ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΤΟΥΜΕ?

πάντως για μας τους υ, υπάρχει λύση  

 

Tώρα το είδα αυτό...

Ποιος λακαμάς το είπε αυτό;  

 

Γκούγκλαρέ το. Δε θυμάμαι.

 

Απαταμε γιατι δεν μπορουμε να τρωμε το ιδιο φαγητο καθε μερα . καθε μερα φασολαδα δεν λεει θες και λιγο κρεας που και που

 

Ισχύει. Μιλάω μετά λόγου γνώσης.

Αν βλέπεις τον γάμο σαν φασολάδα, δεν έπρεπε να παντρευτείς εξ΄ αρχής. Δεν ισχύει αυτό φυσικά. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν τρόποι να μην τρως κάθε μέρα το ίδιο "φαΐ" αλλά να βάζεις και το αλατοπίπερο στην ζωή σας. Στο χέρι των συντρόφων-συνοδοιπόρων είναι. Και ναι, σ΄αυτό είμαι απόλυτος.

 

μαν μου φαινεται δεν καταλαβες τι εγραψα και δεν εχει καμια σχεση αν ειναι ο αλλος παντρεμενος η μη.

 

μαν, κατάλαβα πολύ καλά τι έγραψες. Been there, done that.

 

Και καλα να εχει φασολαδα καθε μερα στο σπιτι..

Εαν δεν εχει τιποτα; δεν θα πας εξω ; εστω ντελιβερυ;

 

Εκεί το μενού είναι a volonte.

 

Απλά είμαστε Σεφ..

 

Πόσους σκούφους Μακλάρεν και ΜερΤσέντες έχεις εσύ???

 

Δεν έχω καμία διάθεση για ηθικολογίες.
Παραθέτω απλά τη σκέψη μου, ξερά και δίχως περιστροφές.

Γιατί:

1) Κάποιος μας είπε/έμαθε ότι ο/η σύντροφος είναι το τζίνι στο λυχνάρι.
Που πρέπει να ικανοποιεί κάθε μας επιθυμία.
Ν'ανέχεται κάθε μας παρασπονδία, κάθε μας τίγκα, κάθε μας μαλακία, στωικά.
Και όταν "ανακαλύπτουμε", ότι έτσι δεν είναι.
Νιώθουμε "παραμελημένοι", ότι "πνιγόμαστε" και λοιπά ωραία και εύκολα.
Αλλά ν' αποχωρήσουμε ή να συζητήσουμε μαζί του/της, είναι από χλωμό έως γιαπωνέζικο.
Γιατί θέλει κουράγιο και μπορεί να είχε "άσχημες" για μας συνέπειες.
Μετά, από δικαιολογίες για να "μείνουμε" απατώντας, με τα κιλά και όλες "ευγενείς".

2) Είμαστε άπληστοι, δειλοί και βολεψάκηδες.
Αφού προτιμούμε να μείνουμε σε σχέσεις ή γάμους που δεν μας καλύπτουν.
Από φόβο μην χάσουμε το "σίγουρο".
Και παίζουμε με την τύχη μας, ελπίζοντας να μην μας γυρίσει ποτέ την πλάτη.

3) Για τον/την σύντροφο μας κατά βάθος δεν τρέφουμε ποιος ξέρει τι αισθήματα.
Επειδή δεν μας "τραβούσε" ποιος ξέρει πόσο εξ' αρχής.
Τουτέστιν, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι.

4) Όλα είναι αιώνια, για όσο καιρό διαρκούν.
Και γιατί πρέπει πάντα μονάχα ο/η άλλος/η να σκαρφίζεται τρόπους.
Για να κρατάει ζωντανή τη φλόγα.
Λες και μια σχέση ή ένας γάμος είναι μόνο καύλα, "μυστήριο", αποπλάνηση, έντονες συγκινήσεις και λοιπά παραμυθάκια.

5) Απλά γουστάρουμε να φοράμε στον/στην άλλο/η κέρατο.
Γιατί μας εξιτάρει.

Υ.Γ. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα γιατί.
Αλλά είμαι χωρίς καφέ και μου ξεφεύγουν.