Αγαπημενα ειδη πονου

To give and to receive.

 

Aποχωρισμό?

 

Ναι.
Και κλύσμα.

 

Ok....

 

H υποταγή πονάει.

 

Και η κλωτσία στο καλάμι... δεν πάει πίσω....

 

Αυτό ειδικά το πόνο τον μισώ.
Είναι ο μοναδικός πόνος που κουβαλάς μαζί σου, όσο αναπνέεις...

 

Αν ποτέ βιώσεις τον πόνο του θανάτου κάποιου τρίτου (που το απεύχομαι)...
Θα καταλάβεις πως ο παραπάνω είναι ψευδόπονος συγκριτικά.... (σαφώς κι έχει το ειδικό του βάρος)...
Αλλά η ζωή συνεχίζεται  

 

Δεν ανήκω σε αυτούς που δεν τον έχουν ζήσει...έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά όταν ήμουν 19 . Άρα ξέρω πολύ καλά την πραγματική έννοια του πόνου.
Και η λέξη "αποχωρισμός", για μένα έχει την έννοια του τελικού αποτελέσματος. Όλα τα άλλα είναι χωρισμοί.
Και ναι, πονάνε πολύ... Αλλά δεν συγκρίνεται ο πόνος τους με το να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο δικό σου για πάντα....

 

Προτιμώ κάθε είδους σωματικό πόνο...Τον ανταλλάσσω με τον ψυχικό, σε τιμή ευκαιρίας... 

 

μπορω να ξεχωρισω το σταξιμο κεριου. οχι οτι δεν υπαρχουν αλλα ειδη πονου , αλλα πιστευω οτι ειναι απ τα "δυνατά" οταν γινεται σε ευαισθητα σημεια.

 

Κάθε μορφή σωματικού πόνου πάνω στο παιχνίδι. Που σε κάνει να τον ανέχεσαι, άλλες φορές οριακά και άλλες λίγο πιο δύσκολα. Πάντα στις σωστές δόσεις και επαναλαμβανόμενα, προκειμένου να γίνεται ανεκτός αλλά και να παρακαλάς από μέσα σου ή/και απ'έξω σου να υπάρχει και συνέχεια.