Αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση

Λειτουργεί σίγουρα ως αφροδισιακό κάτι τέτοιο (να χάσεις το αίτημα αποδέσμευσης )αλλα στην πραγματικότητα δεν ισχύει .Δηλαδη αν μετά από κάποιο καιρό το υ απλα θελει σταματήσει να ειναι μέρος αυτής της σχέσης και φύγει ,τι θα του πει το Κ ;Θα το κρατήσει με το ζόρι ;

 

Οι υποσχέσεις δίνονται υπο συγκεκριμένες συνθήκες.
Η ηθική αυτοδέσμευση έχει νόημα όσο αυτές οι συνθήκες παραμένουν σταθερές ...

 

Δεν έχω ιδέα γιατί χαμογελάς στην σκέψη ατόμου που έφυγε 4.000 χλμ μακριά και μάλιστα όχι από εσένα   εγώ 500 χλμ. ήρθα (όχι σε εσενα ΛΟΛ) και βέβαια δεν προσπαθω να σε πεισω, οποτε ποια η σχεση;   Οποιος φέρει τον ισχυρισμό, οφειλει να τον υποστηριζει κιολας, οπότε με χαρά θα ψάξω για κατάλληλο νήμα για να το προχωρήσουμε.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όσο αφορά το άλλο μου ποστ   

 

"θα σ' αγαπώ πάντα". δεν ανακαλύπτεται παραδοξότητα σ' αυτό. δεν χρειάζεται και νομική υποστήριξη. μια χαρά μονομερές και οριστικό είναι.
"θα είναι γιά πάντα το παιδί μου, ό,τι κι αν γίνει". αυτό εκλαμβάνεται κι ως αυτονόητο, χωρίς συνθήκες και προϋποθέσεις.
ξεκαθαρίζει λίγο σε τι υπάρχει επιφύλαξη.
και το βράδυ είναι ωραία τα άλματα.

 

Μου φαίνεται ενδιαφερον να μοιραστούν μαζί μας οι υ ποιο νόημα ακριβώς προσδίδουν σε αυτήν την επιθυμία αποποίησης δικαιώματος; Παρατήρησα ότι μου είναι σαφής ο μηχανισμός, αλλά αρκετά θολό το περιεχόμενο της επιθυμίας.    
Είναι μια δήλωση- δήλωση όμορφη και δυνατή. Όμως και το "Πάντα εσένα θα επιλέγω" είναι μια δήλωση. Τι οδηγεί στην επιλογή της αρνητικής αφήγησης; Και μάλιστα στην παραίτηση από το δικαίωμα ακριβώς την στιγμή που η μη χρήση του δικαιώματος φαίνεται να συνιστά την απόλυτη επιλογη; Να είναι μια δεσμευση;- Μα η δέσμευση προϋποθέτει την δυνατότητα χρήσης της αντίθετης επιλογής...
Υποθέτω πως εν τέλει η επιθυμία ενέχει και κάτι άλλο που δεν μου είναι εμφανες. Πώς το βιωνετε λοιπον οσοι το επιθυμείτε;

 

Μπρος – πίσω στο χρόνο, με σημείο αναφοράς το εδώ και το τώρα μου και μόνον (δεν βλέπω πώς θα μπορούσα αλλιώς να γράψω αυτές τις γραμμές)…

Κάποτε είχα φτάσει κοντά, πολύ κοντά. Ευτυχώς όχι στο ακριβώς. Γιατί θα ήταν λίγο κενό, χρειάστηκε να ζήσω όσα έζησα, όπως τα έζησα, όσο τα χάρηκα, όσο τα σηχτήρισα για να φτάσω σε αυτό το εδώ και τώρα.

Σκέφτομαι βέβαια πως – όπως έγραψε και η @Dark_Explorer κάπου παραπάνω ίσως τότε δεν είχε γίνει δεκτό το αίτημα γιατί παρά την προφανή, προφανέστατη και ειλικρινή διάθεση μου και επιθυμία μου να το αιτηθώ, δεν ήξερα στην πραγματικότητα τι αιτούμαι…

Πέρασαν κάποια χρόνια…

Δεν σκέφτηκα, δεν θέλησα ποτέ να το ζητήσω. Δεν είχα λόγο αφού δεν είχα την επιθυμία ούτε την αδήριτη ανάγκη να το κάνω. Ήθελα πάντα η επιγραφή ΕΧΙΤ να είναι φωτεινή.

Και πέρασε και κάποιος καιρός ακόμη.

