Βότανα

 
Σίλφιο: Το «μαγικό» βότανο της αρχαιότητας
dailythεss
Για το σχήμα της καρδιάς, τη γνωστή «κόκκινη» καρδούλα, που καμία σχέση δεν έχει με το πραγματικό σχήμα της καρδιάς, υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πως καθιερώθηκε. Μία από τις δημοφιλέστερες υποστηρίζει ότι το σύμβολο βασίστηκε στο αρχαίο φυτό Σίλφιο (που σχετίζεται και με την αναπαραγωγική διαδικασία) και συγκεκριμένα στο σχήμα του καρπού του. Ασημένια νομίσματα από την Κυρήνη του 6ου-5ου αιώνα π.Χ., μάλιστα, φέρουν ένα παρόμοιο σχέδιο με το σύμβολο της καρδιάς, συνοδευόμενο από αυτό το εξαφανισμένο φυτό.

Το Σίλφιο (ή Σύλφιο) ήταν το διασημότερο βότανο της αρχαιότητας, ένα φυτικό πασπαρτού για τα πάντα. Ήταν όμως, σαν από τραγική ειρωνεία, και όσο σπάνιο χρειαζόταν για να φτάσει να αξίζει το βάρος του σε ασήμι.

Ανήκει στην οικογένεια των σκιαδανθών (Umbelliferae, Apiaceae) και τώρα πιστεύεται ότι είναι ένα εξαφανισμένο φυτό του γένους Ferula, ίσως μια ποικιλία του «γιγαντιαίου μάραθου». Ήταν σπάνιο φυτό που ευδοκιμούσε μόνο στις ακτές της Κυρήνης (στη σημερινή Λιβύη).

Το δώρο του Απόλλωνα

Ήταν οι Θηραίοι αυτοί που το ανακάλυψαν ήδη από το 630 π.Χ., όταν ίδρυσαν την ελληνική τους αποικία στη Βόρεια Αφρική, την περίφημη Κυρήνη. Οι Έλληνες ονόμασαν την αποικία τους από την πηγή Κύρη, αφιερωμένη στον θεό Απόλλωνα, και εκείνος τους έκανε δώρο το Σίλφιο.

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Βάττος Α’ αποβιβάστηκε στην Κυρηναϊκή και οδηγήθηκε από τους γηγενείς σε μια περιοχή που είχε «τρύπα στον ουρανό», πιθανότατα γιατί έβρεχε πολύ. Εκεί υπήρχε ένα ιερό του Απόλλωνα και ο Θηραίος αποφάσισε να ιδρύσει την πόλη του τιμώντας τα ιερά εδάφη.

Το Σίλφιο μετατράπηκε μαγικά σε βασικό συστατικό κάθε φαρέτρας γιατρού ή μύστη σε όλη τη Λεκάνη της Μεσογείου για τα επόμενα 700 περίπου χρόνια. Το ήξεραν φυσικά και οι Αιγύπτιοι, καθώς είναι οι δικές τους αναφορές από τον 7ο π.Χ. αιώνα που λογίζονται οι παλιότερες. Και αυτός ο σπουδαίος πολιτισμός το χρησιμοποιούσε ως ιατρικό βοήθημα για αντισύλληψη και άμβλωση, αλλά και ως πανάκεια σχεδόν για τα πάντα, από πονόλαιμο και βήχα μέχρι και θεραπεία για τη λέπρα.

Ήταν όμως και το άλλο: τόσο οι Αιγύπτιοι όσο και οι Μινωίτες είχαν συγκεκριμένο ιδεόγραμμα (γλύφο) που αντιπροσώπευε το σίλφιο. Κάτι που αναδεικνύει τη σημαντικότητά του για τους πρώιμους αυτούς μεσογειακούς πολιτισμούς, και λογικό αφού το σίλφιο έβρισκε εφαρμογή σχεδόν στα πάντα και χρησιμοποιούνταν κάθε τμήμα του, από το κοτσάνι και τις ρίζες μέχρι και τον πολύτιμο χυμό του.

Οι «μαγικές», διεγερτικές, θεραπευτικές ιδιότητές του

Όπως δημοσιεύει εκτενώς και το BBC, τα αρχαία κείμενα αναφέρουν το Σίλφιο ως αντισυλληπτικό μέσο. Οι γυναίκες που δεν ήθελαν να γονιμοποιήσουν έπιναν μία ποσότητα, όσο το μέγεθος ενός μπιζελιού, μία φορά τον μήνα.

