Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

"Και τι κατάλαβες τώρα που πνιγόμαστε και οι δύο;" λέει ο βάτραχος στον σκορπιό. Η καταιγίδα ήταν σφοδρή, ο σκορπιός ήθελε να φύγει αμέσως από την όχθη του ποταμού, να περάσει απέναντι που ήταν στεγνά, έπεισε τον βάτραχο να τον περάσει καβάλα. "Και πώς ξέρω ότι δεν θα με τρυπήσεις, στη μέση του ποταμού;" του είχε πει ο βάτραχος. "Μα τρελός είμαι βάτραχε; Αν σε τρυπήσω, πάμε και οι δύο. Γιατί θα έκανα τέτοιο πράγμα;". Ο βάτραχος τον ζαλώθηκε κι έφυγαν. Τώρα, πληρώνει την επιπολαιότητά του, με δύο ζωές. "Δε φταίω γω, είναι στη φύση μου να κεντρίζω, δε μπόρεσα να κάνω διαφορετικά", ήταν τα τελευταία λόγια του σκορπιού, πριν βουλιάξουν.

Ο μύθος δηλώνει μερικά πράγματα για τον βάτραχο, που είναι ο πρωταγωνιστής, το πρόσωπο που υφίσταται τις συναισθηματικές μεταπτώσεις δηλαδή. Ο σκορπιός, είναι ο καταλύτης.

Μπορεί ο βάτραχος να ήταν ένας ευπειθής ηλίθιος, που του έλειπαν τα επιχειρήματα και η εμπειρία, για να κρίνει πριν εμπιστευτεί. Του αρκούσε η λογική, του σκορπιού η λογική, για να πεισθεί. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν η κατάλληλη για τον ίδιο.

Μπορεί ο βάτραχος να ήθελε να νιώσει τον κρύο κι επικίνδυνο εναγκαλισμό του σκορπιού, ίσως και το κέντρισμα και να μην ασχολήθηκε με τα υπόλοιπα. Πήρε τα ρίσκα του, μ ένα επιχείρημα, του σκορπιού, που δεν άντεχε στον παραμικρό έλεγχο. Έπαιξε κι έχασε. Εκτός κι αν ο γιατρός του είχε πει ότι είχε ένα μήνα ζωής. Τότε, έπαιξε και κέρδισε. Το επιχείρημα «τρελός είμαι;» του σκορπιού, που έπεισε τον βάτραχο, ήταν μούφα. Η αποστολή των σκορπιών είναι να κεντρίζουν, δεν απόκλινε από τη νόρμα του την ώρα που κέντριζε, θα απόκλινε αν δεν κέντριζε. Γνωστικός κι έξυπνος ήταν. Πήγε έχοντας εκπληρώσει την αποστολή του.

Μπορεί ο βάτραχος να είχε το σύνδρομο του οσιομάρτυρα, σε ιδιαίτερα ανεπτυγμένο βαθμό. Ήθελε να φύγει κάνοντας το καλό. Άσχετο το ποιο ακριβώς καλό. Ελπίζω να μην ήταν ματαιόδοξος συγχρόνως, γιατί δε νομίζω η βατραχοκοινωνία να τον είδε με καλό μάτι για την καλή του πράξη. Που απότυχε, αλλά και που αν είχε πετύχει, καταδικασμένη θα ήταν πάλι.

Εμπιστεύομαι, αλλά δεν θα απαιτήσω από κανέναν να πάει κόντρα στο ορμέμφυτό του ή στο συμφέρον του, για να φανεί άξιος της εμπιστοσύνης μου!
Προσέχω σε ποιούς μιλώ για τις δουλειές μου και με ποιούς σχετίζομαι ερωτικά, αν μου έπεφτε λόγος, θα πρόσεχα και με ποιούς κάνω παρτούζες. Τα υπόλοιπα μάλλον σχετικά ασήμαντα μου φαίνονται.

Και δε χαλιέμαι πολύ. Εφόσον προσέχω τα παραπάνω. Η πείρα μου έχει δείξει ότι είτε εμπιστευτώ και πάει καλά, είτε εμπιστευτώ και στραβώσει, το συνολικό αποτέλεσμα, αυτό που αφορά πολλούς, ελάχιστα αλλάζει.

Πάντως, για τους στοχαστικούς, γιατί κάποιοι μπορεί να θέλουμε να αναλύσουμε το πώς θα ταλαντευόμαστε, σε διάφορες περιπτώσεις, μεταξύ του να εμπιστευτούμε μεν, για να μοιραστούμε – και έτσι να μειώσουμε – κινδύνους αλλά να μοιραστούμε και απολαύσεις ή να μείνουμε στα καθ ημάς, με μηδέν κινδύνους και αναγκαστικά αυτοτροφοδοτούμενη απόλαυση, για να το πω εξαιρετικά ευγενικά  , υπάρχει ο απολαυστικότατος διανοητικά κλάδος της θεωρίας λήψης αποφάσεων, κυρίως σε συνθήκες αβεβαιότητας. Αν και ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι πρώτα λαβαίνουμε τις αποφάσεις μας (διαχείριση εμπιστοσύνης ενστικτωδώς) και μετά βρίσκουμε τα επιχειρήματα που θα τις στηρίξουμε. Ακόμα και στα πιο γραμμικά ερωτήματα, με αυτονόητο το προς μεγιστοποίηση ζητούμενο και το προς ελαχιστοποίηση απευκταίο.

Προτείνω να διαβάσετε http://en.wikipedia.org/wiki/Minimax, μπορεί να σας αρέσει πολύ το θέμα, όσοι δεν το έχετε ήδη προσεγγίσει.

