Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Ναι σε αυτό θα συμφωνήσω. Στην υποταγή του ατίθασου φαίνεται η δύναμη του κυρίαρχου. Όπως ο Μ. Αλέξανδρος στον Βουκέφαλα.

Αστάρτη

 

“If you can’t be with the one you love, love the one you’re with…”
- Crosby, Stills, Nash and Young, η πρώτη εκτέλεση.

Να ‘μαστε πάλι στα αιώνια διλήμματα.. Πρώτα αγάπη και μετά υποταγή ή τούμπαλιν;

Μ΄αρέσει όλο και περισσότερο αυτή η κουβέντα μας γιατί ώρες-ώρες μοιάζει σαν αν είμαστε απλωμένοι σε ένα δρόμο πολύ μακρύ, ένα πράμα Αθήνα-Θεσσαλονίκη ας πούμε, σε άλλο χιλιόμετρο ο καθένας, με άλλες ανάγκες, ίσως και με άλλη κατεύθυνση. Πού και πού κάποιος πετάγεται και λέει, “Ρε σεις, από δω φαίνεται το σπίτι μου”, και μεις από το χιλιόμετρο μας ο καθένας τον κατακεραυνώνουμε, “Αντε, ρε, σιγά μη φαίνεται το σπίτι σου”!

Να σκεφτώ λίγο γραπτώς, πάνω στους άξονες που θέτει ο Striker.. Δύο τα τινά, λέει:

α) Αγαπάς πρώτα και μετά υποτάσσεσαι

Κι αν αγαπήσεις το λάθος άτομο; Αν έχεις ένα εξαιρετικό άτομο απέναντί σου που απλώς δεν τυχαίνει να μπορεί / θέλει να σε υποτάξει; Βέβαια, μπορείς να βάλεις περιορισμούς, να πεις, “εγώ θα αγαπήσω μελαχροινή, ανύπαντρη, ψηλή domme”, να ‘χεις και μια μεζούρα δίπλα από την πόρτα, να τσεκάρεις ύψος, τί μπαίνει και τί βγαίνει. Αλλά δε λειτουργεί έτσι η αγάπη. Μάλλον. Εκτός από τις ταινίες της Φίνος όπου η Καραγιάννη μπορεί να τραγουδά με ασφάλεια “Ο άντρας που θα παντρευτώ...” στην υπόλοιπη ζωή δύσκολα βγαίνεις από το σπίτι λέγοντας, “Λοιπόν, απόψε θα ερωτευτώ έναν Master, για να μπορώ βρε αδερφέ να του υποταχτώ, όχι κανάν τρυφερούλη”

Σε ζητήματα D/s ίσως και να μην υπάρχει πιο τραγικό από το να αγαπήσεις τον άνθρωπο που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να εκπληρώσει τα ζητούμενά σου... Και να τον βρίζεις κι από πάνω... Μη λέω ονόματα, ζητώντας μαρτυρίες... Αυτός που θα το διαβάσει, είμαι σίγουρος ότι θα πεταχτεί από μόνος του να συνηγορήσει. Και πολλοί άλλοι.

β) Υποτάσσεσαι πρώτα και μετά αγαπάς

Αναγνωρίζεις δηλ. την ανάγκη σου (ΑΝ την έχεις!) και ως προς αυτήν κάνεις την επιλογή σου. Να την καλύψεις. Αν στο δρόμο έρθει και μια ζεστασιά ψυχής που είναι ή έστω μοιάζει με αγάπη, έχει καλώς. Αλλά, έτσι δεν αρνείσαι την ύπαρξη της “αληθινής αγάπης” όπως την εδιδάχθημην από την τέχνη αν όχι από τη ζωή; Ναι και όχι.

Οχι, γιατί μπορείς πάντα να έχεις τα μάτια ανοιχτά (δεν κλείνουν, όσο και να θες...) και αν με τις ανάγκες σου καλυμμένες δεις κάτι που νομίζεις πως είναι αυτό που συνδυάζει σαμπουάν και μαλακτικό μαζί (2 σε 1) παίρνεις τις αποφάσεις σου.

