Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Καλύτερα ζωντανός και να σε απολαμβάνω εξ ημισείας, παρά νεκρός και δικαιωμένος  

 

Κι ενα ρεπο ρε παιδια! ααααααααα!!!!

 

Ρεπό δεν έχει;
...Kαι δεν έχουν ψηφιστεί ακόμα οι εφαρμοστικοί νόμοι...

 

Πες τα underherfeet!
Μαζί θα αγωνιστούμε!!!!

 

Πρώτη φορά αριστερά, τελευταία φορά ρεπό
Δεύτερη φορά αριστερά, ρεπό τέλος!

 

Η προβοκάτσια της μαύρης αντίδρασης δεν θα περάσει.
@soutzoukakia ,αντεπίθεση τώρα!

 

Δεν καταλάβατε.
Θα αμολήσω τη Ζωή!

 

ναι, ναι ,ναι!
γουστάρωωωωω!!!...

 

@peleas , εγώ ήξερα τι ΒαΤσούλα είναι, γι' αυτό πρότεινα αυτόν τον τρόπο μοιράσματος!

Σιγά που θα πάρεις και ρεπό παλιό @soutzoukakia ! Μήπως να υπογράψουμε και καμιά ΣΣΕ;


@Ice on fire , να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί έτσι την πάτησα με την άλλη ο άβγαλτος, εσύ είσαι απ' τις Βασούλες ή απ' τις Βατσούλες;

 

Όσοι οδηγήθηκαν στο BDSM ακριβώς μέσα από την αισθητική τους διαδρομή να σηκώσουν το πόδι, για να μη μπερδευόμαστε  

Ασφαλώς και έχω καβλώσει με τσόντες, όμως έχω χύσει ποταμηδόν με Μέγα Ανατολικό, ενίοτε χωρίς καν χέρι. Ήταν, στις περιγραφές, η απροσμέτρητη αγαθοσύνη του ποιητή, όπως λέει ο Ελύτης, ήταν η απλή ωμότητα του καβλωμένου άντρα - δεν τη λέω ποτέ χυδαιότητα, αν δεν είναι - και πότε πότε ψήγματα ψυχαναλυτικής οξυδέρκειας, όλα αυτά μερικές φορές στην ίδια παράγραφο. Με τη διαφορά ότι δεν μπορώ να χύνω ξανά και ξανά με το ίδιο πράγμα και τα αριστουργήματα δεν είναι επαναλαμβανόμενα, ενώ στις τσόντες βλέπεις το ίδιο και το ίδιο χωρίς να βλεπεις το ίδιο, όμως αυτό, μέχρι να γίνει συνολικά βαρετό, με κάβλωνε. Γι αυτό λέω για την αφαιρετική ικανότητα του νου, γιατί προκειμένου να καβλώσει κάποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει κάποια πράγματα, γιατί μόνο για να καβλώσει, υποθέτω, βλέπει τσόντα. Και γιατί έγινε βαρετό; Επειδή η πραγματικότητα είναι απείρως καλύτερη από την κατευθυνόμενη κιόλας φαντασίωση. Γι αυτό και ενδέχεται να μην καβλώνει κάποιος πια με τσόντες όταν κάνει BDSM.

Αυτή την τεχνική που έγινε και εικαστική "άποψη", την επανάληψη με τροποποιήσεις, είδα και στον πίνακα που παρατέθηκε, γνήσιο συν δύο εκδοχές. Από τα λίγα που ξέρω για εικαστικά, έχω την εντύπωση ότι το μάτι πρώτα θα πάει στις φωτεινές περιοχές του πίνακα και μετά θα περιπλανηθεί. Οι φωτεινές περιοχές του πίνακα είναι τα πρόσωπα. Άρα, το αν θα καβλώσει κάποιος με κάτι εξαρτάται και από το πόσο βιάζεται να καβλώσει, δηλαδή το πόσο πλήρης είναι όσον αφορά τη διαχείριση της κάβλας του. Σε δεύτερη φάση θα περιπλανηθεί στα άλλα στοιχεία του πίνακα και θα μείνει εκεί. Σε επίπεδο εσωτερικής επεξεργασίας μετράει, βέβαια, η υποτιθέμενη βεβήλωση του αρχικού πίνακα, που κάποιος άλλος εκτέλεσε για χάρη του.

