Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Καταρχήν tender lilly θέλω να σε ευχαριστήσω που με τις τόσες επεξηγήσεις που έκανες χάρην του διαλόγου βοήθησες να γίνει κατανοητή και η δική σου άποψη. Δεν έχει σημασία αν διαφωνούμε, μια που δεν έχουμε όλες τις ίδιες αναγκες, τα ίδια θέλω και που συν το χρόνο αλλάζουν και αυτά.
Πέραν τουτου όμως, επιμένω στις απόψεις μου και πιστεύω πως είτε δεν έγιναν από καποιους κατανοητές και μπορεί να φταίω και εγώ για αυτό, δεν ρίχνω ευθύνες, είτε παραποιήθηκαν και απλουστεύτηκαν σε σημείο αηδίας.
Ο καθενας μας έχει δικαίωμα στη ζωή, να τη ζει όπως αυτός επιθυμεί και έχει ανάγκη και μακάρι όλοι μας να μπορόυμε πάντα να έχουμε αυτό το προνόμιο.
Προσωπικά δε μ'ενδιέφερε ποτε πως ζει ο καθένας και γιατί. Δεν έχω ασχοληθεί με τα προσωπικά δεδομένα κανενός. Οι άνθρωποι που μ'εχουν κερδίσει και εκτιμώ βαθειά είναι ελάχιστοι. Και με ακόμη πιο ελάχιστους ανοίγομαι, κουβεντιάζω μαθαίνω, ρουφάω ότι εχουν να μου προσφέρουν και τους ευγνωμονώ γιαυτό. Ίσως και αυτοί να έχουν κάτι να πάρουν από μένα και να μη στερώ τον χρόνο τους άσκοπα.
Μέχρι τώρα η παρουσία μου στο φόρουμ ήταν μαθητική. Και έτσι θα συνεχίσει να είναι και έτσι θέλω να συνεχίσει να είναι.
Δεν προσπάθησα ποτέ να επιβάλλω άποψή μου ώς τη μόνη καθολική, σωστή και των άλλων να τη βγάλλω λάθος.
Δε με νοιάζει καν αν θα κάνω λάθος. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και κάνουμε όλοι. Η καραμέλα που έχουν μαθει καποιοι να χρησιμοποιούν περι βανίλας σοκολάτας και λοιπών χρωμάτων και γεύσεων εμένα δε με αγγίζει. Και θεος να δηλώσω το μόνο κριτήριο που θα με κρίνει ως σκλάβα ή υποτακτική ειναι ο Κύριος μου, αν και όταν έχω Κύριο.
Αυτός ο Κύριος λοιπόν για να του παραδώσω κομμάτι από μένα η όλο μου το είναι έχει κερδίσει το σεβασμό μου, μπορεί και κυριαρχεί επάνω μου και με χρησιμοποιεί κατά δική Του επιθυμία. Μεταξύ Εκεινου και εμου θα υπάρχει πάντα μια κάποιου βαθμού συμβατότητα ώστε να προχωρήσουμε. Δεν θα είμαστε από άλλον κόσμο ο καθένας.
Αφού λοιπόν του έχω εμπιστευτεί τον εαυτό μου, γνωριζω πως είναι περήφανος για μένα, για ότι είμαι, και τσάρκα με πάει και όπου θέλει Εκείνος με πάει και με κλειδώνει και στο σπίτι άμα έτσι γουστάρει και δεν με πάει πουθενά. Ο λόγος; γιατί ξερω..όσο όμως δεν ξέρω καμία ανάγκη μου δεν καλύπτει αυτός ο άνθρωπος. Ουτε αυτη της υποτακτικότητας μου γιατι δεν μπορώ να τον νοιώσω αφέντη ούτε και αυτή της συντροφικότητας γιατί ανάθεμα και αν ενιωθα ως σύντροφο έναν τέτοιον όπως περιγράφεται στο νήμα ετούτο.
Πρόβλημά μου λοιπόν και γουστο μου και καπέλο μου να έχω όσα μα όσα κολλήματα θέλω, όσες μα όσες απαιτήσεις θέλω, πρόβλημα μου να είμαι όσο δύσκολη θέλω με τον κάθε ένα που δηλώνει αφεντης.
Το λίγο μυαλουδάκι που διαθέτω μεχει βοηθήσει να γνωρίσω και να κάνω φίλους εξαιρετικούς Ανθρώπους, σκατά δεν έφαγα και όταν τα συνάντησα έφυγα μακριά τους.
Οι αντιπαραθέσεις μεταξυ αγνωστων στην ουσία ανθρωπων είναι αναμενόμενες. Οι ζήλιες, κακίες, θυμοί και δεν ξέρω εγώ τι άλλο είναι γελοιότητες. Προσωπικά ο θυμός μου κρατάει ελάχιστα, μετα μου περνάνε όλα και δεν κατανοώ ακρότητες και ιντερνετικές επιδείξεις. Και για να μη παρεξηγηθώ θυμώνω και με τον εαυτό μου όταν πεφτω σε σφάλματα.
Συνεχίζω να αντιπαρέρχομαι ειρωνείες και υφάκια αφ'υψηλού. Και λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει.

