Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ.Π. Καβάφης

Αυτό το ποίημα για κάποιο λόγο είναι το αγαπημένο μου και την ίδια στιγμή είναι και ο εφιάλτης μου. Με τρομάζει το γεγονός του να μείνω στάσιμος στο χρόνο, να μην αλλάξω, να μην αποκτήσω νέες εμπειρίες, να μη ζήσω πράγματα και να μην ωριμάσω πιο πολύ. Με τρομάζει να ψάχνω ένα μέρος και να μην το βρίσκω γιατί εγώ ο ίδιος δεν είμαι έτοιμος, γιατί εγώ κουβαλάω το ίδιο μυαλό της πόλις.

 

 

Αχμ, κατά κάποιο τρόπο..

 

Ποσο μα ποσο αληθινο...

 

Εγώ που δε κάνω τίποτε από τα δύο;    

 

Αχ πως σε νιώθω...
Είναι σκέτη φρικη   

 

Πάνω σε μια διαμάχη για το x, συχνά συμβαίνει να πούμε ή να μας πουν: «εξαρτάται πώς ορίζει κανείς το x». Καταρχήν, ποτέ δεν φταίει το x, αλλά οι «ορισμοί» που του έχουμε φορτώσει. Μια λύση θα ήταν να πιάσουμε το τιναχτήρι χαλιών και να διώξουμε βιαίως τη θεωρητική σκόνη από το χαλί-x. Ίσως τότε δούμε το x ως έχει.

https://dimartblog.com/2017/07/09/diameses-gnoseis1/

 

"
Ο Άνδρας:
δεν πεινάει,
δεν διψάει,
δεν κουράζεται,
δε νυστάζει,
δεν πονάει,
δεν παραπονιέται,
δεν γκρινιάζει.
"

-Η Μητέρα του Hyde


Με αυτό πορεύτηκα κι έτσι εκπαιδεύτηκα.

 

Όλα αυτά ο άντρας;

 

Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν.

 

e^πi + 1 = 0

Euler