Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

Απάντηση: Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

Είχα υποσχεθεί να επιστρέψω σε αυτό το νήμα και να καταγράψω τις σκέψεις μου. Οπως λένε αυτοί που ξέρουν, το σημαντικότερο με τις υποσχέσεις είναι να τις δίνεις, όχι να τις τηρείς. Ομως εγώ δεν κατάφερα ποτέ να ζήσω τη ζωή ως μάρκετινγκ, κι έτσι βρίσκομαι σήμερα εδώ.

Πριν μιλήσω για τη βία στο BDSM, πρέπει να παρουσιάσω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τη βία συνολικά. Θα σεντονιάσω λοιπόν - σας προειδοποίησα...

Καταγράφτηκε στο φόρουμ ο ορισμός "βία είναι η υπερβολική δύναμη" αποδιδόμενος στον Ντελέζ. Μάλιστα. Φαντάζομαι ότι για τον Ντελέζ, λοίμωξη είναι o υπερβολικός αριθμός μικροβίων...

ΟΚ. Αλλά, αυτό που είναι υπερβολικό για σένα είναι υπερβολικό και για μένα; Αυτό που είναι υπερβολικό για μένα σήμερα, είναι υπερβολικό για μένα χτες; Ή αύριο; Και μέσα σε ποιό πλαίσιο;

Στον "ορισμό" αυτόν εγκλείονται όλα τα στοιχεία που βδελύσσομαι στη μετανεωτερικότητα και θεωρώ υπεύθυνα για την κατάρρευση (εντάξει camera, "εγκατάλειψη του ονείρου" - καλύτερα έτσι; ) της επικοινωνίας. Ο "ορισμός" αυτός, κάτι δίνει και κάτι παίρνει. Δίνει την απάγχωση του απόλυτου (και μη διακριβώσιμου / επικοινωνίσιμου) υποκειμενισμού και παίρνει την δυνατότητα συν-εννόησης, έστω κατά προσέγγιση. Φυσικά, δίνει και άλλοθι σε ένα σωρό μαλάκες και μαλακισμένες, αλλά περί αυτού τί να πώ;

Βάζω τη λέξη "ορισμός" σε εισαγωγικά, για προφανείς λόγους: φανταστείτε το 3 να ορίζεται με τέτοιο τρόπο, όπου εσείς με την "τριότητα" να συμβολίζετε μια πεντάδα κι εγώ ένα ζευγάρι. Τί κάνεις μπάρμπα; Κουκιά σπέρνω...

Για τη βία, στο πλαίσιο που επιθυμώ να συν-εννοηθώ μαζί σας, προκρίνω την εξής προσέγγιση: κάθε άνθρωπος είναι εκ κατασκευής συνυφασμένος με τη βία από το σημείο μηδέν της ύπαρξης του μέχρι τη στιγμή της ανυπαρξίας του. Ολα τα ερεθίσματα που ο άνθρωπος λαμβάνει, παθητικά ή ενεργητικά, νωρίτερα κι απ΄την έναρξη της εξωμήτριας ζωής του, είναι βία.

Το ίδιο συμβαίνει φυσικά με όλα τα ζωντανά πλάσματα που διατηρούν ένα μηχανισμό πρόσληψης ερεθισμάτων, δλδ. ένα είδος νευρικού συστήματος που διαχειρίζεται τα εξωγενή και τα ενδογενή ερεθίσματα. Η διαφορά-τομή στον άνθρωπο είναι προφανώς η δυνατότητα εσωτερικής αναπαράστασης αυτών των ερεθισμάτων που βιωματικά γνωρίζουμε ότι έχει.

Λέγω δλδ. με σαφήνεια ότι προκρίνω έναν ορισμό της βίας που αναγνωρίζει ως βία κάθε (δυνητικά) μετρήσιμο, καταγράψιμο ερέθισμα που δέχεται ή αντιλαμβάνεται έμβιος οργανισμός.

