Αφιερώσεις!!!

Μ.

http://iloveyoulikeafatladylovesapples.com/

 

 

@Madeleine Rk

Μέσα απ' τα δικά σου μάτια κάνω όνειρα για μας
Κι' αξημέρωτα τα βράδια που κοντά σου με κρατάς
Τα πάντα έσβησες το χθες μου έκλεισες
Σαν παιδί, γίνεσαι, όταν αγαπάς...

Mάτια μου ατέλειωτα ζω γι' αυτό τον έρωτα
Είσαι η ζωή μου πια θάλασσα μου και στεριά
Οταν σ έχω αγκαλιά δε με νοιάζει το μετά
Μάτια μου ατέλειωτα μαγικέ μου έρωτα..!

Μέσα απ' τα δικά σου μάτια βλέπω αλλιώς τα πάντα πια
Γέμισε η ζωή μου η άδεια κι όλα αλλάξαν ξαφνικά
Τα πάντα έσβησες το χθες μου έκλεισες
Σαν παιδί, γίνεσαι, όταν αγαπάς...

Mάτια μου ατέλειωτα ζω γι αυτόν τον έρωτα
Είσαι η ζωή μου πια θάλασσα μου και στεριά
Οταν σ' έχω αγκαλιά δε με νοιάζει το μετά
Μάτια μου ατέλειωτα μαγικέ μου έρωτα..!

 

@Estelwen
 
 
 
 

 

Αυτές λοιπόν οι διαφορές μας. Μικρές. Ίσα που τις ξεχωρίζει κανείς:
Εγώ μαύρο-εσύ άσπρο ( ή μήπως ήταν το ανάποδο; -Δε θυμάμαι. )
Από τη μία η φωτιά με φλόγα τόσο δυνατή που καίει τον εαυτό της κι από την άλλη πέτρα –όχι πάγος, όπως θα περίμενε κανείς- Πέτρα. Ακίνητη, αλάλητη, αμετάβλητη. Πέτρα. Τόσο γερή ήταν που δεν έλιωνε ούτε με την πιο δυνατή φωτιά.
Ή μήπως όχι;
Μήπως και πάλι κάνω λάθος εγώ?
Και αν η πέτρα τελικά δεν είναι τόσο γερή; Κι όμως η θύελλα που με διέλυσε πέρασε από πάνω της αφήνοντάς την ίδια κι απαράλλακτη! Χωρίς να κουνήσει ούτε ένα φύλλο, έστω να πεις ότι κάτι συνέβηκε ..

Όχι.

Σαν να ήταν όλο κι όλο ένα απαλό φθινοπωρινό αεράκι!

Λες;
Λες όντως να μη φταίει η πέτρα, αλλά η φωτιά;

Μα , πώς;
Αφού εγώ από την ίδια φωτιά καίγομ’ακόμα και δε λέει να σβήσει. Αχ γιατί δε σβήνει;
Και είναι τόσο δύσκολο να καίγεσαι μόνος σε μια φωτιά που μόνος δεν άναψες!
Γιατί ,παραδέξου το, την ευθύνη για τις πρώτες σπίθες την έχεις εσύ! Και σ’ευχαριστώ γι αυτό…
Είναι κι η μέρα με τη νύχτα. Οι ακτίδες που περίμεναν τ’αυτιά μου ν’ακούσουν από σένα κι όμως, κενό. Και ξέρεις καλά τι χρώμα έχει το κενό. Το χρώμα της νύχτας που ξυπνά στο σώμα όλες της αισθήσεις και υπνωτίζει το μυαλό με αστέρια. Κι όλο το φως που είχα μέσα μου για να σου δώσω….
Πώς γίνεται να έχεις να δώσεις τόσο φως μα να δίνεις μόνο μαύρες τρύπες;

Τρομακτικές που είναι, όμως, ε; Οι μαύρες τρύπες, λέω..

Κάνεις τόσο κόπο για να γεμίσεις ένα κενό με όμορφα πράγματα και «τσουπ» μ’ένα άγγιγμα έρχονται οι ανασφάλειες σου και το αδειάζουν με τη μία! Και με μια ευκολία, άλλο πράγμα! Και μετά, άντε να βρεις το θάρρος να ξαναγεμίζεις τα κενά…!

Δε σε κατηγορώ. Μη νομίζεις ότι σε κατηγορώ. Ξέρω, εσύ ξέρεις τι κάνεις…
Αυτή είναι και η επόμενη διαφορά. Εγώ ,δεν ξέρω! Δεν πιστεύω πως είμαι χαζή αλλά να… Είναι που έχεις ένα ανίκητο προνόμιο, με κάνεις βλάκα!

Και ξαφνικά δεν ξέρω ΤΙΠΟΤΑ, εγώ που πάντα τα ξέρω όλα (κι όταν δεν ξέρω κάνω πως ξέρω γιατί ντρέπομαι).Τίποτα. Δεν έχω λέξεις να σου πω που να μην σχηματίζουν τις πιο χαζές προτάσεις κι όμως εσύ μ’ακούς. Γιατί μ’ακούς; Απορώ.

Κι έπειτα εσύ, ανεπηρέαστος από τη δική μου «βλακεία» μιλάς.Και τι λες? Μου αραδιάζεις θεωρίες και συμπεράσματα και χτίζεις τοίχους. Ναι, τοίχους. Όχι γύρω μας, γύρω ΣΟΥ. Ως πότε θα χτίζεις τοίχους;

Ως πότε θα με κλείνεις απ’εξω?

http://liliumso.blogspot.gr/2012/10/backround-httpwww.html

 

@Estelwen το ξέρω ότι θα σε κάνει να χορεύεις μέσα στο γραφείο σου.

 

Οι ανασφάλειες , είναι αγάπη ντυμένη με παιδικά ρούχα.

Αφιερωμένο. Ξέρεις εσύ.

 

@kinsha no onna

 

 

 

@Elune

 

@Madeleine Rk

Μη σταματάς να με φιλάς
Τρελαίνομαι, ναι, παιδεύομαι
Το παραδέχομαι
Τα χείλη μου όταν ακουμπάς να καίγομαι, ναι, μαγεύομαι
Το παραδέχομαι

 

@soutzoukakia