Το φυτό αποκαλείται «τροφή των θεών» αλλά και «κοπριά του διαβόλου» εξαιτίας της άσχημης μυρωδιάς τής ρίζας του. Στην αρχαιότητα, ως «σύλφιο το μηδικόν», θεωρείτο πανάκεια, δηλαδή γενικό τονωτικό, φάρμακο «δια πάσαν νόσον» ακατάλληλο όμως για εγκύους, καθώς θεωρείτο και εκτρωτικό.

 

Σίλφιο το έλεγαν οι πρόγονοί μας και silphium οι Ρωμαίοι, αν και αυτοί του επιφύλαξαν πολλές ακόμα ονομασίες (laserpicium, lasarpicium κ.ά.). Και το χρησιμοποιούσαν για τα πάντα, από αρωματικό καρύκευμα για τη νοστιμάδα της μαγειρικής και τοπική αναλγητική αλοιφή μέχρι φάρμακο για πάμπολλες νόσους. Έγινε περιβόητο βέβαια σε όλο τον γνωστό κόσμο για τις διεγερτικές και αντισυλληπτικές του ιδιότητες.

Η χρήση του φυτού έχει απαθανατιστεί σε Κυρηναϊκό νόμισμα της εποχής εκείνης. Το νόμισμα αναπαριστά μία γυναίκα που με το χέρι της έχει γείρει ένα κλαδί του φυτού έτσι ώστε το άνθος του να δείχνει την αναπαραγωγική της περιοχή. Το Σίλφιο αναφέρεται σε ένα από τα 500 είδη φυτών που καταγράφονται στα έργα του Θεόφραστου και του Διόσκουρου. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε ως αντισυλληπτικό και εκτρωτικό.

 

Έχει υποστηριχτεί μάλιστα ιστορικά πως η κλασική αρχαιότητα περιστράφηκε εν πολλοίς γύρω από το σίλφιο, ένα βότανο-πανάκεια. Οι Έλληνες, ας πούμε, το λάτρευαν και ως εύγευστο καρύκευμα για το φαγητό τους. Το αγαπούσαν με πάθος και το έβαζαν στα πάντα, σαν τον σημερινό μαϊντανό. Οι Έλληνες αποξήραιναν τον χυμό του για τη μαγειρική του χρήση, ενώ οι Ρωμαίοι το έτρωγαν ολόκληρο. Ακόμα και τις ρίζες του γεύονταν, τις οποίες διατηρούσαν στο ξίδι.

Το φυτό ήταν τόσο παινεμένο ως μπαχαρικό που έφτασαν -τόσο στην κλασική όσο και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα- να πληρώνουν όσο τίποτα τα ζώα που είχαν βοσκήσει στο Σίλφιο, γιατί πίστευαν πως έδινε καλύτερη γεύση στο κρέας τους.

Ακόμα και συνταγές έχουν φτάσει ως τις μέρες μας με το νόστιμο καρύκευμα: Ο δραματικός ποιητής Άλεξις μας λέει πως για να φτιάξουμε ωραία σαφρίδια «τους βγάζεις τα βράγχια, τα ξεπλένεις, τα καθαρίζεις, τα ανοίγεις στα δύο, τα στρώνεις, τα αλευρώνεις, τα αλείφεις με σίλφιο και τα καλύπτεις με τυρί, αλάτι και ρίγανη». Ο πλατωνικός φιλόσοφος Ξενοκράτης μοιράζεται μαζί μας το μυστικό για νοστιμότατες φούσκες (τα οστρακοειδή): «Τις κόβουμε, ξεπλένουμε και περιχύνουμε με κυρηναϊκό σίλφιο, απήγανο, άλμη και ξίδι ή φρέσκια μέντα σε ξίδι και γλυκό κρασί».

Αλλά και ο Αθηναίος στους «Δειπνοσοφισταί» του αναφέρει πως έτρωγαν παστό ψάρι, μαριναρισμένο με κρασί, λάδι και σίλφιο. Ως τη ρωμαϊκή εποχή, το βότανο είχε γίνει τόσο λατρεμένο που εμφανίζεται σε όλες σχεδόν τις συνταγές της μαγειρικής «Βίβλου» των Ρωμαίων, τον τσελεμεντέ του Καίλιου Απίκιου («Περί μαγειρικής»).

Εφτακόσια χρόνια το πάλευαν όλοι, Μινωίτες, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι και κάθε άλλος λαός της Μεσογείου, μάταια όμως. Μόνο η Κυρήνη είχε το προνόμιο να πλουτίζει από το Σίλφιο.

