Αυτοκυριαρχία για Κυρίαρχους

Εχω την εντυπωση πως το αντιληψη καταστασης του @bumblebee vs αυτοκυριαρχια ειναι σα το η κοτα εκανε τ αυγο η το αυγο τη κοτα.
Εξηγω μ ενα παραδειγμα αναλογο της φορμουλα.
Τελικοι nba, τελ παιχνιδι 3-3 το σκορ , κρινεται ο τιτλος, o steph curry που σουταρει με εξαιρετικο ποσοστο στα τριποντα ολη τη χρονια κι εχει το ενστικτο του δολοφονου σουτερ που οποτε βρεθει μονος το μπουμπουναει με επιτυχη καταληξη συνηθως οδηγουμενος απο αυτο ακριβως καθε φορα που εχει την ευκαιρια συνεχιζει να κανει το ιδιο χωρις να ψαξει τη πασα σε ελευθερο συμπαικτη.
Για καποιο αγνωστο λογο ομως ειναι μια απο εκεινες τις βραδιες που δε παει τπτ καλα κι αντι του συνηθες 5 η 6 στα 10 εχει 0 στα 10 με αποτελεσμα να εχει γαμηθει το συμπαν , ο αντιπαλος προηγειται, η ομαδα δε βρισκει λυσεις και η καταστροφη ερχεται.
Στην επομενη επιθεση σκεφτεται οτι κατι πρεπει ν αλλαξει αντι να σουταρει το εντεκατο με αμφιβολη καταληξη δινει τη πασα, το κολπο πιανει, η ομαδα σκοραρει, το μομεντουμ αλλαζει , η ψυχολογια ανεβαινει το παιχνιδι γυριζει.
Τι ηταν αυτο που τον οδηγησε να παρει αυτη την αποφαση?
Η αντιληψη της καταστασης οτι μλκ κρατη τα γαμησες χρειαζεται κατι αλλο η η τιθασευση του ενστικτου του και του εγωισμου του?Αλλαξε τροπο προσεγγισης του παιχνιδιου γτ αντιληφθηκε το στραβο η αντιληφθηκε το στραβο γτ ακριβως κυριαρχησε στο ενστικτο του?

 

Αλήθεια, γιατί πληθαίνουν στις μέρες μας τα κρούσματα Κυριάρχων -και όχι μόνο, αλλά τέλος πάντως, ας εστιάσουμε στους Κυριάρχους, μιας και αυτό είναι το θέμα εδώ- που φαίνονται να χάνουν την αυτοκυριαρχία τους, τον έλεγχο του λόγου και των συναισθημάτων τους με αποτέλεσμα να προβαίνουν σε ατοπήματα?
Είναι η ζέστη, είναι η κρίση, είναι κανένας ανάδρομος Ερμής, ή είναι ένα ανησυχητικά πολλαπλασιαστικό φαινόμενο που σχετίζεται με την έλλειψη συνειδητότητας?

 

Πάντα το ίδιο το κόβω να ήταν, κατά καιρούς οι εντονότερες αυξομειώσεις της διαφοράς δυναμικού, της τάσης, του βολτάζ που λέμε, κάνει τις λάμπες να ψιλοτρεμοσβήνουν...
(Είναι και αυτοί οι μαλάκες που "γουστάρουν" τα αιολικά, προβλέπω να ψιλοχειροτερεύει από κάθε άποψη)...

 

Το Κ οφείλει να κυριαρχεί πρώτα από όλα στον ίδιο του τον εαυτό. Πάνω στα πάθη τις αδυναμίες αλλά και τα συναισθήματα του. Να έχει τη δυναμική να μετατρέπει οτιδήποτε από τα παραπάνω μέσα από τη θέση του σε υλικό όμορφο και με πρόσιμο + τόσο για τον ίδιο όσο και για τη σχέση και εν τέλη μέσα από τη σχέση και για το υπό. Η απώλεια στήριξης η αυτοκυριαρχίας προκύπτει όταν μέσα από την αλληλεπίδραση με το υπό αναδειχθεί μια δομική αδυναμία στη βάση του την οποία και το ίδιο το Κ δεν γνώριζε ως τη συγκεκριμένη στιγμή την ύπαρξη της (η πιο σωστά ήθελε να μην γνωρίζει). η απώλεια αυτοκυριαρχίας να προκύπτει όταν αναδειχθεί εκείνη η δομική αδυναμία που οδήγησε το Κ στο να γίνει και να δηλώσει Κ .σχετίζεται δηλαδή με το στοιχείο εκείνο που το οδήγησε να αναζητήσει ως λύση τη φύση του και τελικά να κρυψει την αδυναμία του πίσω από ένα στάτους αρκετά ισχυρό ώστε να τον προστατεύει. Το πιο χρήσιμο που έχει να κάνει το Κ για τον ίδιο του τον εαυτό είναι να αναδείξει κ να μοιραστεί την αδυναμία του με ειλικρίνεια. Να εκτεθεί όχι ενοχικά αλλά από θέση εχωντας την εμπιστοσύνη ότι το υπό που έχει επιλέξει θα είναι πλαη του στη δικη του προσωπική διαδρομή. Κάνεις δεν έχει μαγικές ικανότητες πόσο μάλλον όταν η απώλεια αυτοκυριαρχίας κ άρα κυριαρχίας προκύπτει από το ανεξέλεγκτο των συναισθημάτων τα οποία μάλιστα διέπονται από βαθύ σαδομαζοχισμό. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η απώλεια αυτοκυριαρχίας είναι τελικά κάτι που υποσυνείδητα πολλές φορές αναζητά το Κ στη κατεύθυνση της δικής του ολοκλήρωσης. Εποδυνη κ βίαιη εσωτερική διαδρομή με συνέπειες μη προυπολογισιμες

