Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

@Arioch αν θεωρείτε το victim blaming "πρόβλημα", μπορείτε κάλλιστα να ανοίξετε το δικό σας νήμα με τίτλο "αλληλεγγύη στους βιαστές" και να γράψετε όλα σας τα παράπονα.

Ντροπή.

 

Θεωρώ ότι δεν καταλάβατε τι έγραψα και είναι απορίας άξιο γιατί αυτά που έγραψα δεν σηκώνουν παρερμηνείες.

 

Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω στον @tithon είναι ότι η θέση που δίνει χώρο και "δικαιολογία" στο victim blame, όχι μόνο δεν είναι η λύση, αλλά είναι μέρος του προβλήματος.

Αμφισβητόντας τα θύματα επί του γενικού δεν προστατεύεις τελικά τον κατήγορο, αλλά τον θύτη. Και κάπως έτσι δημιουργούνται και αντιδράσεις - ξεσπάσματα που τελικά δεν προστατεύουν κανέναν από κανέναν.

 

Μα δε διαφωνώ, για αυτό έγραψα ότι το victim blaming είναι πρόβλημα. Αφού θέλουμε να το δούμε κλινικά, όπως ο κατηγορούμενος δικαιούται αμερόληπτης δίκης το ίδιο δικαιούται και ο κατήγορος αλλιώς η ζυγαριά γέρνει υπέρ του κατηγορούμενου.

 

Μερικές σκέψεις, ή τέλος πάντων, μία εμπειρία που θα προσπαθήσω να συνδέσω με μερικές σκέψεις.

Ήμουν 16 χρονών και εκείνος ήταν 35 και ήταν ο προπονητής μου που με είχε αναλάβει από τα 13. Δεν έχουν σημασία οι πολλές λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι με βάση μία πρόφαση ότι κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά θα έπρεπε να μοιραστεί το δωμάτιο του ξενοδοχείου του με όλους τους μαθητές για να μειώσει τα έξοδα αφού το τουρνουά θα κρατούσε ένα μήνα.

Τελευταία στο δωμάτιο βρέθηκα εγώ.

Στην αρχή η συζήτηση ήταν φιλική και περί ανέμων και υδάτων και άλλα τέτοια γραφικά. Μετά άρχισε να με ρωτάει αν έχω κάνει σεξ και πόσο σεξ έχω κάνει. Δεν ήμουν χαζή, κάπου πήγε το μυαλό μου ότι μάλλον δεν είμαι σε καλή θέση εκείνη τη στιγμή. Αλλά ήταν μία η ώρα το πρωί και εγώ ήμουν σε μία ξένη πόλη. Αλλά κυρίως, κυρίως, ένιωσα ότι δεν έπρεπε να δώσω χώρο στην αμηχανία που άρχισα να νιώθω.

Η συζήτηση συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο ύφος για το ίδιο ζήτημα και πάλι χωρίς πολλές λεπτομέρειες, πέρασε τη γραμμή όταν σηκώθηκε από το κρεββάτι του, γδύθηκε, ήρθε στο δικό μου, πέταξε την κουβέρτα και μου κράτησε τα χέρια πάνω από το κεφάλι ενώ έφερε το πρόσωπό του στο δικό μου με τα χείλια μας ένα εκατοστό μακριά.

Με ρώτησε τι θα κάνω εαν με πήδαγε εκείνη τη στιγμή.

Εδώ πρέπει να τονίσω ότι ο χρόνος κυλάει διαφορετικά μέσα, και έξω από τον άνθρωπο όταν συμβαίνουν πράγματα τέτοιας έντασης.

Μετά από "αρκετή" σκέψη, σκέψη που έπρεπε να ανακαλέσω στη μνήμη μου όσα μου είχε πει ο πατέρας μου, όσα είχα μάθει, όσα είχα ακούσει ότι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, και μετά από μία αφόρητη, "ατελειώτη σύγκρουση" με τον εαυτό μου, με το άγχος, μου με το φόβο μου, με την φρίκη που ένιωσα του απάντησα ότι "μπορεί να κάνει ό,τι τον φωτίσει η παναγία, αλλά όταν τελείωσει τότε θα κάνω και εγώ ό,τι με φωτίσει η παναγία".

