσει, και σε κάποια είμαι αρκετά παραδοσιακός και συντηρητικός, καμία αγάπη δεν είναι ικανή να με ωθήσει σε πρακτικές παιχνιδιών ανήθικων και "ανώμαλων".

Αν μάλιστα το "σαράκι" της υποταγής προκύψει αρκετά μετά τη γνωριμία και την αγάπη, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και κυρίως να ελέγξει και να τιθασεύσει, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.

Αφήστε, που μετά από κάποιο διάστημα αγάπης χωρίς τη συνύπαρξη υποταγής είναι πια εξαιρετικά δύσκολο να σε δει και να δεις το έτερον ήμισυ σε τόσο "ιδιαίτερους" ρόλους.

Το νήμα είναι πολύ ενδιαφέρον και θίγει ουσιώδη θέματα. Δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά ή λάθος με την τοποθέτησή μου, όμως κάποια πράγματα εκτιμώ ότι "ριζώνουν" μέσα μας και μας ωθούν από μόνα τους πια σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες επιλογές και συμπεριφορές.

 

O @dimfetishman
θίγει στην απάντηση του κάποια θέματα που κι εγώ θεωρώ πάρα πολύ ουσιώδη και που είναι σπουδαίο που τα θίγουμε και τα διαβάζουμε εδώ μιας και συμβαίνει πολύ σπάνια αυτό  


Σκεφτόμουν τη σειρά υποτάσσομαι και αγαπώ ή αγαπώ και υποτάσσομαι;

Τι κάνω τελικά; Τι έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι τώρα;


Τα έχω κάνει και τα δυο (νομίζω   ).

Με ποια σειρά;


Σκέφτομαι πολλές φορές τα συναισθήματα και το δεσμό κάθε ανθρώπινης σχέσεις ως ένα μικρό καζανάκι που έχει μπροστά του ένας μικρός χαριτωμένος μάγος. Και ρίχνει μέσα "φίλτρα". Όπου φίλτρα ας βάλω... συναισθήματα!

Σκέφτομαι ότι επιδίωξη είναι από κάθε καζανάκι να προκύψει (ιδανικά αλλά όχι απαραίτητα) αγάπη. Το τι θα έχει όμως μέσα κάθε καζανάκι για να βγει αυτό, τι φίλτρα θα πέσουν (ή ακόμη καλύτερα θα βάλουμε) μέσα ποικίλλει.

Έτσι σε άλλα καζανάκια μπορεί να μπει ο έρωτας, σε άλλα ο πόθος, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η μητρότητα, η αποστασιοποίηση (είναι και αυτός ένας τρόπος θαρρώ  ), η υποταγή, η Κυριαρχία και πολλά πολλά άλλα.

Και μπορεί να βγει αγάπη. Ή και να μη βγει.

Αν κάποιος θέλει να ρίξει στο καζανάκι του έρωτα και υποταγή (ή έρωτα και κυριαρχία) ενώ κάποιος άλλος θέλει να ρίξει υποταγή και πόθο, δεν πειράζει καθόλου αυτό.

Αρκεί - για μένα- το μείγμα να τείνει να βγει αγάπη.  

Αλλά και να μη βγει δεν πειράζει.

Τα φίλτρα μπορεί να έχουν κάποια κοινά συστατικά στοιχεία αλλά δεν είναι ίδια από άποψη... σύστασης (αλλιώς θα ρίχναμε μόνον το ένα, βασικά δεν θα υπήρχε το δεύτερο   ).

Η υποταγή και η αγάπη ή - για να είμαι πιο ακριβής- ο έρωτας δεν είναι το ίδιο φίλτρο.

Υποστηρίζω πάντως ότι στην κατάσταση της αγάπης δεν χρειάζεται η υποταγή, δεν ορίζεται καν, στην αγάπη έτσι κι αλλιώς υπηρετείς τον άλλον, γιατί το θες, γιατί πολύ απλά τον αγαπάς.

Τώρα όσο το μαγειρεύω ακόμη το μείγμα στο καζανάκι μου (δηλαδή νομίζω όσο ζω), εγώ, θέλω να βάλω μέσα και έρωτα και υποταγή. Για εμένα ο πραγματικός Έρωτας είναι ο δεσμός Κυριαρχία/ υποταγή (άρρηκτα το ένα με το άλλο). Και από αυτόν έχω περάσει και στην αγάπη. Σε κάποιες περιπτώσεις, όχι σε όλες.

Το καζανάκι μου που έχει Έρωτα, Κυριαρχία/υποταγή και αγάπη είναι το καλύτερό μου, το προτιμότερο μου στη ζωή.

Αλλά και τα άλλα μου καζανάκια, μια χαρά ήταν, είχαν πολλά να δώσουν και αυτά.


Οκ, τελείωσα, καβαλάω το ροζ συννεφάκι μου και πάω να φάω το ροζ μαλλί της γριάς μου με τη @lexy  

 

... χορο[π]ηδώ στο μαύρο καταφύγιο μου.

 

Αν γνωρίζετε από συνταγές, μαγειρέματα και μαγικά, ένα ραντεβού μαζί σας, παρακαλώ πολύ  

 

Η παγίδα της υποταγής («Θα κάνω ό,τι θες για να με αγαπάς»)

 

Από αγάπη και υποταγή ξεκίνησε το θέμα.. και κατέληξε στο ποιός τραβάει το καζανάκι.

 

Μου θυμίζει το δίλημμα της κότας με το αυγό.
Η απάντηση δεν έχει καμμία απολύτως χρησιμότητα...