Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Απάντηση: Re: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Με συντροφικους χαιρετισμούς, με την εμπειρια μιας 9χρονης σχεσης με 500 χλμ ενδιαμεσα.. καμια απογοητευση απο αυτη την σχεση -το αντιθετο- καθως παραμενει αξεπεραστος ( ο εν λογω κυριος) ακομη κ μετα απο 9 χρονια..

αλλα με πληρη συνειδηση της πραγματικοτητας .. θέλω να σου πω..

οτι οταν ..μετα ξυπνησεις.. και αντικρύσεις την αλήθεια..

θα δεις οτι περασες μια ζωη μονη.. βιωνοντας τα παντα μονη.. γνωριζοντας τα παντα μονη.. οταν χαμογελουσες κανεις δεν εβλεπε το χαμογελο σου.. οταν δακρυζες κανεις δεν σκουπιζε το δακρυ σου.. οταν κοιμοσουν αγκαλιαζες....ενα μαξιλαρι.. οταν ανοιγες τα ματια σου το πρωι ηξερες οτι ηταν αλλη μια μερα που θα περνουσες μονη..

ζωντας σε μια επιλεγμενα δικη σου φαντασιωση την οποια για σενα εξιδανικευσες..
γιατι το δυσκολο δεν ειναι να ακολουθησεις αυτη την σχεση ...

Το δυσκολο ειναι να βγεις στην πραγματικη ζωη και παλι, να δωσεις ευκαιριες να σε γνωρισουν κ να σε αποριψουν.. να δεις κ να πονεσεις.. να τα βιωσεις παλι όλα απο την αρχη.. να κανεις μια καινουργια αρχη.. να ζησεις (σ)την πραγματικοτητα.

Ουδεις τελειος, ουδεις αναντικαταστατος..
Ως δικαιολογια όμως... ιδανικος..



υγ: τα παραπανω δεν απευθυνονται προσωπικα στην λαρα, μου εδωσε την αφορμη κ μονο..

 

Re: Απάντηση: Re: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

συνυπογράφω 100% (εντελώς βιωματικά)

Ss

 

Απάντηση: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Τα παραπάνω ως παρατηρήσεις τα βρίσκω ιδιαιτέρως εύστοχα

Αν το «ξύπνημα» αναφέρεται στο τέλος της σχέσης και στην αντιμετώπιση μιας νέας πραγματικότητας κατανοώ και τον πόνο που φέρνει στην επιφάνεια τα αρνητικά στοιχεία της σχέσης (με τρόπο που το πριν να φαίνεται εξιδανίκευση) και το εκ των υστέρων αίσθημα του ματαίου και τη δυσκολία της αντιμετώπισης της νέας πραγματικότητας.
Αυτό όμως θα μπορούσε να συμβαίνει με το τέλος οποιασδήποτε σχέσης, βγάζοντας στην επιφάνεια ως αρνητικά τα ιδιαίτερα γι αυτήν κρίσιμα ζητήματα συμβιβασμού που πάντα υπάρχουν.

Το «ξύπνημα» δεν παύει να είναι μια εκ των υστέρων ερμηνεία του παρελθόντος κάτω από νέα συναισθηματική κατάσταση-φόρτιση, που απομονώνει τα αρνητικά του στοιχεία τονίζοντας τα καθ’ υπερβολή και προσβάλλει τη συνειδητότητα της επιλογής αυτού που εμπλέκεται ή είχε εμπλακεί σε μια τέτοια σχέση.

Εντός ενεργών σχέσεων όμως χωρίς να παραγνωρίζω τις περιπτώσεις που η φράση «επιλεγμένη φαντασίωση» τις περιγράφει πλήρως, δεν βρίσκω ότι η «προφητεία» (που έτσι τη κάνει να φαίνεται η χρήση μελλοντικών χρόνων στα ρήματα) είναι καθολικής εμβέλειας για κάθε σχέση που εμπεριέχει μια συνθήκη μη ιδανική όπως αυτή της απόστασης και σκόπιμη η προτροπή σε νέα αρχή.

