Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Από τη σελίδα στο Facebook Κυριακάτικο σχολείο Μεταναστών


Δράση ενάντια στην Έμφυλη Βία
Χανιά, Μάρτης 2022

Ο Δ Ο Σ

ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΣΟΥΖΑΝ ΙΤΟΝ, ΣΤΟ ΜΑΛΕΜΕ ΧΑΝΙΩΝ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΕΠΙΖΗΣΑΣΩΝ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ

ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑΣ, ΣΤΗ ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ – «ΗΛΕΚΤΡΑΣ», 17ΧΡΟΝΗ ΧΑΝΙΩΤΙΣΣΑ ΜΑΧΗΤΡΙΑ

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ, ΣΤΟ ΠΑΝΟΡΜΟ ΡΕΘΥΜΝΟΥ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΚΙΝΗ ή ΜΙΡΚΑΣ ΓΚΙΝΟΒΑ. ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ ΔΑΣΚΑΛΑ & ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ. ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΤΟ 1949.

ΕΛΕΝΗΣ ΤΟΠΑΛΟΥΔΗ, ΣΤΗ ΡΟΔΟ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ, ΤΡΑΝΣ ΑΤΟΜΟ. ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ

ΚΛΕΙΟΥΣ. ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ. ΣΤΟ ΜΑΣΤΑΜΠΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΑΡΓΥΡΩΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗ, ΧΑΝΙΩΤΙΣΣΑ ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ, ΣΤΑ ΜΕΣΚΛΑ ΧΑΝΙΩΝ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

Π.Α 22ΧΡΟΝΗ, ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ. Καταδικάστηκε, ενώ βρισκόταν σε αυτοάμυνα απέναντι σε σεξουαλική επίθεση

ΑΔΑΜΑΝΤΙΑΣ, ΣΤΗ ΝΕΑ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ, ΣΤΗ ΣΗΤΕΙΑ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΑΦΓΑΝΗΣ ΕΓΚΥΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΑΣ, ΣΤΟ ΚΑΡΑ ΤΕΠΕ. Αυτοπυρπολήθηκε διαμαρτυρόμενη για τις συνθήκες κράτησής της.

ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ/ΖΑCKIE ΟΗ. ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ. ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΚΑΡΟΛΑΪΝ, ΣΤΑ ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

8ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1857, ΑΓΩΝΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ, ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Ολόκληρη η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας γυναικών:
https://solidaritywithrosanera.wordpress.com/2022/03/05/ανταπόκριση-από-τη-σημερινή-δράση-για/

ΚΡαΧ radio

 

Το πως βάζουν στο ίδιο "τσουβάλι" , φόνους γυναικών , με το πρόβλημα της μετανάστευσης και για κερασάκι στην τούρτα βάζουν και νεκρές γυναίκες από τον συμμοριτοπόλεμο είναι απορίας άξιο.
Ή μάλλον μέσα από μια ημέρα μνήμης για τις γυναίκες προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν προκειμένου να αναδείξουν όλα τα αιτήματα τους που είναι βέβαια άσχετα με την συγκεκριμένη ημέρα.

 

24th Thessaloniki Documentary Festival: 10-20.03.2022 More: www.filmfestival.gr

Femicidio της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου

Η Laura Roveri, επιζώσα άγριας δολοφονικής επίθεσης από τον πρώην φίλο της, τραβάει την κουρτίνα στον σκοτεινό κόσμο της έμφυλης βίας στην Ιταλία και μεταμορφώνεται σ’ ένα ζωντανό παράδειγμα θάρρους.

Στην Ιταλία μία γυναίκα δολοφονείται ανά τρεις ημέρες.

Η Nunzia Maiorano και η Alba Chiara Baroni δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους, όπως και η Lorena Quaranta κατά τη διάρκεια της πανδημίας covid.

Οι οικογένειες και οι φίλοι τους πενθούν και συντάσσονται στην προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου της γυναικοκτονίας.

 

Συνέντευξη στις Νεκταρία Ψαράκη & Γεωργία Κριεμπάρδη

Η Πάολα Ρεβενιώτη. Η Πάολα που δε χώρα σε καλούπια, δε στριμώχνεται στα κοινωνικά πρέπει τους και σε ταμπέλες. Η Πάολα που λέει τα πράγματα όπως είναι, με το όνομα τους και δεν πιστεύει στις κακές λέξεις. Έχει δει τον Έλληνα όπως κανείς. Μιλά ξεκάθαρα για την υποκρισία του Έλληνα νοικοκυραίου και δε βρίσκει χώρο σε μια κοινωνία του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Η Πάολα που ξέρει τη νύχτα στην Αθήνα, μιλά για τις πιάτσες του χθες και του σήμερα, τον δρόμο του χθες και του σήμερα.

«Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των τρανς γυναικών, δυστυχώς είναι ακόμη μονόδρομος η σεξεργασία, αλλά το αισιόδοξο είναι ότι συναντάω νέα παιδιά τώρα τα οποία είναι τρανς και δεν οδηγούνται στο πεζοδρόμιο. Τα στηρίζει οικογένειά τους. Όλα ξεκινάνε από την οικογένεια. Αν δεν σε στηρίξει η οικογένεια δεν μπορείς να σταθείς μόνη σου στη ζωή. Όλες οι τρανς, οι οποίες έκαναν πεζοδρόμιο, δεν είχαν απλά στήριξη από την οικογένειά τους. Αν είχαν στήριξη, δε θα κατέφευγαν εκεί οι περισσότερες. Και τώρα είναι τρομερά δύσκολο να βρει δουλειά μία τρανς. Υπάρχει ένα πρόγραμμα στον ΟΑΕΔ που χρηματοδοτεί επιχειρήσεις για να προσλαμβάνουν τρανς όμως θα πρέπει εγώ να γνωρίζω και να προτείνω την επιχείρηση. Ποια τρανς ξέρει κάποιον εργοδότη για να τη στηρίξει και να την πάρει στη δουλειά;» σημειώνει η ίδια, ήδη από την αρχή της συζήτησης, περιγράφοντας πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η ζωή για μια τρανς.

«Τα τρανς άτομα είναι ακόμα αόρατα ως προς τα δικαιώματα αλλά πάντα ήταν ορατές στην Ελληνική κοινωνία, γιατί ήταν για δεκαετίες μέρος της σεξουαλικότητας του Έλληνα. Στη Συγγρού, στις πιάτσες των τρανς κάθε μέρα γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Δεν ήταν περιθωριακές. Βεβαίως υπάρχουν τρανς γυναίκες οι οποίες χαίρονται που βρίσκονται στον δρόμο όπως και εγώ το χάρηκα» θα πει, μιλώντας για τις πιάτσες που χθες, για το πεζοδρόμιο «την εποχή της επιθυμίας». Μια εποχή με «έντονη πολιτική άποψη, που τα πράγματα δεν ήταν τόσο ενοχοποιητικά. Δεν υπήρχαν τόσο οι ταμπέλες. Ένα λαϊκό αγόρι ήταν πάρα πολύ εύκολα να πάει με ένα άλλο θηλυπρεπές αγόρι γιατί δεν χαρακτηριζόταν ομοφυλόφιλος. Από τη στιγμή που μπήκαν οι ταμπέλες ενοχοποιήθηκαν τα πράγματα».

Η Πάολα Ρεβενιώτη λέει ότι κατέληξε στο πεζοδρόμιο διότι δεν είχε άλλη επιλογή. «Ήταν σκληρές εποχές ήμουν 15 χρονών παιδί που είχα ζήσει επί τρία χρόνια σε ένα στρατόπεδο για να γίνω υπαξιωματικός του ναυτικού. Βρέθηκα στον δρόμο. Δεν θα μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου σε μία συνοικία λαϊκή στο Κερατσίνι παρόλο που η μητέρα μου δεν με πρόσβαλε ποτέ δεν μπορούσα και να ζήσω διαφορετικά. Εδώ αν ήσουν θηλυπρεπές αγοράκι δεν μπορούσες να βρεις δουλειά και το θέμα ήταν και ταξικό πάντα. Όσοι είχαν χρήματα ήταν κοινωνικά αποδεκτοί και περνούσαν καλά. Οι υπόλοιποι καταλαβαίνεις…». Πέρασε καλά, όμως, η ίδια και το επισημαίνει πολλές φορές στη συζήτηση. «Δεν πέρασα άσχημα φυσικά. Υπήρχαν τα κρατητήρια, η αστυνομία που θα μπορούσε να σε ξεφτιλίσει. Αναγκαζόμουν όταν με χτύπαγε κάποιος αστυνομικός να του κάνω μήνυση μετά τα 18 και τα 19 μου. Αντιδρούσα, αντιστεκόμουν. Από την άλλη όμως χαιρόμουν και τη ζωή. Υπήρχαν άλλες τρανς οι οποίες δεν μπορούσα να χαρούν τη ζωή. Εμένα με βοήθησε όπως και άλλες τρανς η εμφάνιση μου. Ήμουν όμορφη, ήμουν χαριτωμένη και αυτό σε βοηθάει να σου συμπεριφέρονται οι άνθρωποι πιο καλά».

Η πιάτσα του χθες και του σήμερα

«Τώρα τα πράγματα είναι τραγικά έχουν αλλάξει οι συνθήκες έχει έρθει το ίντερνετ» θα πει η Πάολα, ενώ περιγράφει γλαφυρά όσα έζησε. «Για να το πω απλά, όταν έβγαιναν όλα τα τεκνάκια με τα μηχανάκια και τα παπάκια και πήγαιναν για χαβαλέ στις πιάτσες και κάνανε τσάρκα στα μπουρδέλα, κάναμε τον χαβαλέ τους και γίνονταν φίλοι μας. Όχι μόνο φίλοι μας, αλλά είχαμε και έρωτες. Έβλεπαν ότι εκτός από την εικόνα που τους έχουν μάθει ότι πρέπει να έχουν οι τρανς, αν τις πλησιάσουν και συζητήσουν, βλέπουν ότι είναι άνθρωποι σαν κι αυτούς και τίποτα άλλο. Αυτή η εκπαίδευση υπήρχε πάρα πολλά χρόνια. Εγώ το είδα όταν πήγαινα στα στρατόπεδα. Διότι τη μισή μου ζωή την πέρασα, στα στρατόπεδα έξω από το Μεγάλο Πεύκο. Πήγαινα εκεί και έκανα χαβαλέ με τους φαντάρους. Όλα τα παιδιά που ήρθαν σε επαφή με την Πάολα, που πάντα ήταν κοινωνική, που πάντα ήμουν η φίλη τους, που δεν ήμουνα τραβέλι που απλά κάνει πίπες και πηδιέται -αυτό θέλει λίγο ταλέντο να το καταφέρεις και πάντα το καταφέρνω- δεν νομίζω να έχουν πλέον διαφορετική άποψη για τις τρανς τώρα που μεγάλωσαν και να τη μεταδώσουν στο παιδί τους» εξηγεί.

