Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

<χαμογελάει πονηρά>

Με έφερες εκεί που ήθελες MasterJp! Αλλά όπως ξέρεις το φυσικό ταλέντο δεν μπορεί να προσδιοριστεί;-)

Αστάρτη

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Ένα σπίτι που δεν ξέρει το όνομα μου; <γελάει>
MasterJp τέτοιο λάθος δεν θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου.

Αστάρτη

Υ.Γ. Μην το συνεχίσουμε.

 

Φίλε potty65,
(φίλος μεν Πόττης, φιλτάτη δε η αλήθεια (μου))

Κατ΄αρχήν καλό που σε προβληματίζω (όπως και συ άλλωστε εμένα και σε ευχαριστώ). Αν είχα τελικές απαντήσεις θα λειτουργούσα σε εκκλησία, δεν θα έγραφα σε φόρουμ!

Για το BDSM λέω ότι είναι για κάποιους αναγκαίο. Οχι ότι είναι κακό. Ή καλό. Δες το σαν την βαρύτητα. Εκείνη τους έλκει όλους, το BDSM λίγους. Αλλά δεν μπορούν να του διαφύγουν. Ιδανικά, μόνο αυτοί να κάνουν. Λέω, εγώ, τώρα.

Επειδή το λες αυτό σε παραπάνω από δύο threads και επειδή μπορεί κανείς να εννοήσει εξ αντιδιαστολής (όχι ότι λες εσύ κάτι τέτοιο) πως ο μέσος Κυρίαρχος αντί για το ατίθασσο άτι ψάχνει μια άβουλη γίδα, θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση. Εξ όσων γνωρίζω και έχω συζητήσει, ο μέσος Κυρίαρχος ψάχνει και αυτός το άτι το ατίθασσο, αλλιώς οι Κυρίαρχοι θα κάνανε ουρά έξω από τα ιδρύματα για άτομα με νοητική υστέρηση.

Με μια διαφορά. Αφήνεις στο επιχείρημα σου να εννοηθεί ότι το άτι το ατίθασσο θα δώσει αξία στον ιππέα. Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο θα διαφωνήσει εύκολα ένας συνειδητοποιημένος Κυρίαρχος. Η δουλειά που θα κάνει πάνω στο άτι και τα αποτελέσματά της είναι που θα καμαρώνει. Γνωρίζω πολλούς που ως πρόκληση και μόνο έχουν αναλάβει απίστευτα δύσκολες περιπτώσεις με ανάδειξη, εκπαίδευση, αποδέσμευση. Το απόλαυσαν, δεν αντιλέγω. Και αξιώθηκαν αρκετά.

Αλλά, ας πούμε, το να παλέψεις για να πείσεις μια γυναίκα που δεν είναι υποτακτική, ότι δήθεν είναι, τουλάχιστον ως προς εσένα, εκμεταλλευόμενος συνήθως άλλα της προβλήματα και ανασφάλειες για να της επιβληθείς, δεν είναι μαγκιά. Δεν είναι καν βλακεία. Είναι χάσιμο χρόνου. Και των δύο.

Για την αξία της δουλειάς έναντι της "ατιθασσότητας" σας προκαλώ να "διαβάσετε" μεταφορικά το "Πυγμαλίων" του Τζ. Μπέρναρντ Σω (1912) που ίσως το ξέρετε από την ταινία "Ωραία μου Κυρία" και τις παραλλαγές της. Με υποψιασμένο μάτι είναι απολύτως BDSM!

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Πάντα με χαρά σας διαβάζω Κύριε . Πως θα χαρακτηρίζατε Κάποιον που κάνει αυτό ακριβώς που λέτε;

 

Νομίζω τον ψιλοχαρακτήρισα: "Χασομέρη". Και σίγουρα, πολύ μπερδεμένο.

Aν δεν μπορεί το (κατά φαντασίαν του) υποτακτικό άτομο να τον βοηθήσει του αξίζει ένα ξεγυρισμένο Keep Walking...

 

Επιτρέψτε μου να κάνω μια αντιστροφή αυτών που λέτε Κύριε λέγοντας : Το να παλέψεις να πείσεις μια γυναίκα που νοιώθει υποτακτική δείχνοντας της το δρόμο για την δική της καλλιέργεια και ψυχική ανάταση εκμεταλλευόμενος ταλέντα και στοιχεία που διακρίνεις σαν καλός οδηγός είναι μαγκιά σίγουρα δεν είναι βλακεία και σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου.

