Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

@elfcat Μια συμβουλή
Μην επανέρχεστε στα περί "αξίωσης καθολικής εγκυρότητας". Εκτίθεστε.
Ενδεχομένως να μην το εξήγησα καλά, δεν διεκδικώ δάφνες ενός καλού δάσκαλου, καλύτερα γκουγκλάρετε το και διαβάστε περί αυτού
Χαιρετώ!

 

Μόλις το γκουγκλαρα, "αξίωση καθολικής εγκυρότητας", με εισαγωγικά και μου έβγαλε μόνο ένα λινκ! (γουάου..)

Είναι ένα άρθρο από το antifono με τίτλο "μετανεωτερικοτητα και θρησκεία" και η ακριβης φράση είναι:

"Αναφέρομαι στο γεγονός ότι ο θρησκευτικός λόγος ο οποίος όπως είναι φυσικό προβάλλει αρχές μη διαπραγματεύσιμες με αξίώση καθολικής εγκυρότητας"

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Αφού σας αρέσει να πατρονάρετε, να σας επιστρέψω και γω μια συμβουλή: έχοντας σε αυτό το διάλογο περάσει τα πρώτα τρία στάδια της απώλειας (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση) να πηδήξετε το τέταρτο (κατάθλιψη) και να πάτε κατευθείαν στο πέμπτο και τελικό (αποδοχή)

 

Να στε καλά!

 

Εσεις να επιμεινετε! μη μεινετε με την αγνοια περι αυτου
Αν θελετε βιβλιογραφια στη διαθεση σας
 

 

Ο πληθυντικος ειναι ολα τα λεφτα!

 

Kαταλαβαίνω πως είναι ανθρώπινη ανάγκη το διαχωρίζειν και το τοποθετείν σε κουτάκια:
Απο εδώ η αισθητική = ιερό, όμορφο, υπερβατικό
Από εκεί η καύλα = βδελυρό, φτηνιάρικο, γήινο
Αυτός ο διαχωρισμός εμπεριέχει μιά αυθαιρεσία: περιορίζει την καύλα στη γεννετήσια ορμή. Καύλα=στύση. Αν όμως ορίσουμε την καύλα ως ερωτική επιθυμία, της αναθέτουμε ένα ρόλο πιό πολύπλοκο. Γιατί αφήνουμε χώρο στην αισθητική να παρεισφρύσει.

Η ερωτική επιθυμία κινητοποιείται από αναφορές του εγκεφάλου σε οικεία σχήματα, μνήμες, παραστάσεις. Εαν λοιπόν θεωρήσουμε πως η αισθητική είναι μέρος του καθημερινού βιώματος και όχι κάτι απόμακρο, ξεκομμένο, έξω από εμάς, τότε η αισθητική γίνεται μεταβλητή που επηρεάζει την ερωτική επιθυμία, όπως επηρεάζει την απόφασή μας να παραγγείλουμε τσάι γιασεμί, να επιλέξουμε τραπέζι με θέα, να προτιμήσουμε το βεραμάντ αντί του φούξια, το μέταλλο αντί του ξύλου κ.λ.π.

Και κάτι άλλο. Θεωρώ εγκυρότερη μιά άποψη που αναφέρεται σε προσωπικά βιώματα από την παπαγαλιστί παράθεση απόψεων των "επαιόντων". Δε με απασχολεί πώς καύλωνε ο Νίτσε, ο Φουκώ, ο Καντ ή η Ρίφενσταλ. Αν εγώ καυλώνω με τα υπερτονισμένα γοφιά ενός τραβεστί, η αισθητική μου περιλαμβάνει και τον τραβεστί, όσο και αν δε θέλω να το παραδεχτώ.

 

@soutzoukakia , μπήκες στο μυαλό μου, μάζεψες τις σκέψεις των τελευταίων ημερών, τις εξευγένισες και τις έγραψες!
Ακριβώς στο στόχο!

 

Πελυ εχεις γινει μια μικρη γουρουνιτσα (απο το ρουβιτσα)  

 

Eπειδή έχω πιεί τον πρωινό καφέ, το παίρνω σαν κομπλιμέντο  

 

Εμένα μού αρέσει που ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι του γουστάρει να καταλάβει...