Τώρα, τι θα με προβλημάτιζε στη σύζευξη του BDSM με την αισθητική γενικά; Ειρήσθω εν παρόδω ασφαλώς υπάρχουν ΚΑΙ καθολικά κριτήρια αισθητικής, αεί, καθοδηγούμενα, το δε χρηματιστήριο της τέχνης δεν αστειεύεται, γιατί δεν είναι μόνο τα καθεστώτα που μετά την εγκαθίδρυσή τους εναγκαλίζονται την τέχνη ως ένα από τα soft yet strong μέσα επιβολής του "ιδεώδους ανθρώπου" τους, οι αγορές παίζουν έναν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο και σε ιστορικό βάθος και πλάτος. Αλλιώς, αν δεν ίσχυε αυτό, αν δεν μεσολαβούσε υποχρεωτικά ο καλλιτέχνης για να γίνει τέχνη, με όλα όσα αυτό επιφέρει, τότε θα ήταν τέχνη τα ηλιοβασιλέματα, τα λουλούδια, μια φραντζόλα ψωμί που έβγαλε ο φούρναρης εκείνη τη στιγμή και ακούμπησε με βαρύ χέρι στην ξύλινη τάβλα. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτά καθ' εαυτό, εκτός αν έχουν πλέον απεικονιστεί και μια έκφραση που χρησιμοποιούμε συχνά, ιδίως για φωτογραφίες είναι το "απαθανατιστεί".

Αυτή άλλωστε η σύζευξη, σε εξατομικευμένη βάση, είναι ένα από τα αρχικά ερωτήματα της @soutzoukakia, που εμένα μου φαίνεται η ψυχή του νήματος

Με την αποσυγκρότηση, θα έλεγα, του αποκαλούμενου ως "χώρου" στην Ελλάδα, δε νομίζω ότι τίθεται θέμα κυρίαρχα προβαλλόμενης αισθητικής του BDSM καθ εαυτό. Συνεπώς αυτή πέφτει στον χώρο του φαντασιακού μάλλον και όχι ότι δεν γίνεται BDSM χωρίς αυτήν και χωρίς να παραπέμπει σε αυτήν. Είναι οι προσλαμβάνουσες του καθένα, στις οποίες παίζει ρόλο πολύ η αφαιρετική ικανότητα του νου, η οποία είναι μεγάλη υπόθεση ως νευροφυσιολογική διαδικασία, αλλιώς θα είχαμε σαλτάρει όλοι μας   Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί απο μας τείνουν να επιστρέφουν στις δικές τους απαρχές του BDSM που συχνά μοιάζει να είναι σε βαθμό παθήσεως αισθητικές, θέλω να πω όλους αισθητικά στοιχεία μας τράβηξαν στο (δικό μας) BDSM. Ο σαδισμός με τον χαρακτηριστικό ελιτισμό του άλλωστε, δεν έχει πολλά πολλά με τη χυδαιότητα, εκτός κι αν ο ελιτισμός είναι ψεύτικος οπότε είναι πλήρως χυδαίος, αλλά τότε γίνεται σύντομα και αστείος. Κάβλα με χυδαιότητα συνυπάρχουν, κάβλα με γέλιο ποτέ!

