Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

"εγώ εσύ και αυτός", κυριολεκτικά  

 

αφού ξεκαθαρίσαμε, επιτέλους, τις θυματικές και τις δαιμονικές ιδιότητες και υποστάσεις, δεν υπάρχει καμμιά ανάγκη πλέον να κρίνουμε ειδικά και συγκεκριμένα αλλά αρκεί να συμβουλευόμαστε τον κατάλογο θυμάτων και θυτών.

ζητούμενο δεν είναι να «εκδικηθούμε» τους «ακτιβιστές» απαιτούντες την δαιμονοποίηση της εκπαιδευτικού που σχετίστηκε με τον νεαρό μαθητή της, γιατί έτσι γινόμαστε «ακτιβιστές» του ιδίου είδους με τους «ακτιβιστές». αντίθετα ζητούμενο θα ήταν να κρίνουμε αντί να δαιμονοποιούμε, κι αυτό, επιπλέον, θα ενοχλήσει ακόμη περισσότερο τους «ακτιβιστές».

 

Έχει ήδη θιχτεί αυτό το θέμα σε αυτό εδώ το νήμα βρίσκεται στην 1η σελίδα

 

Το φαινόμενο του «victim blaming» ως ένδειξη δευτερογενούς θυματοποίησης έχει τόσο βαθύ υπόβαθρο που ότι και να αναφέρει η ποινικολόγος που το έχει αναρτήσει μπορεί να είναι σεβαστό (ή μη) αλλά είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ο μόνος τρόπος να αρχίζει να σβήσει σε βάθος χρόνου είναι αυτό που ανέφερε η @rea.. για την κακοποίηση μιλάμε!!!
Κάθε είδους κακοποίηση. Γιατί σε αυτό ακριβώς βασίζονται οι περισσότεροι θύτες (βάλτε όποια λέξη σας αρέσει στη θέση της αν δεν αρέσκεστε στη λέξη θύτης) στο blaming που θα κάνει τον δέκτη (δεν βάζω θύμα γιατί βλέπω ότι ταράζεστε και τεμαχίζετε το κουνουπάκι περί αυτού) να κρατήσει το στόμα του κλειστό.
Και αυτό που θέλω να παραθέσω είναι ότι ο άνθρωπος που έχει υποστεί οποιαδήποτε είδους κακοποίηση (και το θέμα εδώ είναι και το πως βιώνει ο ίδιος το τι εστί κακοποίηση και όχι τι πιστεύουν οι άλλοι) δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Σίγουρα νιώθει πιο ασφαλής όταν έχει υποστήριξη. Δεν νιώθει πιθανότατα μόνος σε όλο αυτό. Και σίγουρα του δίνεται η δυνατότητα να σηκωθεί και να βρει τρόπο να συνεχίσει τη ζωή του όχι μόνο από το τι έχει συμβεί αλλά και από το πως έχει αντιμετωπιστεί.
Το αν θα τα καταφέρει όμως άπτεται τόσο του χαρακτήρα του όσο και της "βοήθειας" και υποστήριξης που θα δεχτεί (απάντηση και για τον ακτιβισμό που τέθηκε ως θέμα)
Και η τιμωρία αυτού που καταχράζεται το ότι, δεν αφορά θέμα ούτε ικανοποίησης, ούτε ευχαρίστησης αλλά εξισορρόπησης και ίσως και ηθικής δικαίωσης που θα βάλει ένα λιθαράκι στο να γύρει η ζυγαριά στα ίσια της.
Έτσι ίσως κάποια μέρα να μη μεγαλώνουν κάποιες οικογένειες τα παιδιά τους σαν νταήδες και ίσως να μην ξεσπάνε κάποια τα δικά τους θέματα πάνω στους άλλους (ιδανικά αλλά ουτοπικό να μην υπάρχουν τέτοια θέματα)
Με αυτό το όνειρο εαρινής νυχτός αφήνω μια καληνύχτα.