Και όταν ξεκίνησε αυτή η σχέση Εκείνος ήταν αρκετά έως πολύ διστακτικός. Ήταν η διαφορά ηλικίας μεγάλη, σχεδόν άλλη μια ζωή, και η διαφορά φάσης ζωής που έκανε έναν άνθρωπο με συναίσθηση ευθύνης να μην μετρά με αλαζονικές επιταγές το θέλω, τη θέλω, το έχω, θέλω να την έχω, μπορώ, να δεις τι μπορώ, θα μείνω Αξέχαστος και λοιπά τέτοια.

«Θέλει σκέψη, πάρα πολλή σκέψη, πρέπει να το σκεφτώ, είναι πάρα πολύ σοβαρό και ακριβώς επειδή το θέλω τόσο πολύ πρέπει να το σκεφτώ πολύ καλά… Σε μια άλλη συγκυρία θα σε είχα παντρευτεί αυτή τη στιγμή ή ό,τι άλλο αποφασίζαμε πως θέλαμε να ισχύει… Μακάρι να υπήρχε αυτή η συγκυρία, θα το ήθελα πολύ… Τώρα όμως είναι διαφορετική και η ευθύνη είναι τόσο πολύ μεγαλύτερη, το ίδιο και η επιθυμία». Αυτά ήταν τα λόγια όχι την πρώτη φορά αλλά μετά από κάποιες φορές.

Σκεφτόμουν ότι το παρασκέφτεται, ότι δεν έχει νόημα τόσο πολύ.

Σε μια συζήτηση για το branding είχα πει ότι «ναι… εξάλλου ότι και να γίνει δεν θα πάψει να έχει υπάρξει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου». Συγκινήθηκε και δάκρυσε – ποιος άνθρωπος έχει πει αυτή τη μαλακία ότι οι άνδρες δεν κλαίνε, δεν δακρύζουν;;;;

Κάποια φάση έβγαινε από μέσα μου ένα μείγμα οργής, φόβου και απερισκεψίας. Είπε «Εγώ δεν θα φύγω ποτέ! Αν θες εσύ μπορείς να φύγεις, Εγώ δεν θα φύγω ποτέ». Είχα απαντήσει «αφού δεν Σας αρέσουν τα μεγάλα λόγια, τώρα γιατί τα λέτε;;». Και είπε «Είμαι αρκετά μεγάλος πια για να ξέρω τι θέλω. Και για να επιλέγω για μια ζωή, μπορώ να ξέρω με ποιους ανθρώπους δίπλα θέλω να τελειώσω τη ζωή Μου».

Κάμφθηκε το… μείγμα. Για πρώτη φορά ξαναήρθε η σκέψη εκείνη η παλιά: «να αιτηθώ;;;». Τώρα πια ήξερα καλύτερα. Και ακριβώς επειδή ήξερα, δίστασα να το κάνω.

Και πέρασε και κάποιος καιρός ακόμη. Και σκέψεις πολλές. Και νύκτες και μέρες. Και στιγμές που οι συνειδητοποιήσεις μου, μου ήταν εκκωφαντικές.

Και σκέφτηκα (αδιάφορο αν είναι στα savoir bdsming κλπ) όλους τους Κ της ζωής μου σαν «εισηγητές». Εισηγήθηκαν να κάνω πράγματα, σε διάφορα επίπεδα, διαφορετικά πράγματα, διαφορετικής σημασίας. Και για διαφορετικούς λόγους πολλά όντως τα έκανα.

Είναι 18 Ιουνίου του 2017. Και πια περπατάω προς ένα άλλο σημείο. Ίσως αυτή τη στιγμή να το έχω περάσει, ίσως και όχι. Σκέφτομαι αυτή τη σκηνή από το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, τον τύπο έξω από την πόρτα. Κάπως έτσι είμαι. Ακριβώς απ’ έξω ή από μέσα, λίγη σημασία έχει. Είδα. Και πια δεν μπορώ να πω ότι δεν είδα. Και ακόμη και αν το πω στους άλλους στον εαυτό μου ποιο νόημα έχει να πω ότι δεν το είδα. Δεν είναι πια εισήγηση, είναι κάτι άλλο. Είναι κάτι άλλο. Και το έχω δει. Και ακόμη και αν πω ότι δεν το έχω δει και ακόμη και αν με πιστέψουν όλοι, εγώ θα ξέρω ότι έχω δει. Και άρα;

 

Σε αγαπω πολυ!

Χρωσταω ακομη απαντηση  

 

Να ευχαριστήσω την @margarita_nikolayevna.

