Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

"Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. Η λαγνεία επινοεί. Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τέλειο κι ολοκληρωμένο. Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξηκαι μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. Είναι μια σημαντική - η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωροχρόνου.
Η λαγνεία, ο έρωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν. Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε. Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρακαι ζοφερά. Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε."

Ίμερος και κλινοπάλη.
Κ.Π.

 

"Σήκω", την προέτρεψε ήρεμα, και της έγνεψε να καθίσει στην καρέκλα πλάι στο γραφείο του.
Στράφηκε κι η Ταλίν και τον κοίταζε στα μάτια καταπώς βυθίζεται το πρόσφορο στο κόκκινο κρασί.
Μονομιάς εχάθη η παροιμιώδης ηρεμία του. Στο πρόσωπό του φέγγιζαν όσα έτρεμαν η λογική και η ηθική του. Ωσάν κουρδισμένος και πλαγιοπατώντας κάθισε στο γραφείο. Με κινήσεις που θύμιζαν σκαρί σε ταραγμένη θάλασσα έβγαλε την ταμπακιέρα, άναψε τσιγάρο και ρούφηξε με απληστία τον καπνό.
Μπας και θολώσει ό,τι γήτευε με απόλυτο τρόπο την ύπαρξή του.
Ήταν έρωτας τούτο το αναστάτωμα;
Τρόμαξε και μόνο με το ερώτημα.
..
Ουδέποτε μέχρι τότε κάπνισε τόσο πολύ. Ο κίνδυνος, η Φιλάνθη, το πάθος που ένιωθε να θεριεύει μέσα του για την Ταλίν, τα νοερώς επικριτικά βλέμματα του νονού και των πεθερικών του, μα και το άγρυπνο μάτι του Θεού, τον μαχαίρωναν και τον δίχαζαν.

σέρρα
Γιάννης Καλπούζος

 

..Το Γλέντι και η Νηστεία, η Βία κι η Αρμονία. Μέσα σε μια βαριά αστάθεια εξουσιών, δυο παρατάξεις, δυο στρατόπεδα, δυο τρόποι ζωής, δυο είδη σχέσεων με τον κόσμο θορυβούν κι έρχονται αντιμέτωπα γύρω από μια εστία φωτός κι από ένα σκοτεινό πηγάδι. Γύρω τους η καθημερινή δουλειά των ανθρώπων, ένας παράξενος χορός, τα θορυβώδη παιχνίδια των παιδιών στις πόρτες της εκκλησιάς και η πομπή των νηστευτών διαγράφουν μορφές με σημασία και με μια κρυφή δυναμική.

Γιατί, πίσω από τη σκηνοθεσία μιας σύγκρουσης ανάμεσα στη θρησκευτική τάξη και στην παράβαση της μέσα στο Γλέντι, κρύβονται όλα τα είδη τάξης πού μπορούμε να διανοηθούμε. Οι φτωχοί μασκαρεύονται και ξεφαντώνουν γύρω από ένα φτηνό αρτοφόρι, οι πλούσιοι κάνουν Σαρακοστή κι επιδεικνύονται με τις ελεημοσύνες τους στους ζητιάνους, πού είναι παραταγμένοι στην πύλη της εκκλησιάς. Στην παρέλαση του Καρναβαλιού ένας μουσικός, μορφή τραγική κι ανησυχητική εξαιτίας της μάσκας πού τον παραμορφώνει, στέκεται δίπλα σε παίχτες ζαριών. Αρμονία και Διαφωνία. Τάξη και Αταξία. Σ’ αυτή τη συμβολική αντιπαράθεση της εύθυμης φτώχειας και της ασκητικής δύναμης, της δυστυχίας που εκτρέπεται σε γιορτή και του πλούτου πού φτιασιδώνεται σε νηστεία, για πρώτη ίσως φορά στη δυτική τέχνη ο Bruegel δεν μας κάνει μοναχά να δούμε, αλλά και ν’ ακούσουμε τον κόσμο. Ν’ ακούσουμε μια σπουδή πάνω στους ήχους των ανθρώπινων συγκρούσεων, πάνω στους κινδύνους κατάπνιξης του γλεντιού μέσα σε μια νίκη της σιωπής.
Σπουδή; Μάλλον προφητεία. Αμφίσημη και πολύμορφη. Ανοιχτή σε όλες τις ερμηνείες, έτσι που εγώ να θέλω να διαβάσω μέσα της το προμήνυμα της πορείας που θ’ ακολουθήσει, μέχρι σήμερα, η μουσική, παγιδευμένη μέσα στην πολιτική οικονομία.

