Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Ακριβώς επειδή υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτογνωσία, κάποιοι από μας επιλέγουν από το φάσμα της υποταγής αυτό που τους ταιρίαζει περισσότερο (bottoms, subs, slaves). Στα σίγουρα όμως κανένας δεν λέει ότι αυτό που ζει είναι μια "σχέση ημίμετρο". Αυτό είναι ο χαρακτηρισμός κάποιου που βρίσκεται έξω από τη σχέση και της χαρίζει διάφορα "ονόματα". Σε ποιο σημείο στέκεται όμως και τους κρίνει? Υπάρχουν άραγε ανάγκες και επιλογές καλύτερες ή χειρότερες? Από τι?

 

Τόνισα πως η λέξη ημίμετρο πάει στο "απόλυτη υποταγή" και σίγουρα δεν υπάρχουν καλύτερες ή χειρότερες σχέσεις εάν μιλάμε για επιτυχημένες σχέσεις εντός των παραμέτρων που ορίζει το ζευγάρι βάση των αναγκών και των προτιμήσεων τους.
Και για να είμαι ακόμα πιο ξεκάθαρη, έχω ζήσει σχέση ημίμετρο με πολύ έρωτα/ αγάπη και τσεκουρομένο D/s και το ονόμασα ημίμετρο με την γνώση πως το D/s κομμάτι του δεν εμπεριείχε την απόλυτη Κυριαρχία/υποταγή όσο και να ήθελα να με ονομάσω εμένα σκλάβα και Εκείνον Μάστερ.

 

Προσωπικά προσπαθώ να τα συνδιάσω...αλλά μάλλον πρώτα υποτάσσομαι..

 

Αγαπάω να υποτάσσομαι , σε αυτήν/ον που μπορεί να το καταφέρει . Να με κερδίσει , να με μαγέψει . Άρα μάλλον ερωτεύομαι και υποτάσσομαι .

 

Δεν υπαρχει αμφιβολια οτι σε μια D/s αχεση, πολλω δε μαλλον σε μια M/s σχεση το πρωτο συστατικο για να πετυχει ειναι η υποταγη..η εθελουσια υποταγη βεβαιως, βεβαιως...ταμειο κανεις στη συνεχεια και αυτο μεταφραζεται και σε άλλα συναισθηματα οπως αγαπη, ερωτας.το πρωτο στοιχειο που πρεπει να διακρινει μια τετοια σχεση ειναι η υποταγη του/της sub ΣΤον/Στην Κυριο/α του...οπως λεμε ομελετα χωρις αυγα δεν γινεται..ετσι και μια τετοια σχεση δεν μπορει να ξεκινησει χωρις το στοιχειο της υποταγης...Τέλος..

 

Υποτάσσομαι...με την έννοια εκφράζομαι και μαθητεύω μέσα απ την εθελοντική υποδούλωση. Συνεπώς μιλώ μια διάλεκτο με πράγματα άρρητα, απαγορευμένα, πράξεις βίας, εξερεύνηση του μιαρού, δυνατές παρεκτροπές...Η αγάπη έρχεται μετά, σαν ένα ράγισμα στον τοίχο.

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Διαβάζοντας το πιο πάνω, παραξενεύτηκα με το συμπέρασμα.  
Και επεξηγώ...

Αγαπάω να υποτάσσομαι σ΄Αυτόν που Είναι Ικανός να με Υποτάξει. Οπότε το συμπέρασμα το δικό μου είναι πως υποτάσσομαι και γι΄αυτό ερωτεύομαι 

Η κάθε βανίλλα γυναίκα γίνεται υποτακτική όταν αγαπά. Αυτό όμως δεν την κάνει υποτακτική, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη για υποταγή από μόνη της αλλά μέσα από την αγάπη της για τον σύντροφο της και η επιθυμία να του κάνει τα χατίρια.
Τι συμβαίνει όταν μια βανίλλα γυναίκα παύει να είναι ερωτευμένη? Φεύγει και η επιθυμία για υποταγή.

Η υποτακτική δεν κάνει χατίρι Στον Κύριο της με την υποταγή της. Χάρη αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι, κάνει στον εαυτό της επειδή, αναγνωρίζει τις ανάγκες της και η ανάγκες της την οδηγούν στην υποταγή, αυτό την ολοκληρώνει.

Σίγουρα όλοι επιθυμούν να αγαπάνε και να τους αγαπάνε, αλλά η άποψη μου είναι πως αυτό στο Ds είναι αποτέλεσμα της έκφρασης των βαθύτερων αναγκών, συγκεκριμένα της υποταγής.

Πέραν τούτου, όπως έχω αναφέρει και σε άλλα ποστ, ο έρωτας στην αρχή μιας Ds σχέσης μπορεί να είναι υποβοηθητικό φαινομενικά, αλλά να μετατραπεί σε εμπόδιο, μια και δημιουργούνται λανθασμένες βάσεις, ακριβώς για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω, αν Ο Κύριος δεν Είναι Έμπειρος αρκετά, ώστε να παραμερίζει τον έρωτα Του, όταν αυτός εμποδίζει την ανάπτυξη της Ds σχέσης και η συνειδητοποίηση της σκλάβας πως αυτό που είναι σημαντικό είναι η υποταγή της άσχετα με το αν αγαπά ή όχι.