Και μια που η αφαιρετικά αναγνωρισμένη εξωτερική ομοιότητα καταστάσεων σε πραγματικές σχέσεις δεν υποχρεώνει σε συνολική ομοιότητα πράξης και κατάληξης τους θα ήθελα να παραθέσω μερικές σκέψεις στην άλλη κατεύθυνση:



Ότι νιώθουμε είναι καθαρά υποκειμενικό μα ότι νιώθουμε είναι αυτό που αληθινά βιώνουμε.

Πως μπορεί κάποιος να πείσει ότι η ζωή που ζει είναι πραγματική και όχι φαντασιακή;
Και ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτό που ονομάζεται κοινά «πραγματική ζωή» δεν είναι η τρέχουσα κοινωνικά αποδεκτή φαντασίωση;

Και γιατί το κριτήριο της μοναξιάς (ως βιολογικό αποτέλεσμα) να αξιολογείται τόσο πολύ υψηλότερα από τη μοναχικότητα (ως ψυχική κατάσταση);
Γιατί κάποιος «οφείλει» να μην είναι μόνος βιολογικά ενώ παραμένει σε δεύτερη μοίρα έως αδιάφορο το αν είναι μόνος ψυχικά;
Και όποιος έχει κερδίσει το δεύτερο γιατί θα έπρεπε να το αφήσει για να αναζητήσει το πρώτο;

Αν κάποιος χαίρεται την πραγματικότητα του γιατί πρέπει να μεταπηδήσει σε μια ικανοποιητική για τους άλλους πραγματικότητα;

Ποια στρέβλωση κριτηρίων θα έκανε κάποιον να αποζητά το «δύσκολο» όταν το δύσκολο δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο;
Ποιος ο λόγος να εμπλέκεται στις επιλογές κάποιου το εύκολο ή το δύσκολο και να μην αφήνεται ανεπηρέαστη η αναζήτηση του μόνο για το καλύτερο;

Υπάρχει άλλος δρόμος που να αφήνει περιθώρια στην προσωπική ευτυχία από την αποδοχή της δυνατότητας βίωσης της αποκλειστικά προσωπικής και αυθεντικής στάσης και κατά συνέπεια εναλλακτικής λίγο ως πολύ από την κοινά αποδεκτή;

Είναι κουραστική η εναλλακτική στάση ζωής. Το τραγούδι από τις σειρήνες του κομφορμισμού χτυπά στις αδυναμίες μας. Είναι μεγάλη η ενέργεια που σπαταλιέται για τη θωράκιση και την αντίσταση σ αυτό.

Όμως η αποδοχή είναι η μαγική λέξη. Η βαθιά ουσιαστική και αταλάντευτη. Η αποδοχή χωρίς αμφιβολία χωρίς ερωτηματικά. Αυτή που έρχεται μέσα από την συμφιλίωση με τον εαυτό, τις πραγματικές του επιθυμίες και τη σοφή ιεράρχηση τους.
Και όταν συμβεί (η αποδοχή) ίσως ανακαλύψουμε ότι αυτό που έχουμε είναι αυτό που μόνο θέλαμε.

Η ευγνωμοσύνη για αυτό που ήδη έχουμε είναι το πρώτο σκαλί για την ευτυχία.
Μη αποδοχή αμετάβλητων συνθηκών δεν παράγει άλλη κατάσταση από τη μιζέρια.

Ο πόνος όταν τα πάντα δεν είναι ιδανικά (πως θα μπορούσαν; ) δεν έρχεται από την ίδια τη πραγματικότητα αλλά από ρομαντικές αγκυλώσεις στις οποίες εμμένουμε ή στις οποίες προσκολλούνται οι πολυπληθείς αυτόκλητοι υπερασπιστές της ευτυχίας της «πραγματικότητας» που αποτελούν το περιβάλλον μας.

Την ικανοποίηση, τη χαρά ακόμη και την ευτυχία (ή τα αντίθετα τους) τα βιώνουμε οι ίδιοι μέσα στις ψυχές μας. Και είναι υποκειμενικά. Όσο κι αν τα ανακοινώνουμε ή τα υπερασπιζόμαστε με λογικά επιχειρήματα δεν μπορούν να γίνουν αντικειμενικά αποδεκτά.

