Ανηκεις εκει που ο εγωισμος σου εχει μεγεθος...0

Αγαπάτε Καταλλήλους/Μην ερωτεύεστε τους εγωιστές


Ας πάρουμε ως δεδομένο πως οι άνθρωποι δεν είμαστε όντα αψεγάδιαστα. Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε τα μικρά και μεγάλα ελαττώματά μας. Ως εδώ όλα κατανοητά και λογικά. Υπάρχουν όμως και κάποια ελαττώματα που δεν είναι μικρά, ούτε χαριτωμένα, που δεν είναι το αλάτι κι η νοστιμιά σε μία σχέση αλλά μάλλον η ταφόπλακα. Μια σχέση αφορά πάντα δύο άτομα, δύο διαφορετικούς ως και άκρα αντίθετους χαρακτήρες κι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει είναι αυτή η προσωπική «συμφωνία», αυτό που ονομάζουμε «αμοιβαίοι συμβιβασμοί». Υπάρχουν όμως κι άτομα που ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπει καμία υποχώρηση κι η εμπειρία μου με κάνει πια να πιστεύω πως εκεί που μπαίνει ο εγωισμός, ο έρωτας φεύγει τρέχοντας. Οι εγωιστικές προσωπικότητες πέρα από εγωκεντρισμό συνήθως διακατέχονται από ναρκισσισμό κι αλαζονεία. Αγαπούν τον εαυτό τους τόσο που αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας αν μπορούν πραγματικά να αγαπήσουν κάποιον άλλον. Επιδιώκουν να έχουν πάντα τον έλεγχο, το «πάνω χέρι».

Συχνά τείνουν να γίνονται καταπιεστικοί κι εμμονικοί. Επικαλούνται το δύσκολο παρελθόν τους που τους σκλήρυνε ενώ στην ουσία απλώς λειτουργούν με μία ιεραρχία όπου στην κορυφή βασιλεύει η αφεντιά τους. Απαιτούν να ακολουθήσεις το δικό τους πρόγραμμα, ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες, καλύπτουν τα δικά τους κενά, αδιαφορούν για τα δικά σου «θέλω» κι ανάγκες και στην ουσία σε χρησιμοποιούν ως εργαλείο για την επίτευξη της δικής τους ισορροπίας. Ο εγωισμός τους αναγάγει τον εαυτό τους σε κάτι ανώτερο με άμεση συνέπεια τη δική σου ηθική υποβάθμιση. Προτεραιότητα αδιαμφισβήτητη το δικό τους συμφέρον, γαλήνη κι ευημερία, αδιαφορώντας για τις δικές σου ψυχικές ανάγκες. Δε θα τρέξουν πίσω σου φυσικά, δε θα σηκώσουν το ακουστικό τους ούτε θα στείλουν πρώτοι αυτό το μήνυμα που τόσο περιμένεις, δε θα παραδεχτούν το λάθος τους ή μάλλον θα περιμένουν τη δική σου «συγγνώμη» ακόμη κι αν δε φταις. Δε θα σε σταματήσουν όταν πας να φύγεις, δε θα κλείσει την πόρτα για να μη βγεις, ούτε θα χτυπήσει το δικό σου κουδούνι.

Η συμπεριφορά του αυτή θα του χαρίσει μια στιγμιαία υπεροχή, μια αίσθηση εξουσίας ή και ανωτερότητας, ο εγωιστής θα νιώσει μια περηφάνια για το υπερυψωμένο «εγώ» του που δε λύγισε. Δε θα αργήσει όμως να ακολουθήσει η μοναξιά και το κενό ως συνέπεια όσων έκανε ή δεν έκανε. Και το σκηνικό αυτό θα επαναληφθεί πολλές φορές, με τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν, τα στόρι όμως να μένει ίδιο. Όσο για το αν θεραπεύεται ο εγωισμός, είναι σα να ρωτάμε αν οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλάζουν, αρκεί να το συνειδητοποιήσουν και κυρίως να το θελήσουν. Ίσως να μην είναι και το τέρας που παρουσιάζω, ίσως να κάνει και κάποια υποχώρηση. Είσαι όμως σίγουρος πως κι αυτή δεν την κάνει για να αντιστρέψει τους ρόλους και να ‘χει πάλι τον έλεγχο; Ένας εγωιστής άνθρωπος δεν μπορεί να ερωτευτεί. Μπορεί να διεκδικήσει με σκοπό να κατακτήσει. Αυτό ναι, μπορεί να το κάνει με επιτυχία καθώς αποτελεί μια πρόκληση και μία νίκη για τον εαυτό του. Είναι αδύναμος όμως στην πραγματικότητα και δειλός. Αυτή του τη δειλία προσπαθεί να καλύψει όταν επιδιώκει τον έλεγχο και το «ατσαλάκωτο» σκληρό πρόσωπό του. Κι οι δειλοί άνθρωποι είναι ανίκανοι να ζήσουν τον έρωτα, αδυνατούν να ερωτευτούν, εξάλλου δεν τον αξίζουν.

Ο έρωτας θέλει θυσίες κι αμοιβαίες υποχωρήσεις. Θέλει να πέφτεις με τα μούτρα κι ας έχεις πιθανότητες να τα σπάσεις. Ο έρωτας δε γουστάρει τον έλεγχο. Κανείς δεν έχει το «πάνω χέρι» εδώ. Έχουν κι οι δύο χέρια ενωμένα, ακόμα κι όταν σφάζονται. Πρέπει να είσαι έτοιμος όχι να βρεις τον άλλον στη μέση της διαδρομής, αλλά να τη κάνεις ολόκληρη μόνος σου για να τον βρεις, όσο μεγάλη και δύσκολη κι αν είναι. Δεν έχει μέτρο η αγάπη, δεν υπολογίζεται. Δεν μπορείς να βάλεις τα συναισθήματά σου σ’ ένα σακί, να τα μετρήσεις στη ζυγαριά μαζί με τα δικά του να δεις αν είναι ίσα. Και να μπορούσες όμως, δεν θα ήθελες να το κάνεις, δε θα σ’ ένοιαζε.