Η Μάχη Καρναβαλιού και της Σαρακοστής είναι η αναμέτρηση δυο βασικών μορφών πολιτικής στρατηγικής, δυο ανταγωνιστικών μορφών πολιτιστικής και ιδεολογικής οργάνωσης: του Γλεντιού, για να κάνει σ’ όλους υποφερτή τη δυστυχία τους με τη γελοία αναγόρευση ενός θεού για να του θυσιάζουν, της Ασκητικότητας, για να κάνει ανεκτή, με την υπόσχεση της αιωνιότητας, την αλλοτρίωση του καθημερινού. Ο Αποδιοπομπαίος Τράγος και η Νηστεία. Ο Θόρυβος και η Σιωπή.

Η Μάχη
του Καρναβαλιού και της Σαρακοστής
['The Fight Between Carnival and Lent' by Pieter Bruegel, 1559]

 

..στο δρόμο για το σπίτι έχω παρέα έναν γκιόνη. Του σφυράω, μου σφυράει, του ξανασφυράω μου ξανασφυράει. Πετάει από κλαδί σε κλαδί, ενώ νιώθω κάτω απ΄τα πόδια μου τις μυτερές πέτρες.
..
Ήταν προχωρημένο απομεσήμερο όταν βρέθηκα στη σιωπηλή δροσιά της καμαράς μου. Με πήρε αμέσως ο ύπνος κι ονειρεύτηκα πως ταξίδευα με ολάνοιχτα πανιά.Ίσως γιατί λίγες ώρες αργότερα, καθώς τραβούσα το δρόμο γι' απάνω και για μια στιγμή έκανα να γυρίσω το κεφάλι, είδα πέρα μακριά, για πρώτη μου φορά, ένα κομμάτι θάλασσα. Τόσα χρόνια και δεν ήξερα, δεν ήξερα πως απ' αυτό ακριβώς το σημείο του κάμπου μπορούσες να δεις τη θάλασσα.
Παραήταν απρόβλεπτα όλα.

τα ψάθινα καπέλα
Λυμπεράκη Μαργαρίτα

 

Catherine Earnshaw, may you not rest so long as I live on! I killed you. Haunt me, then! Haunt your murderer! I know that ghosts have wandered on the Earth. Be with me always. Take any form,drive me mad, only do not leave me in this dark alone where I cannot find you. I cannot live without my life! I cannot die without my soul...

Wuthering heights, Emily Bronte

 

"..με την κάλυψη θεϊκών κι ανθρωπινων νόμων, ένα λεπτό μεταμέλειας αρκεί να για να εξαγοραστεί μια ολόκληρη ζωή κακίας ή μια απλή ώρα αδυναμίας."

Τεράστιε Ζοσέ Σ.

 

..ήρθε η μέρα που τα άγρια πουλάρια της Puszta, μεθυσμένα από αέρα και έκταση, οδηγήθηκαν χωρίς προετοιμασία στη μεγαλούπολη, για να εξημερωθούν. Κι αυτό έγινε σύντομα και απότομα..
"Η μητέρα μας έφερε απ΄το Kinderstube, στη Βιέννη. Μείναμε εκεί δεκαοχτώ μέρες και τρεις ώρες. Κι όλα αποφασίστηκαν.."
Μα αυτές οι μέρες άνοιξαν με μια τελευταία δεκαπενθημερία ευτυχισμένης αφροντισιάς, που εγκαινίασε η επίσκεψη στον Beethoven.
Από όσα είπαμε παραπάνω, φαντάζεται κανείς πόσο θα πρεπε να συνεννοούνται μ' αυτόν. Ο ελεύθερος γιος του ελεύθερου Ρήνου, ο ανυπόταχτος, που ασφυκτιούσε πάντα μέσα στους τοίχους μιας πόλης, πρέπει να είδε με έκρηξη χαράς να του έρχονται οι μικρές Δρυάδες, που του έφερναν μαζί με τον αέρα και το άρωμα των δασών και των πεδιάδων, το νεανικό τους ενθουσιασμό.
Όμως έπρεπε να πάνε να τον ζητήσουν στα ύψη των τριών ορόφων της πλατείας του Αγίου Πέτρου. Ο Beethoven δεν έπαιρνε ποτέ τον κόπο να πάει να κάνει επίσκεψη σε μια οποιαδήποτε εξοχότητα, εκτός αν ήταν νέα κι όμορφη. Περίμενε μόνος στο βουνό, στην Ίδη του.