'Εμεινε πάνω μου για ένα λεπτό, πήρε τα ρούχα του και έφυγε από το δωμάτιο.

Γύρισα πλευρό, σκεπάστηκα και κοιμήθηκα εκεί, στο κρεββάτι, στο δωμάτιο χωρίς να κάνω κάποια άλλη κίνηση.

Όλη μου η ύπαρξη είχε συγκεντρωθεί στο να μην του δώσει ούτε ένα εκατοστό από το δωμάτιο. Ήταν το μοναδικό ζήτημα που είχε νόημα εκείνη τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο. Να μην βγω από το δωμάτιο.

Το επόμενο πρωί έκανα κανονικά τον αγώνα. Μου ζήτησε συγγνώμη και είπε ότι δεν ήξερε τι τον έπιασε. Με γύρισε στην Αθήνα. Πριν κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου του εξήγησα ότι θα τσεκάρω τα πάντα, από εκείνη τη στιγμή και μετά και στην παραμικρή απόχρωση υποψίας θα του το έκαιγα το μαγαζάκι με εκείνον μέσα. Περνούσα και τον σάδιζα τακτικά για τα επόμενα χρόνια.

Οι φίλες μου στην προπόνηση δεν με πίστεψαν. Μου είπαν ότι αν ήταν θα το είχε κάνει και σε εκείνες και μάλλον τα έβγαζα από το μυαλό μου γιατί εγώ γαμιόμουν τόσο μικρή και εκείνες όχι.

Αν το έλεγα στους δικούς μου θα πήγαιναν φυλακή και αυτό δεν το ήθελα.

That being said, δεν με νιώθω θύμα, δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου την λέξη 'θύμα' ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας. Ίσως νομικά ναι, να είμαι θύμα μίας συγκεκριμένης πράξης. Αλλά εγώ δεν μπορώ να συνδέσω εμένα με την έννοια του θύματος σε σχέση πάντα με το συγκεκριμένο περιστατικό. Αναγνωρίζω ότι αυτό μπορεί να είναι *και* μηχανισμός άμυνας. Και αν είναι καλά κάνει και είναι και καλύτερα να συνεχίσει να είναι γιατί δεν μπορούν να ανοίξουν όλα τα κουτάκια με όλα τα σκουλίκια όλες τις ώρες. Ελπίζω μόνο να ανοίξει την κατάλληλη στιγμή, αν είναι να ανοιξει κάποτε.

1. Το ότι εγώ δεν μπορώ να συνδέσω εμένα με την λέξη του θύματος δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θύματα. Υπάρχουν *σαφώς* πάνω και πέρα από την ιδέα, την αντίληψη ή την ερμηνεία που μπορεί να έχει ο οποισδήποτε για την λέξη θύμα.
2. *Κανείς* άνθρωπος δεν πρέπει να βρεθεί σε μία θέση που να πρέπει να τσακίσει το μέσα του προκειμένου να βγει σωματικά ακέραιος (αν βγει σωματικά ακέραιος) από μία κατάσταση. Αυτή η βία, από μόνη της, θα έπρεπε να τιμωρείται με κάποιον τρόπο των θεών ή των ανθρώπων.
3. Για όσους κάνουν victim blaming μόνο λύπηση μπορώ να νιώσω, και αυτό ελάχιστα ανάμεσα σε ένα κούνημα του κεφαλιού και ένα φτύσιμο στο πάτωμα.

 

@rea.. @Arioch
δεν υπάρχει ιδιώνυμο και ιερότητες. γιά να διακρίνεις το βάσιμο απ το αβάσιμο χρειάζεται να κρίνεις ειδικά και συγκεκριμένα. το αίτημα να μην κρίνεις δεν επιτρέπει να διακρίνεις. η ιερή προστασία του κατήγορου ή του υποκειμενισμού του δεν επιτρέπει κρίση.

η πρόφαση του «μήκους της φούστας» και η πρόφαση του «μην αγγίζετε τραυματισμένους», είναι εξ ίσου προφάσεις. δεν νοείται κρίση επί «υποστάσεων», αλλά επί πράξεων.