Την ίδια ώρα, το θαυματουργό χορτάρι είχε και πολλές θεραπευτικές χρήσεις, αν και είναι δύσκολο να αποτιμήσουμε με σύγχρονους ιατρικούς όρους την αποτελεσματικότητά τους. Από πονόλαιμο, πυρετό και δυσπεψία μέχρι αφροδίσια νοσήματα (κονδυλώματα) και ανεπιθύμητες κυήσεις λεγόταν πως θεράπευε. Ο Ιπποκράτης παρότρυνε τους ασθενείς του: «Όταν εξέχει το έντερο και δεν επιστρέφει στη θέση του, ξύστε σε μικρά κομμάτια το καλύτερο και πιο συμπαγές σίλφιον και εφαρμόστε το ως κατάπλασμα».

Αλλά και ο Θεόφραστος ο Ερέσιος και ο Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος το παρομοίαζαν με την «Ηράκλεια Πανάκεια», λέγοντάς μας πως το σκιανθές φυτό ήταν κατάλληλο για όλες τις ασθένειες.

Την ίδια στιγμή, ο ανθός του χρησιμοποιούνταν στην παρασκευή αρωμάτων, καθώς οι αρχαίοι εκμεταλλεύονταν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του.

 

Ήταν πάντως αναμφίβολα η αντισυλληπτική του δράση που έκανε τους Έλληνες να το προτιμούν και τους Ρωμαίους να το λατρεύουν.

Πράγματι, οι Ρωμαίοι το αγάπησαν τόσο πολύ, που ανέφεραν το αγνό βότανο σε ποιήματα και τραγούδια και το έγραψαν σε μεγάλα έργα λογοτεχνίας.

Το Σίλφιο με τη λατινική του ονομασία (laserpicium) παίζει και σε ποίημα του Κάτουλλου προς την ερωμένη του Λεσβία, διαδραματίζοντας έτσι σαφή ρόλο στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

Η χρήση και το εμπόριο του

Όπως είναι λογικό και επόμενο οι συλλογείς του βοτάνου είχαν σημαντικά έσοδα από το εμπόριο του, δεδομένου ότι χρησιμοποιήθηκε από τις γυναίκες κυρίως ως αντισυλληπτικό μέσο.

Ως αρχαιολογικό τεκμήριο μπορεί να θεωρηθεί το αγγείο από τη Λακωνία όπου ο βασιλιάς της Κυρήνης Αρκεσίλας επιβλέπει την εξαγωγή του. Ενδιαφέρον έχει η λεπτομέρεια στο κάτω μέρος αυτής της απεικόνισης: το σίλφιον φυλασσόταν σε ειδικές υπόγειες αποθήκες, μαζί με χρυσό και άργυρο, πριν εξαχθεί σε άλλες αγορές. Επιπρόσθετα σε νομίσματα της Κυρήνης βασικό έμβλημα της αποικίας είναι στυλιζαρισμένη μορφή του σίλφιου, πηγή πλούτου και ευημερίας για την πόλη. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι το τελευταίο φυτό δόθηκε στο Νέρωνα (το προσέφεραν ως το τελευταίο δείγμα αυτού του φυτού). Εντούτοις μια ύστατη μαρτυρία από τον Συνέσιο τον Κυρηναίο επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας μικρής ποσότητας σιλφίου στα τέλη του 4ου μ.Χ.

 

Όπως κι αν έχει, αυτό το πολύτιμο βοτάνι συνέβαλε τα μέγιστα στη μετατροπή της πόλης σε επίκεντρο του ελληνικού πολιτισμού στα άγνωστα εδάφη, καθώς η εμπορική του εκμετάλλευση κόμιζε στην Κυρήνη θαυμαστά πλούτη. Το Σίλφιο έγινε τόσο σημαντικό για την κυρηναϊκή οικονομία που εμφανίζονταν από ένα σημείο και μετά σε κάθε σχεδόν νόμισμα της πόλης.

Ωστόσο, η υπερκαλλιέργεια και οι οπλές των ζώων κατέστρεψαν το εύθραυστο οικοσύστημα των κυρηναϊκών ακτών, στέλνοντας το Σίλφιο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σύμφωνα με τον θρύλο, που παραδίδει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος («Φυσική Ιστορία»), ήταν ο αυτοκράτορας Νέρων αυτός που γεύτηκε το τελευταίο ποτέ κλαράκι του: «Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν υπάρχει καθόλου σίλφιο … λένε πως το τελευταίο βλαστάρι που βρέθηκε, απ’ όσο θυμούνται οι άνθρωποι, στάλθηκε στον αυτοκράτορα Νέρωνα». Και του στάλθηκε ως κάτι το αξιοπερίεργο, όπως μας λέει ο Πλίνιος.