 

Ο κατάλογος, όπως τον ονομάζετε, είναι βάση στατιστικής, μπορεί η πραγματικότητα να αντικρούει το προσωπικό σας διήγημα αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι.

 

εν προκειμένω, η «στατιστική» είναι βάσει του καταλόγου. αυτό είναι το πόιντ του αφηγήματος.

 

Επί της αρχής δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε, ασφαλώς το victim blaming είναι βάρβαρο και ηλίθιο. Λέω για γιατρούς, ιατροδικαστές, δικηγόρους, εισαγγελείς, ενόρκους, δικαστές, όποιους εμπλέκονται θέλουν δεν θέλουν δηλαδή, για λόγους θεσμικούς, αυτοί οφείλουν να το προσέχουν. Οι υπόλοιποι τρίτοι, αν είναι στον κύκλο της παθούσας, αν τους θέλει κοντά της η παθούσα, την συνδράμουν με κάθε τρόπο. Αλλιώς τι πετάγονται, έτσι και αλλιώς άκυροι είναι. Κατά τα λοιπά, κατά περίπτωση, όπως λέει ο @tithon. Δεν υπάρχουν γενικά μοτίβα.

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σας αν και περιγράφουν πολύ σκληρά την πραγματικότητα . Ομολογώ ότι με προβληματίσατε.
Η δική μου σκέψη έφτασε μέχρι τον αμυντικό κοινωνικό μηχανισμό . Μια κοινωνία που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μέλος /η της πράττουν μια αποτρόπαια πράξη ,αναζητά δικαιολογιες που εξηγούν πως ο γιος, σύντροφος, γείτονας . αδερφός, συνάδερφος έκανε κάτι τέτοιο. Κάτι το προκάλεσε .. Επίσης είναι και τρόπος να αποποιηθεί η ιδια η κοινωνία τις δικες της ευθύνες που εξέθρεψε έναν βιαστή/ κακοποιητή. Εσείς το πάτε πολύ παραπέρα, στην απαξίωση της κοινωνίας σε συγκεκριμένες ομάδες . Δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ , τουλάχιστον για τα τελευταία 20 χρόνια . Θα το σκεφτώ . Ευχαριστώ που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας.

 

Aυτό που ισχυρίζεστε, αν το έχω κατανοήσει καλά, καταλύει κάθε έννοια νομικού πολιτισμού. Η δικαστική διερεύνηση οφείλει να διερευνήσει την αλήθεια δηλαδή π ρ ω τ ί σ τ ω ς ΑΝ διαπράχθηκε το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο όποιος κατηγορούμενος, για οποιοδήποτε αδίκημα. Οι αντιλήψεις του δράστη, οι συνθήκες,, οι περιστάσεις, τα συμβάντα είναι μέρος αυτής της διερεύνησης του ΑΝ διαπράχθηκε ένα έγκλημα. Τουλάχιστον εν έτει 2021 όπου δεν λιντσάρουμε και δεν στήνουμε κρεμάλες.

Τούτου λεχθέντος, στην υπόθεση Τοπαλούδη, και παρ' όλο που η δικαιοσύνη αποφάνθηκε κατόπιν δικανικής ΚΡΙΣΗΣ (και θα μείνει στην ελληνική νομική ιστορία η πρόταση της Εισαγγελέως Αριστοτελείας Δόγκα, η οποία συν τοις άλλοις κατέρριψε με τον πιο συντριπτικό τρόπο το πιο αισχρό victim blaming), δείτε ,αν θέλετε τα παρακάτω link της καθηγήτριας Εγκληματολογίαςκ. Σ, Βιδάλη και την απάντηση της Εισαγγελέως Α. Δόγκα που φωτίζουν πόσο κοινωνικό, ταξικό και πολιτικο-ιδεολογικό είναι αυτό το θέμα.