Μπορούμε έτσι να αποφθεγματίσουμε:

αν ζωή είναι η ενεργοπαθητική αλληλεπίδραση με το σύμπαν, απ΄την οποία αλληλεπίδραση αναγακαστικά προκύπτουν ερεθίσματα, τότε βίος είναι η διαρκής προσπάθεια διαχείρισης της βίας που επάγουν αυτά τα ερεθίσματα.

(Χρησιμοποιώ τη λέξη "βίος" κυρίως για τους ανθρώπους και με μετριοπάθεια για τα ζώα, σε αντιδιαστολή με τα φυτά που έχουν απλώς ζωή, επειδή οι άνθρωποι σίγουρα και ίσως και τα ζώα μπορούν να έχουν βίωμα, δλδ. βιωματική εμπειρία)

Κάθε άνθρωπος αναπτύσσει μια ιδιαίτερη στρατηγική προς αυτήν την κατεύθυνση, της διαχείρισης της βίας. Ηδη, η ένταξη σε κοινωνία (με την απάρνηση της ύψιστης βίας, του ερεθίσματος που θα σκεπάσει και θα κατακλύσει ανεπιστρεπτί όλο το νευρικό σύστημα διαλύοντάς το, δλδ. του φόνου) αποτελεί θεμελιώδη στρατηγική και απ΄ότι φαίνεται ανεπίστρεπτο μονοπάτι για τον πολύ κόσμο.

Λογικά θα αναρωτηθεί κανείς, πώς δεν μας "στρίβει" αν όλα τα ερεθίσματα, όλη την ημέρα, είναι βία;

Ας ξεκινήσουμε επισημαίνοντας ότι με αυτόν τον ορισμό η βία δεν έχει κάποιο πρόσημο, είναι απλώς μια (διακριβώσιμη, μετρήσιμη) πραγματικότητα. Πρόσημο παίρνουν από μας τα ερεθίσματα, είτε από την υφή τους, είτε από την έντασή τους, είτε και από την συγκυρία τους, πρόσημο παίρνει συνεπώς και η βία, αλλά αυτό είναι απολύτως υποκειμενικό - δεν μεταδίδεται, δεν "επικοινωνείται" το βίωμα, το πώς προσλαμβάνει κάποιος ένα ερέθισμα.

Παρακαλώ πολύ: μην μου αρχίσετε τις σάχλες με τις αντικειμενικές διαφορές ανάμεσα στα χάδια και στα χαστούκια, και με αναγκάσετε να σας αναλύσω το σύγκαμα και το πώς πετάγεται κανείς αλαφιασμένος από τον ύπνο του, ακόμη κι αν τον αγγίξει τρυφερά ένα αγαπημένο πρόσωπο...

Το ότι δεν ταραζόμαστε όλοι διαρκώς ζώντας σε ένα μανιασμένο κρεσέντο βίας-αντιβίας έγκειται στην ικανότητα του νευρικού συστήματος να χρησιμοποιεί την "απευαισθητοποίηση" ως όπλο άμυνας σε μια διαρκή επίθεση ερεθισμάτων.

Κοντολογίς: αν με διαβάζετε φορώντας κάλτσες, αλλά δεν νιώθετε τη "βία" τους, δεν είναι ότι τα ερεθίσματα των καλτσών στα πόδια σας δεν είνα βίαια ή ότι τα πόδια σας δεν τα νιώθουν αυτά τα ερεθίσματα. Είναι ότι ο εγκέφαλός σας έμαθε να τα αγνοεί, αφού σας φόρεσαν κάλτσες τουλάχιστον από τη βάφτισή σας και μετά. Τα αγνοεί, για να μην "καεί"...