«Πλέον η πιάτσα δεν έχει γκλαμουριά. Στις πιάτσες της Αθήνας ήταν τα ωραιότερα τέκνα τα ωραιότερα αγόρια από όλες τις ηλικίες από όλες τις τάξεις τις κοινωνικές της Αθήνας υπήρξαμε και της μόδας τη δεκαετία του 90 πάρα πολύ. Ο καθένας ήταν υπερήφανος να έχει μία κοπέλα τρανς δίπλα του. Παλιά έβλεπες τα αγοράκια με την κοπελιά του στο μηχανάκι και θα σου φώναζε με την κοπέλα του μαζι «Γεια σου Πάολα» ή θα σου έλεγε «πάολα να σου φέρω ένα φίλο μου κούκλο». Δεν το έκαναν ποτέ κρυφά. Σήμερα στις ίδιες πιάτσες έχει μία ερημιά μία μιζέρια. Μία ο κορονοϊός, μία η οικονομική κρίση, να και το ίντερνετ, μπερδεύτηκαν και λίγο τα πράγματα μέσα από το ίντερνετ από διάφορα αγόρια τα οποία βάζουν περούκες και είναι crossdressers και λένε ότι είναι τρανς. Ο κορονοϊός και οικονομική κρίση της κατέστρεψε τις τρανς» επισημαίνει με λύπη ενώ περιγράφει και τα κακώς κείμενα της τότε εποχής που διαπίστωνε. « Τους περισσότερους κινδύνους δεν τους αντιμετωπίζαμε από άτομα του υποκόσμου ή από φυλακόβιους. Τον αντιμετωπίσαμε από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον μικροαστούλη ο οποίος θα κατέβαινε στην πιάτσα με τα προβλήματα τα δικά του, για να ξεσπάσει να βρίσει να βγάλει τις κακίες του. Συνήθως όλοι αυτοί το μεγαλύτερο ποσοστό οι οποίοι κατέβαιναν και δημιουργούσαν προβλήματα στις πιάτσες ήταν καταπιεσμένοι ομοφυλόφιλοι ή απλά ζήλευαν την ελευθερία που έχεις να τους γράφεις στα τέτοια σου και να κάνεις την καύλα σου. Την ελευθερία που είχαμε ζήλευαν. Από την άλλη τα έξυπνα αγόρια τα πιο καυλιάρικα μας είχαν θεές και έχουμε χιλιάδες αναμνήσεις να θυμόμαστε από αυτά και ακόμα να συνεχίσουμε να έχουμε. Αν τα βάλουμε σε μία ζυγαριά τα οφέλη είναι περισσότερα, οι καλές αναμνήσεις είναι περισσότερες».

Σε συνέντευξή της η Πάολα είχε πει ότι «έχω δει τα μυστικά του Έλληνα άνδρα τον έχω δει όπως τον είδαν λίγες και κυρίως όπως δεν θα καταφέρουν να τον δουν πότε οι γυναίκες και gay». «Αυτό το πράγμα» λέει πως «δεν εξηγείται με λόγια πρέπει να το ζήσεις και να το βιώσεις δεν εξηγείται εύκολα. Μου έχει τύχει πολλές φορές στη ζωή μου αγόρια που με είχαν συμπαθήσει δεδομένου ότι εγώ δεν κρατούσα ερωτικές συναισθηματικές σχέσεις, διότι ήξερα ότι στο τέλος εγώ θα πληγωθώ, αυτοί θα φύγουν θα πάνε στο σπιτάκι τους, θα πάνε με την γκομενίτσα τους, θα παντρευτούν, άρα κρατούσα τις ισορροπίες με τον τρόπο αυτό. Πολλά λοιπόν μου είχαν πει “Α ρε Πάολα, γιατί να μην είναι οι γυναίκες σαν και σένα;”. Εγώ δεν ερωτεύτηκα ποτέ μου στην πιάτσα, γιατί πάντα έβρισκα καλύτερο» λέει γελώντας.

«Με έχει κουράσει το θέμα της πολιτικής ορθότητας – Δεν υπάρχουν λέξεις που είναι κακές»