Ζητώ συγνώμη για την ασχετοσύνη του ποστ μου επί του θέματος του νήματος από την νηματοθέτρια.
Αυτά...

 

Ποτέ μου δεν διαχώρισα την ανάγκη υποταγής από την ανάγκη για συντροφικότητα. Δεν θυσιάζω καμμία από τις δυο ανάγκες. Το πραγματικό δίλημα δεν είναι "ανάγκη υποταγής vs ανάγκη συντροφικότητας", αλλά "ανάγκη κάβλας vs ανάγκη υποταγής". Η υποταγή, έστω όσο αυτή κρατάει, ακόμα και αν η σχέση διαλυθεί, δείχνει ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για συντροφικότητα. Δεν πιστεύω ότι μπαίνει κανείς σε όλη αυτή τη διαδικασία της υποταγής μόνο για έχει μερικές ώρες σαρκικής απόλαυσης. Αυτό θα μπορούσε να το έχει κάποιος και χωρίς να υποταχθεί, ζητώντας από μια vanilla να παίζουν. Μου φαίνεται ότι πολλοί λίγοι καταλαβαίνουν το πρόβλημα εδώ. Αυτό δεν είναι το να ζήσουμε κάτι, αλλά να ζούμε με κάτι. Το "με", το "μαζί" είναι πολυτέλεια στο BDSM. Για αυτό και οι σχέσεις αυτές κρατάνε από 3 μήνες που λέει ο λόγος μέχρι άντε 2-3 χρόνια ή καμμιά φορά παραπάνω, αλλά με άπειρη υποκρισία και συνεξάρτηση. Επειδή το "μαζί" σημαίνει μοίρασμα και τι σόι μοίρασμα μπορεί να έχουν σχέσεις που εξ ορισμού είναι άνισες ;

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

"Oh, I beg you,
can I follow?"

Η Λίκι Λι ορίζει την τέλεια υποτακτική που, αλοίμονο, ζει στην τέχνη και όχι στη ζωή

"Η λέξη 'σχέση' συνδέεται με το 'έχω', το 'κατέχω", το 'συνέχω' και το 'προσέχω'"

Διεθνούς φήμης έλληνας ψυχαναλυτής που θα εξηγήσει τις απόψεις του για τις e-σχέσεις απόψε στη Στέγη​

Δεν υποψιάστηκα ότι το νήμα έκρυβε Αφεντόμετρο αλλιώς θα έβγαζα κι εγώ έξω την Αφεντιά μου, να τις μετρήσουμε. Υποψιάζομαι όμως πως όποιος ζει αυτήν την αγωνία, την κουβαλάει σε κάθε νήμα που συμμετέχει.