 

Το ήδη σπάνιο Σίλφιο εξαφανίστηκε. Τώρα όλοι αναπολούσαν τις εποχές που ο Ιούλιος Καίσαρας είχε φροντίσει δαιμόνια να πάρει στην κατοχή του μεγάλες ποσότητες του φυτού, τις οποίες παραχώρησε κάποια στιγμή στα δημόσια ταμεία του ρωμαϊκού κράτους. Καθώς μέχρι τότε άξιζε πραγματικό ασήμι. Οι Ρωμαίοι το έλεγαν άλλωστε χωρίς περιστροφές πως «ο χυμός του σίλφιου αξίζει το βάρος του σε δηνάρια»!

Το αντικατάστατο

Οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην εκστρατεία τους στην βορειοανατολική Περσία βρήκαν την Ασαφέτιδα στην οποία αναγνώρισαν μεγάλη ομοιότητα με το Σίλφιο της Κυρήνης. Με δεδομένο ότι το Σύλφιο ήταν ήδη σπάνιο, η Ασαφέτιδα έγινε στην Ελλάδα δεκτή με ικανοποίηση αν και ήταν λιγότερο γευστική.

Ο Διοσκουρίδης μάλιστα τον 1ο αιώνα μ.Χ. έγραφε. «Το Σύλφιο της Κυρήνης ακόμη και όταν απλά το δοκιμάσεις διεγείρει όλο το σώμα και έχει πολύ υγιές άρωμα, τόσο που δεν το καταλαβαίνεις στην αναπνοή ή το αντιλαμβάνεσαι πολύ λίγο. Αυτό όμως της Περσίας είναι λιγότερο ισχυρό και έχει ασχημότερη γεύση».

Μετά την εξαφάνιση του Σίλφιου, η Ασαφέτιδα έγινε δεκτή με ευχαρίστηση τόσο από τους γιατρούς όσο και από τους μάγειρες της αρχαιότητας.

Η Ασαφέτιδα μετά το 1500 μ.Χ. άρχισε να χρησιμοποιείται ως βότανο και στη μαγειρική με δειλά βήματα.

 

Το 1918 στην πανδημία της Ισπανικής γρίπης χρησιμοποιήθηκε έντονα για την καταπολέμηση αυτής της αρρώστιας που θέρισε την Ευρώπη. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως αντίδοτο οπίου σε οπιομανείς.

Στην Ινδία και την Περσία χρησιμοποιείται παρά την δυσάρεστη μυρωδιά της ως καρύκευμα και θεωρείται ότι ασκεί διεγερτική δράση στον εγκέφαλο. Την χρησιμοποιούν ως διεγερτικό της πέψης, για τον μετεωρισμό, τους κολικούς και ως ήπιο καθαρτικό.

Μπορούμε να το ξαναβρούμε;

Ο Θεόφραστος περιέγραψε το φυτό ως έχον παχιές ρίζες καλυμμένες με μαύρο φλοιό, ο οποίος ήταν υπερβολικά μακρύς. Αν και το φυτό ήταν «πιο περίεργο», είπε ότι είχε ένα κοίλο στέλεχος που έμοιαζε με μάραθο και χρυσά φύλλα που μοιάζουνε με εκείνα του σέλινου.

Η οικονομία της προσφοράς και της ζήτησης «χτύπησε» ανεπανόρθωτα το Σίλφιο. Καθώς η αξία του μάλιστα αυξανόταν, οι αδίστακτοι λαθρέμποροι το οδήγησαν στην εξαφάνιση.

Σήμερα τα φαρμακευτικά βότανα είναι μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία και αναπτύσσεται. Πολλά είναι τα βότανα που απειλούνται από την αλλαγή του κλίματος και τον τρόπο ανάπτυξης. Μόνο στη Νότια Αφρική, 82 φαρμακευτικά βότανα απειλούνται με εξαφάνιση και δύο έχουν εξαφανιστεί.

Οι ελπίδες για το Σίλφιο όμως δεν έχουν σβήσει. Έχουν υπάρξει μόνο λίγες μελέτες σχετικά με την ποικιλομορφία των φυτών στη Λιβύη και μπορεί να βρεθεί ακόμα. «Θα μπορούσε να είναι ακόμα εκεί. Δεν είναι εύκολη η έρευνα », λέει ο Monique Simmonds, καθηγητής στο Kew Gardens, London.