«Είναι τρομακτικό. Κάποιες φορές το βλέπω και σε πολλές φεμινίστριες και σε πολλά άτομα τα οποία από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλούν για την πατριαρχία και την ομοφοβία. Μου βγάζει μία μιζέρια όλο αυτό. Είχα γράψει ένα αστείο εγώ ένα πρωί στο Facebook που ήταν ένας ακροδεξιός χρυσαυγίτης που έλεγε κάποια ελεεινά πράγματα για τις γυναίκες, και έγραψα εγώ ότι αυτός πρέπει να τον έχει τρεις πόντους, για πλάκα. Τι ήταν να το γράψω; Μου την έπεσαν από κάτω και μου είπαν ότι είμαι σεξίστρια. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται μία κάποια αυστηρότητα και χρειάζεται να μη λέμε κάποια πράγματα, διότι οι Έλληνες είναι πολύ κακοί σε αυτά τα πράγματα. Αν παρατηρήσεις στο Tik tok μερικά και για άτομα τα οποία βγαίνουν εκεί στην κάμερα και ναρκισσεύονται και λένε τα δικά τους, το τι οχετός βρισίδι ρίχνεται από κάτω, δεν μπορείς να φανταστείς. Εγώ είμαι αθυρόστομη λέω τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν έχω διάθεση να κυριλέψω ξαφνικά. Αδερφές, πούστηδες κωλόμπαραδες, τσολιά. Θα τα πω και δεν με νοιάζει. Εμένα μου συγχωρούν κάποια πράγματα που μου ξεφεύγουν. Η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά είναι υπερβολικά όλα αυτά. Δεν τολμάς να πεις μία κουβέντα γιατί θα προσβληθεί ο άλλος είτε και την εμφάνιση του είτε για οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εγώ τους γράφω και τα λέω και ας μου πουν ότι θέλουν. Δεν έχω πει κάτι που να έχω μετανιώσει» επισημαίνει.

Το βασικό που ενδιαφέρει την Πάολα αυτήν τη στιγμή είναι οι τρανς που δουλεύουν στον δρόμο και δεν έχουν έναν τρόπο να ζήσουν. Ακόμη και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ποτέ δεν αποδέχτηκαν τις τρανς, ακριβώς επειδή είναι τρανς. «Υπάρχουν άτομα τα οποία κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο. Δεν έχουν τα στοιχειώδη. Αυτό είναι το πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο. Τώρα αν στην ταυτότητα το όνομά μου είναι Παύλος Ρεβενιώτης ή Πάολα Ρεβενιώτη ποσώς με ενδιαφέρει ετούτη τη στιγμή. Το θέμα είναι η επιβίωση. Έτσι κι αλλιώς Πάολα με ξέρει όλος ο κόσμος, και η Πάολα είμαι. Αυτό είναι καλό για τα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα τη ζωή τους και δεν θέλουν να έχουν προβλήματα» υπογραμμίζει.

«Τους Έλληνες τους θεωρώ τσογλάνια και κακούς ανθρώπους»

Η Πάολα θα πει πως ποτέ δε θεώρησε τους Έλληνες ρατσιστές και ομοφοβικούς. «Τους θεωρούσα τσογλάνια και κακούς ανθρώπους στην πλειοψηφία διότι ποσώς τους ενδιαφέρει αν ο γιος τους είναι gay. Αυτό που ενδιαφέρει τον Έλληνα είναι τι θα πει η κοινωνία. Δεν κοιτάει το παιδί του που θέλει να περάσει καλά στη ζωή. Υπάρχει αυτή η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας. Τι να κάνουμε, ζούμε σε μία χώρα η οποία είναι όμορφη αλλά υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που είναι κακοί άνθρωποι και το συναντάω και εγώ καθημερινά. Όταν πάω ας πούμε σε ένα νοσοκομείο που έχουν γραφειοκρατικές δουλειές ή σε μία δημόσια υπηρεσία, στην αρχή όταν σε βλέπουν αποφεύγουν να αναφερθούν στο φύλο. Μόλις τους δείξω την ταυτότητα και αντί να γράφει Πάολα Ρεβενιώτη γράφει Παύλος Ρεβενιώτης αρχίζουν το «Κύριε» για να σε προσβάλλουν και να σε ακούσει όλος ο κόσμος. Το ‘χω ζήσει πολλές φορές. Παλιά έβριζα άσχημα τώρα λέω “Άιντε στο διάολο, κεριά και λιβάνια”» σχολιάζει.

Δε γίνεται να μην ευχαριστηθείς συζήτηση με την Πάολα. Την Πάολα την αυθόρμητη, που λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Αυθεντική. «Η μεγαλύτερη υποκρισία στον Έλληνα άντρα είναι ότι όλοι τουρλώνονται στα τέσσερα και παρακαλάνε να απαυτωθούν και μετά μας το παίζουν άντρες. Το έχω δει δεκάδες φορές. Όπου δείτε κορίτσια πολύ μαγκιά και πολύ αντριλίκι να υποψιάζεστε ότι αυτός τουρλώνεται. Είναι κακομοίρηδες που έχουν κόμπλεξ και ξεσπάνε πάνω στις γυναίκες. Όταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι, στην Αθήνα υπήρχαν κάτι ξενοδοχεία που δούλευαν πουτάνες και όλες οι πουτάνες είχαν κάποιο δικό τους νταβατζή. Όταν δεν τους έβλεπαν οι πουτάνες, την έπεφταν εμένα, για να τους απαυτώσω και μετά το έπαιζαν άντρες. Αυτοί είμαστε. Υπάρχει και διαιωνίζεται από τις οικογένειές αυτό. Θα αλλάξει σιγά-σιγά αν και δεν ελπίζω και πολύ» λέει.