Η δική μου η θέση είναι η εξής...
Μιλώντας για αποποίηση στο δικαίωμα του να ζητήσει κάποιο υπό αποδέσμευση, δεν εννοούμε σαφώς κάποιο ενυπόγραφο έγγραφο, με νομική υπόσταση. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο, το πιο πιθανό θα ήταν να έχει και βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα. Προφανώς, εννοούμε ότι εκφραζει λεκτικα την αναγκη του να κάτσει εκεί που βρίσκεται, κι ότι δε θέλει να φύγει. Την ΄΄παραχώρηση΄΄ και διάθεση του δικαιώματος του αυτού στον Κ. Το αν θα γραφτεί αυτό ή όχι σε κάποια μεταξύ τους γραπτή σύμβαση, έτσι για την καύλα της υπόθεσης, δεν είναι του παρόντος, αν και προσωπικά αυτού του είδους τα συμβόλαια δεν είναι του γούστου μου καθόλου.

Είναι πάρα πολύ λογικό κι αναμενόμενο θα έλεγα να υπάρχει μια απαξίωση, ίσως και κάποια ειρωνεία σχετικά με αυτή τη κίνηση, την αποποίηση εννοώ. Κάποιος που δεν το έχει νιώσει είναι αδύνατο να καταλάβει την ουσία της κίνησης.

Πρώτα από όλα, κάπου αναφέρθηκε ότι δεν έχει νομική υπόσταση μια αποποίηση. Σαφώς δεν έχει νομική υπόσταση. Ας μη ξεχνάμε, ότι όλοι όσοι ‘’εξασκούν το bdsm’’, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο φλερτάρει με τη νομιμότητα, τη στιγμή ειδικά που η νομοθεσία στην ελλάδα δεν το επιτρέπει (σε άλλες χώρες δεν γνωρίζω τι γίνεται) (το συγκεκριμένο σχόλιο είναι κάπως αλλαγμένο, από κάποιο σχόλιο παρόμοιο, εδώ, σε κάποια άλλη ανάρτηση, αλλά δεν ενθυμούμαι δυστυχώς ποιος το είχε πρωτοπεί).

Εν δευτέροις, όταν το υπό αποφασίζει να δηλώσει κάτι τέτοιο, δεν το αποφασίζει σε μια νύχτα. Το επιλέγει, μετά από μια άλφα πορεία στη σχέση, μετά από χρόνια συνήθως. Έχει μπει το νερό στο αυλάκι που λεν και στο χωριό μου. Γνωρίζει που έχει ‘’μπλέξει’’, γνωρίζει τα θετικά και τα αρνητικά μιας τέτοιας σχέσεις. Δε στέκει το επιχείρημα αν βγει μαλάκας ο Κ μετά από δέκα χρόνια τι κάνεις τότε; Προφανώς, κάποια δείγματα υπάρχουν από την αρχή. Αν δεν γίνονται αντιληπτά, είναι μια άλλη ιστορία. Είναι η δική του πλευρά της ιστορίας, όταν έχει ο Κ το κερδίσει, όταν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη...

''εγώ είμαι εδώ, έχω κάνει την επιλογή μου κι αυτή είναι να είμαι εδώ όσο μπορώ να το υποστηρίξω. Το τι θα κάνεις εσύ είναι δική σου δουλειά. Σε εμπιστεύομαι, και δεν φοβάμαι ότι θα με βλάψεις με τον οιονδήποτε τρόπο''.
Πολλές φορές, δε χρειάζεται καν να το δηλώσει. Απλά το νοιώθει. Φαίνεται από τις πράξεις.

Αν ο Κ είναι τόσο βόδι , που δεν το εκτιμήσει τι να σας πω, βρε παιδιά. Εκείνος είναι ο χαμένος που δεν το εκτίμησε και θα χάσει μέσα από τα χέρια του τον θησαυρό στο τέλος.

Ας το παραλληλίσω και γω με το γάμο.

Υποθετικά μιλώντας, η Σούλα/Κούλα/Τούλα είναι παντρεμένη με το Σπύρο/Γιώργο/Μήτσο. Στα είκοσι χρόνια αποφασίζει να χωρίσει η κυρία με τη δικαιολογία ότι ο σύζυξ (καλός και του λόγου του) έπινε, τη χτυπούσε, την κεράτωνε, αλλά το χρήμα έρρεε για τις ανάγκες της οικογένειας. Τη ρωτά το δικαστήριο. ''το έκανε από παλιά, κυρία μου, ή τώρα τελευταία;''

''ξέρετε, κύριοι δικασταί, από παλιά, τα έκανε αλλά δε χώριζα επειδή δε δούλευα, να μεγαλώσουν και τα παιδιά. Τώρα, μάλιστα, τελευταία, έχασε και τη δουλειά του και χειροτέρεψε το πράγμα''.