https://theartofcrime.gr/ο-εισαγγελέας-στο-ακροατήριο/

Η Εισαγγελέας απάντησε με εξώδικο.
https://www.mcaounilaw.gr/νεα/15-αρθρογραφία-σχολιασμός/426-η-εισαγγελέας-στην-υπόθεση-της-δολοφονίας-της-ελένης-τοπαλούδη-απαντά-σε-πρόσφατες-αλλά-και-παλαιότερες-επικρίσεις-και-παράλληλα-αναφέρεται-στην-έμφυλη-βία?fbclid=IwAR3rDNms1yMBc5CDFvfgAXBVNF2B9oXSLRGGbmPqFg3sb_hGHgZ1h7JHIxU

'Οπως θα δείτε η Εισαγγελέας επέμεινε για την ενδελεχή διερεύνηση όλων των στοιχείων, συνθηκών και περιστάσεων που την οδήγησαν στην κρίση της. Δεν έλεγξε και δεν αρκέστηκε στις σφυγομετρήσεις της κοινής γνώμης για το αν οι δράστες είναι δράστες και αν το θύμα είναι θύμα.

Γενικότερα εμείς δεν είμαστε δικαστές μεν αλλά διατηρούμε και καλώς διατηρούμε κατ' εμέ το δικαίωμα κρίσης και την μη παράδοση σε αυτοματισμούς.

 

Παραμυθάκι...
...

Μεγάλο πράμα το "σώζεσθαι", έτσι γενικώς και αορίστως και άνευ προσήμου.
Το δικό μου σώζεσθαι δεν είναι καθόλου μα καθόλου υποχρεωτικό να συμπίπτει με το σώζεσθαι των αλλωνών και τούμπαλιν.
Ακόμα κι αν φαίνεται πως "μοιραζόμαστε" κάποια λίγα-πολλά κοινά. Δηλαδή παραστάσεις, ευρύτερο ή και στενότερο περιβάλλον, εγκύκλια εκπαίδευση, παιδεία ακόμα-ακόμα, γνωστικό αντικείμενο, γιου νέιμ ιτ.
Και μιας κι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν (από το Πολιτεία, όχι την πολιτική χρ'σό μ') προσπάθησε -και προσπαθεί ακόμα- καταπώς τσουλάει το πράμα, να βρει τα ελάχιστα, τουλάχιστον, ώστε να μπορεί να ζη με πολλούς άλλους ανθρώπους χωρίς να είναι όλοι μαζί στην τσίλια, ώστε να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί και ξέρει με το "έτσι θέλω, ρε παιδί μου".

Στο πιτς-φιτίλι είδε πως αυτό το "έτσι θέλω" ήταν σε πρώτο ενικό, το μάζευε, να γίνει πρώτο πληθυντικό, ζόρικο. ώσπου πολύ γρήγορα κατάλαβε (δεν το πήρε απλώς "χαμπάρι") πως ορτσάρει από μόνο του, από την ίδια την κοινωνία του που αποτελεί την Πολιτεία του και ακόμα χειρότερα βρήκε πως το πρόβλημα είναι και εξυπηρετικότατον, αποτελεσματικότατο και οικονομικότατο και φτιάχνεται "μονάχο του" με λίγα φαλτσαρίσματα, αλήθεια είναι, αλλά άμα το "νιώθεις" και πατάς καλά στο "σώζεσθαι" των άλλωνε πάει μια χαρά, "εδώ θα επενδύσομεν" μια παραμύθα δουλειά είναι κι οποιανώνανε αρέσει, σιχτίρ.

