Ασυμμετρία - αιτήματα και αξιώσεις

Καλημερα Μαργαρίτα μου.
Σε μένα αυτό είναι πολύ ρευστό, δεν είναι κάτι που με έχει ταλαιπωρήσει τόσο, δεκτό φυσικά και ναι ισχύει αλλά μην πω ψέμματα, είναι ρευστό , αντανακλά πολύ το δικό μου "είναι" δεν μπορώ να πω ότι η τάση και "ανάγκη " για διεκδίκηση ορίων έχει να κάνει με αυτό. Στην ρίζα του δηλαδή δεν με τρομάζει ούτε με τρόμαζε ποτέ να αλλάξω, μικρή " έπαιζα' το παιχνίδι "ποια θα είμαι φέτος;" Και όντως γινόμουν.
Στην ρίζα του με τρομάζει το να το κάνω για κάποιον Αλλον, γιατί αυτό, αυτόματα Τον κανει πολύ πολύ σημαντικό...και απαραίτητο .

Θα μου πεις δεν αλλάζεις για άλλους; Ναι... Φυσικά όπως είπα ρευστή, φυσικά με επηρεάζει βαθιά κάθε άτομο που αγαπάω ( οικογένεια πχ) που εκτιμάω και θαυμάζω ( ευτυχώς ελάχιστα έχουμε χτίσει άμυνες και στανταρς βεβαιως ) απλά όταν πας συνειδητά να σε αλλάξει ο Άλλος σου , και ξέρεις τι σημαίνει είναι σοκ. Είναι. Είναι. Συν ότι δεν αλλάζει ότι τα πρόσωπα που σε έχουν επηρεάσει και καθορίσει και αλλάξει, είναι σημαντικά και απαραίτητα ( ποιος είπε ότι έχω καταφέρει να απαγκιστρωθώ ποτέ πλήρως) αυτό με τρομάζει, το αν χρειαστεί να ; Τι γινεται;

Για αυτό " τραβάτε με και ας κλαιω " και "με το ζόρι" και " αχ ασυναίσθητα" είναι πάντα πολύ λιγότερο ζορικα από το " θέλω το Ολο Σας και μπορώ και θα το κάνω"

Κρατάω βεβαια τα πολυ σωστά της @gaby_m και επιφυλάσσομαι για το μέλλον.

@vussinada μου νομίζω ότι εγώ μιλάω για όρια εντος M/s and D/s και εσύ μου κάνεις μια γενική ανάλυση περί ορίων. Η ερώτηση του @MasterJp ήταν γιατί να τα διεκδικήσει ;
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά πώς φτανουμε από το ότι φοβάμαι πχ τα αεροπλάνα στο να πάω να πω " δεν θα κάνεις ταξίδια μαζί μου";
Και καταρχάς ρε βυσσιναδα είσαι τρελή; Εδώ παρακαλάμε να μας έχουν παρέα, θα σου έλεγε ο Αφέντης σου πχ " θα σε πάρω μαζί εκει' και εσύ θα σκεφτόμουν αχ φοβάμαι τα αεροπλάνα; Η θα είχες πει σαρανταδωδεκα φορές" ναι ναι ευχαριστω ευχαριστω" χοροπηδοντας και μετά θαααα σκεφτόμουν και την φοβία και απλά θα βρίσκατε λύσεις αφού έχεις κάνει γνωστό το φόβο σου, και μέχρι εκεί;

 

Αρκετά επώδυνα τα όρια ηθικού χαρακτήρα και δύσκολα αλλά δε μιλάμε για φόβο μήν τυχόν τσαλακωθεί η αυτοεικόνα μου σε εμένα.Μιλάμε για φοβία,ούτε καν φόβο.Αυτό που έχω δει γενικώς είναι ότι οι φοβίες δεν ξεπερνιώνται,μόνο αντιμετωπίζονται ίσως κάποιες φορές,χωρίς όμως να σημαίνει ότι δε θα καταβάλεις αγώνα την επόμενη φορά κι ότι απαραίτητα θα κερδίσεις την μάχη όπως την προηγούμενη.Οπότε τις προσωπικές φοβίες τις κατατάσσω πιο ψηλά απ' τους ηθικούς φραγμούς.Ένα σ λοιπόν είναι ένα άτομο που δεν φοβάται τίποτα ποτέ ή που πρέπει πάντα να είναι σε ετοιμότητα να αντιμετωπίζει και τις φοβίες του αν ποτέ χρειαστεί;Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