Αυτό που ονομάζει κάποιος ευτυχία, από έναν τρίτο μπορεί να ονομαστεί... δικαιολογία.
 


…………………………………………

Το παραπάνω δεν είναι υποστηρικτικό των σχέσεων εξ αποστάσεως.
Είναι η δική μου δικλείδα άντλησης ικανοποίησης σε κάθε κατάσταση όταν τα πάντα σ αυτήν δεν είναι ιδανικά.
Θεωρώ σώφρον να αναγνωρίζω την πραγματικότητα που αφορά τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μου αλλά και το έξω από εμένα περιβάλλον, ανθρώπους και συνθήκες, να ιεραρχώ τις προτεραιότητες μου συνειδητά και να έχω μνήμη ώστε να μην ταλαντεύομαι συνεχώς σε ίδια διλήμματα ούτε κατά τη διάρκεια ούτε εκ των υστέρων αλλάζοντας τη σειρά.


Υ.Γ. Δεν θα απαντούσα καθόλου αν το κείμενο είχε γραφτεί σε πρώτο πρόσωπο και παρελθοντικούς ή ενεστωτικούς χρόνους.

 

Μέρες τώρα σκέφτομαι το ερώτημα που έθεσε η ζίννια και το αναλύω στο κεφάλι μου.

Δεν αμφιβάλλω και δεν αμφισβητώ πως κάποιοι επιλέγουν σχέσεις με την απόσταση σαν σωσίβιο, όπως δεν αμφιβάλλω πως δεν μπορεί κανείς να γενικεύσει και να επιλέξει αυτή την υπεραπλουστευμένη επεξήγηση και να την φορέσει στην κάθε σχέση εξ αποστάσεως.

Να σας ρωτήσω κάτι. Αν ΟΛΕΣ οι σχέσεις εξ αποστάσεως χώραγαν κάτω από την ομπρέλα της δημιουργίας φαντασίωσης-εξιδανίκευσης κ.ο.κ. πόσοι γάμοι και πόσοι αρραβώνες θα επιβίωναν την απουσία π.χ. του συζύγου για δουλειά για χρόνια στο εξωτερικό?
Δεν είναι όλα για όλους τα ίδια κι επειδή εμείς αντιλαμβανόμαστε ή έτυχε εκείνο που ζούμε να οφείλεται στον ένα ή άλλο λόγο, δεν σημαίνει πως είναι κάτι καθολικό και φοριέται σε κάθε ανάλογη περίπτωση.

Εδώ είναι το δύσκολο, μέσα στην προσπάθεια σου να αναλύσεις γιατί εσύ προσωπικά βρέθηκες ή βρίσκεσαι εκει να μην αρκεστείς στις πρώτες πιθανές προφανείς απαντήσεις και να βρεις εκείνο που ισχύει στη δικιά σου περίπτωση.

Και λόγοι για να είναι κάποιος σε μια σχέση εξ αποστάσεως υπάρχουν πολλοι. Από τον φόβο της τριβής με την πραγματικότητα που αναφέρεται πιο πάνω, από την ανάγκη να βιώσεις μια σχέση φαντασίωσης, μέχρι την ανάγκη για μοναχικότητα την οποία φοβάσαι να διαβρώσεις έχοντας κάποιο σταθερά δίπλα σου, είτε γιατί αυτό έχεις ανάγκη να καλυπτεις εκείνα που έχεις ανάγκη να πάρεις τα παίρνεις και δεν έχεις διάθεση ή χρόνο για παραπάνω - δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και κάποιο να είναι συνέχεια δίπλα τους υποθέτω- κάποιοι προτιμούν και νιώθουν ολοκλήρωμένα να ξυπνούν δίπλα από τον εαυτό τους και να σκουπίζουν μόνοι τους τα δάκρυα τους.
Και μπορεί οι λόγοι να αφορούν καθαρά κάποιες συνθήκες οι οποίες πρέπει να αλλάξουμε για να είναι δυνατή μια συμβίωση. Και κάποιοι λόγοι αφορούν άλλα άτομα, των οποίων η ζωή άμεσα επηρεάζεται από κάθε αλλαγή και επιλογή που οι ίδιοι κάνουμε. Και μπορώ να συνεχίσω με ένα σωρό άλλους λόγους αλλά νομίζω κατόρθωσα να εκφράσω τι εννοώ.

