Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Τελικά και συνελήφθη ο ένοχος για την γυναικοκτόνια της Καλλιθέας και ομολόγησε και λογικά θα κριθεί ένοχος.
Τελικά δεν έχω εγώ τραγική εμμονή απ'ότι φαίνεται.
Να μην ξεχάσω ότι και "διαβασμένος" ήταν για το πως να την γλυτώσει.
Βέβαια δεν περιμένω κάποια κριτική από τις"αγωνιστικές λαϊκές δυνάμεις" , όπως και δεν έχουν πει κουβέντα για την σύλληψη του δράστη του βιασμού της δημοσιογράφου στα Εξάρχεια.

 

Γυναικοκτονιες...Δηλαδη η γυναίκες δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος;Δεν είναι άνθρωποι για να αποκαλούνται ανθρωποκτονίες;Έχω την εντύπωση πως κάθε μέρα γυρνάμε όλο και περισσότερο στο μεσαίωνα.Αλληλεγγυη στις γυναίκες που υπέστησαν βιασμό, σωματική ή ψυχική βία αλλά μη ξεχνάμε πως ανήκουμε όλοι στο ίδιο είδος.Μη ξεχνάμε επίσης πως οι γυναίκες έδωσαν αρκετές μάχες για την ισότητα.Την ισότητα όμως...

 

Γυναικοκτονια ονομάζεται όταν το θύμα είναι θύμα λόγο του φύλου του. Δηλαδή αν στην ίδια περίπτωση αντί για γυναίκα ήταν άντρας δεν θα ήταν θύμα η τουλάχιστον δεν θα ήταν νεκρός.
Δεν ονομάζουμε γυναικοκτονια επειδή σκότωσε γυναίκα έτσι απλά.
Πχ. Αν κάποιος σύζυγος σκότωσε την γυναίκα του στο ξύλο (στην κυριολεξια) τότε αυτη είναι γυναικοκτονια

 

εκτός αν είναι άντρας.

 

Στην ερώτηση σας απαντάτε με την απορία σας.
Ναι.
Ονομάζεται γυναικοκτονια γιατί ο θύτης δεν μετρούσε το θύμα για άνθρωπο, πόσο μάλλον για ισάξιο του.
Αντίθετα τη θεωρούσε κτήμα, αντικείμενο, χωρίς άποψη και ελευθερία λόγου.

Όχι.
Όσοι είναι υπέρ του όρου, δεν υποβαθμίζουν τα θύματα. Κάθε άλλο, αναγνωρίζουν την κτηνωδία απέναντι σε αυτά.

 

Κατά την ταπεινή μου άποψη,έχει υιοθετηθεί ο όρος από τους δημοσιογράφους για να αυξηθεί το δράμα το οποίο είναι ήδη μεγάλο.Πριν δέκα χρόνια δε θα ακούγαμε για γυναικοκτονιες.Δεν υπάρχουν γυναικοκτονιες,ούτε ανδροκτονιες.Τουλαχιστον για εμένα δεν ισχύει ο όρος.Βεβαια ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ότι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του.Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δυστυχώς δεν είναι σπάνιο πλέον

 

Σωστά, δεν είναι σπάνιο και συμπτωματικό. Για αυτό η επιστήμη της Εγκληματολογίας διερευνά το προφίλ των δραστών καθώς και τα κίνητρα αυτών που διαπράττουν γυναικοκτονίες.

 

Αυτή η άποψη έχει υιοθετηθεί από μια μερίδα εκείνων που συμμετέχουν στον δημόσιο κοινωνικό διάλογο.
Και μάλιστα κυκλοφορούν σοβαρές αναλύσεις που προσπαθούν να αποδείξουν πως όλο αυτό που συμβαίνει είναι οργανωμένο από κέντρα εξουσίας όπως η δημοσιογραφία στην οποία και αναφέρεστε.

Να! εδώ για παράδειγμα ένα ευυπόληπτο μέλος αναλύει με την σοβαρότητα που το διακρίνει το φαινόμενο του #metoo.