«Δε θεωρώ ότι θα αλλάξουν εύκολα αυτά τα πράγματα. Όσο υπάρχει αυτό το πατρίδα θρησκεία οικογένεια, και όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία δεν θα αλλάξει τίποτα. Προχωράμε ένα βήμα μπροστά και κάνουμε δύο βήματα πίσω. Τώρα δεν κοροϊδεύουμε τόσο εύκολα στον δρόμο μία τρανς, το κάνουμε όταν δεν είναι μπροστά, ούτε είμαστε τόσο επιθετικοί απέναντι τους. Δεν είναι τόσο βάρβαροι όσο ήταν, αλλά η πραγματικότητα είναι ίδια» καταλήγει.

https://thepressproject.gr/paola-re...-ellinas-den-einai-omofovikos-tsoglani-einai/

 

Μουσικό δρώμενο από την Ανοιχτή Ορχήστρα λίγο πριν την πορεία με αφορμή την ημέρα της γυναίκας στο Σύνταγμα.

Το Μουσικό σχολείου στο Ίλιον και οι μαθήτριές του δείχνουν τον δρόμο ενάντια στη έμφυλη βία .

Στίχοι:

"Να τρέμει το κράτος, να κλείνουν οι δρόμοι
Να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει
Μας παίρνουν με βία, την ξεγνοιασιά
Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώσαν φτερά

Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα
Θρηνούμε μια κόρη αδερφή και μητέρα
Μέσα σε μια νύχτα μας εξαφανίζουν

Συνένοχος είναι οποιός σιωπά, σα μας αφανίζουν

Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για ολα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά

Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!

Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία

Κι αν δε το κατάλαβες τούτοι οι στίχοι
Φωνάζουν πως βρίσκομαι εδώ από τύχη
Με οργή τραγουδάω, ακούστε με όλοι
Στο σπίτι αν δεν έρθω, κάψτε την πόλη

Με λένε Ανίσα, Καρολάιν και Ελένη
Με σκότωσε το σύστημα που τους ξεπλένει
Είμαι η Τζεβριέ, η Ζάκι, η Μαρία, Νεκταρία, Ανθή, Ζωή, Αδαμαντία

Στο όνομα μου γράψτε νέα, ιστορία

Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφης το αίμα μου να παγώνει
Για όλα τα χέρια που σφιγγουν κλειδια

Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!
Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία."

 

Trailer | Γυναικοκτονίες | Society Uncensored 02




Γυναικοκτονίες: Μια ψηφιακή συζήτηση χωρίς λογοκρισία στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση.

Πόσο έτοιμη είναι η ελληνική κοινωνία να αποδεχτεί τον όρο «γυναικοκτονία»; Γιατί υπάρχει έξαρση του φαινομένου τα τελευταία χρόνια; Πώς μπορούμε να φανταστούμε μια επόμενη μέρα όπου κάθε γυναίκα και θηλυκότητα θα νιώθει ασφαλής – στο σπίτι, στην εργασία, στην κοινωνία;

Το “Society Uncensored 02” ξεκινάει με ένα θέμα βαρύ, πολυδιάστατο και επιτακτικό, που διατρέχει αιώνες, αλλά πρώτη φορά το κοιτάζουμε συλλογικά κατάματα για να το αντιμετωπίσουμε. Μιλάμε για τη ζωή μας.

«Το σπίτι είναι ένας χώρος ασφάλειας, αλλά για πάρα πολλές γυναίκες αποδείχτηκε τόπος μαρτυρίου.»

«Αυτή η απώλεια δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από το σπίτι μας, θα είναι πάντα ένα άδειο δωμάτιο, μία άδεια καρέκλα, θα είναι τα άδεια τα ρούχα της που είναι κρεμασμένα σε έναν καλόγερο».

Η Ελένη στη Ρόδο, η Αγγελική στην Κέρκυρα, η Ερατώ στη Λέσβο, η Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, η Αννίσα στη Δάφνη, η Μόνικα στην Κυπαρισσία, η Δώρα στη Ρόδο, η Τζεβριέ στην Αλεξανδρούπολη και πολλές ακόμα γυναίκες δολοφονήθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα επειδή ήταν γυναίκες.


Οι γυναικοκτονίες είναι ένα κοινωνικοϊστορικό φαινόμενο που διατρέχει τους αιώνες. Πρόκειται για ανθρωποκτονίες γυναικών, κοριτσιών και θηλυκοτήτων εξαιτίας του φύλου τους, στο πλαίσιο της πατριαρχικής εξουσίας. Αποσκοπούν στην άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα και στις επιθυμίες των γυναικών, αλλά και στην τιμωρία τους. Διαπράττονται από άνδρες με χαρακτηριστικά τοξικής αρρενωπότητας που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στις γυναίκες και συνιστούν το απώτατο άκρο της έμφυλης βίας.

Στο έδαφος της επιτακτικότητας του θέματος, η σειρά “Society Uncensored 02” της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει στις 23 Μαρτίου μια εκπομπή για τις Γυναικοκτονίες στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση. Κατατίθενται βιώματα και μαρτυρίες, παρουσιάζονται ποσοτικά και ποιοτικά δεδομένα από την Ελλάδα και άλλες χώρες, καταγράφονται οι ανεπάρκειες και οι κακές πρακτικές του μηχανισμού απόκρισης στην έμφυλη βία, φωτίζεται η διαθεματικότητα του ζητήματος, αναλύονται τα δομικά αίτια και οι κλιμακώσεις της κακοποίησης, ενώ υπογραμμίζεται ο ρόλος της Πολιτείας και της κοινωνίας στην αντιμετώπιση και στην πρόληψη των γυναικοκτονιών.

