Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Να προσθέσω ότι στην Αμερική τα θύματα βιασμού ονομάζονται πολλές φορές "survivors".

 

Τι λογικό άλμα ήταν αυτό?!

 

λιγο υπερβολικη η αποψη σου περι δικαιοσυνης ....

 

συμφωνώ

Τρανή απόδειξη κάποιες από τις απαντήσεις στο παρόν νήμα.

 

Το θύμα δεν συνίσταται από το πώς αισθάνεται κανείς. Δεν πρόκειται για έναν υποκειμενισμό.

Στο θέμα για το οποίο γίνεται η συγκεκριμένη συζήτηση, δηλαδή τα θύματα βιασμού, αυτά ορίζονται ως τέτοια όχι λόγω κάποιου υποκειμενικού συναισθηματικού κριτηρίου αλλά λόγω της πράξης που έχουν υποστεί.

Το θύμα δεν ορίζεται από τη δική του ψυχολογία αλλά από το ότι κάποιος άλλος πέρασε κάποια όρια και το βίασε ή αποπειράθηκε να το βιάσει.

Αυτός που προχωρά σε πράξη ή απόπειρα βιασμού είναι που ορίζει τα θύματα. Ας μην πετάμε το μπαλάκι και σε αυτή την περίπτωση στο θύμα και την ψυχολογία του με πρόφαση ότι «χρειάζεται κολακείες».

Ίσως ο όρος survivor που αναφέρθηκε ήδη, να εξυπηρετεί καλλίτερα και να αποτρέπει τις παγίδες που έχουν ήδη στηθεί από την κοινωνία στο άκουσμα της λέξης «θύμα» και που τις βλέπουμε περίτρανα στην ανάρτησή σας, @tithon.

Δεν είναι τυχαίο που άτομα που έχουν υποστεί βιασμό ή απόπειρα βιασμού, το πρώτο πράγμα που προσπαθούν να αποποιηθούν είναι ο ρόλος του «θύματος». Και αυτό γιατί η κοινωνία έχει ήδη χαράξει στις συνειδήσεις όλα αυτά που γράφετε @tithon μεταθέτοντας την ευθύνη στο ίδιο το θύμα προσπαθώντας να το αποδυναμώσει μέσα από την ίδια την ταμπέλα «θύμα», με τον ίδιο τρόπο που η ίδια κοινωνία στιγματίζει ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες στηλιτεύοντας τη διαφορετικότητά τους ως δικό τους πρόβλημα.

Όπως, λοιπόν, τολμώ να ανακτήσω και να ενδυναμώσω τη λέξη «πούστης», «λεσβία», «τρελή», έτσι τολμώ να ανακτήσω τη λέξη «θύμα» και να της δώσω τη δύναμη που της αξίζει.

είμαι, λοιπόν, και εγώ θύμα, είτε ο βιασμός ή η απόπειρα βιασμού που έζησα με συνέτριψε, είτε ξέφυγα, είτε συνέχισα φαινομενικά «αλώβητη».

Αυτά που γράφετε είναι ντροπή να υπάρχουν σε ένα forum BDSM και προάγουν την κουλτούρα του βιασμού. Αν βρισκόμασταν σε άλλη χώρα θα είχατε προ πολλού εξοβελιστεί από τη διαχείριση.

λυπάμαι

 

Ακριβώς όπως τα γράφετε.
Προσωπικά σας ευχαριστώ για το δημόσιο λόγο σας.

 

Προφανώς αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει το θύμα να μην εκφοβίζεται ούτε να κατηγορείται προληπτικά ότι προκάλεσε το βιασμό του.

 

Δε μπορείς να αναγνωρίσεις εσύ ο ίδιος το Ανδρικό σου προνόμιο μέσα στην Πατριαρχική-Μισογυνιστική κοινωνία.
Γεννήθηκες μέσα σε αυτό το Προνόμιο και το εξασκείς κάθε μέρα σε βάρος των Γυναικών (και των Τρανς Γυναικών).

 

@isnogood φαντάζομαι πως όταν αναφέρεστε στη Δικαιοσύνη εννοείτε την Δικαστική Εξουσία.

Κάνω αυτή την επισήμανση επειδή η Δικαιοσύνη είναι κάτι άλλο, που άλλοτε αποδίδεται μέσω των αποφάσεων της Δικαστικής Εξουσίας και άλλοτε όχι.

Στο διαταύτα.

Σε όλες τις "Δυτικές Δημοκρατίες" υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο που ορίζει και καθορίζει τις δικαστικές αποφάσεις όσον αφορά περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ή σεξουαλικής παρενόχλησης.

Τα δικαστήρια έχουν τον "μπούσουλα", δηλαδή τους νόμους, για να λάβουν τις αποφάσεις και να ορίσουν ποινές.

Αφού λοιπόν έχουμε το πλαίσιο τι τον θέλουμε τον ακτιβισμό, μας λέτε.

Εύλογο το ερώτημα.

Δεν ξέρω εαν σας έχει απασχολήσει το θέμα που συζητάμε ή απλώς είδατε "μπούγιο" και μπήκατε και εσείς για να πείτε την άποψη σας.