Σήμερα το λέμε σόσιαλ κοντίσιονινγκ (και γαμώ τα Τογιοτόμι) και η παραμύθα σ' όλο της το μεγαλείο παράγει συναισθηματικότατα φορτισμένα στερεότυπα, συνταγές και εγχειρίδια χρήσης με τροφή ολίγον από απυρόβλητο ανά περίπτωση στους συλλογικούς παραμυθάδες, αλλά μπόλικο απυρόβλητο στους "ιδρυτές". Εμ, έχει έξοδα το κοπιράιτ μάνα μ', έχουμε γαμηθεί στο ριράιτινγκ το ίδιο σενάριο κάθε τρεις και λίγο από την μια, ενώ από την άλλη κοστίζουν μια περγιουσία οι φάπες στους "αρνητές" της παραμύθας και το γούτσου-γούτσου στο καπάκι για να "φιλιώσουμε" τάχαμ-τούχαμ, αλλά και η παραγωγή χαφιέδων, βρε παιδί μου, πανάκριβη πχια.

Ευτυχώς βρήκαμε το κόνσεπτ ρουφιανογενίτσαρα, που κάνουν τη δουλειά για το ονόρε, με τα πιο καλά να τα κάνουμε δικά μας, να μη γαμιόμαστε και συνέχεια μεταξύ μας, σούρνεται και αιμομιξία. Πολύ γουστόζικα είναι αυτά, φτωχά πλούσια, μορφωμένα ή όχι, από μυθολογικά πετούμενα Στρούμφ έως πάλλευκα χαρτιά, έχει και σ' αλλα χρώματα όμως και πιο καλά και πιο ζουμερά, ζουν στη κοσμάρα τους, από 50-100 χρόνια διαφορά φάσης, πολύ ρίταρντ, πιο βολικοί κι απ' τους παλιοί χριστιανοσοσιαλδημοκράτες ένα πράμα, καλό είν'αυτό, πλακώνονται κι αναμετάξυ τους, γιου νόου κόντρα παραμυθάδες εναντίον παραδοσιακών κιετς, μούρλια, έχουν και χιούμορ ενίοτε αυτοσαρκάζονται με πολύ τρέντι τρόπο για ξεκάρφωμα. Άσε που είναι και όλα "από σπίτι", τα πετίτ μου, σόου κιουτ, ούτε τα χαλωνονιντζάκια μη σου πω.

Ό,τι και να τους δώσεις ν' ασχοληθούν, από Οικολογία και Περιβάλλον έως #μιτού και ρατσισμό κι από κοβιδίωση έως δουλεία και δουλειά, το κάνουν πιο φλατ κι από το Βερολίνο στην συνθηκολόγηση και τ'ς μουρλαίνουν όλους. Έχουν πολλά λειτουργικά έξοδα, δεν λέω -γίναν πολλά, βλέπουν το μέλλον τους σε μας- χαλάλι τους όμως, τι να κάνουμε, τους δίνουμε κάτι να πιαστούν καταπώς βολεύει και αμέσως αυτά παίζουν το "τρεις τυφλοί κι ένας ελέφας" φωνάζοντας το τι "πιάνουν"και καλά", κρατάνε προβοσκίδα, κοιλιά και πόδι, τους αρκεί, τα μωρά μου, 50 χρόνια βαστά τώρα η 'πανάστα, χαμπάρι δεν έχουν πάρει, ένα φάμπλετ τους φτάνει.
Επιμένουν σαν τον κηπουρό στο σινεμά αλλά στο στιλ: "αλά μοντ προσδοκουά αβανσέ πειθόμενα", στανταράκι "βαράμ' του σαμάρ', ποτέ του γουμάρ' και τον αγωγιάτ' "...

Κοντισιοναρισμένα πράματα, όχι αηδίες...

 

H @gaby_m αναφέρθηκε πολύ εύστοχα στο ζήτημα στης κουλτούρας και η @lotus μίλησε για υπόβαθρο.

Πόσο ικανοί είμαστε να κρίνουμε την περίπτωση κάποιας μορφής κακοποίησης?

Πόσο ενημερωμένοι είμαστε στο τι είναι κακοποίηση? Στο τι είναι θύμα?

Κρίνουμε όντως κατά περίπτωση, αλλά πως κρίνουμε τελικά?

Κρίνουμε την περίπτωση ή κρίνουμε ανάλογα με το αν είμαστε «θυματολάγνοι» ή «θυματοφοβικοί»?