Η "μέση αισθητική", ας την πω έτσι, δεν είναι ανάγκη να θίγεται από το σημαίνον "BDSM", θέλω να πω, έχουν γίνει, συμπεραίνω, κάποιες προσαρμογές, ακριβώς για να μην είναι ξένο το BDSM από την μέση αισθητική, που ας πούμε για περίπτωση που μπαίνει θέμα τι εννοώ, πως προσδιορίζεται από την βασική παιδεία, τον κινηματογράφο, την ποπ μουσική και τη διαφήμιση.
Την Ιστορία της Ο τη σκηνοθέτησε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του περιοδικού Elle, τυχαίο;
Η παγκόσμια κοινότητα σινεφίλ ήρθε σε επαφή με το ευγενές άθλημα του anal fisting με το "Ψωνιστήρι" που έπαιζε ο Αλ Πατσίνο και ήταν, εκείνη η απόδοση του υποκόσμου (έτσι μεταφράζω το underground) που ψωνιζόταν τις νύχτες στο Σέντραλ Πάρκ, αισθητικά άψογη, σε βαθμό να μην πειράζει διόλου κάποιον αν στα μετέπειτα χρόνια αναζητούσε κάτι τέτοιο και να μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του ως μέρος εκείνου του σκηνικού.
Τα περιοδικά Skin και Skin 2 είχαν απίστευτα όμορφες φωτογραφίες δεσιμάτων και άλλων περιορισμών, σε κάθε περίπτωση αισθητικά αποδεκτές από το μέσο μάτι.

Στη βάση αυτή,

ζητούμενο θα έλεγα ότι είναι το πλαίσιο αναφοράς των δύο, δηλαδή της Ευμουνίας και του πανωχερά που χειρίζεται την Ευμουνία ή τον κώλο της μόνο. Κατά την άποψή μου το πλαίσιο αναφοράς είναι υπόθεση των δύο και το πλήγμα είναι το μέσο δια του οποίου ανασαίνει και εξελίσσεται το πλαίσιο αναφοράς, το οποίο δεν μπορεί να μένει στάσιμο. Το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για το πλήγμα είναι τμήμα του πλήγματος και όχι του πλαισίου αναφοράς. Αλλά παραδέχομαι ότι η διαδρομή από το γίνονται αντιληπτά τα εργαλεία ως ένα κομμάτι του πλαισίου αναφοράς ως το να γίνονται αντιληπτά ως ένα κομμάτι του πλήγματος μπορεί να πάρει αρκετό βιωματικό χρόνο. Ουσιαστικά θα συμβαδίσει με την αποδοχή της ταυτότητας κάποιου, όσον αφορά το κομμάτι της που εκφέρεται με BDSM ορολογία.

Η βίτσα από την μανταρινιά της γειτονιάς από μένα αντιμετωπίζεται ως μια τσαπατσουλιά εκτός και αν τύχει ένα συγκεκριμένο κλαδί να αξιολογείται τεχνικά ως κατάλληλο για μια κατηγορία πληγμάτων, αυτή κι αν είναι αισθητική πρόταση! Ακόμα, η βίτσα από τη μανταρινιά της γειτονιάς θέλει αρκετή δουλειά για να γίνει χρηστική - η δουλειά αυτή μπορεί να γίνεται από αυτόν που θα την νιώσει πάνω του και τότε είναι από μόνη της ένα κομμάτι αισθήσεων και συναισθημάτων και μια "συμφιλίωση" του επερχόμενου BDSM με την προσωπική αισθητική. Αλλιώς το κρουστικό εργαλείο, εκτός του ότι συν τω χρόνω φέρει, ως σημαινόμενο, ηδονικούς συνειρμούς, μπορεί να αξιολογείται για τον θόρυβο που παράγει, για το είδος του πόνου που προκαλεί, για την αντοχή του, δηλαδή με παραμέτρους που έχουν να κάνουν με τη χρηστικότητά του, αλλά και με αισθητικές και αισθησιακές υποδηλώσεις. Αν και θα ήταν μάλλον ανειλικρινές να μην αναφερθεί ότι και η όψη του εργαλείου και η χρηστικότητά του και το από πού αγοράστηκε, αν δεν συμβαδίζουν με την στοιχειώδη μέση αισθητική αλλά παραπέμπουν σε χυδαίες καταστάσεις μπορεί να κάνουν το εργαλείο είτε ξένο και αντιπαθητικό είτε εξόχως καβλωτικό. Με λίγα λόγια, ολόκληρη η εμπειρία που έχει να κάνει με το πλήγμα, στην οποία συμπεριλαμβάνεται το εργαλείο, αξιολογείται αισθητικά, ασυναίσθητα. Έτσι, ακόμα και αν κάποια κομμάτια της εμπειρίας παραμεριστούν ως αταίριαστα με το αισθητικό κριτήριο θα υπάρξουν άλλα που θα καθιστούν την κατάσταση όλη καβλωτική.