"..με τη σονάτα μου, με συνοδεία βιολιού και βιολοντσέλου στη μασχάλη, μπήκα σαν κοριτσάκι που πάει στο σχολείο. Εκείνος στάθηκε πολύ καλός κι όσο ευγενικός μπορούσε. Ύστερα από μερικές φράσεις de par et d' autre με τοποθέτησε μπρος στο ξεκούρντιστο πιάνο του, κι άρχισα αμέσως : Έπαιζα θαρρετά και τραγουδούσα τη συνοδεία, του βιολιού και του βιολοντσέλου. Ενθουσιάστηκε τόσο, που μου υποσχέθηκε να ρχεται κάθε μέρα στο ξενοδοχείο μας του "griffon d' or". Κράτησε το λόγο του. Μα αντί να μένει μιαν ώρα, ύστερα από το μεσημέρι, καθόταν τέσσερις και πέντε. Δεν αισθανόμαστε την πείνα πριν απ' τις πέντε το απόγευμα. Η καλή μητέρα νήστευε κι αυτή μαζί μας. Οι άνθρωποι όμως του ξενοδοχείου ήταν αγανακτισμένοι.
Στις τέσσερις το πρωί ήμασταν κιόλας σηκωμένες και ντυμένες, έτοιμες να τρέξουμε απ' τις πέντε στα χωράφια..Αχ..!Αυτή ήταν ζωή! Πηγαίναμε στο θέατρο. Τα βράδια χορεύαμε. Και γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, παίρναμε το παγωτό μας στο Graben, γελούσαμε, αστειευόμασταν. Τη νύχτα κάναμε ασκήσεις στο πιάνο..!
Οι γειτόνοι, απελπισμένοι, το 'βαζαν στα πόδια.
Ο Beethoven, που δεν το κουνούσε από κοντά τους, τους αφιέρωσε σαν έφευγαν τις variations à quatre mains, πάνω στο lied "Ich denke dein".."

"..Ήρθε στο σπίτι μας στο Ofen, ήρθε στο Martonvásár, τον υποδεχτήκαμε στη Δημοκρατία μας των εκλεκτών προσώπων. Υπήρχε στο πάρκο μια στρογγυλή πλατειούλα κατάφυτη από θαυμάσιες φλαμουριές : κάθε δέντρο πήρε και το όνομα ενός μέλους της μικρής μας κοινωνίας και στις μέρες της οδυνηρής απουσίας τους συνομιλούσαμε με τους αντιπροσώπους τους και κείνα μας πληροφορούσαν. Πολύ συχνά το πρωί αφού τους έλεγα καλημέρα, ρωτούσα τα δέντρα για τούτο και για κείνο που θελα να μάθω και ποτέ δε μ' άφηναν χωρίς απάντηση."

Romain Rolland,
Beethoven
(The Brunsvick Sisters and their Cousin of the " Moonlight ")

 

..Έκανε πραγματική ζέστη την ημέρα εκείνη της 21 Ιουνίου. Ανηφορίζαμε με τον Δαβίδ τη λεωφόρο Ανοίξεως πηγαίνοντας προς την Κηφισιά.
Μ' είχε φιλήσει δυο φορές απο τότε που γύρισε, τη μια στον ελαιώνα, την άλλη στο δασάκι. Κι όπως τα μαλλιά μου ήτανε μακριά και σγουραίνανε στις άκρες, είχε βυθίσει την παλάμη μέσα τους, ανοιχτή, και μου τα 'χε ανακατέψει. Ήταν σαν να μ' αποκοίμιζε, μ' άρεσε, και σάμπως να του άρεσε κι εκείνου παρόλο που 'δειχνε αφηρημένος. Όμως δεν ξέρω πως μου τα τράβηξε για μια στιγμή κι εγώ φώναξα. Κατέβασε τότε απότομα το χέρι και με κοίταξε έκπληκτος.

..Θα 'θελα να 'μουνα στον κόσμο μόνη μου, ολομόναχη. Όμως ο Δαβίδ όλο και με πλησιάζει στον πέτρινο πάγκο και μου αγγίζει το χέρι. Απαλά στην αρχή, έτσι σαν αέρας ή σαν φύλλο · ύστερα το σφίγγει, το σφίγγει ώσπου να με πονέσει, κι ύστερα πάλι αραιώνουμε τα δάχτυλα και παίζουν το 'να με τ' άλλο σαν φύλλα στον αέρα. Θέλω όλο κοντά μου να 'ναι ο Δαβίδ, να 'ναι μάλιστα πιο κοντά μου απ' ό,τι είναι τώρα.
Παίρνει το χέρι μου και μου φιλάει τα δάχτυλα ένα ένα, στις άκρες, από μέσα, εκεί που είναι τρυφερά.
"Ξέρεις ότι αυτό δε μ' αρέσει"
"Θέλω να μάθεις να σ' αρέσει", λέει και γελάει σιγανά.
Μουδιάζω τότε, δεν ξέρω γιατί, κι έτσι για να ξεφύγω, τινάζω τα πόδια μου, τα χτυπάω στο χώμα. Αρχίζω να φλυαρώ. Ο Δαβίδ γελάει ακόμα, τα φώτα παίζουνε στο πρόσωπό του.
..