Ναι, γιατί το να παραιτηθείς από ένα ιδανικό όπως είναι η αναζήτηση της “αληθινής αγάπης” είναι πολύ βαρύ. Είναι ασήκωτο. Είναι κόντρα σε όλο το σύστημα αξιών με το οποίο γαλουχήθηκες. Μόνο η ανάγκη, η απίστευτη εσωτερική πίεση για υποταγή μπορεί να σε κάνει νά κάνεις κάτι τέτοιο.

Το είπα και αλλού και με κάνετε να το επαναλαμβάνω (ως γνωστόν, η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως, αλλά και αδελφή της βαρεμάρας):

μόνο όποιος δεν μπορεί να το αποφύγει πρέπει να κάνει BDSM

ΔΕΝ είναι για όλους το BDSM – και προσέξτε κάτι: αυτό δεν είναι αξιολογική, ελιτίστικη, κρίση. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι για όλους η ενόργανη γυμναστική ή η ερευνητική μοριακή βιολογία. Αν σας το πουν αυτό όμως, δεν παρεξηγείστε, σωστά;

Ολες αυτές οι σκέψεις, μου δίνουν αφορμή να πω κάτι οριακά σχετικό με το αρχικό ποστ. Νομίζω ότι μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων βρίσκεται στο BDSM, ή κοντά σε αυτό, μέσα από μια σατανική πλάνη. Επειδή αναζητούν την απόλυτη, αληθινή, απέραντη, γνήσια κι α-νέροτη αγάπη (δηλ., δυνατότητα αναπαραγωγής με ασφάλεια, μην ξεχνάμε τους κανόνες του παιχνιδιού που παίζουμε) είναι κάπως λογικό να σκέφτονται ή έστω να νιώθουν: μα πού αλλού θα υπάρχει αυτή αν όχι εκεί που τα κορμιά τσακίζονται, οι προσωπικότητες συνθλίβονται, οι εγωισμοί κονιορτοποιούνται, τα αυτονόητα αναιρούνται – χωράει ψέμμα εκεί μέσα; Λογικό, αλλά όχι απαραίτητα αληθινό.

Συμπαθάτε με που σας φέρνω τέτοια νέα, αλλά δεν υπάρχει καμμία εγγύηση ότι οι παραπάνω συμπεριφορές συνιστούν μέτρο αγάπης. Και συμπαθάτε με επίσης, αν πω πως μερικές φορές, για λόγους πέρα από το thread, πολλοί άνθρωποι πείθουν τον εαυτό τους ότι έχουν την ανάγκη της υποταγής, ενώ έχουν, όπως όλοι μας, την ανάγκη της αγάπης.

Πολλοί λίγοι άνθρωποι στον κόσμο θα έχουν την τύχη να βιώσουν κάτι που θα αντιληφθούν ως “αληθινή αγάπη”. Αν ήταν στο χέρι μου, θα ζητούσα επιτυχείς εξετάσεις στην συνειδητοποίηση αυτής της σπανιότητας πριν εκχωρήσω δικαίωμα ψήφου. Σκεφθείτε, αν η “αληθινή αγάπη” ήταν κάτι καθημερινό, η τέχνη δεν θα ασχολιόταν με αυτό όλη μέρα. Έχετε δει πολλές ταινίες / διαβάσει πολλά βιβλία / ακούσει πολλά τραγούδια γύρω από έναν άνθρωπο που πάει και αγοράζει ένα αυτοκίνητο; Αλλά για την “αληθινή αγάπη”, ε; Μιλιούνια.

Αυτό που λέω είναι ότι το αν θα γνωρίσουν οι άνθρωποι την “αληθινή αγάπη”είναι ανεξάρτητο από το αν κάνουν BDSM ή όχι. Είναι δύο ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανεξάρτητα πράγματα.

Θέλει λίγη σκέψη, για να το καταλάβει κανείς, και τρομερή αντοχή για να το αντέξει.


