Από όσα θυμάστε

Μωρή? Η Αννούλα?  

 

Να προτείνω εγώ ; Αν θα σε ενδιέφερε όντως να υπάρξει συνέχεια μπορείς να πάρεις ένα τηλ στο διαγνωστικό να σε συνδέσουν με αυτόν για να σου μιλήσει για τις εξετάσεις. Εξ’ όσων γνωρίζω στα διαγνωστικά δίνουν γραπτή γνωμάτευση ή διάγνωση (δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό Εν προκειμενω) με γραπτές παρατηρήσεις. Τι καλύτερο από το να του ζητήσεις να σου μιλήσει για όλα αυτά. Από εκεί και πέρα με πολύ διακριτικό τρόπο υπάρχει η δυνατότητα να εξελιξετε την επικοινωνία σας, αν φυσικά υπάρχει αμοιβαία πρόθεση κι ενδιαφέρον.

 

Διέσχιζα το δρόμο πίσω από τη σχολή κι ένα αυτοκίνητο (εμφανίστηκε από το πουθενά) έρχεται κατά πάνω μου.
Δυνατό φρενάρισμα, ενώ κάνω ένα σάλτο προς τα πίσω και βρίσκομαι ξαπλωμένη στο καπό του πίσω παρκαρισμένου αυτοκινήτου και τα χαρτιά μου σκόρπια στον άνεμο.
Βγαίνει τρέχοντας ένας τύπος κι έρχεται προς το μέρος μου, σκύβοντας από πάνω μου για να δει αν είμαι καλά.
- Είσαι καλά?
- @#*γροθιά**κεραυνός*ΤΝΤ*νεκροκεφαλή*#@
- Με ακούς? Είσαι καλά?
Και σκύβει κι άλλο πάνω μου.
Είναι ανάμεσα στα πόδια μου και το πρόσωπό του ελάχιστα εκατοστά από το δικό μου.
Κάποιος σφυρίζει παραπέρα.
Ντρέπομαι.
Κάπου τον έσπρωξα και προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά κύλησα σε όλο το καπό (σκουπίζοντάς το επιμελώς) και βρέθηκα στην άσφαλτο.
Δεν κοκκινίζω, αλλά είμαι τραγικά αδέξια όταν ντρέπομαι.
Προσπαθεί να με σηκώσει, του σπρώχνω τα χέρια.
Πάω να σηκωθώ, μπλέκομαι στην τσάντα μου, ξαναπέφτω.
Πάει να με βοηθήσει πάλι, γρυλλίζω.
Με αφήνει.
Αποφασίζω να μη σηκωθώ και να αρχίσω να μαζεύω τα χαρτιά που χουν σκορπίζει στην άσφαλτο.
Έρχεται να με βοηθήσει, πάω να τον διώξω πάλι, το καταλαβαίνει και κάνει πίσω, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω πάνω του, ρίχνοντάς τον κι αυτόν κάτω.
Με τη μούρη μου στο στήθος του, προσπαθώ να σηκωθώ και είμαι σχεδόν καβάλα πάνω του, όταν τον κοιτάω για πρώτη φορά καλά.
*drooling* (κυριολεκτικό)
Γουρλώνω τα μάτια, σκουπίζομαι, προσπαθώ να κρύψω τη ντροπή μου και την αμηχανία μου και τον βλέπω να χαμογελάει λίγο αυτάρεσκα και λίγο περιπαιχτικά.
Βαράω ανάποδες, κάνω να σηκωθώ, με κρατάει.
- Ξέρεις, αν συνεχίσουμε να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, ίσως είναι καλύτερα να το κάνουμε κάπου πιο διακριτικά, μου λέει.
- Γιατί? Δεν το αντέχεις?
Πήγα κι εγώ να το παίξω ιστορία.
- Κοριτσάκι μου..
Ταχυπαλμία.
- Μη με λες κοριτσάκι σου!
Χαμογελάει.
Κάνω να σηκωθώ κι ενώ είμαι από πάνω, καταλήγουμε να με σηκώνει αυτός κι ερχόμαστε πάλι μούρη με μούρη.
Δεν ξέρω αν ένιωθε την καρδιά μου πάνω στο στήθος του.
- Θέλω να σε ξαναδώ.
- Και τι με νοιάζει εμένα?
- Θέλω να σε ξαναδώ.
- Θέλε.
- Θέλω να σε ξαναδώ.
- Εντάξει.