 

Με τη συνδρομή οπτικοακουστικού υλικού, στοιχείων που συλλέχθηκαν από διεθνείς φορείς (Le Monde, Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τη Γυναικοκτονία) και γραφιστικών αποτυπώσεων, οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες μοιράζονται γνώσεις και απόψεις από τους χώρους της επιστήμης, του φεμινισμού, της παρέμβασης στο πεδίο, αλλά και της βιωματικής εμπειρίας, φέροντας μαζί τη φόρτιση που προξενεί ένα συλλογικό τραύμα και, συγχρόνως, o αγώνας και η διεκδίκηση του μετασχηματισμού για να νιώθουμε όλες/οι/α ασφάλεια και ελευθερία.

H σειρά ψηφιακών συζητήσεων της Στέγης “Society Uncensored” ξεκίνησε το 2020 ως μια πηγαία ανάγκη να συζητήσουμε χωρίς λογοκρισία για όλα όσα μας απασχολούν στο «εδώ και τώρα», σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Με πάνω από 500.000 views στην πλατφόρμα του Onassis Channel στο YouTube, οι συζητήσεις προκάλεσαν σχόλια και αντιδράσεις, προβλημάτισαν και ευαισθητοποίησαν, άνοιξαν έναν γόνιμο διάλογο που συνεχίστηκε και συνεχίζεται στον φυσικό και στον ψηφιακό χώρο.

 

Oι προβολές περιεχομένου των “Society Uncensored” συνολικά στα social media (μέσα από αποσπάσματα, trailers κ.λπ.) αγγίζουν τα 4 εκατομμύρια, ενώ τα σχόλια (σε YouTube και λοιπά social media σε περιεχόμενο σχετικό με το “Society Uncensored”) πλησιάζουν τα 15.000, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η Στέγη, πιστή στην αποστολή της, πυροδοτεί συζητήσεις.

 

Τώρα, το “Society Uncensored” εξελίσσεται, αλλάζει και μεταμορφώνεται, εγκαινιάζοντας μια νέα σειρά συζητήσεων. Κεντρικός πυρήνας παραμένει το στρογγυλό τραπέζι, εκεί όπου άνθρωποι συναντιούνται για να συζητήσουν ανοιχτά και αδιαμεσολάβητα για όλα τα επίκαιρα και κρίσιμα ζητήματα της εποχής και της ελληνικής κοινωνίας.

Φέτος, οι συζητήσεις πλαισιώνονται από οπτικοακουστικό υλικό, συνεντεύξεις, animation και στατιστικά στοιχεία που συλλέγονται από την ομάδα της Στέγης σε συνεργασία με διεθνείς φορείς. Οι συζητήσεις και οι συνεντεύξεις κινηματογραφούνται στο Onassis Ready, ένα βιομηχανικό κτίριο στην οδό Λεγάκη της περιοχής του Ρέντη, που έχει μεταμορφωθεί από το Ίδρυμα Ωνάση σε έναν απρόσμενο χώρο για καλλιτεχνικό πειραματισμό και εξερεύνηση.


Συμμετέχουν:

Βαγγέλης Κοσμάτος, Ψυχολόγος – Gender Expert, Επιστημονικός Υπεύθυνος «Συμμαχίας των Φύλων»
Μαρία Λιάπη, Κοινωνιολόγος, Επιστημονικά Υπεύθυνη Κέντρου «Διοτίμα»
Άννα Ράζου, Ιατροδικαστής στο Γ.Ν.Α. Ασκληπιείο Βούλας, Γραμματέας της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας
Αγγελική Σεραφείμ, Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, πρώην μέλος Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Κατερίνα Σεργίδου, Ερευνήτρια Σπουδών Φύλου και Φεμινισμού, πολιτική ακτιβίστρια
Μαρία Σιδηροπούλου, Ντοκιμαντερίστρια, Δημοσιογράφος

Εμφανίζονται:

Χρύσα Κατσαρίνη, Stand-up Comedian
Νίνα Μαρία Πασχαλίδου, Σκηνοθέτρια, Παραγωγός
Θάλεια Πορτοκάλογλου, Υπεύθυνη του Ψυχοθεραπευτικού Προγράμματος στο «Δίκτυο Μέλισσα»
Γιασαμάν Χεϊνταρπούρ, Πολιτισμική Μεσολαβήτρια στο «Δίκτυο Μέλισσα»
Αλεξάνδρα Ψαράκου, μητέρα Γαρυφαλλιάς