 

Αυτοκυριαρχία είναι να μην αφήνεις τις καταστάσεις να σε παρασέρνουν να δράσεις με τρόπο που δεν θα έπραττες αν διατηρούσες την νηφαλιότητά σου. Αυτοκυριαρχία είναι να μην αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί στην ένταση της στιγμής. Για μένα δεν μπορεί να υπάρξει αυτοκυριαρχία χωρίς ψυχραιμία.

Ναι, το θεωρώ σημαντικό στοιχείο του Κ. Το ότι *ΔΕΝ* το διαθέτω είναι ένας από τους λόγους που δεν ονομάζω τον εαυτό μου "Κ" καίτοι Top και άνθρωπος που θέλει να γίνεται το δικό του.

 

Ενας Κ πρέπει να έχει αυτοκυριαρχία.
Αν δεν μπορεί να επιβληθεί και να ελέγξει τον εαυτό του είναι καταρχήν επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα του υποτακτικού ατόμου,καθώς σε μια στιγμή πχ νεύρων μπορεί να του προκαλέσει μεγάλη ζημιά.Επισης πιστεύω ότι το υ άτομο θέλει να ξέρει ότι μπορεί να εμπιστευτεί το κυρίαρχο μέρος,αν όμως ο Κ δε μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στον εαυτό του για αρχή πως θα μπορέσει να κυριαρχήσει πάνω στο υ ;

 

Σαφης και περιερκτικος ο κος Raven Shadowborne.

Θα μπορουσε να ειναι πιο συνοπτικος.

Αυτοκυριαρχια.

 

Για να εμπλουτίσω λίγο τη συζήτηση έχω μία ερώτηση:

Αυτοκυριαρχία σημαίνει μεταξύ άλλων και μόνιμη ηπιότητα στους τρόπους και στις μεθόδους ανταπόκρισης στις καταστάσεις και γιατί; Ή όχι και γιατί όχι;

 

Ηπιότητα στους τρόπους ναι. Δηλαδή στον τόνο της φωνής, να μην υπάρχουν νεύρα, να μην εξωτερικεύεται οργή, άγχος, ανησυχία.
Όταν λες μεθόδους ανταπόκρισης στις καταστάσεις τι εννοείς;
Το πως ανταποκρίνεται στα εξωτερικά ερεθίσματα;
Αν ναι, τότε όσο πιο κοντά στο Απόλυτο Ζεν είναι, τόσο πιο Κυρίαρχο άτομο (άνδρας ή γυναίκα) είναι...
Βασικό κριτήριο η σταθερότητα και η ουσιαστική αταραξία, ανεξαρτήτως έντασης ή ποιότητας του ερεθίσματος.

 

Αυτοκυριαρχία σημαίνει να είσαι συνεπής ως προς τα συναισθήματά σου και να μην τα καμουφλάρεις μην τυχόν και σε σχολιάσει το χωριουδάκι.

 

Μέθοδοι ανταπόκρισης εννοώ αυτές που αφορούν εκείνες τις περιπτώσεις στη ζωή όπου η ηπιότητα στους τρόπους δεν αρκεί σαν απάντηση.

Γι΄ αυτό που αναφέρεις αγαπητή υπάρχει ως συνηγορία κι εκείνη η παλιά ιστορία με τον χωρικό που γύμναζε κόκορα για κοκορομαχίες στη Μεσαιωνική Ιαπωνία και ζήτησε για αυτό τη βοήθεια ονομαστού σε αυτό δασκάλου Ζεν,
όπως και η άλλη με τον μελλοθάνατο δάσκαλο του ταγιού (είχε προκληθεί σε μονομαχία από φτασμένο ξιφομάχο λόγω παρεξήγησης και για λόγους τιμής) και τον φίλο του δάσκαλο της ξιφομαχίας που τον συνέδραμε.
Και άλλες πολλές.

Αλλά υπάρχουν και οι αντίθετές τους, που συνδυάζουν αυτοκυραρχία με βίαη ή ενεργητική στις πράξεις αντίδραση.

Σε αυτές τις τελευταίες περιπτωσιολογικά εστιάζει η ερώτησή μου, άσχετα αν η αύξηση του βαθμού αυτοκυριαρχίας όντως διευρύνει σχετικώς ανάλογα, κατ΄ εμέ, το πεδίο εξωτερικών και εσωτερικών ερεθισμάτων τα οποία περικλείει και στα οποία απαντά με ηπιότητα.

 

Αυτό είναι σταθερότητα χαρακτήρα. Όχι αυτοκυριαρχία συνολικά.