@χάντρα
Όχι φυσικά,δεν ρώτησε τίποτα τέτοιο ο @MasterJp ούτε είπα ότι ρώτησε κάτι τέτοιο κι ούτε υποννοούσα αυτό με όσα είπα.
Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να ισχύει τελικώς το "χωρίς όρια".
Ίσως να μην ήταν και το πιο εύστοχο παράδειγμα,φοβίες υπάρχουν πολλές,ανέφερα μία που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την στιγμή.Το όριο "δε θα κάνεις ταξίδια μαζί μου" βγαίνει απ' το ότι το ίδιο το υ δεν δύναται να κάνει ταξίδια λόγω της φοβίας του κι επομένως το θέτει ως όριο τύπου όλα μπορούν να γίνουν εκτός απ' αυτό.Απ' την άλλη,κάθε φοβία μπορεί να είναι ταιριαστή τελικώς γιατί σου επιβάλλεται άμεσα κι ασυναίσθητα,αν τύχει λοιπόν να θέλει το κ κάτι που εμμέσως ή κι ευθέως εγείρει κάποια φοβία του υ; Αλλά και να μην τύχει κάτι τέτοιο, καθαρά και μόνο σαν αίσθηση,μπορείς να είσαι και να νιώθεις απόλυτα όργανο του άλλου όταν υπάρχουν κάποιες άλλες "φωνές" εκτός του κ κι απλώς "κοιμούνται" γιατί δεν πειράζονται;

 

Ο/Η Κυρίαρχος/η έχει κάποια ζητούμενα και αυτό που ενδιαφέρει είναι η εκτέλεση και η αποδοχή τους.
Αν είναι συμβατά με του υ ή δεν είναι, αν το υ τα αποδέχεται με ευχαρίστηση ή με δυσαρέσκεια λίγη σημασία έχει.
Αν κάποιοι τομείς δεν πειράζονται επειδή δεν αποτελούν ζητούμενο του/της Κ γενικά ή τη δεδομένη στιγμή ή με το συγκεκριμένο υ , επίσης είναι αδιάφορο.

 

Τι ερώτημα κι αυτό;
Όταν κάτι δεν είναι εφικτό, δεν είναι εφικτό.
Αν μια υποτακτική έχει ανάγκη να ανήκει σε έναν συγκεκριμένο κυρίαρχο, αυτό μπορεί να συμβεί αν είναι εφικτό.
Ένας Κυριαρχικός αναλαμβάνει μια υποτακτική αν αυτό είναι εφικτό.
Για τα ανέφικτα δεν υπάρχει λύση, ανέφικτα είναι.

 

Oύτε ο έλεγχος ούτε τα αποτελέσματα αυτού ελέγχονται από κανέναν από τους Δ/δύο. Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν; Κρίνονται και αξιολογούνται από το Κ μόνο. Το υ στην πιθανή ανασκόπηση του επί του παρελθόντος σχετικά με τα αποτελέσματα του όποιου ελέγχου επάνω του μιλάει στο Κ. Καταθέτει τις σκέψεις του, το μέσα του, το πως το βιώνει, για να μπορέσει το Κ να το διαχειριστεί ανάλογα. Να κάνει ότι κρίνει πως χρειάζεται, να αλλάξει, να αναπροσαρμόσει, να δημιουργήσει νέο έδαφος κτλ, έχοντας στα χέρια του όμως όλα τα δεδομένα και όχι στο μυαλό του υ να τα "δουλεύει¨ μόνο του.Το υ δεν κρίνει ούτε ασκεί έλεγχο σε κανένα αποτέλεσμα γιατί αν το κάνει πολύ απλά όλο αυτό που χρειάζεται δεν θα δουλέψει. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

 

Νιώθω ότι αναλύουμε πολλές φορές το θέμα με τα όρια σα να είναι ο Κ κάποιος παράφρων μπαμπούλας. Ναι, τους αρέσει να μας ζοριζουν (πολύ), ναι είναι σαδιστές (και για αυτό μας αρέσουν) αλλά δεν θέλουν ουσιαστικά το κακό μας. Τους εμπιστευόμαστε για αποφάσεις της ζωής μας, αν θεωρούμε ότι είναι παράλογοι και θέλουν το κακο μας τότε τι κάνουμε μαζί τους;

Για αυτό θεωρώ ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης τα ορια, γιατί ακυρώνουν την αναγνώριση του "ξέρει καλύτερα", του "αφηνομαι". Αν δεν ισχύουν αυτά τα δομικά στοιχεία τότε τι κάνουμε;
Αν κρίνει ότι μπορείς να κάνεις κάτι σημαίνει ότι σε ξέρει καλά (για D/s και M/s μιλάμε) και θεωρεί ότι μπορείς. Αν κρίνει ότι δεν μπορείς (ίσως ακόμα) βρίσκει τρόπους να μπορείς χωρίς να σε συνθλιψει ψυχολογικά (είπαμε δεν είναι μπαμπούλες, πιέζουν, δεν καταστρεφουν) και χωρίς, παράλληλα, να κάνει κάποια ουσιαστική παραχώρηση ο ιδιος. Αν είναι ικανος μάλιστα μπορεί να βρεθείς στο τελος να παρακαλάς να κάνεις αυτό που δεν ήθελες.

