Αν μ'ακους...

Ποσο τυχερος μπορει να νιωθει αυτος που στη ζωη του μπορει να σηκωνεται μονος χωρις να θελει στηρίγματα διπλα του. Ποσο τυχερος αυτος που μεσα απο τις σταχτες ξαναγινεται φοινικας.. ποσο τυχερος αυτος που νιωθει την αγαπη και εχει ανθρωπους που ποτε δε θα τον πληγώσουν. Ποσο τυχερος αυτος που δινει και εχει αποθέματα και δεν αλλαζει προς το χειροτερο αλλα προς το καλυτερο ασχετα τις καταστάσεις. Τυχερος αυτος που λεει δε μετανιωνω γιατι πηρα τα μαθηματα μου και προχωραω.....τυχερος αυτος που....λεει συγνωμη στον εαυτο του και το εννοει.....

 

Οι διακοπάρες έρχονται..

 

 

Αν με ακους.... Τρελαινομαι... Αυτό!

 

ένα χρόνο πάλευα γι' αυτό το V-I που θα τελείωνε το κομμάτι μας
δρόμος σε εμπόλεμη ζώνη, τρύπιο γκροτεσκ μακάβριο τσίρκο
θλιμμένη κραυγή, παγωμένη κι αχαλίνωτη η πτώση

ένα "γιατί" κρέμεται ακόμη θυμωμένο- κοντεύει να σκάσει πλέον, ευτυχώς
θα χρονίσει κι αυτό
και θα περπατήσει ξορκίζοντας μακριά τις αηδίες που το γέννησαν

 

Ξέρω κάτι κολασμένες ψυχές που έχουν την έκταση του παραδείσου ....

 

Είναι κάποιες φορές, δεν θέλω να σου πω ψέματα, που η αλήθεια γίνεται "απειλή".

Η νύχτα δεν είναι πάντα φίλη σου και η μουσική δεν γιατρεύει όλες τις πληγές.

Κι όμως επιμένεις παντός καιρού και τρόπου να ονειρεύεσαι.

Γιατί θέλει κότσια, να ρίχνεις ακόμα τις χάρτινες βαρκούλες σου στο νερό και να ανοίγεσαι στο πέλαγος της καρδιάς.
Να περπατάς στο δάσος όταν ο λύκος είναι εκεί.

Να φοβάσαι, μα, να προχωράς σε καινούργια μονοπάτια, μακριά απο το γνωστό και το αναγνωρισμένο.

Να ξορκίζεις την πίκρα σου με ένα τραγούδι βάλσαμο.

Και τότε η πληγή γίνεται από τραύμα "θαύμα" κι ανθίζουν άξαφνα τα πιο όμορφα κυκλάμινα της Αγάπης
Έτσι, μπορείς να πεις "Ζωή με λες"

Γιάννης Φιλιππίδης

 

 

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο απ’ τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
αργεί τώρα, κάτω από βρωμικα σεντόνια,
αποζητώντας τα μέλη του στ’ απομεινάρια μιας θυσίας.

Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου,
θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
και μ’ αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα,
στα ερωτηματικά και τους τρόμους.

Στα γράφω όλα αυτά, αυτή τη νύχτα
καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
και φυσάει μια αργόσυρτη βροχή,
φορτωμένη μ’ αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
και την ανία της ζωής χωρίς εσένα.

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω...

Παντελής Ροδοστόγλου

 

Αν με ακούς...
Μια βόλτα βγήκα...
Να με βρω...

 

Αν με ακους και τι δεν πληρωσα για μια νοσταλγια που ποτε δεν μου δοθηκε....

 

Αν ακούς θα τα αλλάξω όλα....

 

Αν ακους....

 

Αν με ακους εδω θελω να παω το βραδυ