Μην ερωτεύεστε λοιπόν εγωιστές, εκτός από κακομαθημένοι, είναι κι επικίνδυνα λογικοί. Αυτοί μετράνε με το στανιό τι δώσανε, μη δώσουν κάτι παραπάνω και θίξουν τον εγωισμό τους. Μονάχα τους τρελούς να ερωτεύεστε, αυτοί θα διέσχιζαν χιλιόμετρα για σας, θα σκαρφάλωναν βουνά, μόνο για ένα χαμόγελό σας.

 


Πηγή: ( http://www.pillowfights.gr/agapate_katallilous/item2318/Μην_ερωτεύεστε_τους_εγωιστές )

 

Αν υπαρχει μια αναγκαια συνθηκη για να αγαπησεις αυτη ειναι να μαθεις πρωτα να αγαπας τον εαυτο σου

 

Πόσοι τολμούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους? Για να μπορέσουν στην συνέχεια να τον αγαπήσουν και μετά να αγαπήσουν και άλλους ανθρώπους? Και είναι θέμα μάθησης? Ή τοποθέτησης απέναντι στην ζωή? Μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας ή έτσι είμαστε απλά? Είναι φιλαυτία να αγαπάς πρώτα απ΄όλα εσένα, ή ισορροπία? Ρητορικά τα ερωτήματα....

 

"Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το’ πε αδυναμία

Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία"
(Λ.Νικολακοπουλου,"Πάτωμα")

 

Αν για να αγαπήσω τον εαυτό μου πρέπει να τον φουσκώσω από κομπασμό και να τον τοποθετήσω στο κέντρο του σύμπαντος, τότε δε μαθαίνω να τον αγαπώ. Απλά μαθαίνω να μισώ τους άλλους, που κι αυτοί περιφέρουν το φουσκωμένο τους εγώ κομπάζοντας ασκόπως.

Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει αποδέχομαι τη μοναδικότητα της ασημαντότητάς μου. Αγαπώ το θαύμα της δημιουργίας που ενστάλλαξε το θεϊκό σπόρο εντός μου, όπως σε κάθε δημιούργημα. Αγαπώ τον εαυτό μου επειδή αγαπώ τη χρυσή κλωστή που μας ενώνει. Αγαπώ τη φωνή μου που ενώνεται με τις φωνές των άστρων. Αγαπώ τον εαυτό μου γιατί είμαι ένα μοναδικό κομμάτι μέσα στον "κόσμο τον μικρό, τον μέγα"...

 

 

επίσκεψη στην Σαχάρα, κατάργηση του εγωισμού εγγυημένη...δεν συνίσταται αν δεν καταλαβαίνει κανείς το νόημα...

 

"Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το’ πε αδυναμία

Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία"
(Λ.Νικολακοπουλου,"Πάτωμα")

κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό,τα μεσάνυχτα,αναλογίζομαι τη σχέση του εαυτού μου με το σύμπαν.
Θέτω τον εαυτό μου στο σημείο 0,στη βάση των αξόνων,θεμελιώδη κι ασήμαντο μπροστά στο στερέωμα της αρχής και του όλου.
Λογιαριάζω τοτε,μέσα απο τη σημαντική μοναδικότητα της υπαρξής μου,τις ατέλειες των ανθρώπων στα σημεία και μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου με τις ατέλειές του.

 

...σήμερα τα μεσάνυχτα ειδικά, θα αναλογιστείς και πόση στρακαστρούκα χωράει το σύμπαν

 

Αυτό θα πει ... ποιήση!

 

Ναι, ναι, δεν είμαι τίποτα.
Ένας αχνός φωσφορισμός απάνω στην ογρή πεδιάδα
που σούρνεται κι αγαπάει,
φωνάζει και μιλάει για φτερούγες..
ένα πρόχειρο γιοφύρι,
και Κάποιος αποπάνω μου περνάει και γκρεμίζουμαι ξοπίσω του
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ' ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
θέλοντας και μη, είμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο.
Είμαστε ένα. Οι δυνάμες που δουλεύουν εντός μου, οι δυνάμες που με σπρώχνουν και ζω, οι δυνάμες που με σπρώχνουν και πεθαίνω είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμες.
Δεν είμαι ένα μετέωρο αρίζωτο στον κόσμο.
Είμαι χώμα από το χώμα του και πνοή από την πνοή του.
(Ν.Καζαντζάκης)

 

είναι θέμα basic manual αυτογνωσίας η αναγκαία συνθήκη αυτή και αν το προχωρήσει κάποιος με πάθος κι εμμονή γίνεται και κατα συνθήκη φιλαυτία.ισορροπία να υπάρχει πάνω απ όλα όμως.

ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις να γίνεις αυτό που είσαι έχεις κερδίσει την επιλογή του να μην είσαι αυτό που είσαι λέει και κάποιος.

η ζωή είναι ένα διαρκές σεμινάριο επιβίωσης.δια βίου μάθηση στην κυριολεξία
είναι σαν ένα λεωφορείο οπου άλλος απολαμβάνει τη διαδρομή κι αλλος φωνάζει να κατέβει πριν φτάσει στον προορισμό του..
αν υπάρχει μια αναγκαία συνθήκη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι να μάθεις πρώτα να αγαπάς τη ζωή.
(και να έχεις και λίγη τύχη ωστε να περάσεις το μάθημα  )