Αλήθεια πόσο καλά θα ένιωθε μια υ, στην τελικη, αν γνώριζε ότι δεν προσφέρει κάτι που ο Κ επιθυμεί;

 

Σωστά τοποθετημένο.
Τόσο σωστά, που έχει καθολική ισχύ και για οποιονδήποτε και επί παντός...
Θα έλεγα πως είναι αναγκαίο να έχει καθολική ισχύ και για οποιονδήποτε και επί παντός, αλλιώς αν αποφεύγεται, ως προσπάθεια για υπέρβαση, συνιστά όριο...
Η προσπάθεια είναι αυτό που ενδιαφέρει, το αποτέλεσμα μπορεί εν τοις πράγμασι να είναι αδιάφορο, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Όπως και το αν παράγεται αποτέλεσμα σε ένα κάποιο πεδίο, δεν σημαίνει κάτι, τουναντίον για φενάκη (μου) μοιάζει...
Είναι αυτή η φενάκη που όταν προτάσσεται ως επίτευγμα, συνιστά εγκλωβισμό, που κλπ κλπ...

 

Οι φοβίες, όπως και οι αλλεργίες, οι εξαρτήσεις, οι διάφορες σωματικές αδυναμίες δεν είναι όρια, είναι αδυναμίες. Είναι τουλάχιστον αστείο, για μένα, να παρουσιάζεται ο υποθετικός Κ ως ένα πρόσωπο που θα επιλέξει να παραβιάσει τέτοιες αδυναμίες και άρα αυτές αξίζει να γίνουν κάτι που το υποθετικό υ θα φυλάει ως κόρη οφθαλμού ή που θα δεχτεί αυτές οι αδυναμίες να γίνουν αντικείμενο διελκυστίνδων ω, εννοούσα διαπραγμάτευσης, ευχαριστώ που με καταλαβαίνετε.

Τα παραπάνω δεν κοιτάζουν αν ο φέρων είναι υ ή οικολόγος ή συμβολαιογράφος ή κυνηγός. Όλα αυτά είναι για τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των σκλάβων.

Αλλά αφού το θέτετε η σκλάβα γενικώς είναι ένα πρόσωπο χαρακτηριστικά ανόριο, σε αυτά που μπορεί να είναι. Και μάλιστα μεταφέρει την προδιάθεσή της από αυτά που δεν μπορεί να υπερβεί σε αυτά που μπορεί ή θεωρεί ότι μπορεί. Μην το πάρετε πως όλα τα ανόρια πρόσωπα είναι σκλάβοι ή έχουν διάθεση να γίνουν, τα περισσότερα δεν είναι. Αλλά οι περισσότεροι σκλάβοι είναι. Για τον λόγο αυτό, συχνά ένα από τα αντιικείμενα της ανταλλαγής ελέγχου στο D/s είναι να μάθει το υ να σέβεται τις αδυναμίες του και να φροντίζει τον εαυτό του με αυτές, όχι το αντίθετο.

 

Καταλαβαίνω και ευχαριστώ για την απάντηση,το ερώτημα έχει καλυφθεί πλήρως.Μόνο μία διευκρίνιση θα κάνω σε όσα έγραψα προηγουμένως,εστίαζα στο υ και μόνο,δεν είχα στο μυαλό μου ότι το κ θα πιέζει αυτό καθ' αυτό.Δηλαδή επειδή μιλούσαμε για τα όρια,σκέφτηκα πράγματα που μπορούν να είναι όρια υπό μια έννοια.Ότι ακόμη και σε καταστάσεις "χωρίς όρια", θα υπάρχουν αυτά.Αναρωτήθηκα το πόσο ισχύει τελικώς το "χωρίς όρια" αν το δούμε τετράγωνα λογικά και σε απόλυτη μορφή.
Καταλαβαίνω ότι θα φαίνεται αρκετά άσχετη μαλακία αυτό που γράφω αλλά είναι μια σκέψη που θέλησα να εκφράσω.

 

"Χωρίς όρια" εντος bdsm context εννοούμε ότι δεν θα μπούμε σε διαδικασία να διεκδικήσουμε όρια, εκφράσουμε αυτά ως περιορισμούς και όρους, προς την άλλη πλευρά.

"Χωρίς όρια" σημαίνει αφήνω τα όποια όρια μου σαν άνθρωπος να τα διαχειριστεί Εκείνος. Δεν μου πέφτει λόγος.

 

Καλημέρα, ευχαριστώ για την απάντηση  

"Χωρίς όρια" σημαίνει πως το σ εκτελεί οποιαδήποτε εντολή δίνει ο Αφέντης αδιαμεσολάβητα από οποιοδήποτε στοιχείο κρίσης δικό του ή δέχεται πάνω του με την ίδια απουσία άποψης οποιαδήποτε S/m πράξη γίνει. Όπως σωστά εντοπίζετε, το "χωρίς όρια" δεν δίνει πληροφορία για το ποιόν της εντολής ή του S/m.

Δέχομαι την τετράγωνη λογική σας, μπορεί να έχει εφαρμογή η αμφισβήτησή σας σε έννοιες όπως η ελευθερία και η αγάπη. Καταλήγει στο ότι ακριβώς επειδή ο άνθρωπος έχει φυσικά όρια και ψυχοδιανοητικό όριο τον φόβο του θανάτου, η ελευθερία του και η αγάπη του έχουν και αυτές όρια. Στο S/m το "χωρίς όρια" είναι τεχνικός όρος.