Συντονίζει η Μαρία Λούκα, Σεναριογράφος, Δημοσιογράφος

Συντελεστές «Γυναικοκτονίες»
Μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Σύλληψη & Επιμέλεια: Πάσκουα Βοργιά, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Σενάριο & Έρευνα: Μαρία Λούκα
Οργάνωση Παραγωγής: Πάσκουα Βοργιά
Συντονισμός & Εκτέλεση Παραγωγής Βίντεο: Σμαράγδα Δογάνη
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χρήστος Σαρρής
Καλλιτεχνική Επίβλεψη: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής
Επιμέλεια Περιεχομένου: Ελιζαμπέττα Γεωργιάδου
Motion Graphics: Γεωργία Σκαρτάδου
Μουσικό κομμάτι: Kostadis
Επιμέλεια & Mετάφραση: Βασίλης Δουβίτσας
Υποτιτλισμός: Authorwave
Σκηνοθεσία & Παραγωγή: Σταύρος Πετρόπουλος, Λεωνίδας Κωνστανταράκος
Εκτέλεση Παραγωγής: Alaska Films
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος
Εικονολήπτες: Ιβάν Ζιώβας, Βαγγέλης Λαϊνάς, Ξενοφώντας Βαρδαρός, Πέτρος Γκορίτσας
Ηχοληψία: Ιάσονας Θεοφάνου
Μοντάζ: Κατερίνα Ρέκκα
Διευθυντής Παραγωγής: Γιώργος Τσακίρης
Βοηθός Διευθυντή Παραγωγής: Στέφανος Δούλος
Σκηνογραφία: Δήμητρα Λιάκουρα
Φροντιστής: Ηλίας Ντακοβάνος
Ηλεκτρολόγος: Γιάννης Μαραγκουδάκης
Βοηθοί Ηλεκτρολόγου: Γιώργος Σατολιάς, Γιώργος Καρανταλής
Συντονισμός Παραγωγής: Ολυμπία Καλτσά
Ηχογράφηση Voice Over: Γιάννης Ανδριτσόπουλος – Mellow Studio
Μίξη Ήχου: Ιάσονας Θεοφάνου
Χρωματική Επεξεργασία: Γιάννης Κανάκης
Ενοικίαση Εξοπλισμού: Rent Photo Video

Τεχνικός Διευθυντής: Λευτέρης Καραμπίλας
Τεχνική Διεύθυνση & Υποστήριξη Έργου: Phil Hills
Τεχνικοί Φωτισμού: Κώστας Αλεξίου, Ιάκωβος Μπιτσάκης, Γιακουμής Γκίκας
Τεχνικοί Ήχου: Γιάννης Γκλιάτης, Αλέκος Τζοβάρας
Εκτέλεση Παραγωγής Στέγης: Δανάη Γιαννακοπούλου

Λίγα λόγια για τη σειρά της Στέγης Society Uncensored
Μια σειρά ψηφιακών συζητήσεων για την ελληνική κοινωνία
Η κοινωνία είναι οι άνθρωποι, και οι άνθρωποι ήταν και θα είναι πάντα στο επίκεντρο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Άνθρωποι που συναντιούνται και συζητούν, ανοιχτά, αδιαμεσολάβητα, για κρίσιμα και επίκαιρα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής και του τόπου, αποτελούν τους πρωταγωνιστές της νέας ψηφιακής σειράς συζητήσεων Society Uncensored που διοργανώνουν οι Λέξεις & Σκέψεις της Στέγης.

Χωρίς λογοκρισία, οι πολίτες μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Εκπρόσωποι οργανώσεων με ενεργό δράση, μέλη από την ακαδημαϊκή και την καλλιτεχνική κοινότητα, από τα πεδία του ακτιβισμού και της κοινωνίας των πολιτών, της δημοσιογραφίας, της έρευνας, της νομικής εκπροσώπησης και της διακυβέρνησης, άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων και κοινοτήτων της Αθήνας παίρνουν θέση απέναντι στα ζητήματα που ανοίγουν και ανοίγονται μέσα από τον διάλογο.

Βαθιές και ειλικρινείς συζητήσεις που αναδεικνύουν σημαντικές πλευρές της κοινωνικής μας ζωής, σε μια ανοιχτή ψηφιακή πλατφόρμα συνδιαλλαγής και γόνιμου διαλόγου: Αυτός είναι ο σκοπός της σειράς Society Uncensored, που δημιουργήθηκε για να ακουστεί μια πληθώρα «φωνών», με στόχο τη διάχυση διαφορετικών –και ενίοτε περιθωριοποιημένων ή αμφιλεγόμενων– απόψεων, τον προβληματισμό και την ευαισθητοποίηση απέναντι σε κυρίαρχα κοινωνικά θέματα, όπως αναδεικνύονται μέσα από την τρέχουσα επικαιρότητα, τις δημόσιες συζητήσεις στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και τα ΜΜΕ, αλλά και την καθημερινότητά μας.

Πληροφορίες
23 Μαρτίου 2022 | 19:00 | Onassis Channel στο YouTube

To βίντεο θα παραμείνει διαθέσιμο χωρίς αντίτιμο ή χρονικό περιορισμό. Με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.

Δείτε τη συζήτηση εδώ: https://www.youtube.com/embed/yLw7S6cwEPU

 

Τζούλια Τοφάνα: Η γυναίκα που δηλητηρίασε περισσότερους από 600 συζύγους με ένα καλλυντικό

 


Χωρίς αμφιβολία, η Τζούλια Τοφάνα, υπήρξε μια ιδιότυπη, κατά συρροή δολοφόνος . Και αυτό γιατί γνώριζε πως να κινείται ύπουλα και μεθοδικά, ώστε να μην αφήνει ίχνη των εγκληματικών πράξεων της. Είχε όμως και πελατεία με ουρά: όλες εκείνες τις γυναίκες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το αδιέξοδο ενός τοξικού γάμου τον 17ου αιώνα, όταν οι γυναίκες έπεφταν θύματα σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν με κανέναν άλλο τρόπο, εκτός βέβαια από τον θάνατο του συζύγου.

«Η Τζούλια Τοφάνα εφηύρε ένα δηλητηριώδες σκεύασμα το οποίο τοποθέτησε μέσα σε μπουκαλάκια μακιγιάζ.»

