Αποτοξίνωση από το σκληρό πορνό

Σε ηχο σιωπης αγγιζω το ψεμα ... Μα στη ψυχη σου αντικρυζω ενα βλεμμα ...
Μες στο σκοταδι της γης θαρρω ειναι η ουσια να ζεις τη Ζωη μοναχα με αξια ...  

 

Ο δρόμος της πλάνης απ’ την κόλαση περνάει και πίσω απ’ τις φλεγόμενες τις βάτους, τα νόθα παιδιά της κρύβει.

Της ζητάει ένα ψαλίδι. Του το φέρνει και λυγίζει μπροστά του.

Μια χρυσή τούφα από τα ακριβά μαλλιά της τεντώνεται ψηλά. Μέτρο κοντά, από το πιο σπάνιο μετάξι , απλωμένο στον αιθέρα να στοχεύει τον ουρανό.

Την κόβει! Στα μακριά του δάκτυλα την πιάνει και την πετά ψηλά. Άψυχα φτερά που αιωρούνται στιγμιαία κι ύστερα μαγνητίζονται από το έδαφος.

Δεύτερη τούφα...τρίτη...τέταρτη...δεκάδες.

Ο ουρανός αίμα και πέταλα γεννά σε ένα κόσμο που ποτέ του δεν θυμάται και για το τίποτα ξεχνά.

« Άφθαρτη από δω και πέρα θα ‘σαι και για πάντα νέα», φωνή ενός θεού.

«Θα λησμονήσεις. Τι ήσουν, τι είσαι, τι θα ‘θελες να γίνεις», τον κοιτάει και η λάμψη των λιμνών της, νεκρόφωτα των χαμένων του νησιών.


«Το όνομα μου, η Ιθάκη σου και πόθος σου ακριβός, αυτός και μόνο θα ‘ναι …», απ’ τα πύρινα του μάτια, φλόγες ξεγλιστρούν και το σκοτάδι της φιγούρας του μαγεμένες αγκαλιάζουν.