 

Φυσικά, αυτό γίνεται λίγο πιο δύσκολο από το γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει τι ψάχνουν. «Έχουμε την τάση να βρούμε τους σπόρους άλλων φυτών, όπως κόλιανδρο και άνηθο, σε αρχαίες τοποθεσίες. Αλλά κανείς δεν βρήκε ποτέ silphium», λέει ο Monique Simmonds.

Οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι το Σίλφιο μπορεί να ανήκε σε μια ομάδα φυτών που μοιάζουν με μάραθο, το Ferula. Στην πραγματικότητα σχετίζονται με καρότα και αναπτύσσονται άγρια ως ζιζάνια σε όλη τη Βόρεια Αφρική και τη Μεσόγειο. Δύο από αυτά τα φυτά εξακολουθούν να υπάρχουν στη Λιβύη σήμερα. Είναι πιθανό ότι ένα από αυτά είναι Σίλφιο.

Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ την πραγματική ταυτότητα του Σίλφιου, αλλά μπορούμε να μάθουμε από την παρακμή του. Η τελευταία έρευνα της Cyrene έδειξε ότι πολλά φυτά και βότανα εξαφανίζονται γρήγορα, καθώς η γη παραδίδεται σε ερήμους και για άλλη μια φορά η χρήση της είναι υπερβολική. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μπορεί να έχει προ πολλού αλλά φαίνεται ότι επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

πηγή: tvxs.gr

 

λόγω του πρωτοτύπου και εντυπωσιακού σχήματός του, του αποδίδονται ποικίλες θεραπευτικές ιδιότητες. παρ ότι όμως αναμφίβολα εξασφαλίζει ευεξία η θεραπευτική του επιρροή είναι αμφισβητίσιμη. είναι μάλλον μιά δοξασία.

 

Νταμιάνα (Turnera Diffusa)