Με τι αντίληψη προσεγγίζουμε μια κατάσταση που αφορά ένα θύμα? Με τι εφόδια και με τι γνώσεις προσεγγίζουμε ένα τόσο ευαίσθητο πεδίο ως κοινωνία? Πόσο το έψαξες πριν κρίνεις? Πόσο προβληματίστηκες πάνω στα «γιατί» που θα ξεφουρνίσεις?

Πόσες φορές εδώ στο φόρουμ δεν έχουμε δει άκυρες καταγγελίες κακοποίησης και πόσες περιπτώσεις γνωρίζουμε που θάβονται γιατί ο καθένας έχει το μακρύ του και το κοντό του για το τι είναι κακοποίηση. Μια μπακαλίστικη θεωρία βασισμένη σε άγνοια και άρνηση.

Τα άρθρα που μιλούν για το victim blame, έρχονται να μας ενημερώσουν και να μας προβληματίσουν για την στάση μας και όχι για να χειραγωγήσουν όπως πιστεύει ο @tithon . Μιλάνε για ένα υπαρκτό κοινωνικό θέμα.

Σαφώς και τα θύματα είναι πολλά γιατί μέσα σε όλο αυτό το σύστημα της ασάφειας οι κακοποιητικές συμπεριφορές βρίσκουν άπλετο χώρο για να δρουν.

Το θεωρώ παράλογο να μην είμαστε υπέρ σε όποια κινητοποίηση προς ένα ασφαλές περιβάλλον για να σπάσουν οι σιωπές. Οι όποιες ενστάσεις είναι σαφώς χρήσιμες και παραγωγικές όταν υπάρχουν με κατεύθυνση να τοποθετηθούν υγιή όρια και κατάλληλοι παράμετροι και όχι για φοβικές προπαγάνδες και δαιμονοποιήσεις κατά των θυμάτων γενικά και αόριστα. Οι θέσεις μαρτυρούν και τις προθέσεις.

 

με την σειρα μου , δυσκολευομαι να καταλαβω εκεινους που εστιαζουνε μονοπλευρα εις βαρος της δικαιοσυνης. Θεωρω την σταση απεναντι σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφη μη συναινετικής βιας ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ. Η θεση μιας υγειους κοινωνιας απεναντι σε καθε θυμα σωματικης ή ψυχολογικης βιας και σεξουαλικης κακοποιησης θα πρεπει να ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ. Ωστοσο , τυχον υπαρκτη αναγκη εξυγειανσης της κοινωνιας , επουδενει δεν μπορει να αποτελει λογο ακτιβισμου αλλα ΠΑΙΔΕΙΑΣ και μονο. Επισης ... η αυτονοητη σταση απεναντι στην βια , δεν μπορει να σημαινει : 1) οχλαγωγια , 2) Αφαιρεση δικαιωματων του φερομενου ως θυτη σε μια ανεπηρεαστη δικαστικη διαδικασια , 3) Δημοσιος διασειρμος του φερομενου θυτη ΠΡΙΝ την τελεσιδικη καταδικαστικη αποφαση του δικαστηριου. 4) Τυφλη κριση της πραξης κακοποιησης-βιας , χωρις να αξιολογηθει τυχον ευθυνη του θυματος. Αλλο πραγμα μια επιθεση σε δημοσιο χωρο σε τυχαιο προσωπο και αλλο πραγμα να παω οικιοθελλως στο σπιτι καποιου απο τον οποιο μπορω να επωφεληθω και να δωσω τις λαθος εντυπωσεις. Φυσικα δεν απαλλασεται ο θυτης απο την αδυναμια του να αντιληφθει οτι "οχι" σημαινει "ΟΧΙ". Η κακοποιση υφισταται στο επακρο αδιαμφισβητητα. Ομως στην προκειμενη , μεριδιο ανευθυνοτητας φερει και το θυμα.