Βασανάκι τρελό πρέπει να ζουν και όσοι έχουν τουλάχιστον δύο σκλάβες. Αν η μία θέλει θάλασσα κι η άλλη βουνό τι κάνεις, αν είσαι σωστός; Πας "Λάρσα", γι να 'σ' "ανάμσα"; Υπαγε οπίσω μου η σκέψη ότι βρίσκεις κανάν άλλον να την πάει τη μία, πόσο μάλλον ότι τον βρίσκει μόνη της. Τουλάχιστον, να έχει κανείς ακόμη και σε αυτή την περίπτωση τον έλεγχο της βόλτας της υ, αλλιώς τί σόι Κ είναι - σωστά;

Τέλος πάντων, για να μην μένουν αμφιβολίες, είναι άλλο πράγμα "δεν είναι απαραίτητο να μοιράζεται κοινωνική ζωή ένας Κ για να είναι καλός Κ" κι άλλο "αν ένας Κ μοιράζεται κοινωνική ζωή θα πει ότι ΔΕΝ είναι καλός Κ", που δεν νομίζω να το είπε κανείς, πόσο μάλλον εγώ. Θα ξανάρθω σε αυτό, παρακάτω.

Πίσω στο θέμα:

Το νήμα μού φάνηκε να προσπαθεί να διερευνήσει αν η υποταγή και η συντροφικότητα πάνε πακέτο ως ανάγκες ή μπορούν και να διαχωρίζονται. Και αναδύθηκε έτσι η υφέρπουσα έννοια της σχέσης. Ας πω περί αυτής, αφού δηλώσω πρώτα την πεποίθησή μου ότι υπάρχει ένας πυρήνας της έννοιας σχέση που είναι τόσο βαθύς ώστε να ενυπάρχει και στην έννοια "bdsm σχέση" (τρέμετε bdsm ρέκτες που νομίζατε ότι θα απαλλαγείτε από το σχετίζεσθαι!).

Στα παρακάτω, θα γράφω "σχέση" και θα εννοώ εκείνον τον πυρήνα της έννοιας "σχέση" που ενυπάρχει και στην "bdsm σχέση" όσο διαφορετική κι αν είναι αυτή.

Πάμε λοιπόν:

Στην ερώτηση "πώς γαμιούνται οι σκατζόχοιροι;" η απάντηση είναι "Προσεκτικά!" - και αυτό είναι κάτι παραπάνω από ευφυολόγημα.

Προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών υψηλών πνευμάτων που το αναδιατύπωσαν τρυφερότερα: δυό σκατζόχοιροι κρυώνουν πολύ, και τρέχουν ο ένας να κουλουριαστεί στον άλλον για να ζεσταθούν. Φυσικά τρυπιούνται και απομακρύνονται. Μετά ξαναπροσπαθούν. Πάλι τα ίδια. Σιγά-σιγά, βρίσκουν εκείνη την απόσταση που τους επιτρέπει τη μέγιστη δυνατή θερμότητα με τη μικρότερη δυνατή δυσφορία. Μια ισορροπία πόνου και απόλαυσης...

Σας θυμίζει κάτι; Οποιος πει "the story of my life" κερδίζει δωρεάν ετήσια συνδρομή σε φόρουμ για την εναλλακτική ανθρώπινη σεξουαλικότητα 

Ελάχιστη αυτοπαρατήρηση θα σας κάνει να συμφωνήσετε ότι είμαστε, ως ανθρώπινα όντα, καταδικασμένοι να ζούμε ένα κομμάτι της (κάθε) σχέσης στο φαντασιακό κι ένα κομμάτι στο πραγματικό. Αυτό γίνεται για αυτοπροστασία, αλλά και σε μερικές σπάνιες κρίσεις αλτρουισμού για προστασία των άλλων. Φυσικά, υπάρχει και η κοινωνική ρύθμιση: οι άλλοι μας απομονώνουν αν γίνουμε εξόφθαλμα επικίνδυνοι: σα να μας λένε "κάτσε λίγο μακριά από το πραγματικό να συνέλθεις, και τα ξαναλέμε".