(Αυτή η διαδικασία της "απευαισθητοποίησης" έχει ένα ενδιαφέρον για το BDSM και αν προλάβω θα επανέλθω πιο κάτω)

Πέραν της απευαισθητοποίησης, ιδιοσυγκρασιακοί, κοινωνικοί αλλά και πολιτισμικοί λόγοι κανοναρχούν την παραγωγή και αποδοχή ερεθισμάτων, δλδ. τη διαχείριση της βίας, εν κοινωνία ανθρώπων.

Γενικότερα, αν σας αρέσουν οι νοηματογεννητικές ταξινομήσεις, θα 'χετε προσέξει ότι, χοντρικά, δυό μεγάλες τάσεις στους ανθρώπους απέναντι σε αυτό το ζήτημα, τη διαχείριση της βίας, είναι η επιδίωξη της αταραξίας (Ανατολή) και η επιδίωξη του ελέγχου (Δύση - με την χαρακτηριστική αλλά μεσοβέζικη εξαίρεση του Επίκουρου).

Η στοχευόμενη αλλά διαρκώς άφθαστη αταραξία δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλυτη έλλειψη ερεθισμάτων, σχεδόν ένας εν ζωή "θάνατος" (θυμηθείτε: ο γκουρού που σέβεται τον εαυτό του κατεβάζει άνετα το σφυγμό του ιδία βουλήσει κάτω από 30 σφύξεις το λεπτό), ενώ ο έλεγχος εκτείνεται από την απαντοχή, ή μη και την αποφυγή, των "αρνητικών" ερεθισμάτων ως την αποκλειστική επιλογή (θα 'θελες...) των "θετικών" ερεθισμάτων.

Να σημειώσω εδώ ότι η αταραξία της Ανατολής (π.χ. διαλογισμός) ΔΕΝ επιδιώκει "θετικά" ερεθίσματα έναντι κάποιων "αρνητικών", ούτε κοιτάει να ρυθμίσει τις εντάσεις: επιδιώκει την ανυπαρξία (πρόσληψης) ερεθισμάτων. Αυτό, προς επίρρωση της προσέγγισής μου, και για να εξηγήσω γιατί ονομάζω την προσέγγιση του Επίκουρου μεσοβέζικη.

Στη Δυτική ζωή, που μας ενδιαφέρει σε αυτό το φόρουμ περισσότερο, ο έλεγχος επιλέχτηκε ως η κατεξοχήν μέθοδος για τη διαχείριση της βίας στη ζωή των ανθρώπων. Δεν νομίζω πως υπάρχει οποιαδήποτε πολιτισμική πράξη στη Δύση που δεν έχει στόχο ή κίνητρο την απομείωση της βίας (περιλαμβάνει και την ταλαιπωρία). Για την ακρίβεια έχουμε φτάσει στο σημείο όπου μέτρο της πολιτισμικής προσαρμογής αποτελεί ο (αυτο)έλεγχος της βίας, και συχνά τα άτομα με χαμηλό (αυτο)έλεγχο της βίας αποκαλούνται "κοινωνικά απροσάρμοστα".

Το μοντέλο εξωτερικού ελέγχου που ακολουθήθηκε είναι εμφανώς η εναπόθεση σε κάποια Αρχή (οθόριτι) του μονοπωλίου της βίας: η Αρχή αυτή έχει το μονοπώλιο της βίας, διαχειρίζεται ακόμη και την απειλή της βίας (οιονεί βία) και επίσης -έχει σημασία αυτό- την ευθύνη για την διαχείριση της μεταξύ μας βίας. Μπορούμε έτσι "απερίσπαστοι" να συνεχίζουμε τη ζωή μας και κάποιος κάπου κάποτε φροντίζει για τα ερεθίσματά μας και την έντασή τους (και στα παπάρια του τί θεωρούμε ο καθένας μας υπερβολή και τί όχι...)

Μη βιαστείτε να ενεργοποιήσετε αντιμπατσικά αντανακλαστικά: η πρώτη Αρχή που πήρε το μονοπώλιο της βίας ήταν η θεότητα (ντιβίνιτι), που έστελνε όλα τα καλά και όλα τα κακά ερεθίσματα στους ανθρώπους, ακόμη κι αν τις βίαιες πράξεις τις κάναν άνθρωποι (θεοί και δαίμονες τους πρόσταζαν - ήταν θέλημα θεού...)