Ο σοβαρός αναλυτής Μ/μάς ανοίγει τα μάτια.
Μ/μάς αποκαλύπτει τον μηχανισμό που υπάρχει πίσω από το #metoo.

Όσες μιλούν ανοιχτά για τον βιασμό τους, σύμφωνα με το σεβαστό μέλος είναι conditioning.

Για κάποιους άλλους, είναι αγάμητες ιδεοληπτικές λεσβίες που μισούν τους άνδρες και θέλουν να τους σκοτώσουν.

Η ίδια αντίληψη σε διαφορετικό περιτύλιγμα.

@AlphaMaleMaster δεν γνωρίζω πόσες ήταν οι δολοφονημένες γυναίκες παλαιότερα, επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία επαρκή.
Παλαιότερα, δεν μιλούσαμε για γυναικοκτονίες αλλά για εγκλήματα πάθους ή τιμής.
Δηλαδή για εγκλήματα που δεν έγιναν με καθαρό μυαλό, αλλά γιατί «ήταν η κακιά η ώρα.»
Αυτή η αντίληψη και σήμερα υπάρχει ως απόηχος του παρελθόντος.
Είναι μια αναχρονιστική πλέον αντίληψη.

Σήμερα που έχουμε στοιχεία προκύπτουν τα εξής:
Δεν είναι το πάθος και η «κακιά η ώρα.»
Το 2021, στην Ελλάδα, δολοφονήθηκαν είκοσι γυναίκες και το 2022 έως σήμερα έχουν δολοφονηθεί δέκα τέσσερεις.
Αν δείτε την κάθε περίπτωση θα διακρίνετε ότι σε όλες τις περιπτώσεις πριν την δολοφονία είχε προηγηθεί επί μακρόν κακοποίηση.
Λεκτική, σωματική, ψυχική.
Οι δολοφόνοι των γυναικών αυτών δεν θόλωσαν ξαφνικά αλλά κακοποιούσαν συστηματικά.
Εμείς, λοιπόν, λέμε ότι για τα εγκλήματα αυτά πρέπει να αλλάξει ο νόμος.
Δεν μιλάμε για ανθρωποκτονία μόνο.
Μιλάμε για βασανισμό των θυμάτων και την εκτέλεσή τους, επειδή είναι γυναίκες.
Είναι κάτι πιο απέχθες από μια δολοφονία με καραμπίνα για κληρονομικές διαφορές.
Αυτές οι γυναίκες πριν τον θάνατο τους είχαν υποστεί κάθε είδους κακοποιητική συμπεριφορά.

ελπίζω να βοήθησα.

 

Σήμερα στο φβ, έπεσα πάνω στην ανάρτηση ενός ψυχολόγου, η οποία εν ολίγοις συμβούλευε τους αναγνώστες σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να φύγεις από μια σχέση.
Κάθε φορά που θα πέσω πάνω σε μια τέτοια ανάρτηση, θα μπω να διαβάσω τα σχόλια από κάτω, από περιέργεια να δω τα ποσοστά δεκτικοτητας, αντιρρήσεων, χλευασμού κτλ.
Συχνά λοιπόν πέφτω και σε ένα συγκεκριμένο σχόλιο (από διαφορετικά άτομα φυσικά) που από προσωπική εμπειρία γνωρίζω σε τι αναφέροντε και πια είναι η αντιμετώπιση που συναντούν.
Ο λόγος για την ελληνική αστυνομία.
Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εργαζομένων στην Ε.Α (το μεγαλύτερο μάλιστα) απέναντι στο θύμα:
Θα αδιαφορήσει
Θα συμβουλέψει λανθασμένα
Δεν θα ασχοληθεί και πολύ
Θα είναι εριστικό
Και το χειρότερο ολων, θα πείσει το θύμα να επιστρέψει στον θύτη.
Και ερωτω...
Μήπως θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξει αυτό;
Μήπως ήρθε η ώρα το ακλόνητο, αδιάφορο προσωπικό της Ε.Α να σεβαστεί το θύμα και να ενημερωθεί για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις και πως να ασχοληθεί πραγματικά;
Δεν φτάνει πια το "τραβάω την ουρά μου απέξω";

 

Χωρίς να θέλω να πάρω το μέρος κανενός αλλά η διαδικασία είναι η εξής.