Το πόσο μεγάλο κομμάτι (πρέπει να) είναι το καθένα είναι ένα ζήτημα που μπορεί εύκολα να γίνει, όπως είδαμε και σε αυτό το νήμα, αντικείμενο e-μαλλιοτραβήγματος.

Κοιτώντας έτσι, ενώ εσείς στο παρόν νήμα ίσως βλέπετε αγεφύρωτες διαφορές σε κοσμοθεωρίες εγώ διαβάζω την lara π.χ. να διεκδικεί το δικαίωμα για μια πιο εσωτερική, πιο προσωπική, πιο ψυχική και -γιατί όχι;- πιο φαντασιακή συνέχεια της σχέσης, στα κενά (αντικειμενικά ή μη) του βιωματικού κομματιού, με ένα φαντασιακό που είναι κεντρισμένο από το πραγματικό επαρκώς ώστε να διατηρεί την ένταση της σχέσης, ενώ η elfcat ζητάει να απλωθεί ει δυνατόν σε όλο το βίωμα η ερωτική επιθυμία, να γίνει η σχέση κατά το μέγιστο βιωματική, η πιο γήινη των γήινων, κι ό,τι φαντασιακό κατάλοιπο μείνει να είναι το ελάχιστο που (νιώθουμε πως) απαιτείται για να μην καταρρεύσει κανείς ως αυτόνομη προσωπικότητα.

Υπάρχει άραγε σωστό και λάθος, αν πρέπει να κρίνουμε αυτές τις προσεγγίσεις; Ή να βουτηχτούμε στο σύνηθες νάμα του "σχετικισμού" με τα περί ορέξεως και κολοκυθόπιτας; Το δεύτερο δεν μου αρέσει γιατί δεν οδηγεί πουθενά, ενώ για το πρώτο είμαι ανίκανος να απαντήσω: από κάποιο θεμελιώδες μου ελάττωμα δεν μπορώ να κάνω το απαγχωτικό λογικό σφάλμα να θεωρήσω αυτό που μου ταιριάζει εμένα "σωστό" και αυτό που δεν μου ταιριάζει "λάθος". Και συγχρόνως, ξέρω καλά (πια) τί μου ταιριάζει και τί όχι. Βάσανο τρελό δηλαδή...

Ετσι, μόνη μου και μόνιμη καταφυγή είναι η αισθητική κι η λειτουργικότητα. Την αισθητική μου δεν μπορώ να σας την γράψω, μπορώ να σας την δείξω. Οποιος έχει μάτια βλέπει κι όποιος έχει αυτιά ακούει. Ας μείνω στη λειτουργικότητα.

Οπότε, φτάσαμε στο παρακάτω και είναι ώρα να γυρίσουμε στο παραπάνω, όπως υποσχέθηκα: πώς καταλήξαμε να "κρίνουμε" την αλήθεια ή μη μιας σχέσης από το πόση κοινή κοινωνική ζωή έχει το ζεύγος, δλδ. πόσο δημόσια και δηλωτική είναι η σχέση; Δλδ. από εξωτερικότητες;

Καταλήξαμε εκεί επειδή δεν μπορούμε, κι ούτε θα μπορούμε στο προβλεπόμενο μέλλον, να πάρουμε τον άνθρωπό μας και να τον πάμε σε έναν ψυχομαγνητικό τομογράφο να δούμε τέλος πάντων μέσα του, τί σκατά νιώθει για μας και πώς ακριβώς σχετίζεται μαζί μας.

Αφού δεν υπάρχει αυτό, μας μένουν οι δηλώσεις του, ο τόνος της φωνής του, η στάση σώματος, οι πράξεις του, η αύρα του - όλοι οι κώδικές του που μαθαίνουμε να αποκρυπτογραφούμε. Οι εξωτερικότητες. Αναντίρρητα, παρατηρώντας τον άνθρωπό μας σε κοινή κοινωνική ζωή, απλώνοντας το συμ.βίωμα -πέρα από την απόλαυση της συνύπαρξης και της σύμπραξης- ψυχοτομογραφούμε τον άλλον έτι παραπάνω.