 ​

Οικογένεια: Passifloraceae, Γένος: Turnera
Η Νταμιάνα (Damiana) είναι ένας μικρός θάμνος που ευδοκιμεί στη Κεντρική και Νότια Αμερική, το Μεξικό και την Καραϊβική. Οι καρποί της έχουν τη γεύση σύκου, ενώ τα μικρά κίτρινα άνθη της είναι πολύ αρωματικά και το άρωμα τους θυμίζει χαμομήλι. Το φυτό σε πλήρη ανάπτυξη μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 2 μέτρα, ενώ τα φύλλα του μπορούν να φτάσουν σε μήκος μέχρι και τα 25εκ.
H χρήση της Νταμιάνα έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Οι Mayas και οι Aztecs χρησιμοποιούσαν την Νταμιάνα ως γενικό τονωτικό του σώματος. Στην γλώσσα των Mayas, η Νταμιάνα ονομαζόταν Mis Kok που σήμαινε "σκούπα του άσθματος". Οι αυτόχθονες της Αμερικάνικης Ηπείρου συνήθιζαν να πίνουν τσάι από φύλλα Νταμιάνα, καθώς θεωρούσαν πως το φυτό είχε έντονες αφροδισιακές ιδιότητες. Κάποιες φυλές Ινδιάνων συνήθιζαν να καίνε φύλλα Νταμιάνα στη κεντρική φωτιά του καταυλισμού, προκειμένου να προωθήσουν την ερωτική διάθεση μεταξύ των νεαρών μελών της φυλής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που φέρεται να παρατήρησε και να κατέγραψε τις αφροδισιακές ιδιότητες της Νταμιάνα (1699), είναι ο Jesus Maria de Slavatierra, ένας Ισπανός ιεραπόστολος που υπηρέτησε στο Βόρειο Μεξικό.
Παραδοσιακά η Νταμιάνα χρησιμοποιείται ως αφροδισιακό. Θεωρείται πως αντιμετωπίζει την στυτική δυσλειτουργία και πως αυξάνει τη σεξουαλική ορμή τόσο στους άνδρες, όσο και τις γυναίκες. Αν και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις σχετικά με την ιδιότητα αυτή της Νταμιάνα (λ.χ. η εύρεση y-cadineneand και 1,8-cineole, συστατικών που θεωρείται πως ευνοούν την παραγωγή τεστοστερόνης), εντούτοις δεν υπάρχουν συστηματικές κλινικές έρευνες που να τεκμηριώνουν αυτή την άποψη. Οι έρευνες έχουν γίνει κυρίως πάνω σε πειραματόζωα (αρουραίους), στις οποίες πραγματικά φάνηκε πως η Νταμιάνα αυξάνει τη σεξουαλική διάθεση και των δύο φύλων. Η Νταμιάνα άρχισε να γίνεται γνωστή στις Η.Π.Α. από το 1884, όταν και άρχισε να προωθείται ως αφροδισιακό στην αγορά.
Στη σύγχρονη βοτανοθεραπεία η Νταμιάνα χρησιμοποιείται κυρίως ως ενισχυτικό του οργανισμού και για την αντιμετώπιση νευρικών διαταραχών. Σύμφωνα με κάποιες αναφορές η πικρή ουσία δαμιαμίνη (damianin) διαθέτει την ιδιότητα να τονώνει το νευρικό σύστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Νταμιάνα να θεωρείται κατάλληλη για περιπτώσεις έντονου άγχους, νευρικότητας, ατονίας καθώς και για ελαφριές μορφές κατάθλιψης. Θεωρείται γενικό τονωτικό με μέτρια δράση που διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως ο καφές. Η τόνωση του νευρικού συστήματος συνοδεύεται σε πολλές περιπτώσεις από μία γενικότερη ευφορία και από την τόνωση ολόκληρου του οργανισμού. Επίσης, το βότανο παρουσιάζει διουρητικές, χωνευτικές και ορεκτικές ιδιότητες, ενώ θεωρείται πως ανακουφίζει συμπτώματα χρόνιου βήχα, εξάψεις εμμηνόπαυσης, Πάρκινσον και φλεγμονές του προστάτη.
Στην ποτοποιεία, από τη Νταμιάνα παρασκευάζεται ένα είδος λικέρ το οποίο χρησιμοποιείται στη «Μαργαρίτα Νταμιάνα» μια ιδιαίτερη παραλλαγή της μαργαρίτας που παρασκευάζεται στην περιοχή Los Cabos του Μεξικό. Το ίδιο λικέρ χρησιμοποιείται και για την τόνωση της σεξουαλικότητας αντί του ροφήματος.
Από τη χρήση της Νταμιάνα δεν έχουν αναφερθεί παρενέργειες και θεωρείται πως μπορεί να καταναλωθεί άφοβα. Υπερβολική δόση μπορεί να προκαλέσει αϋπνία και πονοκεφάλους.
Να αποφεύγεται η χρήση της από τις εγκύους.

Οι πληροφορίες που δίνονται είναι καθαρά ενδεικτικές και δεν συνίσταται να λαμβάνετε βότανα αλόγιστα χωρίς τη συμβουλή ειδικού.

 

 
Γιοχίμπ, το ανδρικό βότανο…
Εναλλακτική Δράση

Εγκυκλοπαίδεια της Φύσης

Γιοχίμπ – Γιοχιμπίνη yohimbe (Corynanthe Yohimbe)

Ενα φυσικό αφροδισιακό και οχι μόνο…

Η γιοχιμπίνη προέρχεται από το εσωτερικό της φλούδας του τροπικού δέντρου της δυτικής Αφρικής Corynanth Yohimbe και αποτελεί ένα γνήσιο αφροδισιακό της φύσης.

Στα αθλήματα το Γιοχίμπ χρησιμοποιείται κυρίως λόγω των αναβολικών του αποτελεσμάτων. Το Γιοχίμπ μπλοκάρει τους ειδικούς κυτταρικούς υποδοχείς μέσα από τους οποίους αυξάνονται τα επίπεδα Αδρεναλίνης. Η Αδρεναλίνη σας δίνει πιο εκρηκτική δύναμη, αλλά επίσης προλαβαίνει τον μυϊκό καταβολισμό. Επιπλέον, αυξημένα επίπεδα Αδρεναλίνης στο αίμα σας επιταχύνουν την μετατροπή των λιπών σε λιπαρά οξέα.

Σε ελεγχόμενη έρευνα 48 ανδρών, οι οποίοι και έπασχαν μερικώς από ψυχογενή ανικανότητα και μερικώς από ανικανότητα που προερχόταν από βιολογικά αίτια, η χορήγηση Yiohimbe είχε μια διεγερτική δράση. Το 62% λάμβανε 6 mg της ρίζας ημερησίως, για 10 εβδομάδες, ανέφερε βελτίωση στην σεξουαλική λειτουργία.