Ιδωμένη έτσι η θρησκεία, δλδ. στενά συνυφασμένη με την ανάγκη μετάθεσης του ελέγχου της βίας, μας ερμηνεύει ίσως την μακροημέρευσή της, αλλά μου προκαλεί και μαύρες σκέψεις για την πιθανότητα ολικού εξοβελισμού της.

Το απροσπέλαστο της θεότητας που ελέγχει μεν τη βία αλλά υπάρχει και δεν υπάρχει έδωσε σχετικά σύντομα (πόση μεταφυσική βλακεία μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; ) στον Βασιλέα, τον Αρχηγό κλπ. κλπ. που κάπως πιο απτός, κάπως πιο γήινος αλλά πάντα ελέω θεού (πόση έλλειψη μεταφυσικής βλακείας μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; ) διαχειριζόταν τη βία.

Πολλά στρώματα ρετούς αργότερα, μπορούμε να δούμε τον Νόμο ως Αρχή που διαχειρίζεται τη βία εν ονόματι των ανθρώπων - και κάτι ταπεινά ανθρωπάρια να γίνονται κυματοθραύστες της αντίδρασης των ανθρώπων απέναντι στον Νόμο, ιδίως όταν τα ανθρωπάρια αυτά προβαίνουν σε αντιποίηση της Αρχής.

Στα καθ' ημάς:

Αν ισχύουν τα παραπάνω, η ερωτική πράξη είναι ένας προνομιακός χώρος για τη βία, καθώς η ενεργοπαθητική αλληλεπίδραση που εμπεριέχει περιλαμβάνει μια έκρηξη ψυχοσωματικών ερεθισμάτων. Το έχω ξαναπεί: δεν υπάρχει μη βίαιη ερωτική πράξη, δεν υπάρχει αποστείρωση και σεξ, κοντολογίς -προς πιθανή απογοήτευση μεγάλης μερίδας των αναγνωστριών μου και δυστυχώς και κάποιας μερίδας των αναγνωστών μου- δεν γαμιούνται οι άυλες ψυχές. Η φράση "κλαγγές των σωμάτων" είναι από τις αγαπημένες μου στην εναργή περιγραφή του σεξ,

Η πύκνωση των ερεθισμάτων στο σεξ (και η ντε φάκτο απόφαση για τη διαχείρισή τους) δημιουργεί τους αντίλαλους εκείνους που γεφυρώνουν το σωματικό με το ψυχικό, το μεταφορικό με το κυριολεκτικό, της βίας.

Λογικό μου φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι "σκαλώνουν" σε αυτό το σημείο και αναζητούν τον μήνα που θρέφει τους 11 όσον αφορά τη διαχείριση της βίας. Αιτούνται, δηλαδή, να γίνει η σεξουαλική αλληλεπίδραση το "πρότυπο" (μπλου-πριντ, το λέγαμε στο χωριό) για την εν γένει διαχείριση των ερεθισμάτων, συνελόντι ειπείν, της βίας.

Επειδή δεν ξέρουμε ολουνών τα μικρά ονόματα (Γιάννης, Μαρία, Τάκης, Σούλα...) αυτούς που σκαλώνουν τους λέμε συλλήβδην BDSMers.

Σ' αυτό, ας μην παραγνωρίζουμε ότι ο καθένας έχει το δικό του σκάλωμα και το τσουβάλιασμα που κάνουμε είναι λειτουργικό, για να μην τελειώνει κάθε συζήτηση στην ίδια της την αρχή με το μέγα απόφθεγμα του Θρασύβουλα, "όλα είναι ατμός και ο άνθρωπος ύδωρ" και συνακόλουθα συγκατανευτικά κουνήματα του κεφαλιού.