-"Μήπως σκέφτεσαι το ξένο κλειδωμένο συρτάρι, το μυστηριώδες συρτάρι;"
Ο Δαβίδ γλίστρησε στο πλάι μου σιωπηλά, ύπουλα όπως πάντα. Τινάζομαι.
-"Έχεις έναν τόσο αντιπαθητικό τρόπο να πλησιάζεις τους ανθρώπους", λέω δυνατά.

Μαργαρίτα Λυμπεράκη

 

..Καθόμουν σε μια γωνιά του κρεβατιού σταυροπόδι και ζαρωμένη, μύριζα ένα μεγάλο γαρίφαλο που πήρα απ’ το ανθογυάλι.

Ήρθε.

Είναι η Θεά μου. Αστάρτη μου!.. Έτρεμα απο συγκίνηση. Έπεσα στα πόδια της και της τα φιλούσα.
"Έλα πάνω.."ψιθύρισε εκείνη. Αφέθηκα στην ορμή της να δω που θα κατέληγε. Στιγμές νόμιζα πως ήταν ευτυχισμένη, στιγμές πως κορόιδευε.
Για μια στιγμή έδειξε μια δυνατή έξαψη το πρόσωπό της:
-Αν θα μείνεις μαζί μου, θα δεχτείς να υποφέρεις, θα σε τυραννάω. Ίσως είναι αλήθεια αυτό..μ' αρέσει να παιδεύω λίγο κείνον που αγαπώ.

Γύρισα, φίλησα ευγνώμονα το χέρι της και σε ένα λεπτό βρέθηκαν τα χείλη μας ενωμένα. Κείνη τη βραδιά το μεθύσι μας ήταν διπλό. Τα κορμιά μας σμίξαν σ'ατελείωτη ερωτική δίνη.
Συμπέρασμα: Έγινα όργανό της. Είλωτας. Ικανοποιώ τις ορέξεις της. Άλλη ώρα δεν υπάρχω γι αυτήν, παρά μόνο σαν έχει επιθυμίες.
"Να η κυρία και το δουλάκι της" είπαν κάπου, για τη Λίζα και μένα. Μ' εξενεύρισε αυτό μα δε μου 'φερε καθόλου θλίψη.

Υποφέρω γιατί δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι απ΄το ζυγό αυτόν, γιατί την αγαπώ, τη λατρεύω.
Άρπαζα το χέρι της και το σκέπαζα με φιλιά, μ'όλο μου το πρόσωπο, ψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης και απεγνωσμένης πια αγάπης. Την ευχαριστούσα που μ' έκανε τόσο να πονέσω για κείνη. Τώρα μόνο καταλάβαινα τη ζωή. Την ευγνωμονούσα γιατί δοκίμασα κάτι άγνωστο για μένα ως τώρα: Τον πόνο! Το συγκλόνισμα αυτό της ψυχής.

Έφευγε κι έκανε μήνες να φανεί. Με βασάνιζε. Αλλά μου έδινε και μερικές γλυκές στιγμές, κι εγώ περίμενα με λαχτάρα για να μου ξαναδώσει μια τέτοια στιγμή. Παθιαζόμουν, έλεγα ας έρθει να την αγκαλιάσω και ας πουλήσω και τον εαυτό μου.
Ερχόταν σε μένα και ύστερα πήγαινε στον φίλο της. Ή πήγαινε στον φίλο της και μετά ερχόταν και σε μένα, μου έλεγε ψέματα ότι ερχόταν από το σπίτι της και μετά διαπίστωνα ότι ερχόταν από το ραντεβού μαζί του.
Αλλά κι εγώ από πείσμα πήγαινα και με άλλες. Τελικά ο έρωτας αυτός ήταν κάτι το εξιδανικευμένο, γιατί το αντικείμενό μου δεν άξιζε αυτόν τον έρωτα.
Ήταν φαντασία. Ζούσα στα σύννεφα, υπερβατούσα.

Ντόρα Ρωζέττη: Η ερωμένη της

 

Ξεχνιέστε!
Άρεσε επίσης σε ένα μέλος που δεν προλάβατε, την @næturblóm. θα κάνατε καλή παρέα, έχετε πολλά κοινά σημεία, και πολλούς κοινούς θαυμαστές!