Dream

ΥΓ. Και για να μη μας βγει το όνομα ότι ακούμε μόνο oldies, ολοκαίνουργιο από τους Ceasars: “But it’s not the fall that hurts, it’s when you hit the ground…”

 

Η υποταγη ειναι φυσικο επακολουθο ενος mind game... θα πρεπει να ειναι εξαιρετικος ο αντιπαλος για να υποκληθουμε σε Aυτον. Αν απο την αρχη της σχεσης υπαρχουν εντονα συναισθηματα ειναι πολυ πιθανο να μην μπορεσουμε να κρινουμε με νηφαλιοτητα και να παρασυρθουμε.
Αν η υποταγη ερθει σαν φυσικο επακολουθο της αγαπης ειναι πιθανο τα κινητρα να ειναι λανθασμενα ασχετα αν στην πορεια γινει αναγκη... και αναρωτιεμαι ποσο μπορει να γοητευσει εναν Κυριαρχο ή ανευ ορων υποταγη χωρις εξελιξη... προσπαθεια... σταδιακη μετουσιωση.

Για μενα βεβαια που εμαι απιστευτα συναισθηματικο και παρορμητικο πλασμα ειναι αρκετα δυσκολο να λειτουργησω χωρις την υπαρξη συναισθηματων... αλλα και παλι ξερω καλα οτι τα πρωτα σκιρτηματα της καρδια δεν ειναι αγαπη. Ειναι ενθουσιασμος... ερωτας... αναγκη...
Οταν γνωρισα Τον Κυριο μου αισθανθηκα τη δυναμη Του πανω μου απο την πρωτη στιγμη... θελησα να το μεταφρασω σε αγαπη γιατι πολυ απλα φοβηθηκα να δεχθω οτι η υποταγη μου πηγαζε απο την αναγκη μου να υπηρετησω και φυσικα απο την ανωτεροτητα Του. Δεν Tον αγαπησα πατωντας ενα κουμπακι... η αγαπη δεν μπορει να προηγηθει σε μια σχεση... παντα επεται... ειναι πολλα αυτα που πρεπει να κατακτηθουν μεχρι να φτασουμε στο σημειο να πουμε "σ' αγαπαω".

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Πως θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει Κύριε .
Μόνο που με ξενίζει λίγο η σύνταξη “πρέπει να κάνει BDSM” κάτι σαν σπόρ δεν μοιάζει;

 

Όπως θα μπορούσε να βεβαιώσει και κάποιος φιλόλογος <s>, έχει περιπέσει λίγο σε αχρησία η σύνταξη αυτή. (αχέμ.. να λείπουν οι συνειρμοί με το άτομό μου, ιδίως οι ορμώμενοι από το "έχει περιπέσει σε αχρησία".. 

Αλλά είναι τόσο νοηματικά ισχυρή καθώς υπονοεί "του πρέπει" που σημαίνει συγχρόνως "του αρμόζει", αλλά και "του αξίζει", έχει δηλ. την θετική ή την αρνητική αποφορά που διαλέγει να δώσει ο καθένας μας... Συνεπώς, υπηρετεί σωστά τον υπόλοιπο λογισμό μου.

Οπως φαντάζεσαι ioanna, οι λέξεις δεν ξεφεύγουν τη βάσανό μου...

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Σαν φιλόλογος που είμαι αν και αδιόριστη επιτρέψτε μου να πω "δεν μας πρέπει τέτοιο BDSM" όχι γιατί δεν είναι καλό αλλά γιατί δεν είναι δικό μας.   

 

DreamMaster με προβληματίζεις. Μιλάς για το BDSM λες και για ορισμένους είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό. Σαν τους γιατρούς που σου χορηγούν το τάδε φάρμακο που θα σου αποκαταστήσει πχ την καρδιά, αλλά θα σου καταστρέψει ταυτόχρονα το σηκώτι. Ισχύει και εδώ το ρητό if you cant avoid it enjoy it?.

Συμφωνώ μαζί σου ότι τις περισσότερες φορές η λεγόμενη ανάγκη για υποταγή είναι μεταμφιεσμένη ανάγκη για αγάπη. Θεωρώ ότι τα υποτακτικά άτομα έχουν μία τάση να προσφέρουν αγάπη ίσως γιατί θεωρούν ότι είναι ανάξια (low self esteem?), να λάβουν. Πάντως η λεγόμενη "ανάγκη για υποταγή" έχει τις πηγές της σε μία βαθύτερη ανικανότητα του ατόμου να διαχειριστεί τις όποιες καταστάσεις και συνεπακόλουθη ανάγκη να υπαχθεί υπό την ομπρέλλα μίας ισχυρότερης προσωπικότητας.

 

για να υποταχθεις πρει να το θελεισ και να σου αρεσει.