Αν το κλαδί μανταρινιάς, ως άποψη γενική, μου φαίνεται τσαπατσουλιά, τα κρυστάλλινα μουράνο dildo που πουλούσαν στο τμήμα εσωρούχων του Liberty μπορεί να φανούν απολύτως γελοία αν, σύμφωνα με μια αισθητική αντίληψη και γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων, δεν έχουν θέση εκεί. Αν μετράει και το πλαίσιο αναφοράς, και εκείνο το πλαίσιο αναφοράς απορρίπτεται αισθητικά, παρά την τυπική του εμπλουτισμένη καλαισθησία, ως υπερβολικά τεχνητό και υπερβολικά μετά=πλαίσιο (με την έννοια ότι βασιζόταν σε ήδη θεμελιωμένες γενικές προσλαμβάνουσες). Το dedicated μαγαζί για dildo στην άκρη του City, καλοφωτισμένο και καθαρό, με τον νεαρό πωλητή που δείχνει τα παραταγμένα σε ράφια dildo λέγοντας κεφάτα "αυτή η σειρά φτιάχτηκε με πρόπλασμα από το δικό μου πουλί ενώ η άλλη είναι από το πουλί του Άντυ, που τώρα έχει πάει να κλείσει ταμείο, πείτε μου ποια προτιμάτε περισσότερο" μπορεί να είναι μια χαρά, γιατί τα παιδιά που το έχουν είναι φανερό ότι έβαλαν πολύ από τον εαυτό τους στη δουλειά που έκαναν και αυτό από μόνο του δίνει μια ζεστασιά στο μαγαζί, που συνήθως δεν υπάρχει σε παλουκάδικα. Τα συνηθισμένα sex shop, αν δεν κερδίζουν το στοίχημα της εγγύτητας, μπορεί δύσκολα να εμπνέουν εμπιστοσύνη, δηλαδή τονίζουν την απόσταση μεταξύ "μέσης αισθητικής" και BDSM σημαίνοντος αλλά όχι και σημαινόμενου.

Με λίγα λόγια, υπάρχει αισθητική αντίληψη του Υψηλού, υπάρχει αισθητική αντίληψη του Ωραίου και υπάρχει ως σημαίνον και το BDSM αυτό που κινείται στα όρια του αισθητικώς ανεκτού ως φαινόμενο. Δεδομένου ότι το ίδιο πρόσωπο που είναι φορέας μιας αισθητικής αντίληψης διαχειρίζεται, τελικά, επίσης, την έκθεσή του στα BDSMικά πράγματα, τον τρόπο και την έκταση αυτής και τα όρια εμπλοκής του, θα έλεγα δύο πράγματα,

αφενός ότι δεν είναι διόλου ανάγκη να βλαφτεί το αισθητικό του κριτήριο λόγω εμπλοκής του με το BDSM, μπορεί να εξισορροπήσει αυτά τα δύο πράγματα, προς χάριν της κάβλας του και της ψυχικής του οικονομίας και

αφετέρου ότι η εξισσορόπηση αισθητικής του με την κάβλα του μπορεί να μην είναι η πιο απαιτητική που θα χρειαστεί να κάνει εν BDSM.

 

Ότι χωρεί η θεωρία παιγνίων στα σουτζουκάκια δεν το είχα φανταστεί...
Πρόκειται για μεγαλειώδη θρίαμβο της αισθητικής.
Γκοοοοολ!