Επίσης μού αρέσει το κόλπο που κάποιος λέει κάτι, το πλασάρει λάθρα ως δεδομένο και μετά χτίζει στη μπαλαφάρα του... Ας πρόσεχε ο συνομιλητής του...
(Τον μηχανισμό της τεχνικής, ως παράγωγο τάσης προς στρεβλή αντίληψη τον έχει περιγράψει ο Carl Sagan κι έχει πολύ πλάκα).

Μού αρέσει επίσης πως οτιδήποτε παλιότερο (από φιλοσοφία ως ιστορία κι από φυσική έως ανέκδοτα) παρουσιάζεται αποκομμένο από την εποχή του και στηριγμένο σε σχσολιασμό ομοίως παλιότερων φιλτραρισμάτων.
(Το έχω βαφτίσει μετανεολουδιτισμό, έχει γκρί σκούρο χρώμα, γεύση χαλασμένης μουστάρδας και μυρίζει υπόγειο).

Γι' αυτό μού αρέσουν και τα κοινωνικά μύδια (ελληνιστί social media)... Πάνε το πράμα 1% πιο γρήγορα. Μεγάλο πράμα...

 

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι του επιτρέπει το υπόβαθρό του να καταλάβει: πεποιθήσεις, ανατροφή, πληροφόρηση, εκπαίδευση. Καλώς ή κακώς, έτσι είναι. Από εκεί και πέρα, υποτίθεται οτι σκοπός της συζήτησης δεν είναι να επιβάλλουμε την άποψή μας ως τη μόνη σωστή, αλλά να μάθουμε. Αν παραμερίσουμε τον εγωισμό μας και παραδεχτούμε πως δεν τα ξέρουμε όλα, αν είμαστε ανοιχτοί στη συζήτηση με επιχειρήματα και όχι με κραυγές, κάτι έχουμε να κερδίσουμε, δε νομίζεις?

Ο αφορισμός και η απόρριψη είναι εύκολα. Αρκεί να μη μένουμε εκεί.

 

Δεν διαφωνώ καθόλου. Ίσως να μην ήμουν τόσο σαφής.
Διασαφηνίζω:
Στην πρόταση π.χ "Ο Αχιλλέας ήταν γενναίος πολεμιστής" το να κατανοήσει / αποκριθεί κάποιος πως ο Αχιλλέας ήταν ένας ιμπεριαλιστής μακελλάρης που τάκανε γης Μαδιάμ στην Τροία, δεν συνιστά καταννόηση της πρότασης, αλλά την ερμηνεία της. Το συγκεκριμένο παράδειγμα εμπεριέχει και τις τρεις συνισταμένες της ελλιπούς επικοινωνίας που προανέφερα.
Στο σημείο αυτό, είναι στην διακριτική ευχέρεια του θέσαντος την αρχική πρόταση να συνεχίσει το διαλέγεσθαι.
Αν θέλει, εξηγεί, αν δεν, σιωπά κρατώντας την κρίση του για τον συνομιλητή του για πάρτη του.
Επίσης μπορεί να δώσει ένα ερέθισμα για το τι εννοεί και το αφήνει εκεί, δηλαδή στην διακριτική ευχέρεια του συνομιλητή να "δει" με το πάσο του όποτε...
Το κέρδος και για τους δυο προκύπτει όταν και για τους δυο είναι σαφές πως υπάρχει αμοιβαίο όφελος.
Η διαδικασία για το πώς θεμελιώνεται αυτό, είναι σχετικά ατελής στην καθημερινότητα.
Είναι σαφέστατη μόνο στην σχέση δασκάλου - μαθητή...
Εν προκειμένω ελάχιστα ισχύει, για λόγους συγγνωστούς.

 

ΟΚ, τώρα είναι σαφές.
Στο παράδειγμα για τον Αχιλλέα, η αλλαντάλλα απόκριση οφείλεται στον ξερολιακό εγωισμό του αποκριθέντος να δείξει οτι έχει εντρυφήσει στο θέμα "Aχιλλέας", όπως και σε όλα τα γνωστά και μη θέματα