the end

 

Συνέχεια???????? Pleeeeeeeease 

 

Οπα κάτσε. Αυτό συνέβη όντως ;

 

αχαχαχαχαχαχαχα σ' άρεσε?  

Γιαπ!

 

Όχι ότι είμαι αδιακριτος αλλά θέλω να μάθω τη συνέχεια

 

Ναι! Πολύ! Και θέλω να μάθω τι έγινε μετά 

 

Η Νεφερτίτη από την Βάρνα..!  

 

Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο η συνέχεια και δεν ήθελα να βγω εκτός θέματος. Αλλά, αφού επιμένετε..


Με πιάνει από το πιγούνι και παγώνω.
Η καρδιά μου είχε βγει από το στήθος κι έκοβε βόλτες στα γύρω στενά. Φήμες λένε ότι κάτι λεπτά αργότερα εθεάθη φλογισμένη νεαρά να κυνηγάει με απόχη την φτερωτή καρδιά της.
Τον κοιτούσα να χαμογελάει και νιώθω τις μύτες μας να ακουμπάνε. "Θα με φιλήσει?", σκεφτόμουνα. "Σύνελθε", μου απαντούσα.
Τα μάτια μου ήταν τόσο καρφωμένα στα δικά του που σε τόσο κοντινή απόσταση κάπου άρχισαν να θολώνουν όλα κι ένιωθα τους φακούς μου να ξεκολλάνε.
Και προτού προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο, στρίβει απότομα και μου ψιθυρίζει κάτι στο αυτί.
Ένιωσα ρίγη.
Και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο πολύ κατουριέμαι. (!) Νομίζω η ένταση του όλου συμβάντος, το άγχος ότι θα με πατήσει αυτοκίνητο, η αμηχανία, όλα, με έφεραν στο να νιώθω σαν τον Πήτερ Σέλερς στο Πάρτυ, στη σκηνή που χοροπηδάει με απόγνωση στον κήπο με τα ποτιστήρια. Πράγμα που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο αμήχανη κι άρχισα να τρέμω.
- Σε περιμένω, μου λέει αμέσως μετά και μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει.
Την πιλάλα που έριξα για να αδειάσω ούτε που τη θυμάμαι. Ούτε που πρόλαβα να σκεφτώ κάτι στο δρόμο. Μόνο πλένοντας τα χέρια μου και κοιτάζοντας πόσο αναμαλλιασμένη ήμουνα, συνειδητοποίησα τι συνέβη. Και πόσο γιαμ ήταν όλο αυτό, επίσης. Και πόσο γιαμ ήταν κι ο ίδιος. Λίγο σαν το Μόμοα, πριν τον Μόμοα. Ασδφδσασδφ.
Αφού δικαιολόγησα στον εαυτό μου το *drooling* ("μα να μου στάξουν τα σάλια μπροστά στον άνθρωπο?") σκέφτηκα αυτό που μου ψιθύρισε. Μια μέρα, μία ώρα, ένα μέρος, "να φοράς μαύρα και μάσκα".
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα πάω. Το συζήτησα με τον κολλητό, άφησα τα στοιχεία κτλ κι αποφάσισα να πάω. Μου άρεσαν τα μυστήρια από μικρό παιδί, σιγά μη δεν πήγαινα!