Καλούν την αστυνομία για κάποια κακοποίηση (ξυλοδαρμού, απειλές, φωνές κτλ) πηγαίνει η αστυνομία στο σημείο, διαπιστώνει το συμβάν και μετά πρέπει να πάνε στο τμήμα θύτη και θύμα για να γίνουν καταγγελίες.
99,9% τα θύματα δεν δέχονται (για προφανείς λογους) . Από την στιγμή που δεν γίνει καταγγελία τα χέρια του αστυνομικού είναι δεμένα για κάτι παραπάνω.
Δεν υπάρχει κάτι αυταπαγγελτο ώστε να προχωρήσει η διαδικασία. Εκτός αν υπάρχει τραυματισμός με κάποιο "οπλο" η θάνατος (που πλέον είναι αργα). Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις τα θύματα διστάζουν να καταθέσουν στις αίθουσες όπως αρνούνται να δεχτούν ψυχολογική βοήθεια. Ποσοστό κάτω 10% δέχονται βοήθεια.
Με λιγα λόγια ξεκινάει από τον νομοθέτη και ύστερα βαραίνει τους επόμενους.
Να σκεφτεί κάνεις ότι σε μια γειτονιά η αστυνομία μπορεί να πηγαίνει στο ίδιο σπίτι, για τον ίδιο λόγο επί μήνες... τι να κάνει? Αν κανει παραπάνω από τα "προβλεπομενα" μπλέκουν οι ίδιοι και μάλιστα εκεί πρόθυμα τα θύματα καταθέτουν ότι ενήργησαν εκτός δικαιοδοσία.


ΥΓ. Δεν είμαι αστυνομικός, δεν έχω σχέση με σώματα ασφαλειας

 

Δεν θέλω να τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι οπότε θα μιλήσω για προσωπική μου εμπειρία. Όταν, ανήλικη ακόμα, χρειάστηκε να απευθυνθώ στο ΑΤ Πειραιά μαζί με τη μαμά μου για να κάνουμε μήνυση κατ'αγνωστων για διαρροή προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους να μην την κάνουμε. Είμαι 39 και δεν έχω ξεχάσει πως ένιωσα. Αντιμετωπίστηκα όπως όταν πάω να πάρω ένα δέμα από το ταχυδρομείο και ο υπάλληλος βαριέται να το ψάχνει για να το φέρει. Η ΕΑ ήταν ένας ακόμα βαριεστημενος δημόσιος υπάλληλος. Με παντελή έλλειψη γνώσεων χειρισμού τέτοιου είδους καταγγελιών. Στάθηκα τυχερή θα πω και θα το αφήσω εκεί.

Ελπίζω πλέον τα πράγματα να είναι καλύτερα, αλλά εγώ δεν τους εμπιστεύομαι.

Ξέρω ότι δεν μπορούν να δράσουν χωρίς προφανή λόγο και χωρίς καταγγελία όπως είπε άλλος χρήστης, αλλά η προσωπική μου εμπειρία "λέει" ότι προτιμούν να μην γίνονται καταγγελίες. Τόσο απλά. Το μεροκάματο να βγαίνει.

Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στο όλο σύστημα για να δούμε βελτίωση φοβάμαι...

 

Διευκρίνιση: δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου το θύμα δεν καταφεύγει σε καταγγελία. Αναφέρομαι στην εντελώς αντίθετη περίπτωση όπου το θύμα καταθέτει (η τουλάχιστον προσπαθεί) την καταγγελία του με σκοπό να παρθούν ασφαλιστικά μέτρα.
Χαίρομαι που κάποιοι στάθηκαν τυχεροί. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έβαλα όλη την Ε.Α σε ένα τσουβαλι. Κάποιοι άνθρωποι διαφέρουν! Σε όλο το δημόσιο ισχύει αυτό. Δυστυχώς χάνονται μέσα στους πολλούς.