 

Το victim blaming, με το οποίο διαφωνώ κάθετα, δεν έπεσε από τον ουρανό και έχει βαθιές ρίζες στην κουλτούρα μας. Περνάει από το "μα δεν έφταιγες και εσύ λίγο;" για οποιοδήποτε άδικο από πρόθεση έχει συμβεί σε μια γυναίκα και απείρως ελαφρότερο ή άσχετο από βιασμό να είναι. Ενώ είναι απλά παράλογο να φταίει οποιοσδήποτε αν κάποιος έρθει και του τραβήξει την μύτη π.χ., τον κλέψει, τον χαστουκίσει κ.ο.κ. παρόλα αυτά στις γυναίκες πάντα λέγεται, με μια κατάληξη ρητή ή υπόρρητη "άσε μας κι εσύ τώρα με την γκρίνια σου, θα αναγκαστούμε εμείς να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα επειδή εσύ την πάτησες!" Η μόνη περίπτωση που δεν πηγαίνει έτσι είναι στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, εκεί όμως υπάρχουν μόνον κορμιά που σακατεύονται, ασφαλιστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις και περιουσίες σε κίνδυνο. Αν ένας οδηγός πέσει σε αυτοκίνητο που είναι μπροστά του φταίει πάντα μόνον αυτός, ό,τι και να έχει κάνει το αυτοκίνητο που χτύπησε, αλλά εκεί μιλάει η μηχανική, δεν μπαίνουν πολιτισμικά φίλτρα. Δεν μαθαίνουν οι γυναίκες να λένε "όχι", δεν μαθαίνουν να βάζουν όρια, αφού όλοι βολεύονται καταπατώντας τα και είναι μόνον ιδιωτική υπόθεση των γυναικών να δουν πώς θα ζήσουν με αυτό, σε ποιο βαθμό θα μπορέσουν να αυτοπροσδιοριστούν και σε ποιο θα αμυνθούν προληπτικά και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα, που ασφαλώς είναι πολύ χειρότερο στο πλαίσιο του κακουργήματος του βιασμού.

 

@tithon, το συγκεκριμένο νήμα δεν αναφέρεται ούτε σε ιερά, ούτε σε όσια, ούτε σε αδυναμία ορθής κρίσης. Οι εποχές, ευτυχώς, αλλάζουν και αρχίζουν πλέον να δημιουργούν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί, ώστε να μπορούν πλέον να μιλούν, χωρίς να φοβούνται ότι θα αντιμετωπίσουν απόψεις σαν τις δικές σας. Θα σας πρότεινα να τις γράψετε στο μελλοντικό νήμα του @Arioch "Αλληλεγγύη στους βιαστές", διότι εδώ δεν χωρούν και δεν εισακούονται. Καληνύχτα.

 

Αγοράκια παλαιάς κοπής αγαπητή....
Καληνύχτα

 

̶β̶ά̶λ̶τ̶ε̶ ̶έ̶ν̶α̶ς̶ ̶ε̶κ̶ε̶ί̶ν̶ο̶ ̶τ̶ο̶ ̶π̶ε̶ρ̶φ̶ο̶ρ̶μ̶ά̶ν̶ς̶ ̶π̶ο̶υ̶ ̶έ̶λ̶ε̶γ̶α̶ν̶ ̶ο̶ι̶ ̶-̶ί̶σ̶τ̶ρ̶ι̶ε̶ς̶ ̶σ̶ε̶ ̶π̶ε̶ρ̶α̶σ̶τ̶ι̶κ̶ο̶ύ̶ς̶ ̶΄̶ο̶ ̶β̶ι̶α̶σ̶τ̶ή̶ς̶ ̶ε̶ί̶σ̶α̶ι̶ ̶ε̶σ̶ύ̶'̶ ̶ε̶ν̶ώ̶ ̶έ̶δ̶ε̶ι̶χ̶ν̶α̶ν̶ ̶ό̶λ̶ε̶ς̶ ̶μ̶α̶ζ̶ί̶ ̶μ̶ε̶ ̶τ̶ο̶ ̶δ̶ά̶χ̶τ̶υ̶λ̶ο̶

 

victim blaming σε τραυματισμένους αστυνομικούς από δημοσιογράφο χωρίς ενσυναίσθηση

 

Θα στο πω όσο πιο ευγενικά μπορώ: είσαι αλλού για αλλού.

Καλά κρασιά.

Εσύ που βιάστηκες να συμφωνήσεις, έκανες τον κόπο να διαβάσεις τι έγραψα;