Το μέρος ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο μαγαζί στην Αθήνα, που είχε ένα καλλιτεχνικό ηβέντ του στυλ express-yourself-throught-your-body, τύπου αν δεν ξεχωρίζεις από το πρόσωπο ή τα ρούχα, πώς μπορείς να είσαι ιδιαίτερος μονο μέσα από την εκφραστικότητα των κινήσεών σου. Μπαίνοντας στο χώρο, έβαλα τη μάσκα και σάστισα με το πόσο απρόσωπο ήταν ο,τι έβλεπα. Μαύρος χώρος, μαύρα ρούχα, μαύρες μάσκες. "Πού θα τον βρω εδώ μέσα?", αναρωτιόμουνα. Πήγα μέχρι το μπαρ, πήρα μια μπύρα κι άρχισα να τριγυρνάω δεξιά αριστερά, να γνωρίσω το μέρος. Κάποια στιγμή με χτύπησε η αγοραφοβία μου και μαζεύτηκα σε μια ακρούλα, κάτι σαν κερκίδα. Είχε μια τεράστια βελούδινη κουρτίνα, τέλειο παραπέτασμα. Βρήκα ευκαιρία κι έστειλα δύο λόγια στον κολλητό μου. Αισθανόμουν ευγνώμων που δεν έριξα την κουρτίνα και το κουρτινόξυλο στο μεταξύ, όταν..
.. ένιωσα ένα χέρι να κάνει στην άκρη το μαλλί μου, αφήνοντας εκτεθειμένο το λαιμό μου και τον αριστερό μου ώμο.
Επιχειρώ να γυρίσω κι ακούω μια φωνή να μου λέει:
- Μη γυρίσεις.
Κοκκαλώνω.
Ένιωθα την ανάσα του πάνω στο δέρμα μου και τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και να με κρατάνε σφιχτά πάνω του.
Δε βγάζω κιχ.
Η καρδιά μου έχει φύγει ήδη, κάθεται σαν κουρούνα πάνω στο κουρτινόξυλο.
Πέρασε ένα μισάωρο με μένα στην αγκαλιά του και την ανάσα του στο λαιμό μου.
Νομίζω κάπου είχα αρχίσει να χάνω επαφή με το περιβάλλον, τύπου δε με ένοιαζε ούτε που είμαι ούτε ποιος είναι γύρω μας.
Κι όταν με γύρισε και μου έδωσε το πρώτο του φιλί, εγώ ήμουνα ήδη παραδομένη.
Με πήρε από το χέρι και με τράβηξε στον εξώστη που ήταν πιο ήσυχα. Καθίσαμε στο πάτωμα κι αφήσαμε τα πόδια μας μέσα από τα κάγκελα, να κρέμονται ελεύθερα στο κενό. Ευτυχώς φορούσα δετά παπούτσια, δηλαδή, και δεν έφυγε καμία αρβύλα σε κανένα κεφάλι.
Μιλήσαμε για ώρες.
Από ψηλά χαζεύαμε ανθρώπινες μάζες να κουνιούνται στο ρυθμό της μουσικής.
Γελούσαμε.
Με άγγιζε κι ανατρίχιαζα.
Με φίλαγε.
Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του. Ούτε κι αυτός το δικό μου. Ούτε και κανένα άλλο προσωπικό στοιχείο. Του έφτιαξα ένα χαρακτήρα και μου έφτιαξε κι αυτός έναν και το τραβήξαμε ως εκεί που αντέχει.
Καταλήξαμε να περάσουμε ένα πανέμορφο βράδυ, το οποίο ακολούθησαν άλλα πανέμορφα βράδυα και για ένα χρονικό διάστημα ήταν στις ταχείες κλήσεις για τις επείγουσες νυχτερινές καύλες, κάθε φορά υποδυόμενοι άλλους ρόλους, αλλά ως εκεί.
Τίποτε παραπάνω.
Κάπου εκεί, όμως, συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπώ το role playing και πόσο πολύ το απολαμβάνω εντός κι εκτός σπιτιού.

the (second) end

 

Μια χαρά ιστορία  

 

Πλάκα είχε!