Η Τζούλια Τοφάνα, γεννήθηκε στο Παλέρμο της Σικελίας. Η μητέρα της, Θεοφανία, ήταν εκείνη που ουσιαστικά μύησε το κορίτσι στον έγκλημα, αφού άρχισε να σκοτώνει άνδρες μετά από παρότρυνση της μητέρας της, μέσω ενός ισχυρού δηλητηρίου που είχε επινοήσει η ίδια και πωλούσε στην αγορά.

Ωστόσο, η δράση της μητέρας της αποκαλύφθηκε και η ίδια συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Όμως, η Τζούλια δεν είχε τρόπο να επιβιώσει μόνη της κι έτσι συνέχισε την «οικογενειακή επιχείρηση», μεταφέροντας την όμως στην καρδιά της Ρώμης. Εκεί, εκμεταλλευόμενη την απελπισία δυστυχισμένων γυναικών και περνώντας ώρες ολόκληρες κάνοντας αλχημείες στο μικρό εργαστήριο που διατηρούσε και έφτιαχνε καλλυντικά, εφηύρε ένα δηλητηριώδες σκεύασμα το οποίο τοποθέτησε μέσα σε μπουκαλάκια μακιγιάζ.

 

Το μικρό «χαριτωμένο» μπουκαλάκι, που έφερε μια εικόνα του Αγίου Νικολάου στην πρόσοψη του, ώστε να μη παρακινεί υποψίες, βρισκόταν στο μπουντουάρ κάθε βασανισμένης γυναίκας που πάλευε να γλιτώσει από τον αλκοολικό και κακοποιητικό σύζυγό της. Το «Aqua Tofana» - όπως ονόμασε την μοναδική δημιουργία της, ήταν ένα ακατέργαστο μείγμα αρσενικού, μολύβδου και του φυτού belladonna. Η υγρή σύνθεσή του μπορούσε να αναμειχθεί εύκολα τόσο μέσα σε ανδρικά αρώματα, όσο και στο φαγητό ή το ποτό του ανυποψίαστου συζύγου. Μόλις μια ή δύο σταγόνες ήταν αρκετές για να προκαλέσουν το «τέλειο» έγκλημα, οδηγώντας τις καταπιεσμένες συζύγους στον δρόμο της «ελευθερίας».

«Διδάσκοντας την επιτυχία του «μυστικού» της, η επαγγελματίας δολοφόνος συμβούλευε το κοινό της να προκαλούν τον θάνατο αργά και σταθερά με τρεις δόσεις, σε διάστημα δύο εβδομάδων.»

Με το πανούργο μυαλό της, η Τζούλια είχε καταστρώσει ολόκληρη στρατηγική που συνόδευε το «προϊόν» της. Συμβούλευε λοιπόν τις πελάτισσές της να προκαλούν τον θάνατο αργά και σταθερά με τρεις δόσεις, μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων. Η πρώτη δόση κατάφερνε να αρρωστήσει τον σύζυγο με πολύ υψηλό πυρετό, η δεύτερη τον καθήλωνε στο κρεβάτι, με τους γιατρούς να μπερδεύουν τις διαγνώσεις με άλλες ασθένειες και η τρίτη προκαλούσε ακαριαίο θάνατο, χωρίς κανείς να μπορεί να τον επαναφέρει στην ζωή. Αυτό το χρονικό διάστημα έδινε στις συζύγους το περιθώριο να διαπιστώσουν αν πράγματι θέλουν να σκοτώσουν τον άντρα τους.

Τα θύματα αυξάνονταν χωρίς ωστόσο να έχει εντοπιστεί η πραγματική αιτία. Μέχρι που μια μέρα μία πελάτισσα λύγισε. Η τελευταία είχε αποφασίσει να σκοτώσει τον σύζυγο της, ρίχνοντας μια σταγόνα μέσα στο φαγητό του, όμως κυριευμένη από ενοχές, τράβηξε την σούπα που βρισκόταν μπροστά του και με δάκρυσα στα μάτια του εξήγησε ότι προσπαθούσε να τον σκοτώσει.

Οι αρχές ξεκίνησαν να αναζητούν την Τζούλια και την εντόπισαν σε ένα μοναστήρι όπου κρυβόταν. Στη δίκη της, η Τζούλια Τοφάνα παραδέχτηκε ότι είχε δηλητηριάσει 600 άνδρες σε 19 χρόνια, αποκαλύπτοντας μάλιστα μερικά ονόματα των πελατών της. Έναν μήνα αργότερα εκτελέστηκε, χωρίς να έχει αφήσει πίσω της κανέναν διάδοχο.

Κεντρική εικόνα (εικονογράφηση θέματος): istock images

Πηγή: https://www.womantoc.gr/life/articl...UqBbZVErYRj17_iZwvneOaDvH0#Echobox=1648965087

 

Οι ανάγκες της αγοράς δημιουργούν νέα προϊόντα...

 

Όπως είπε και ο αλληλέγγυος φίλος μας

 

Μεσα σε ολα αυτα τα επιστημονικά, παρατηρείται πως ισχυρότατοι, πολυ καταρτισμένοι μάγοι ήταν άνδρες : Gandalf, Dumbledore, Merlin, Sauron και Voltenmort κλπ.