Δύο άτομα επιλέγουν να γίνουν ζευγάρι, οποιουδήποτε είδους κι αν είναι αυτό το ζευγάρι επειδή κάτι τους ενώνει. Μπορεί να είναι έρωτας, πάθος, έλξη απλή, μπορεί να είνια κάποια κοινά τους ή κοινές ασχολίες κ.ο.κ. Από τη στιγμή που γνωρίστηκαν, θεωρώ πως θα ήταν αδικία να αλληλοαπορριφθούν επειδή τους χωρίζει η όποια απόσταση για κάποιο διάστημα.

Τα άτομα που φοβούνται να έχουν σχέσεις για τους οποιουσδήποτε λόγους που προαναφέρθηκαν, δεν κολλάνε στο αν υπάρχει ή όχι απόσταση.
Πόσες και πόσες "σχέσεις" δεν είναι μόνο στο μυαλό του ενός εκ των δύο, πόσες και πόσες σχέσεις δεν είναι κατά φαντασία σχέση με το άτομο κι ας είστε και στην ίδια πόλη, γειτονιά, τετράγωνο ακόμη και στο ίδιο σπίτι?
Χρειάζεται να υπάρχει απόσταση για να εξιδανικοποιήσω κάποιο?
Όπως δεν είναι απαραίτητη συνθήκη η απόσταση για να ζω σε μια φανταστική σχέση μήπως δεν μπορεί να ληφθεί και ώς ένδειξη?
Μπορεί να υπάρχει απόσταση και να βλέπω την πραγματική εικόνα?

Μπορεί τελικά να μην είναι η απόσταση που φταίει για το ότι μια σχέση δεν δούλεψε ή όχι αλλά κάτι άλλο?
Γιατί με την ίδια λογική μπορούμε να πούμε, ξυπνάς και βλέπεις πως είσαι μόνος (ίσως επειδή δεν αντέχεις το μόνος το οποίο για κάποιους είναι μοναξιά και για κάποιους μοναχικότητα) όχι επειδή υπήρχε απόσταση αλλά επειδή η ίδια η σχέση δεν ήταν πετυχεμένη και τα άτομα σ΄ αυτήν δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αρμονικά, άσχετα με την απόσταση?
Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να βρούμε σαν δικαιολογία την απόσταση για την αποτυχία μιας σχέσης και πόσο βολικό να μην χρειαστεί να αναρωτηθούμε "βρε μπας κι απλώς δεν ταιριάζαμε?"

 

Ενδιαφέρουσα κουβέντα, αλλά επικίνδυνα αμπελοφιλοσοφική...

Η δική μου άποψη είναι οτι η απόσταση αρχικά βολεύει. Είναι εύκολο να ελεγχθούν/δημιουργηθούν τα όρια, ευκαιρία να ανιχνεύσεις τις πρακτικές του άλλου με ασφάλεια και μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα πρώτο στάδιο για να μετεξελιχθεί.

Διότι, αν δεν μετεξελιχθεί, είναι απλώς ένα παιχνιδάκι on-line ή τηλεφωνικό. Τίποτα παραπάνω, όσο κι αν κάποιοι/ες πρεσβεύουν οτι είναι εφικτό. Αν δεν πέσει το μαστίγιο (ή ο,τι προτιμά ο καθένας) στο δέρμα in vivo, δεν νοείται D/s για μένα. Καλά τα λένε οι προλαλήσασες, αλλά την σχέση θα την αξιολογήσεις ΚΑΙ πέρα από τις εγκεφαλικές ατραπούς της αποστασοειδώς [sic] εκλυόμενης εξιδανίκευσης. Αλλιώς ζεις απλώς ένα interactive Άρλεκιν.