Εάν δεν σας έχει απασχολήσει, και δεν σας μέμφομαι για αυτό, σας διαβεβαιώ πως αν αφιερώσετε λίγο χρόνο και μελετήσετε το νήμα απο την αρχή θα σας βοηθήσει να δώσετε και την απάντηση στο εύλογο ερώτημα σας.

Ένας άνθρωπος που έχει υποστεί σεξουαλική βια βρίσκεται σε σύγχηση και πανικό.

Βρίσκεται ξαφνικά στη δυσάρεστη θέση οτι πρέπει να διαχειριστεί ένα αιφνίδιο τραύμα, για την πρόκληση του οποίου δεν φέρει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΥΘΥΝΗ.

Τι πρέπει να νιώσει λοιπόν ο κακοποιημένος μετά την κακοποίηση του κατά τη γνώμη σας;

Κατά τη δική μου γνώμη χρειάζεται να νιώσει ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Παρέχει ασφάλεια η προσφυγή στα δικαστήρια;

Και αν ναι τότε, ακόμα και σε χώρες που το θεσμικό πλαίσιο είναι ισχυρότερο της "Μπανανίας" μας, γιατί μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό, κάτω του 10% νιώθει ασφαλές στο να προσφύγει στα δικαστήρια;

(Αν διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις σε αυτό εδώ το νήμα, που αφορούν δίκες βιασμών θα σας βοηθήσουν)

Νιώθει ασφαλής ο κακοποιημένος άνθρωπος μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον;

Και αν ναι, τότε γιατί μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό το συζητά με τους οικειούς του;

Ο κακοποιημένος, γαμημένος και αδικημένος άνθρωπος είναι ένα ράκος.

Αν δεν νιώσει πως έχει στηρίγματα, αν δεν νιώσει πως έχει δίπλα του, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς σουξου μουξου μανταλάκια, γονείς, φίλους, συγγενείς και την ευρύτερη κοινότητα που τον περιβάλλει θα βουλιάξει μέσα στην απελπισία του, τις ενοχές του, την θυματοποίηση του.

Δημιουργείται λοιπόν ένα κενό.

Ποιος κατά την γνώμη σας @isnogood μπορεί να καλύψει αυτό το κενό;

Κατά τη δική μου γνώμη μπορεί να το καλύψει αυτό που ονομάζετε ως ακτιβισμό.

Τι είναι ο ακτιβισμός;

Είναι ένα σύστημα φροντίδας.

Είναι ένα σύστημα που έχει κατανοήσει την αδικία και αγωνίζεται για την Δικαιοσύνη. (Εδώ τοποθετείται η Δικαιοσύνη και όχι εκεί που την τοποθετήσατε με την ανάρτηση σας.)

Είναι ένα σύστημα που θα στηρίξει τον κακοποιημένο χωρίς ναι μεν αλλά.

Είναι ένα σύστημα που παρέχει ψυχική και νομική βοήθεια στον κακοποιημένο άνθρωπο.
Που θα του πει μίλα και είμαι δίπλα σου.
Που θα του πει δεν φταις.

Είναι ένα σύστημα που αγωνίζεται να αλλάξουν κάποιοι νόμοι που ευνοούν τον κακοποιητή.

Είναι ένα σύστημα που αγωνίζεται να αλλάξουν αντιλήψεις αιώνων.

Εσείς θα νιώθατε ασφαλής μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο;

Εγώ ναι.

Και οι κακοποιημένοι επίσης.

Γιατί δεν είναι μόνοι τους.

Γιατί κανείς τους πλέον δεν είναι μόνος όταν έχει να αντιμετωπίσει προσπάθειες σπίλωσης της προσωπικότητας του.

Γιατί αυτό κάνει το victim blaming.

Τσακίζει με τον πιο άθλιο τρόπο ό,τι έχει μείνει όρθιο απο ένα ανθρώπινο ράκος.

Ευτυχώς που οι εποχές αλλάζουν.

Είμαι αισιόδοξος @isnogood

Το απόστημα έχει σπάσει.

Και αυτό φέρνει την απόδοση της Δικαιοσύνης ένα βήμα πιο κοντά στην πραγμάτωση της.

Δικαιοσύνη είναι όταν ο κακοποιημένος περπατά πια με το κεφάλι ψηλά και οι δήμιοι του περπατούν με την ουρά στα σκέλια.

Iagos

 

+1

 

Άψογος και ουσιαστικός.
Συγχαρητήρια!!

 

η θέση ότι κρίνονται πράξεις κι όχι ιδιότητες δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ακραία. το αντίστροφο είναι ακρότητα.

αν κρατάμε αποστάσεις από πρωινάδικα και παρορμησεις, αν επεξεργαζομαστε ειδικά, συγκεκριμένα και πληροφορημένα, μπορούμε, ο καθένας από μας, να έχουμε κρίση.




το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να νοιώθει θύμα ή ράκος ή απελπισμένος, τον κάνει να χρειάζεται ειδική διαχείριση και υποστήριξη, αλλά δεν υποχρεώνει κανέναν άλλον να παραιτηθεί απ την κρίση του ή να στραφεί κατά οποιουδήποτε δαίμονα, επαναλαμβάνω.