Η βελτίωση μετρήθηκε ως προς την ποιότητα και την συχνότητα των στύσεων. Ακόμη και στους μισούς με ψυχογενή αιτιολογία, το 46% ανέφερε θετικές ενδείξεις στην γιοχιμπίνη.

Πώς, όμως, η γιοχιμπίνη μπορεί να βοηθά και την ψυχογενή και την βιολογική ανικανότητα; Το συστατικό είναι ένα αλκαλοειδές που μπλοκάρει τους προσυναπτικούς α-2 αδρενεργικούς υποδοχείς οι οποίοι, θεωρητικά τουλάχιστον, αυξάνουν την ροή αίματος στους όρχεις, ενώ μειώνουν την απομάκρυνσή του.

Διαμέσου εγκεφαλικής δραστηριότητας, μειώνει συγκεκριμένες μορφές άγχους και κατάθλιψης που συμβάλλουν στην στυτική δυσλειτουργία. Η γιοχιμπίνη θεωρείται από μερικούς σαν ψυχεδελικό φάρμακο στα 1960, διαθέτει μια δράση ευεξίας και δραστηριότητας τουλάχιστον σε μια μερίδα ανθρώπων.

Το Γιοχίμπ επίσης αυξάνει την κίνηση των λιπαρών οξέων, καταστέλλει την σύνθεση του λίπους… δουλεύει σαν εξέχων ενισχυτής. Έρευνες δείχνουν οτι είναι ένας ρυθμιστής, που σημαίνει ότι αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος στα άκρα και σε άλλα μέρη. Με άλλα λόγια, μπορεί να θεραπεύσει την ανδρική σταθερότητα αρκετά αποτελεσματικά όπως επίσης αυξάνει τον οδηγό φύλλου (libido) στους άντρες και τις γυναίκες. Αυξάνει ουσιαστικά το σφρίγος αυξάνοντας την κυκλοφορία του αίματος στα κύτταρα.

Παρενέργειες – αντενδείξεις για το Γιοχίμπ
Συνήθως η χορήγηση γιοχιμπίνης γίνεται με την μορφή ταμπλέτας και χρειάζεται συνταγή. Η συνηθισμένη δόση για προβλήματα ανικανότητας είναι 5,4 mg, τρεις φορές ημερησίως, έως 10 εβδομάδες. Αν παρουσιαστούν εμετοί, εφίδρωση, ναυτία, η δόση πρέπει να μειωθεί στο μισό με την ίδια συχνότητα, έως την βαθμιαία αύξηση στην ενδεικνυόμενη τιμή.

Δεν πρέπει να χορηγείται σε ελκωτικούς και ασθενείς καρδιάς ή νεφρών. Επίσης δεν πρέπει να λαμβάνεται με αντιυπερτασική θεραπεία, κλονιδίνη ή άλλα ηρεμιστικά, αντικαταθληπτικά ή φάρμακα ευεξίας.

Al Zaro

 

Ρίζα TONGKAT ALI - αρρενωπότητα, ενέργεια, αντοχή, εγρήγορση

 

Το Tongkat Ali όπως και το Ginseng έχουν χρησιμοποιηθεί για χιλιάδες χρόνια για να ανεβάσουν την ενέργεια, να αυξήσουν την αντοχή και την εγρήγορση.
Το Tongkat ali (Eutycoma longiflolia) είναι ένα μικρό δέντρο που φυτρώνει στις ζούγκλες της Νοτιοανατολικής Ασίας. H ρίζα του 10 έως 20 ετών δέντρου ή θάμνου ζυγίζει 3 με 7 κιλά. Οι ρίζες του δέντρου Tongkat ali φθάνουν σε βάθος 1 έως 2 μέτρων μέσα στο έδαφος και έχουν πολύ λίγα παρακλάδια.

 

Σύμφωνα με μία διεθνή φαρμακολογική μελέτη, που διεξήχθη το 2010, σχετικά με την Ευρυκόμη την μακρόφυλλον, τα μέρη του δένδρου έχουν παραδοσιακά χρησιμοποιηθεί για τις αντιβακτηριακές, αφροδισιακές, αντιδιαβητικές, αντιπυρετικές και αντιμικροβιακές ιδιότητές τους.