Συμπέρασμα, η κυρά είχε βολευτεί με τα φράγκα του κύρη, δεν είχε σημασία που την κακομεταχειριζόταν και που μπορεί να έχουν μελλοντικά και τα παιδιά ψυχολογικά τραύματα. Όταν όμως τα παιδιά μεγαλώσουν και δεν έχουν ανάγκη οικονομική, χάνει κι ο μπαμπάς τη δουλειά ας ρίξουμε κι ένα διαζύγιο έτσι για να το παίξουμε και θύματα και να ζήσουμε και τα απωθημένα που μαζεύτηκαν.

Δε θα ήταν διαφορετικά και καλύτερα, αν η κυρία του κυρίου αποφάσιζε να κάνει το μπαμ και να πάρει τα παιδάκια της και να φύγει όταν ήταν νωρίς; Όταν το κάνει, μετά από δυο δεκαετίες, τη λες και λίγο βλαμμένη. Και λίγο από όλα τη λες.

Σε μια σχέση, λοιπόν, αντίστοιχη μπουντουσουμου, γίνεται μια συζήτηση. Αν όχι, παίρνει ο καθένας το κουβαδάκι του και πάει σε μια άλλη παραλία. Πιο δεκτική, πιο καλή, πιο του γούστου του, βρε αδερφέ.

Από τη στιγμή, που θα συμφωνήσουν, υπάρχει μια άλλη διαδικασία. Προχωρούν μαζί, δοκιμάζονται κι οι δύο, γνωρίζονται στη πορεία του χρόνου. Αλλάζουν τα όρια και των δυο, μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο.

Κι έρχεται εκείνο το κομβικό σημείο, που ο καθένας αποφασίζει ποια θα είναι η δική του πορεία σε εκείνη τη σχέση ή αν θα πάψει να υφίσταται μέσα σε αυτήν.


Όλες οι σχέσεις είναι σα τα ελατήρια, άλλοτε μαζεύουν κι άλλοτε τεντώνουν. Οι εξωγενείς παράγοντες κι η τριβή της καθημερινότητας φέρνουν μια ρουτίνα, μια βαρεμάρα που μπορεί να ναι από καταλυτική στη διάλυση ή ένα κουδουνάκι για το τι είναι αναγκαίο να αλλάξει για τη συνέχειά τους. Καμία σχέση, είτε ερωτική, είτε φιλική, είτε κοινωνική δεν είναι ιδεατή , τουλάχιστον όσο έχει πέσει στη δική μου αντίληψη.

ΔΕΝ υπάρχει ιδεατός Κ, Δεν υπάρχει ιδεατό υπό. Απλά κάνει ο καθένας ότι καλύτερο μπορεί απέναντι στον άνθρωπο που έχει επιλέξει να του ανήκει ή να ανήκει. ΟΛΟΙ έχουμε σκαμπανεβάσματα. Κι υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές και που ο Κ μπορεί να έχει μια δύσκολη στιγμή, κι εκείνες οι στιγμές που το υπό μπορεί να έχει μια δύσκολη στιγμή.

Δε το βάζουμε κάτω στα δύσκολα και κλείνουμε απλά τη πόρτα. Στη περίπτωση που το κάνουμε, μιλάμε για μια σχέση καθαρά σεξουαλικής μορφής, η οποία όταν σταματά να μας καυλώνει φεύγουμε.

Όταν μιλάμε για σχέση σχέση, είσαι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, και στηρίζεις τον άνθρωπό σου και τον υποστηρίζεις, είτε ως Κ είτε ως υπό. Απλά, στις συμφωνηθείσες συνθήκες ο καθένας έχει το ρόλο του και τις ''υποχρεώσεις'' του.
Το αν μας τελειώσουν τα συναισθήματα, ανθρώπινο κι αυτό. Δε χάθηκε ούτε πέθανε κανένας να πούμε ότι χάθηκε η μαγεία του κάποτε, ότι εκείνη τη στιγμή τα πιστεύαμε αλλά κάπου μας τελείωσε στο δρόμο. Ούτε από τη μια πλευρά ούτε από την άλλη. Μια άλλη ιστορία, που μπορεί να συζητηθεί κι αυτή σε κάποιο άλλο νήμα ίσως. Σε αυτή την ιστορία, εξετάζουμε το δικαίωμα της αποποίησης στην αποδέσμευση.

 

Εύγε @anthea[C_M]
Πολύ μου αρέσει το ποστ.

 

Ψυ

Ψύλλους στ' άχυρα ζητάς...  