Για να προλάβω κι άλλη παρανόηση: πουθενά δεν υπονοώ ότι οι άνθρωποι έρχονται "καθαροί" στο σεξ, από την άποψη της διαχείρισης των ερεθισμάτων. Οσο τρίψιμο με νιτσο-μπεταντίν και να κάνεις, κουβαλάς τις πολιτισμικές, κοινωνικές και γονεϊκές καταβολές σου. Τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να πραγματωθείς ερωτικά (όχι σεξουαλικά, αυτό είναι πιο εύκολο) είσαι κυρίως αυτά. Μετά, παραλλάσσεις. Τελικά όμως, το κλαδάκι στο κλαδί που βρέθηκαν, διαλέγουν οι άνθρωποι, πραγματωνόμενοι. Τίποτα παραπάνω.

Στο τσουβάλιασμα που κάνουμε για να φτιάξουμε τον όρο BDSMers, μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα:

Υπάρχουν άτομα που απέναντι στη διαχείριση της βίας παίρνουν μια θέση που λέει χοντρικά "ας βρεθεί κάποιος/α να αναλάβει τη διαχείριση της βίας για μένα". Τα άτομα αυτά τα λέμε υποτακτικά για να συνεννοούμαστε. Και υπάρχουν και άτομα που λένε "ας βρω κάποιον/α να αναλάβω τη διαχείριση της βίας για πάρτη του". Αυτά τα άτομα, τα λέμε συχνά Κυριαρχικά.

Καθώς προείπα, η ερωτική πράξη είναι ο παρ εξελάνς τόπος πραγμάτωσης αυτών των θέσεων.

Η πάγια ερώτηση εδώ είναι, "μα κι οι βανίλα, εκόντες άκοντες, το ίδιο δεν κάνουν;"

Απάντηση: Στο BDSM, ξεχωρίζουμε από το ότι η διαχείριση της βίας είναι (ή θα έπρεπε να είναι) συγγνωστή και δ η λ ω μ έ ν η. Δεν είναι παραπροϊόν της ερωτικής σχέσης, όπως σε όλες τις άλλες ερωτικές σχέσεις, δεν έχει συμβολισμό με τοπική ισχύ, αλλά αντηχεί στην υπόλοιπη ζωή μας.

Αυτή, νομίζω, είναι η πυρηνική σχέση της βίας με το BDSM και όχι η σφαλιαρομπούφλα, που είναι ένας απλός τροπισμός και μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι.

Για όσους δε αρέσκονται σε τροπισμούς τοπικής ισχύος (μαγκιά τους) νομίζω ότι οι όροι kinky και perv επαρκούν μια χαρά, ώστε να μη ζουν με τη βανιλορετσινιά, αφού τόσο τους καίει, ούτε να κλαίνε που δεν τους παίζουνε οι BDSMers μολονότι φέραν κι αυτοί το κνουτί τους απ΄το σπίτι 

Με τη γενίκευση, για Δύση και Ανατολή, που έκανα πιο πάνω δοσμένη, μπορώ να πω και το εξής: δεν έχω γνωρίσει ακόμη άτομο με υποτακτικές τάσεις που να μη θέλγεται από την Ανατολή και άτομο με κυριαρχικές τάσεις που να μην θέλγεται από τη Δύση. Αν ρωτάτε γιατί, σκεφθείτε λίγο ότι η "παύση" των ερεθισμάτων μπορεί να επιτευχθεί και με την πλημμυρίδα τους, καθώς επίσης και το ότι όσο καλός κι αν είναι ο αυτοέλεγχος, ο έλεγχος του Αλλου είναι μια διακριβώσιμη αλήθεια.

Ας σημειωθεί ακόμη ότι η παραχώρηση / υφαρπαγή (διαλέξτε αναλόγως την πετριά σας) του μονοπωλίου της βίας στο / απ΄το Κυριαρχικό μέλος μιας BDSM σχέσης δεν είναι άμοιρη ευθύνης για την "θρησκευτική" προσέγγιση που αναπτύσσουν ενίοτε τα αντίστοιχα υποτακτικά άτομα.

