Γονάτισμα: μια άλλη προσέγγιση.

Kαθόλου οξύμωρο δεν είναι. Ο έχων την Ισχύ αποφασίζει το ποιος θέλει να γονατίσει μπροστά του. Σε κάθε περίπτωση όμως η επίτευξη του ΄΄θέλω Του΄΄ εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα και το μέγεθος της δικής Του Ισχύος.

 

Κάτι που έχουν οι Ισχυροί (τουλάχιστον κατ' και δι' εμέ Ισχυροί ) είναι ότι ξέρουν πως what you see is not what you get but what you get is what you can make of what you see.
Αυτό το potential είναι το μέτρο νομίζω.
Οκ, μπορεί στην πορεία για πολλούς λόγους να μην βγει αλλά θεωρώ πως αυτό είναι το αρχικό μέτρο.

 

Ένδειξη και ταυτοχρόνως χαρακτηριστικό της Ισχύος, είναι ότι ούτε χρήζει, ούτε αναζητεί ετεροπροσδιορισμό διά της αναγνωρίσεως τρίτων, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι εάν έλθει ( η αναγνώριση), δεν είναι καλοδεχούμενη.
Το γεγονός αυτό, αποτέλεσε πλατφόρμα, επί της οποίας στηρίχθηκαν πλείστον όσοι "πληβείοι" ( χρησιμοποιώ τον όρο αξιολογικώς και όχι κοινωνικώς), η οποίοι αφού αγόρασαν από τα καλάθια τριτοκλασσάτων καταστημάτων πώλησης αποκριάτικων φορεσιές Κ., πλασάρουν τον εαυτό τους ως τέτοιο και αναμασούν την φράση "Είμαι Κ., δεν δικαιούσαι να με αμφισβητείς κλπ. κλπ".

Πριν απαντηθεί το ερώτημα της νηματοθέτιδος, θα πρέπει να προσδιορισθεί ο τρόπος που ο Κ. θα οδηγήσει το όποιο υ/σ να γονατίσει εμπρός Του.
Για Ε/εκείνους από Ε/μάς, οι οποίοι υποστηρίζουμε την θέση ότι το να έρθει το σ να κλίνει το γόνυ ενώπιον του Κ. γίνεται δια της επιβολής, με την ¨συναίνεση" να περνά σε δεύτερη μοίρα και την συναλλαγή να είναι αποκρουστική, το μέγεθος του σ., όπως αυτό περιγράφεται από την νηματοθέτιδα, αποτελεί τόσο ουσιαστικό παράγοντα επιλογής, όσο (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε) και μετρήδι της δικής Μας Ισχύος.

Επιπλέον, είτε ένας Κ. φέρεται ως αριστερός φραξιονιστής ή ως καπιταλιστής τραπεζίτης, κατά τον διαχωρισμό που έκανε ο Master Jp, η αξία των αποκτημάτων Του, υποκειμενική ή αντικειμενική, αποτελεί την "περιουσία"Του.

Τέλος, το γνωστό φορουμικό κάθαρμα, με καλύπτει απόλυτα με το:

 

Μου κάνει εντύπωση το ότι είναι τόσο δύσκολος ο προσδιορισμός. Συγχωρέστε το thread necromancy εδώ, το αναστένω από τον Ιανουάριο.

Για Μένα το αυτονόητο είναι πως, πρωτίστως, έχουμε να κάνουμε με θέμα πνευματικού εκτοπίσματος. Τι να το κάνεις το μπόι, τα μπράτσα και τα μούσια αν ο άλλος δε μπορεί να επιβάλλει τη θέση του με οργανικό τρόπο; Στην ασυμμετρία, όλα εξαρτόνται από τη φυσικότητα της ροής. Ίσως στην αρχή να υπάρχει μια μικρή παλινδρόμηση (έως το ξεκαθάρισμα των βασικών) όμως από εκεί και πέρα το υποτακτικό μέλος ΛΟΓΙΚΑ θα μείνει στη θέση του. Αυτή είναι, σαφώς, ο βίος στα γόνατα.

Συνθήκες όπου η διαδικασία "αξιολόγησης του τσαμπουκά" είναι συνεχής, τις θεωρώ νοσηρές. Αρχικά, δεν είναι δουλειά του υ να αξιολογεί - όχι μόνο το Κ μέλος, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Η αυτοαξιολόγηση είναι τεράστιο φάουλ, μιας και πολύ συχνά, ο αντικατοπτρισμός που βλέπουν τα χαμηλά status φέρει μια διάθεση αυτομαστιγώματος. Οπότε, δεδομένου του ότι το υ μέλος ΔΕΝ αξιολογεί το Κ, ή έχει πειστεί για το ποιόν του δεύτερου και κάθεται στα γονατάκια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ή την κοπανάει και πάει να παίξει την "πριγκίπισσα", "κωλοπαιδάκι" κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, φαιδρά ταμπελάκια. Α, να μη ξεχάσω να αναφέρω και το ενδεχόμενο απλά να υπάρχει άρνηση και να μείνει με το ανεκπλήρωτο εις τον αιώνα τον άπαντα. Enjoy the ride, λέω εδώ.

Αν το να συρρικνωθεί το υ μέλος δεν αποτελεί ζητούμενο, δεν υπάρχει ασυμμετρία. Όποιος το παρακλάει για να το φέρει εκεί, γράφεται με πολύ μικρό "κ".

 

Καλοδεχούμενη η άποψη σας και η κατάθεση της,και γιατί όχι η αναβίωση του νήματος, ωστόσο..
δεν βρίσκω που συνάδει με την ουσία της ανάρτησης μου, έχουσα σε δυο γραμμές ως εξής, (με αφορμή ένα απόσπασμα του @Arioch που επίσης παρέθεσα στην αρχή της. )

Ξεκαθαρίζοντας εξ αρχής επίσης πως

Δεν θέλησα να θίξω τα χαρακτηριστικά της Ισχύος, αλλά τα ζητούμενα ενός Κυρίαρχου ως προς το μέγεθος του υ/σ που επιλέγει να έχει στα πόδια Του.

 

Το δουλικό έχει τόση αξία όση η αξία της χρήσης του.
Σαφώς και υπάρχουν κριτήρια επιλογής για να ενδιαφερθεί κάποιος Κυρίαρχος να κατισχύσει, αλλά αυτά δεν μπορούν να αφορούν το "μέγεθος" ή την ¨αξία¨ της υπό κρίσην.
Το μέτρο της αντίληψης και η επάρκεια στην επικοινωνία και την συνεννόηση, καθώς και η απουσία ανασχετικών στοιχείων όπως πχ η εμμένουσα βανιλιά, τα ψυχοδράματα, η ανειλικρίνια κλπ, καλό είναι να αποτελούν τα κριτήρια.

Κατά τα λοιπά, η "αξία", το "μέγεθος" και τα λοιπά "σπουδαία και σημαντικά" του αποκτήματος, μόνο ως τροφή του ΕΓΩ τους λειτουργούν και παρέχονται από όσους επιθυμούν να το ταΐζουν...