Αν ραγίσει το γυαλί .. ξανακολλάει?

Το αν αξίζει η όχι ο άνθρωπος θα το δείξει από το πως φέρθηκε στο γυαλί από την αρχή...Αν εγώ κάθομαι και "φυσάω", πλάθω, θυσιάζω κομμάτια δικά μου...για να φτιάξω κάτι μαζί με τον άλλον και εκείνος περιμένει τα πάντα από εμένα...Όλα εκτός από τις δυσκολίες...Συγχώρα με αλλά στα χέρια του δεν ξαναφήνω τίποτα...Εννοείται ότι το πετάω και φτιάχνω καινούργιο με κάποιον άλλο που θα μου αποδείξει ότι είναι άνθρωπος...Το να κάνουμε τις ίδιες λανθασμένες κινήσεις δύο φορές, ελπίζοντας ότι την δεύτερη θα υπάρξει κάποια επέμβαση από το υπερπέραν και που θα αλλάξει το αποτέλεσμα...είναι κάτι που είναι πέρα από το τρόπο σκέψεως μου...Δυστυχώς η ευτυχώς κάποια πράγματα δεν βελτιώνονται αλλά χειροτερεύουν...

Και ας πάρουμε και την υπόθεση που λέει ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα λάθη τους και καταφέρνουν και να αλλάξουν...Πάλι χρειάζεται τύχη...γιατί δεν αλλάζει μόνο ο ένας αλλά και ο άλλος...και κανείς δεν εγγυάται ότι μετά μια πρώτη φορά...θα καταφέρουν να "βρεθούν" και μια δεύτερη...Θα είμαι εντελώς βλάκας για αυτό που θα γράψω...αλλά μόνο τα χλιαρά πράγματα μπορούν να επαναληφθούν μετά το τέλος τους...Οι μεγάλες αγάπες είναι να μην φτάσουν να βάλουν την λέξη τέλος...εκείνες...πάντα για εμένα...δεν επαναλαμβάνονται...Γιατί όταν σκοτώνονται...εκτός από το συναίσθημα παρασύρουν μαζί τους και τον αυθορμητισμό, την εμπιστοσύνη, την συνενοχή...και όλα αυτά να επανακτηθούν...πάντα μιλώντας για εμένα...είναι αδύνατο...πάντα κάτι θα λείπει...Όσο καλή θέληση και να υπάρχει για να αναβιώσουν...επειδή απλά κάποια πράγματα εκτός από προσπάθεια πρέπει να είναι και πηγαία...και η πηγή αν στερέψει...όσο και να τρυπήσεις το έδαφος...το νερό που ίσως και να ξαναβρεθεί, θα έχει πάντα λίγη λάσπη...πέτρες η χώμα...

 

Aν ραγισει το γυαλι, και το παρεις νωρις χαμπαρι μπορει να διορθωθει, μια φορα. Αν σπασει δεν ξανα κολλαει.
Το μονο που μπορεις να κανεις, ειναι να πλασεις ενα καινουργιο, στο παλιο δε μπορεις να ξανα γυρισεις.
Προσωπικα μπορω να παλεψω για καιρο με υπομονη και πεισμα.
Δεν ειμαι διατεθιμενη ομως να προσπαθω για καποιον που δεν θελει να προσπαθησει.

 

Για τον τρόπο σκέψης τον δικό μου...είσαι σωστότατη...

 

Ο χρονος μας ειναι πολυτιμος για να τον σπαταλαμε σε ατομα που δεν τον αξιζουν.  

 

Τα είπες όλα αγαπητή...Tanto di cappello...Ειλικρινά... 

 

Θα τα γράψω όλα αυτά σε ένα χαρτί, θα το βγάλω 100 φωτοτυπίες και θα το κολλήσω παντού, για να το θυμάμαι την επόμενη φορά που θα είμαι έτοιμη να κάνω τα ίδια λάθη.

ΥΓ. Τρομακτικό να συμφωνώ σε όλα μαζί σου!

 

Butterfly...φιλαράκι μου καλό...δεν τα έγραψα από το κεφάλι μου...το "λάθος" το έκανα δυο φορές στην ζωή μου και η δεύτερη "πέθανε" τον περασμένο Οκτώβρη...Αγάπες η "αγάπες"...εγώ άφησα όχι κομμάτια αλλά ίσως τον εαυτό μου ολόκληρο..."Κατάλαβαν" όταν ήταν ήδη πολύ αργά...Εγώ δεν ήμουν πλέον ο ίδιος...ο πόνος...το παράπονο...η πίκρα...τουλάχιστον όσο αφορούσε πλέον εκείνες ( και όχι μόνο εκείνες μέχρι πριν λίγο καιρό ) με είχαν διαβρώσει...αλλάξει...Θα ήταν σαν να ξαναβλέπω ένα μέρος αγαπημένο της παιδικής μου ηλικίας σαν ενήλικος πλέον...Και να συνειδητοποιήσω ότι τα σπίτια τελικά ήταν πιο χαμηλά...ότι εκείνος ο ωκεανός ήταν κολπίσκος...και ότι η γρανίτα...μονάχα φράουλα η λεμόνι και όχι δροσιά και χαζοέργο στον κινηματογράφο...Συγνώμη αν σε βάρυνα...με πιάσανε τα blues μου χειρότερα διαβάζοντας αυτό το νήμα...γλυκιά μελαγχολία όμως...

Υ.Γ. για να μην τρομάξεις άλλο θα προσπαθήσω να πω κάτι που να διαφωνείς καθέτως και οριζοντίως χαχαχα ( προσπαθώ να ελαφρύνω λίγο το "κλίμα"..το παράκανα και δεν μου φταις σε τίποτε )

 

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τις γυάλινες συρόμενες πόρτες. Πρέπει να προσέχει πώς τις ανοίγει κανείς για να μην θρυμματιστούν.

 

Κρίσεις αφέλειας μας πιάνουν κατά καιρούς, είναι ανθρώπινο. Αργά ή γρήγορα όμως η πρόσκρουση με τον αφτιασίδωτο ρεαλισμό είναι αναπόφευκτη...

 

Ειλικρινά, μπήκα σ αυτό το νήμα, για να γράψω ΑΚΡΙΒΩΣ όμως αυτό, οπότε με την άδεια σου, συνυπογράφω!

 

....οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απρόβλεπτες και αυτό τις κάνει μοναδικές..... πληγώνεις και πληγώνεσαι διαφορετικά παραμένεις "ο λύκος της στέπας"..... αποζητάς λοιπόν την συντροφικότητα με όποιο κόστος, διαφορετικά βιώνεις απίστευτη μοναξιά νιώθοντας πάντα του αίσθημα του ανικανοποίητου.... και αλλοίμονο σε αυτόν που το βιώνει.......

 

Τελικά τι είναι ρε παιδιά οι σχέσεις; Υάλινες η σιδερένιες; Αποφασίστε!
Προσέξτε μόνο, διότι το σίδερο αν σφυρηλατούμενο δεν προβλεφθεί να φτιαχτεί και κανα πορτάκι -έξοδος(κινδύνου), μπορεί να αποκτήσει στο αμόνι του χρόνου σχήμα κάγκελου.Φυλακής...