Απάρνηση εαυτού

Άρα ο Ζώρζ είναι υποτακτικός του Μπίλυ.

 

Θα έλεγα ότι ο Ζωρζ είναι υποτακτικός της επιθυμίας του... Οκ, δεν έχω την πλήρη εικόνα του στόρι αλλά δεν έχω καταφέρει να δω κάποια πραγματική Κ/υ δυναμική...

 

Θα ήταν απάρνηση εαυτού να διαβάσω αυτό το βιβλίο ( η κακία της ημέρας).

Περνάω στο θέμα. Είμαι εκτός εαυτού όταν είμαι εκτός θέσης. Συμβαίνει εντός κι εκτός βδσμ και θα μου συμβαίνει γιατί η θέση έχει δύσκολα ζητούμενα ακόμα και για μένα την ίδια, οπότε δοκιμάζω και δοκιμάζομαι σε διάφορες σχέσεις και ενώ κερδίζω σε εμπειρίες, χάνω τον εαυτό μου πολλές φορές.

Έχω κάνει τον εαυτό μου παιχνίδι γιο-γιό. Άλλες φορές επιστρέφω αμέσως και άλλες με έχω απομακρύνει τόσο πολύ που το σχοινί έχει χαλαρώσει, έχει γεμίσει κόμπους και πρέπει να με ξαναμαζεύω σιγά σιγά μέχρι να με ξαναβρώ.

Δεν είμαι της αυτογνωσίας. Για μένα η απάρνηση εαυτού είναι περισσότερο μια αίσθηση συνεχόμενης "ανεξήγητης" ανασφάλειας, ένας βαθύς αποπροσανατολισμός και μοναξιάς. Ένας συναγερμός "κάτι δεν πάει καλά" που προσπαθώ να καταπνίξω αλλά επανέρχεται μέχρι να με στοιχειώσει και να γίνει πανικός.

Εντός θέσης, μου έχει ζητηθεί να κάνω πράγματα που ενώ αρχικά θυμίζουν απάρνηση εαυτού, τελικά είναι απάρνηση εγωπάθειας. Το σώμα καταλαβαίνει την διαφορά ανάμεσα στα δύο, με το μυαλό μου δεν έχουμε πάντα την ιδανική συνεργασία. Το σώμα μιλάει και λέει αλήθειες, είτε όταν ακολουθεί είτε όταν αρνείται, ξέρει τι κάνει.

Οι άνθρωποι συχνά μπαίνουμε σε τρυπάκια να "κλειδώνουμε" σε μια εικόνα εαυτού, μας περιορίζουμε και αδικούμε τον εαυτό μας. Στερούμαστε ευκαιρίες ζωής. Ειδικά για την θέση υ δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο εμπόδιο από το τελεσίδικο "Αυτός/η είμαι ή δεν είμαι". Εικάζω ότι η φύση της φτιάξης κάποιων από εμάς είναι πιο "ελαστική" απ αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε.

Το νόημα της υποταγής που καταλαβαίνω πηγαίνει πέρα από τα κλειδωμένα μας. Αλλιώς πως μπορεί να είναι υποταγή?

Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να μπορούν να μας βάλουν στο δίλημμα του Ποιος ορίζει τελικά τι είσαι και τι δεν είσαι και ακόμα λιγότεροι Εκείνοι που "κερδίζουν". Δεν το θέτω ελιτιστικά, είναι απλά αυτό που κουμπώνει στον καθένα μας, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε τον λόγο που κουμπώνει, για όσο..

Ένα πράγμα που αγαπώ στην θέση υ είναι η στιγμή που παραδίδεις τα κλειδιά "εαυτού" εκεί που ανήκεις. Ξεκλειδώνεις και ανοίγεις στην κατεύθυνση - ό,τι, όπως, όποτε Θέλει- και τότε γίνεσαι μια δύναμη πιθανοτήτων. Στα κατάλληλα Χέρια γεννιέσαι ξανά και ξανά.. και ξανά. Και νιώθεις σαν μέχρι πριν από αυτό να ήσουν ένα περιπλανώμενο ψέμα. Ζεις, νιώθεις και σκέφτεσαι σε άλλη κλίμακα πια. Εκεί που δεν διχάζεται η θέση από αυτό που είσαι.

Πολλά υ (και άνθρωποι γενικότερα γιατί δεν συμβαίνει μόνο σε Κ/υ) ισορροπούμε τις στιγμές που δεν έχουμε ανάγκη πια την
κλίμακα/αντίληψη του "εαυτού".

 

Όσον αφορά στο BDSM θα συμφωνήσω, εκτός BDSM η χειραγώγηση μια χαρά κυριαρχία μπορεί να γίνει, μη σου πω ότι είναι και η πιο επιτυχημένη μορφή της.

Τούτου λεχθέντος, και μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο, αυτό που καταλαβαίνω, σύμφωνα με τα όσα έχει γράψει η OP, δεν περιγράφεται σχέση Κυριαρχίας/υποταγής αλλά κάποιο σαδομαζοχιστικό παιχνίδι γάτας/ποντικιού, μόνο που σηκώνει πολλή συζήτηση ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι. Κανείς πραγματικός σαδιστής¹ δε θα ασχοληθεί με πραγματικό μαζοχιστή², και ο λόγος δεν είναι ότι ο μαζοχιστής μπορεί και να το απολαύσει, οι πραγματικοί μαζοχιστές, όπως και οι πραγματικοί σαδιστές, είναι TOP, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο είναι αυτοί που κινούν τα νήματα.

¹ ΔΕΝ εννοώ ενεργητικός αλγολάγνος.
² ΔΕΝ εννοώ παθητικός αλγολάγνος.