 


Το Tongkat ali βελτιώνει την λίμπιντο, ενώ δρα πιό φυσικά από τα ντοπαμινεργικά. Θεωρείται επίσης σαν το καλύτερο ανδρικό τονωτικό και μέσο υποστήριξης της αρρενωπότητας.
Αυτό είναι επειδή έχει την ικανότητα να παράγει ορμόνη τεστοστερόνη η οποία ενισχύει το ανδρικό αναπαραγωγικό σύστημα στο σύνολό του. Είναι γνωστό ότι Tongkat Ali όφελος κυρίως στους άνδρες, ελάχιστα γνωστό ότι βοηθά, επίσης, οι γυναίκες ανακτήσει την απόλαυση τους σχέση.

Είναι επιστημονικά επίσημο ότι το εκχύλισμα Tongkat Ali προκαλεί σημαντική ανάπτυξη των μυών στους άνδρες. Η British Journal of Sports Medicine ανέφερε ότι σε μια διπλή-τυφλή ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο επιστημονική μελέτη, η χρήση εκχυλίσματος Tongkat ali προκάλεσε αύξηση 5% στο ιδανικό σωματικό βάρος στην ομάδα θεραπείας, ενώ δεν υπήρξαν σημαντικές μεταβολές παρατηρήσιμες στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. 5% σε 5 εβδομάδες είναι μια μεγάλη βελτίωση, όπως γίνεται φανερό, αν κάποιος υπολογίσει την αύξηση αυτή στη διάρκεια ενός έτους. (5 εβδομάδες - 5%, 52 εβδομάδες - 50%).
Μεταξύ άλλων ενδιαφερόντων στοιχείων, το άρθρο του περιοδικού αναφέρει: "Η μέση περίμετρος βραχίονα της ομάδας θεραπείας αυξήθηκε σημαντικά κατά 1,8 εκατοστά μετά την θεραπεία, από 30,87 (1,88) σε 32,67 (1,96) εκ. (p = 0,011), αλλά δεν υπήρξε σημαντική αύξηση στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. "
Η περίληψη της κλινικής δοκιμής με τους υγιείς άνδρες μπορεί να διαβαστεί στην ιστοσελίδα της British Journal of Sports Medicine:
http://bjsm.bmjjournals.com/cgi/content/full/37/5/464
Η πρόσβαση είναι ελεύθερη, αλλά απαιτεί εγγραφή.
Μια PrintScreen της περίληψης μπορεί να διαβαστεί εδώ:
http://tongkat-ali.org/ Ergogenics-effects-EurycomalongifoliaJack.htm

Το Tongkat ali λαμβάνεται από του στόματος με την μορφή καψουλών που περιέχουν εκχύλισμα ρίζας σε αναλογία 1 προς 50 και 1 προς 200. Δηλαδή βράζονται 50 ή 200 κιλά ρίζας για να παραχθεί ένα κιλό εκχυλίσματος. Επίσης το πίνουν και ως αφέψημα όπως το τσάι, βράζοντας την τεμαχισμένη ρίζα, παρά το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά πικρό. Η ρίζα του Tongkat ali είναι το μόνο τμήμα τού δένδρου που χρησιμοποιείται για την αύξηση της τεστοστερόνης και κατά συνέπεια για την βελτίωση της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Τα Quassinoids, που είναι τα βιολογικώς δραστικά συστατικά της ρίζας του Tongkat ali είναι πάρα πολύ πικρά. Λαμβάνοντας το Tongkat ali σε μορφή κάψουλας, ο χρήστης απαλλάσσεται από το αίσθημα του πικρού.
Το Τζίνσεγκ είναι ένα επίσης πανίσχυρο βότανο της Ανατολής που δίνει στο σώμα μεγάλη αντοχή κάτω από στρεσογόνες συνθήκες. Η ταυτόχρονη λήψη του Tongkat Ali μαζί με το Ginseng εκτινάσσει την ενέργεια στα ύψη και είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική σε πολύ απασχολημένους άνδρες ή σε εκείνους οι οποίοι έχουν χάσει τη φόρμα τους, όπως επίσης σ’ αυτούς που αισθάνονται μεγάλη έλλειψη ζωτικότητας.

 

Κι εκεί που ανοίγει τη ντουλάπα απλά έρχεται ο οργασμός!

 

Ναιιιι κ πόσο χαζός πρέπει να ένιωσε χαχα

 

Ω ναι!!!!!   

 

Πάντα οι ξερόλες και οι υπερόπτες όταν κάποιος τους ταπώνει ταπεινά νιώθους κάπως αλλά δεν το παραδέχονται χα χα
Κατά τα άλλα μια πολύ ωραία ταινία μικρού μήκους για τη δύναμη της φύσης