 

Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα...

 

Θα συμφωνησω στο τελευταιο με την Ιωαννα.. κι εμενα ενας τετοιος Ανδρας , ειδε μεσα μου κομματια που ουτε εγω τα χα καταλαβει, ή μαλλον για να μην κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου, φοβομουν να τα *δω*, και σιγα-σιγα για να μη με τρομαξει αρχισε να σπαει μια-μια τις αμυνες μου , μεχρι που ρθε μια στιγμη, που μονη μου επιασα τον εαυτο μου να λεει με υπερηφανεια.. ναι ειμαι αυτη που ειμαι κι ειμαι περηφανη γι αυτο.. Κι απο τοτε, αυτος ο νεος δρομος , δεν εχει γυρισμο..εχει μονο μπροστα..

 

 

RE: RE: Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Η αγάπη απο μόνη της αποτελεί δυνατό κίνητρο το οποίο φουντώνει μέσα μας τον πόθο να ευχαριστήσουμε τον σύντροφό μας.
Είναι όμως η σώστη αφετηρία για την υποταγή? Προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι.
Γιατί?
Μια υποτακτική γυναίκα δεν χρειάζεται την αγάπη για να ευχαριστήσει τον Κυριό της. Της αρκεί η εσωτερική της ανάγκη που την ωθεί, την κάνει να είναι αυτό που είναι. Βέβαια η υποταγή δεν πιστεύω οτι δίνεται στον οποιονδήποτε Κυρίαρχο... αλλά το πως γίνεται η επιλογή έχει συζητηθεί σε άλλο thread. Αν τώρα πρέπει και να το «αιτιολογήσει/ωραιοποιήσει» μέσα στο μυαλό της, τότε μάλλον δεν είναι ακόμα έτοιμη να αποδεχτεί/ συνειδητοποιήσει την φύση της, ή όπως διαβάζουμε, μπορεί και να βρίσκεται μέσα στην παρακάτω κατηγορία.......

Άρα, η εσωτερική ανάγκη για υποταγή, δεν θα πρέπει να βασίζεται στον έρωτα αλλά στην λογική, γιατί είναι πραγματικά τραγικό να αγαπήσεις έναν άνθρωπο ο οποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην υποτακτική σου φύση.
Ίσως να ακούγεται κυνικό σε σχέση με την «εικόνα» που μας έχουν διδάξει για την αγάπη, είναι όμως? Ακυρώνει την έννοια της «αληθινής αγάπης»? Κατά την άποψη μου, όχι. Εξηγώ.
Η «αληθινή αγάπη» είναι ένα συναίσθημα βαθύτερο απο τον έρωτα που νιώθουμε πρωτογνωρίζοντας κάποιον. Γιατί μόνο έρωτας μπορεί να είναι στα πρώιμα στάδια της σχέσης. Η αγάπη έρχεται με τον χρόνο που έχουμε αφιερώσει στην σχέση και ο ένας στο άλλο.
Έρχεται να ολοκληρώσει μια βαθιά και καλά «δουλεμένη» σχέση, η οποία καλύπτει μεγάλο μέρος των αναγκών των δυο συντρόφων, άσχετα αν το ζευγάρι είναι βανίλια ή bdsm.
Κάλο είναι λοιπόν, να μην μας φέρνει εδώ ο ανεκπλήρωτος πόθος μας για αγάπη αλλά μόνο η εσωτερική μας ανάγκη να βρούμε το «περιβάλλον» εκείνο που θα μας ανοίξει τον δρόμο προς μια σπάνια ελευθερία....Εκείνη του να μπορεί κανείς να είναι και να ενεργεί βάση αυτού που νιώθει οτι είναι ....
Άρα, υποτάσσομαι και μετά αγαπώ.
Μέσα σε μια σχέση τόσο βαθιά όσο η M/s, η αγάπη έρχεται σίγουρα.
Είναι άραγε μια σπάνια σχέση?

«Τα πάντα, όλα όσα καταλαβαίνω, είναι επειδή αγαπώ» (Λέων Τολστοϊ)