 

Αυτό ξαναπές το αγαπημένη  
Το ιδιαίτερα απελευθερωτικό πάντως είναι ότι δεν υπάρχει τελικά πραγματικό δίλημμα... Απλά γίνεται... Αυτοδίκαια, ad hoc, per se, άμα τη εμφανίσει (όποια φράση ταιριάζει στον καθένα ας επιλέξει  

 

@Όνομα, σύμφωνα με την περιγραφή σας (δεν Έχω διαβάσει το βιβλίο) ο νικητής ενός μουσικού αγώνα

Δηλαδή

ενώ

Τελικά

να

και να

Όλη αυτή η ιστορία, όπως την περιγράφετε, εμπεριέχει την συναλλαγή.

«Θα σου δώσω αυτό, αν εσύ παραδώσεις αυτό.»

Και μάλιστα αυτού του είδους η συναλλαγή προκύπτει μετά από έναν μουσικό αγώνα όπου επί της ουσίας ο νικητής επιβάλλει τους όρους του στον ηττημένο.

Σύμφωνα με την ιστορία, όπως την περιγράφετε, ο μουσικός

και ο αψεγάδιαστος μουσικός

εκκινούν από την ίδια θέση, και στην πορεία ο ένας είναι ο νικητής και ο άλλος ο ηττημένος.

Αναρωτιέμαι κατά πόσο το μοντέλο των συναλλαγών, και των εκβιασμών που εμπεριέχονται σε αυτές, σχετίζεται με μια συναινετική σχέση πλήρους παράδοσης ελέγχου, μεταξύ ενηλίκων.

Αναρωτιέμαι επίσης κατά πόσο μια σχέση ολικής παράδοσης ελέγχου ακολουθεί μια τέτοια διαδικασία.

Όσον αφορά στο ερώτημα σας

θα Πω ότι αντιλαμβάνομαι την πλήρη παράδοση όχι ως ένα αποτέλεσμα συναλλαγής αλλά ως μια συνθήκη όπου οι άνθρωποι έχουν συνείδηση εαυτού.

Με εκτίμηση

Iagos

 

!!!
 

 

Σας ευχαριστώ για την το

Ευχαριστώ για την απάντηση σας. Θα την σκεφτώ και θα επανέλθω γιατί καλύπτει αρκετές και ενδιαφέρουσες παραμέτρους.

 

Υπάρχουν αρκετές λεπτομς

Μετά την παράδοση του Ζωρζ, φαίνεται να προκύπτει μια μικρή απέχθεια προς τον εαυτό του. Φαίνεται να υπάρχει κενό στην αρχική μου τοποθέτηση, λόγω της πλοκής και της πληθώρας των πληροφοριών που ήταν αδύνατο να αποτυπωθεί. Όπου είναι ανάγκη και αν συνεχιστεί το νήμα θα προσθέτω διευκρινίσεις.

Συμφωνώ με τη σκέψη σας ότι η χειραγώγηση μπορεί να αποτελέσει πολύ δυναμικό και αποτελεσματικό εργαλείο κυριαρχίας.

Θα μπορούσε ένας πραγματικός σαδιστής, ως τον εννοείτε, να ασχοληθεί με έναν πραγματικό μαζοχιστή θεωρόντας τον ως μια δυναμική πρόκληση;

 

Συμφωνώ με την ανάλυση σας.

Διευκρινίζω εξ ανάγκης, για καλύτερη κατανόηση της πλοκής, ότι ο Μπίλης, φαίνεται να έκανε συμβόλαιο με τον Διάβολο, για να γίνει ο καλύτερος μουσικός (κιθαρίστας).
Η ιστορία συνεχίζει με την αίσθηση παντοδυναμίας που βιώνει ο πρωταγωνιστής.
Κατανοώντας την ικανότητα του να κυριαρχεί πάνω στα άτομα φαίνεται να του δημιουργείται η ανάγκη να τα εξαθλιώνει ψυχολογικά. Ο ίδιος, δεν είχε να κερδίσει κάτι απτό από την μουσική τους πάλη.
Ξεκίνησε ως άτυπη μονομαχία για να εντυπωσιάουν την μητέρα και ακολούθως, δυναμικά καταλαμβαίνει ο αναγνώστης, διαβάζοντας τις σκέψεις του πρωταγωνιστή ότι πλέον παύει να αφορά τις μουσικές ικανότητες και μπαίνει στο πεδίο της ολικής καταστροφής του αντιπάλου.

Ο Ζωρζ φαίνεται απλώς για τους δικούς του λόγους να μην παρουσιάζεται ως μέλος της πάλης, το οποίο εκούσια και συνειδητά συμφωνεί με όρους εκ των προτέρων.

Οι όροι, που έχω αναφέρει, τους μαθαίνει ο αναγνώστης και ο ίδιος ο Ζωρζ στο τέλος της μονομαχίας, ως απόφαση του Μπίλη.

(Απλή περιγραφή: τώρα που κατέστρεψα, εάν θέλεις την κόρη, θα σου την δώσω υπό δύο όρους).

Με κάνει να αναρωτιέμαι, πως σκέφτεται κάποιος που μπορεί να προδώσει τον εαυτό του ή ένα κομμάτι του. Στην συνέχεια μετανειώνει και νιώθει απέχθεια για τον ίδιο και την απόφαση του.

Ποιο είναι το κόστος στον άνθρωπο σε τέτοιες περιπτώσεις;

 

Κατηγορηματικά αδύνατο δεν είναι, τώρα αν αυτό είναι αρκετό ως κίνητρο, θα σας γελάσω...