Οπότε, καταλήγων, καλή και άγια η απόσταση, αλλά μόνο για να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο.

 

Απάντηση: Re: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

+1

 

Re: Απάντηση: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Ναι. Ετσι είναι ακριβώς. Ετσι συμβαινει σε ολους μας. Κι οπως λεει καποιος που εχω στην καρδια μου, μια αλήθεια που δεν παταει πάνω σε γήινα και απτά πράγματα, δεν είναι -εξ αυτού- λιγότερο αλήθεια. Η αγκυλωση σ αυτην , ισως μας δειχνει το βαθμο των νευρώσεών μας  


ΥΓ. Αν το κανουμε συνειδητα, δηλαδή αν καταλαβαινουμε τι κανουμε, κανενα προβλημα. Τον ποιον θα επιλεξουμε να παιξει με το μυαλο μας και τα λοιπα, ειναι δικαιωμα μας και κατακτηση του στην τελική.Το προβλημα ξεκιναει και τελειωμο δεν εχει οταν νομιζουμε πως "ετυχε" , ενω το μόνο που τελικα κανουμε είναι να ερωτευομαστε με τον Ναρκισσο που εχουμε μεσα μας..

 

Συνεχίζοντας λοιπόν τις αμπελοφιλοσοφίες, θα ήθελα να επισημάνω πως όταν αναφέρομαι σε σχέση εξ αποστάσεως δεν εννοώ μια σχέση αποκλειστικά μέσω τηλεφώνου και δυαδικτιακά.
Αν και γνωριστήκαμε από το δυαδίκτυο, μετά από 2 βδομάδες είχαμε την πρώτη μας συνάντηση.
Αναφέρομαι σε μια σχέση ανάμεσα σε άτομα που και συναντιόνται και μαστίγιο πέφτει και ίσως και να πέφτουν και πολλά πέραν αυτού   και στη δική μου περίπτωση μέχρι και συγκατοίκηση για κάποιους μήνες όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν.

Θα ήθελα επίσης και λυπάμαι αν Σας σοκάρει αυτό που θα πω, αλλά προσωπικά αν και δεν τραγουδούσα από παιδί Μαρινέλα κάι το "εγώ θα πάρω καπετάνιο θα παντρευτώ ταξειδευτή", δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα αν απαραίτητα πρέπει να ζω 24/7, 365 μέρες το χρόνο με κάποιο για να θεωρείται μια σχέση σχέση.(Ειδικα αν αυτή η σχέση συμβαίνει μέσα σε 50 τετραγωνικά και δεν έχεις γωνιά για τον εαυτό σου).
Δεν ξέρω αν το εγχειρίδιο της σωστής σκλάβας το επιτρέπει, αυτό μόνο αυτοί που το εμπέδωσαν και το διδάσκουν μπορούν να μας το πουν:icon16:, αλλά λίγο πριν συζήσω με Τον Κύριο μου, είχα πανικοβληθεί, όχι για την καθημερινή τριβή, θεωρώ πως και 1 μήνας είναι αρκετός για να δεις κάποιο όταν ζήσεις μαζί του και το πως αλληλοαντιδράτε στην τριβή, αλλά για το αν θα μπορούσα αναμεσα στην δουλεια, σπίτι, παιδιά και Αφέντη να έχω 5 λεπτά δικά μου. Τα χρειάζομαι τα 5 μου λεπτά.
Ως συνήθως το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να παρακαλέσω γι΄ αυτά, αλλά τα σενάρια που είχαν αναπτυχθεί μέσα στο μυαλό μου και ο πανικός δεν μου επέτρεψαν να το αντιληφθώ αμέσως.