Αλλιώς δεν μιλάμε για υποταγή, αλλά για φαινομενική υποταγή, όσο κρατάει ο έρωτας.

Αν μη γένητο, με Έδιωχνε Ο Κύριος μου, δεν θα έψαχνα κάποιο να αγαπήσω, αλλά Εκείνον που θα Είχε τις ικανότητες να πάρει την υποταγή μου. Η αγάπη θα έρθει μετά, είναι κάτι σχεδόν αναπόφευκτο.
Αλλά ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η επίγνωση των πραγματικών μας αναγκών είναι εκείνα τα συστατικά στα οποία οφείλει να βασίζεται κατά την άποψη μου η Ds σχέση και όχι ο έρωτας.

 

Στη δική μου σχέση, η αγάπη προηγήθηκε της υποταγής.
Προσωπικα πιστεύω πως δεν μπορείς να υποταχθείς σε κάποιον αν δεν τον αγαπάς.Ειδικά όταν το πρόσωπο που υποτάσσεται είναι άνδρας.Ας μην ξεχνάμε τον υπέρμετρο εγωισμό που καθορίζει τη στάση των ανδρών απένατι στη σχεση τους.
Μόνο ο άνδρας που αγαπά πραγματικά και δυνατά μπορεί να παραδωθεί ολοκληρωτικά σε κάποια γυναίκα.

 

Έχουν γραφεί πολλά σε άλλα threads γι' αυτό το θέμα... Υποταγή και Αγάπη... προβληματίστηκα αρκετά και το συζήτησα το θέμα και σε προσωπικό επίπεδο με τον Αφέντη μου και μου Είπε: Η υποταγή σου πηγάζει και μέσα από την ανάγκη σου, είσαι γενημμένη σκλάβα, αλλά και από την αγάπη σου... Αλοίμονο αν η σκλάβα δεν αγαπάει τον Αφέντη της και το αντίστροφο... δεν θα υπήρχε βάθος στην σχέση. Στην δική Μ/μας σχέση πρώτα ήρθε η υποταγή για τους γνωστούς λόγους που έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς και μετά ήρθε και η αγάπη και νομίζω ότι της έδωσε άλλη δυναμική.

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Ναι αναφέρομαι στο ότι μπορεί να οδηγηθεί μακρύτερα, πέρα από τα όρια της.

Δεν είναι απαραίτητο να σπάσει τα όρια του κατ' εμέ. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Γενικά πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να έχει οποιαδήποτε ckeck list που να σημειώνει με Χ τι ξεπερνάει και που φτάνει. Δεν ζυγίζουμε εδώ. Δεν είμαστε μπακαλήδες. Οδηγούμαστε από τις ανάγκες μας.
Και ναι μέσα σε ένα σύνολο συναισθημάτων (θαυμασμός, σεβασμός, αγάπη, πόθος) υπάρχει και η υπερηφάνεια. Την υπερηφάνεια που αισθάνεσαι όταν δίνεις τον εαυτό σου και την υπερηφάνεια που νιώθεις όταν αυτό σε οδηγεί σε βελτίωση του εαυτού σου.

Ο MasterJp εκμαιεύει από μένα την απάντηση στα ερωτήματα του...ναι οδηγεί σε μεγαλύτερη υποταγή. Ο λόγος είναι προφανής. Για ποιον δεν είναι ζητούμενο η βελτίωση του;

Αστάρτη

 

Για μένα η υποταγή για την υποταγή είναι σαν ένα άνοστο φαγητό τόσο από την πλευρά του υποτασσομένου, όσο και από την πλευρά του υποτάσσοντος. Τι να την κάνω την υποτακτική όταν ξέρω ότι η υποταγή της προς εμένα, δεν είναι προϊόν αγάπης, θαυμασμού, βαθύτερης επικοινωνίας, αλλά απλή φυσική ανάγκη που μπορεί να ικανοποιηθεί από τον οποιονδήποτε? Στην περίπτωση συμβαίνει το εξής οξύμωρο: η υποτακτική παρά τον ρόλο της, κατά κάποιο τρόπο χρησιμοποιεί τον αφέντη της σαν "σκεύος' απλά για να καλύψει την ανάγκη της για υποταγή. Οταν για οποιοδήποτε λόγο αυτή η σχέση τερμαστιστεί, αναζητά και βρίσκει άλλο κύριο και πάλι για να καλύψει την ίδια ανάγκη.

Σημασία λοιπόν δεν έχει τόσο το πρόσωπο που βρίσκει όσο η κατάσταση που αποζητά. Για μένα προσωπικά αξία έχουν τα πράγματα όταν είναι μοναδικά, θέλω εγώ να είμαι η κινητήριος δύναμη όλων των συναισθημάτων, θέλω να βλέπω μία μετάβαση από την αμφισβήτηση και την απόρριψη, στην αποδοχή, τον σεβασμό και τον θαυμασμό. Αν η υποτακτική είναι το άλογο, θέλω αυτό το άλογο να είναι ατίθασο και να είμαι εγώ ο μοναδικός που θα μπορεί να το ιππεύσει, και αυτό μετά από μάχη και πτώσεις πολλές. Τα ήρεμα και εξ' αρχής υπάκουα άλογα, καλά είναι, αλλά δεν αποτελούν πρόκληση...