Μου φαίνεται πιο λειτουργικό, κάποιος να αναζητά την αλήθεια μιας σχέσης στην κοινή αλήθεια των σχετιζόμενων κι όχι στην αλήθεια που κουβαλά καθείς εξ αυτών μέσα του.

Οπως θα το λέγαμε στο χωριό, υπάρχουν αυτοί που "λιβ γουατ δέη τραστ", κι αυτοί που "τραστ γουάτ δέη λιβ".

Μου ταιριάζουν οι δεύτεροι.

Αλλά δεν είναι υποχρεωτικά το "σωστό" για κάθε σκατζόχοιρο.

Και βέβαια το άπλωμα του βιώματος δεν είναι ντε και καλά η κοινή κοινωνική ζωή.

Μπορεί το βίωμα να απλωθεί και μες στο σπίτι - σκοινιά να υπάρχουν και μανταλάκια, οπότε απλώνεις άνετα 

Dream

ΥΓ. Δύο παράδρομοι της συζήτησης που δεν ακολουθήθηκαν:

α) Τί γίνεται όταν η υ αποφεύγει / δεν επιθυμεί κοινή κοινωνική ζωή, από αγοραφοβία ή από άποψη;
β) Δεν απάντησαν καθόλου άνδρες υποτακτικοί - αυτοί δεν αναζητούν συντροφικότητα; Είναι on/off η υποταγή τους; (σόρι, δεν είχα δει ετουάλ όταν το έγραφα αυτό)

ΥΓ2. MasterDΟ, ναι σε όλα, αλλά όχι και μπύρα με φέτα... Ούτε με την καινούργια, του Φεράν, που πίνεται ως κρασί... Αλλά μ΄ένα σαλαμάκι μπύρας είναι μούρλια η καλή φέτα...

 

Re: Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Ευρισκόμενος σε μεγάλη κρίση πεσσιμισμού, θα προσέθετα και το "αντέχω".

Για τα υπόλοιπα, και δη το δίλημμα του Σοπενχάουερ, respect.

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Μου αρεσει που διαβαζω τοσο ενδιαφερουσες αποψεις και που βλεπω καποιους σταθερους στις αξιες τους και συμφιλιωμενους με τους εαυτους τους, τα λαθη τους, τα βιωματα τους.
Στο νημα αυτο ισως να μην εξεφρασα τις σκεψεις μου με τον καλυτερο δυνατο τροπο.
Γινεται κι αυτο.....
Αυτο που με χαροποιησε ειναι οτι οι απαντησεις σας με ωθησαν να σκεφθω κι αλλα που δεν τα ειχα υπολογισει.
Παντως εμμενω στην αποψη μου οτι το πως απολαμβανει καθενας μας μια σχεση ειναι σαν τον καφε.
Καφες ειναι και ο ελληνικος και ο nescafe και ο espresso.
Αλλοι τον πινουν γλυκο και αλλοι σκετο.
Παντως ολοι πινουν απο καποιον καφε.....εξαιρετικη συνηθεια.

Τωρα ποια ειναι δυνατοτερη, η αναγκη για υποταγη ή η αναγκη για συντροφικοτητα......δεν εχω απαντηση
Καθενας εξ ιδιων κρινει και επιλεγει.
Εγω επιλεγω ειλικρινεια και λιγο βασανο.....τελικα ειμαι μαζοχιστρια!