ειναι δυσκολο αν δεν εχεισ τη φαντασιωση να σου ερθει μετα η επιθυμια να υποταχθεις.

αρα κατ αρχιν υποτασεσαι

αγαπας σιγουρα

αν τωρα συμπεσουν αυτα τα δυο τοτε εισαι και ευτιχισμενος

 

Πιστεύω πως θα Σας συμπαθούσα ακόμα και αν δεν συμφωνούσα με το παραπάνω Κύριε, πράγμα που δεν ισχύει.  

Από το παραπάνω πόστ και στο συγκεκριμένο και μόνο σημείο θα συμφωνούσα potty65 μαζί σου εάν επέλεγες την λέξη δυσκολία αντί την λέξη ανικανότητα.

Τυγχάνει να γνωρίζω πολλά υποτακτικά άτομα που ικανότατα διαχειρίζονται όλων των ειδών τις καταστάσεις, αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, ψυχικής κούρασης αν θέλετε από τον Κυρίαρχο. Τείνω να πιστέψω πως σε αντίθεση η σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους τους Κυρίαρχους, η συναισθηματική κατάσταση ενός υποτακτικού ατόμου είναι εκείνη που θέτει τον βαθμό ευκολίας ή δυσκολίας στην αντιμετώπιση των καταστάσεων. Παραμένει όμως γεγονός πως ο υποτακτικός είναι ένας άνθρωπος με περισσότερες δικλείδες ασφαλείας μια και μαθαίνει στην πορία της ζωής του, ότι πρέπει να βρίσκεται σε μάχημη κατάσταση μέσα σε μια έντονα ανταγωνιστική κοινωνία, που σίγουρα δεν φτιάχτηκε σύμφωνα με την δική του ψυχοσύνθεση.

 

potty65 δεν θέλω με αγωνες να κατακταω τα δικαιώματα μου!!!καπου στον κοσμο θα υπαρχει και για μενα μια σκλαβα..οπως τη θέλω εγω..για μενα..Γιατι να ανεβαινω και να κατεβαινω απο το "άλογο"..τι να την κανω την προκληση? πως το βλεπεις?

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Αυτή είναι η επιστημονική σου διάγνωση γιατρέ? lol

Με λίγα λόγια για να είναι σε εισαγωγικά, μάλλον θεωρείς πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοια ανάγκη? Μήπως θεωρείς πως αυτά είναι απλά φαντασιώσεις, ανίκανων με χαμηλή αυτοεκτίμηση ατόμων?

 

carissa δεν έχω λόγο να διαφωνήσω, το δυσκολία ταιριάζει πολύ καλύτερα από την ανικανότητα. λάρα μην τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά, το ζητούμενο είναι η ευτυχία, και ο καθένας την ευτυχία την βρίσκει με τους δικούς του τρόπους, χρησιμοποιώντας τους δικούς του κωδικούς. Αν εσύ την έχεις πετύχει, είσαι σε πολύ καλύτερη θέση από εμένα, σε διαβεβαιώ.

Maley κι εμένα οι αγώνες ομολογώ μ' έχουν κουράσει. Στο βάθος του μυαλού μου έχω ότι τον καλό καβαλάρη δεν τον κάνει μόνο η δεξιοτεχνία, η τόλμη και το ταλέντο, αλλά και το ίδιο το άλογο. Εχω τύχει με γυναίκες που με είχαν θεό, που με ανέβαζαν στα ουράνια, και με άλλες που αισθανόμουν ένα τίποτα.

Το πρόβλημα για μένα είναι η όποια γυναίκα είναι μαζί μου, να χαίρεται να κάνει πράγματα ακριβώς γιατί τα κάνει μαζί μου, και όχι να με χρησιμοποιεί για να ικανοποιήσει κάποιο βίτσιο. Θέλω να είμαι μοναδικός γιαυτή και εκείνη μοναδική για μένα. Τουλάχιστον έχω την εντιμότητα να της προσφέρω αυτό που απαιτώ από εκείνη.. Πάντως μετά από χρόνια εντατικής ενδοσκόπησης έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πιό καλή η μοναξιά..., αν μπορούσαμε να την αντέξουμε κιόλας όλα θα ήταν ιδανικά!