Πέρασα μέσα από ένα γάμο 12 χρονών, που σημαίνει δεν έχω πρόβλημα να είμαι συνεχώς με κάποιο, απλά δεν το θεωρώ απαράιτητη συνθήκη. Το να ζω ένα μήνα μόνη και ένα μήνα με κάποιο με καλύπτει περισσότερο από όσο θα φανταζόμουν πριν κάποια χρόνια. Ίσως επειδή μετά από τόσα χρόνια μου αρέσω και μου αρέσει να περνώ χρόνο με μένα, αλλά δεν με πανικοβάλλει μια λογική χρονικά φυσική απόσταση ανάμεσα σε μένα κι Εκείνον.

 

Απάντηση: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Διαβαζοντας με προσοχή ολα τα παραπανω ... το συμπερασμα για μενα ειναι πως ,
οπως βολευεται , οπως τον εξυπηρετει κ οπως του αρεσει του καθε ανθρωπου .

Ολα ειναι σωστα για αυτον που το ζει οπως το ζει , η δεν το ζει , η νομιζει πως το ζει ,
η απλα το φανταζεται η το φαντασιωνεται .

Το μονο σιγουρο ειναι πως το bdsm για τον καθε ενα απο μας ειναι διαφορετικο ,
διαφορετικα το αντιλαμβανομαστε , διαφορετικα το ζουμε .


.... κι εζησε αυτος καλα , και εμεις καλυτερα .....

 

Το τονισμένο από μένα σημείο με κάλυψε...ως προς τα υπόλοιπα, περί ορέξεως (και βιωμάτων), λατεξόπιτα...  

 

Το θεμα ειναι να το διασκεδαζεις, οπως και αν το λενε αυτο, οπως και αν το κανεις.

 

Re: Απάντηση: Ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Ακριβώς. Ως πρακτικό άτομο θα τολμήσω να κάνω μία σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που βιώνω εγώ και αυτό που βιώνει μία φίλη μου.

Η φίλη μου - η οποία με κοροϊδεύει συνήθως για τον τρόπο ζωής μου - βγαίνει έξω κάθε μέρα, γνωρίζει ένα σωρό άχρηστους λελέδες (συνήθως κρίνει φατσοκοφτικώς, γι αυτό και την πατάει), πηδιέται, χύνει μια χαρά, και μετά γυρνάει στο σπίτι της και κλαίει. Νομίζω πως πάσχει από μοναξιά, ενώ είναι μονίμως μέσα στο πλήθος.

Εγώ από την άλλη, περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μόνη μου, την νύχτα κοιμάμαι αγκαλιά με έναν γάτο και κάποιες ελάχιστες φορές συναντώ τους φίλους μου του φόρουμ. Όμως δεν πάσχω από μοναξιά. Όταν κλαίω, συνήθως είναι από ευτυχία ή επειδή ο Κύριός μου κρίνει ότι ήρθε η ώρα να πονέσω. Δεν έχω φανταστική σχέση μαζί του, είναι πραγματική, συναντιόμαστε (όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα, ίσως φταίω εγώ γι αυτό) και είναι πάντα μαζί μου, όπως είμαι κι εγώ μαζί του. Η μοναχικότητα δεν είναι άσχημο πράγμα όταν κάνεις καλή παρέα με τον εαυτό σου (αν είσαι κλαψομούνης βέβαια μπορείς να κολυμπάς μέρα νύχτα σε έναν ωκεανό αυτολύπησης).

Θα έλεγα λοιπόν ότι ο εναλλακτικός τρόπος ζωής που επέλεξα (ή μήπως μου δόθηκε, γιατί εγώ μάλλον δεν είχα ιδέα τί θα ήταν το καλύτερο για μένα - εκείνη την εποχή τουλάχιστον) και για τον οποίο με κοροϊδεύει η δυστυχισμένη φίλη μου, είναι ένα μαγικό τρενάκι, πραγματικό 24/7 (γιατί το υλοποιώ στην ουσία του με πράξεις, σκέψεις και συναισθήματα), που με πηγαίνει σε έναν προορισμό που επέλεξα να μην γνωρίζω, κάνοντας στάσεις σε σταθμούς όπου απολαμβάνω τα πιο έντονα βιώματα που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Και απολαμβάνω την διαδρομή όσο δεν απόλαυσα τίποτα άλλο στη ζωή μου.