Τέλος, η "οιονεί βία", η επικρεμάμενη βία που μπορεί να ξεσπάσει ή και να μην ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή, είναι στο BDSM ένα άφωνο ιδιόλεκτο, ένας σιωπηλός μηχανισμός για να λέει το Κυριαρχικό άτομο "εγώ ελέγχω τη βία" και να απαντά το υποτακτικό "εσύ ελέγχεις τη βία". Ας πούμε πως είναι μια άρρητη επαναβεβαίωση της αρχικής συναίνεσης...

Η οιονεί βία έχει συχνά συναρμοτική αξία μέσα σε μια BDSM σχέση, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που εμφανίζεται η "παραδοξότητα" (; ) το υποτακτικό άτομο να "σπάει" μπροστά στην διαρκώς επαπειλούμενη καταιγίδα και να ζητά -λόγω, έργω ή διανοία- να ξεσπάσει επιτέλους η βία σε μια υλική απτότητα. Ε, τί να κάνουμε, αν μπορούσε να αντέξει τον ίλιγγο εύκολα, δεν θα 'ταν κι υποτακτικό το άτομο, σωστά;

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει: στην απολύτως ώριμη BDSM σχέση, δεν θα ήταν αρκετή μόνο η οιονεί βία;

Ισως.

Αλλά, γουέρς δε φαν ιν δατ;  

Dream

ΥΓ. Θυμάμαι πριν από χρόνια έναν τύπο που είχε γράψει στο φόρουμ, στην ερώτηση τί σημαίνει να είσαι Κυρίαρχος μιας υποτακτικής: "Ο ρυθμιστής της Ηδονής και της Οδύνης της". Τότε μου 'χε φανεί άλλος ένας νάρκισσος που αμολάει ατάκες για να λιγώσουν τα κοριτσόπουλα. Σήμερα καταλαβαίνω πόσο πυκνά είχε εκφραστεί για την διαχείριση των ερεθισμάτων, για τη διαχείριση της βίας. Τελικά μπορεί να ήταν πολύ ωραίος τύπος και τον είχα παρεξηγήσει 

 

Απάντηση: Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

"Βία είναι η υπερβολική δύναμη η οποία δεν αποτελεί συστατικό της δύναμης", έμεινε έξω από την απόδοσή σας το πιο ουσιαστικό κομμάτι του ορισμού κατά Deleuze.

Γι αυτό και η βία δεν είναι διόλου συνυφασμένη με τον βίο, παρά μόνον ως σύμπτωμα ... (πολύ θα χαρείτε τώρα) αποδόμησης. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα σας, εσείς αγαπάτε πάντα τα δίπολα.

Μια ερώτηση, θα θέλατε να σας παραπέμψω επακριβώς στο σχετικό εδάφιο Dekeuze να σιγουρευτείτε; Όταν μας είχατε παρουσιάσει τον ορισμό του σαδισμού κατά Deleuze, δεν θυμάμαι να είχε κανείς αντιδράσει αμφισβητητικά...

 

Απάντηση: Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

Αν κάποιος -πλην gaby- διάβασε το κείμενο μου και κατάλαβε ότι αμφισβητώ την πατρότητα του ορισμού της βίας που αναφέρω, θα θελα να τον γνωρίσω.

Ειδικότερα, αν κάποιος -πλην gaby- βλέπει στους παρακάτω ορισμούς:

κάτι που αλλάζει την επιχειρηματολογία μου θα ήθελα να φέρει, αν μπορεί, και μια μαγνητική μετωπιαίου λοβού.

Dream

 

Απάντηση: Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

Αρκέσου με φασματογράφημα...


θεμιτή είναι και η ανατολή και η δύση και για τους δύο στο **M/s