Αυτά που ποτέ δεν θα σου πω.

Η θερμοπηγή των μνημών άρχισε να αναβλύζει άλλοτε με άρωμα σαν το θειάφι και άλλοτε με ανοιξιάτικο απόηχο φύλλων που πέφτουν πλημμυρισμένα με το άρωμα σου. Τα μάτια σου, το φευγαλέο ακούμπημα σου, το σκίρτημα που ένιωσα ανάμεσα στα πλατανόφυλλα και τα ψηλά τα δέντρα. Ναι ξέρω ότι δεν το αξίζω αλλά η μνήμη μου γεννά την ψευδαίσθηση ότι είσαι εκεί. Τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα δικά σου να νιώθουν το αίμα που κυλάει στις φλέβες σου και να με διαπερνά σαν να έχουμε ένα σώμα και να κυκλοφορεί παντού. Η καρδιά μας να χτυπά δυνατά χορεύοντας τον πολεμικό χορό του νικητή της μάχης. Και μετά κενό. Κάποιες φορές να πετιέμαι στον ύπνο μου βλέποντας πάλι το φορτηγό που πέρασε από πάνω σου σε αυτή την ασήμαντη διασταύρωση.
Έρχεται η ώρα που θα πληρώσω το τίμημα της επιλογής μου. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι ένας απλός έρπης που κόλλησα φιλώντας σε, για να σε θυμάμαι για πάντα. Αν σου είχα επιβληθεί, να μην τους μιλάς, να μην τους κάνεις παρέα, να μην πάρεις φου και μετά το μηχανάκι τους, ανήλικη και χωρίς δίπλωμα. Θα είχα άδικο, Θα ήμουν κακός και φαλλοκράτης, αλλά θα ζούσες.

 

Χάνομαι, σβήνω  

 

Επειδή δεν το ξέρεις από ότι φαίνεται σε ενημερώνω ότι σε αγνοω καιρό τώρα. Δεν βλέπω καν τι γράφεις. Έτυχε να δω, και σε ευχαριστώ για τη δουλίτσα που έκανες να διορθώσεις τσάμπα. Μην ασχολείσαι μαζί μου, χάνεις τον χρόνο σου. Καλές γιορτές!!!

 

Δυσκολεύτηκα να το καταλάβω είναι η αλήθεια και με πληγώνεις ανεπανόρθωτα.

*είσαι όμως περίεργο τυπάκι ε; ξεμπλοκάρεις και ξαναμπλοκάρεις ατιμούτσικο..