 

Απάντηση: Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

Εγω ακολουθω παντα την διαισθηση μου και ευτυχως μεχρι τωρα δεν "επεσα εξω"..
Αισθανομαι την αναγκη να εμπιστευτω καποιους ανθρωπους (ολοι μας νομιζω) γιατι χωρις εμπιστοσυνη
ουτε σχεσεις θα δημιουργουσαμε, ουτε επαγγελματικες συνεργασιες, ουτε φιλους θα καναμε.
Πρεπει μονο να μπορουμε (και να θελουμε) να δουμε τα αρνητικα στοιχεια καποιου, τα οποια εμφανιζοντε
απο την πρωτη στιγμη, και καποιοι απο μας δεν τα αναγνωριζουν (ή δεν θελουν και προτιμουν να φανταζοντε τον αλλον οπως θα ηθελαν να ειναι) ή τα αναγνωριζουν αμεσως και απομακρυνουν εκεινον
που δεν αξιζει την εμπιστοσυνη τους. Αυτοι, (οι τελευταιοι) εχουν την "πολυτελεια" να δημιουργουν
υγιεις σχεσεις εμπιστοσυνης.

 

Η εμπιστοσυνη κερδιζεται αργα πιστευω με τον χρόνο , και οι σχέσεις είναι υποκειμενικες
Δεν αντιδρουμε με όλους τους ανθρώπους το ίδιο
και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλα
ένα κομάτι πάντα μοιραζόμαστε μαζι τους
δλδ με αυτον/αυτην μπορώ να κάνω αυτο ή αυτος δεν είναι για τέτοια κτλ
Αξίζει να δίνουμε ευκαιρείες και να κάνουμε υπομονή (να μην βγάζουμε ευκολα συμπεράσματα) να μην στηριζόμαστε όμως πάνω τους και να μην τους χρησιμοποιούμε σαν δεκανίκι.

 

τελικά δεν ξέρω αν αξίζει...πάντως περνάει πιο ευχάριστα η ώρα...

 

κατα 95% των περιπτώσεων (βασικα 98-99 θα βαζα αλλα θα με πειτε πεσιμητρια)..... ΟΧΙ!

 

Ναι βρε, αξίζει.

 

προδοσια?-------> εκδικηση
πληγωμενη?----->εκδικηση

ειμαι ακρως εκδικητικο ατομο.εαν μου κανουν κακο ειμαι του ρητου "οφαλμος αντι οφθαλμου".ειδικα εαν με πληγωσουν ατομα που ειτε ειναι σημαντικα για μενα ειτε αγαπω.
δεν αναλωνομαι στο να ψαχνω εκδικηση.απλα το εχω στο νου μου.και οταν ερθει η καταλληλη στιγμη το κανω.
και παντα νιωθω μεγαλη ικανοποιηση.πειτε το μικροτητα η οτι θελετε.μπορει.
αλλα δε μπορω να αφησω τιποτα να περασει ετσι....
ειναι δυσκολο να εμπιστευτω καποιον.ειμαι ατομο που παντα κραταει πισινες .μα αν το κανω αφηνομαι ολο και πιο πολυ και με διαβαζουν σαν ανοιχτο βιβλιο....(αυτο ειναι στα μειον μου....) 

 

Aυτο να λεγεται!
Σκεψου να εχεις ντερλικωσει 2 μεριδες μεξικανικο, και να σου αρθει να ριξεις ομοβροντιες στο Μεγαρο μουσικης που πηγες μετα, με τον κοσμο φισκα!!!!
Το ποσα φασκελα εισπραττεις σε αυτην την περπτωση ειναι ακομη αγνωστο!

 

Απάντηση: Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

Μόνο στις δύσκολες στιγμές καταλαβαίνεις την λέξη εμπιστοσύνη. Τις σπάνιες (ευτυχώς) εκείνες στιγμές-περιόδους που όλα/όλοι (τ ασχημα ) σου έρχονται από παντού και χρειάζεσαι κάποιον/α να βάλει <πλάτη>. Σαν τον καβγά σε bar, με τον τύπο στην γωνία, που την ώρα που σου ορμάν οι Ινδιάνοι έρχεται και ακουμπάτε πλάτη πλάτη. Τότε όποιος Διάολος θέλει ας έρθει, γιατί θάναι από μπροστά και αυτό που βλέπεις ξέρεις να το παλεύεις.

 

ΒΑΣΙΚΑ Η ΠΙΣΤΗ

Κι όμως, εγώ είμαι χαρούμενος, - είπε.
Θα σου φέρω ένα φόρεμα από λάμψη,
δυο πουλιά θα σου φέρω από φως
να κάθονται στους ώμους σου, κι η σκιά τους
σα δυο καραβάκια απόνα παιδικό τετράδιο
θα πλέουν μες στο φως - γαλάζια. Δυο τζιτζίκια,
για σκουλαρίκια - είμαι χαρούμενος, σου λέω.
Και για όλα αυτά, δε μου χρειάζεται
παρά μονάχα η πίστη σου. Όλα τ' άλλα
τ' αναλαμβάνω εγώ, - τη λάμψη, δηλαδή,
τα πουλιά, τα τζιτζίκια και το νάσαι χαρούμενη.

Αχ, τί χρώμα έχει η δύση! - θα προλάβεις;
Μην κλαις, λοιπόν, ένα φόρεμα, σου λέω,
από κόκκινη λάμψη. Μη με διαψεύσεις.
Αν δεν το πάρεις, δεν τόχω.


Γιάννης Ρίτσος

 

Beautiful.

 

μπορεις να δικαιολογηθείς λεγοντας πως ρυθμίζεις τα ''μπασα''...