 

Τα πράματα μπορεί να γίνουν πιο ξεκάθαρα σε ένα τέτοιο θέμα από την στιγμή που μπορούμε να καταλάβουμε ένα πολύ απλό γεγονός.
Πως, χονδρικά μιλώντας, το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί σε κάποιες περιοχές του με τρόπο που δεν λειτουργεί κάποιο άλλο μυαλό (δεν υπάρχει λόγος να ειπωθούν τα πώς και τα γιατί).
Αυτό είναι που κάνει τα πράματα και ενδιαφέροντα και ζόρικα συνάμα.


Εξηγούμαι, δυστυχώς με παράδειγμα -δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε μια συζήτηση, αλλά εδώ είναι μάλλον αναγκαίο- για να γίνει κατανοητό.

• Ο Χ βλέπει κάτι, παίρνει ένα μολύβι και το αποτυπώνει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ο Ψ δεν μπορεί.
• Η Ψ σε μια ζόρικη κατάσταση σε μια ομάδα ανθρώπων που επικρατεί οριακή ένταση, ζωής και θανάτου ας πούμε, λέει μια κουβέντα και τα πράματα ηρεμούν κι έρχονται στη θέση τους.
• Ένας άλλος Χ απαντά στο πόσο κάνει 384 x 863 με την ίδια ευκολία που κάποιος απαντά στο 1+1 κάνουν δυο.
• Μια άλλη Ψ εκτίθεται σε κάτι, εντελώς άγνωστο σε αυτή, και όταν ερωτάται για το τι ήταν αυτό ή τι ένιωσε από αυτό, δίνει μιαν απάντηση που υποδηλώνει πως "ζή" με αυτό, το "ξέρει" από μωρό.
• Ένα αντίξοο περβάλλον για κάποιον τρίτο Χ είναι "σαν το σπίτι του", για τους άλλους είναι απαγορευτικό.
• Μια τρίτη Ψ μπορεί να λειτουργήσει σε στρεσογόνες συνθήκες, που οι υπόλοιποι θα πεθαίναμε από καρδιακή συγκοπή, άνετα σαν να ψήνει καφέ στο μπρίκι.

Δεν ξέρουμε τα τι και τα πώς, απλά το βλέπουμε να γίνεται, να λειτουργεί, να υπάρχει.
Το αντιλαμβανόμαστε, δεν το καταλαβαίνουμε, απολαμβάνουμε ή όχι τα αποτελέσματα, δεν "ξέρουμε" πώς στα διάλα γίνεται και λειτουργεί.

Καταπώς τα βλέπω τα πράματα λοιπόν, λέω πως:
Από την στιγμή που τα αποτελέσματα δεν αντικεινται/αντιστρατεύονται/επιβάλλονται/καταπατούν τις τρέχουσες/κρατούσες κοινωνικές συντεταγμένες, καλωσορίζονται μάλιστα.
Από την στιγμή που όχι, αυτά απαγορεύονται/καταδικάζονται/καταστέλλονται.
Δεν είναι ούτε "καλά" ούτε "κακά", θα έλεγα -έτσι για να το "απλώσω", από την στιγμή που δεν επεμβαίνουν στην εξέλιξη αυτού που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξη.

Τώρα, αν αυτά ασκούν μια "μαγεία", ένα κάτι, σε κάποιους και αυτοί οι κάποιοι θέλουν τα μιμηθούν (χωρίς να έχουν αυτό το κάτι), θέλουν να τα αναπαράγουν χωρίς να μπορούν να το μοιραστούν με τρόπο που να τιμά την λειτουργία τους, δηλαδή να εμπορευματοποιήσουν το "αγαθό" τους είτε γιατί αδυνατούν να κάνουν αλλιώς είτε διότι αισθάνονται πως τους επιβάλλεται να το κάνουν, το πράμα απλά θα λειτουργήσει ως προϊόν και θα υπακούσει αναγκαστικά στους νόμους της αγοράς, μας αρέσει ή όχι.

Και στις δυο περιπτώσεις "αντίπαλός" τους είναι το εκάστοτε επικρατούν κοινωνικό πλαίσιο και η αντιμετώπισή τους θα είναι ευθέως ανάλογη με αυτό, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Καταλήγοντας, δεν μού πολυαρέσουν προσωπικά, όσα παιδγιά δεν μπορούν να λειτουργήσουν συνειδητά και ντόμπρα, όταν έρχονται σε επαφή με τέτοιες καταστάσεις.
Από όποια μεριά και να προέρχονται.

 

@anthea[C_M]
Ευχαριστώ εγώ!! Για την απάντηση, την πρώτη "αφορμή" και την τροφή για πολληηη σκέψη