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

1. Ποια είναι πιο οδυνηρή; Η πείνα ή αφυδάτωση;
2. Τι είναι πιο εξευτελιστικό; Η ανεργία ή η φυλάκιση;
3. Ποιος ερμηνεύει καλύτερα τις Γραφές; Ένας πάστορας ή ένας ραβίνος;
4. Ποιος εξολόθρευσε περισσότερους συμπατριώτες του; Ο Χίτλερ ή ο Στάλιν;
5. Ποια χώρα έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος; Η Ελλάδα ή η Obama Land;

1+5 ερωτήσεις που επιδέχονται περισσότερες της μιας απάντησης.
Εξαρτάται, από το που βρίσκεται κάποιος την ώρα που καλείται να απαντήσει.
Κάνε, για παράδειγμα την πέμπτη ερώτηση σε έναν κάτοικο του Τέξας.
Θα σου απαντήσει, η Ελλάδα. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα;
Ρώτησε σχετικά με τη πρώτη κάποιον που κάθεται δίπλα σ΄ένα ρυάκι αλλά έχει δυο εβδομάδες να φάει.
‘Έπειτα τάισε τον καλά και άστον 24 ώρες στην έρημο Τενερέ, να δεις τι θα σου απαντήσει.
Κάνε τη δεύτερη ερώτηση σ΄ έναν άνεργο με παιδιά που στέκεται στην ουρά του ΟΑΕΔ μόνο και μόνο για να ανανεώσει την κάρτα ανεργίας.
Ύστερα βάλτον φυλακή και πέρασε μετά από ένα μήνα να δεις τι θα σου πει.

Τα πάντα είναι ζήτημα «ευρύτερης οπτικής γωνίας» .
* Σε ποιο σημείο στέκεσαι όταν καλείσαι να δώσεις απάντηση σε ένα ερώτημα;
** Τι βλέπεις; Τι είναι κρυμμένο και δεν μπορείς να το δεις ενώ υπάρχει;


Υ.Γ.
Εγώ, για παράδειγμα, βλέπω δίπλα σε ένα ποτήρι μπύρα και μια φέτα.
Ο DreamMaster θέλει να δει ένα σαλάμι μπύρας.
Αν όμως του βάλω ανάμεσα στη μπύρα και στη φέτα ένα πιάτο τηγανητή αθερίνα,
δεν θα τη «δει» τελικά τη φέτα και του λόγου του;

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Eγώ πάντως θα την δω.
Ειδικά αν είναι ψητή ,στο αλουμινόχαρτο με ντοματούλα και πιπεριά.
Αλλά θα προτιμήσω τσιπουράκι, αφήνω την μπύρα (που είναι διουρητική) στους μαστεράδες, δια πάν ενδεχόμενον... 

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

γιαμ....γιαμμμμ...

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Μμμμμμμμ!!!!! Το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Την άλλη φορά που θα αυθαδιάσεις θα τιμωρηθείς με απαγόρευση ούρησης , μέχρι να σπάσει η
φούσκα, χωρις την παραμικρή κατανάλωση υγρού για να έχει το μαρτύριο μεγαλύτερη διάρκεια.

Τελικά πρέπει να είσαι μεγάλο "κάθαρμα" . Γελάω απίστευτα με τις ατάκες σου. Ν'άσαι καλά.

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Ζησε μονάχα τη στιγμή κ άσε το μετά ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά

 

Απάντηση: Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Μμμμ... Το παράδειγμα του dreamMaster με το σκατζοχοιρο τα λέει όλα..

Η ισορροπία ανάμεσα στην συντροφικότητα και την υποταγή είναι μαλλόν πολύ λεπτη..

Ο καθένας την ορίζει ανάλογα με το πόσο βαθιά επιθυμεί τα αγκάθια..
Για κάποιους μια απόσταση ασφαλείας είναι απαραίτητη
Για κάποιους άλλους η ζωή ξεκινά εκεί που αρχίζει και ματώνει

 

Νομίζω ότι η συντροφικότητα υπηρετείται μέσα από ισότιμες σχέσεις και αμοιβαίο νιάξιμο .
Παιχνίδια υποταγής και εξουσίας και κάθε μορφή ψυχολογικής και σωματικής βίας , σκοτώνει -σε εμένα τουλάιχιστον - κάθε ερωτική διάθεση .
Αντίθετα η τρυφερότητα με εξιτάρει αφάνταστα .
Θυμάμαι τις 120 μέρες στα Σοδομα του του Παζολίνι .Εμετός μου έρχεται ......