Γυναικεία αντιζηλία

πριν τις πηδήσει ή αφότου?

 

Η ζήλια είναι που προκαλεί τις εκδηλώσεις, εγώ μίλησα για την εμφάνισή της.

 

δεν λέγεται ζήλια αυτό, αλλά δεν είναι ζήτημα λεξικογράφησης. κατάλαβα κάπως καλύτερα τι εννοείτε. όχι με σαφήνεια, αλλά καλύτερα.

 

είστε χυδαίος, για να μην πώ αντιπρόσωπος.

 

Δεν είναι όλα στην ζωή μας μόνο πήδημα 

 

άρα πριν.

 

Ανέκαθεν θεωρουσα την ζήλια πολύ κουραστικό συναίσθημα.
Καταναλώνεις χρόνο και φαιά ουσία για κάτι που δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

 

Κάνει σκρινάρισμα...

 

Ναι αναφερομουν στο υποτακτικό πρόσωπο κυρίως. Γιατί θεωρώ ότι αν ένα κυριαρχικό πρόσωπο εντοπίζει αισθήματα ζήλειας από πλευράς του, είναι μόνον θέμα απόφασης να τα ανακόψει/διαχειριστεί. Το πώς δεν έχω ιδέα   Ούτε και θέλω να έχω νομίζω, για να είμαι ειλικρινής  

Σε μια Κ/υ σχέση, για μένα ως υ, δεν είναι απλά (πλέον) το "θέλω αυτό που θέλει", είναι το δεν μπορώ να κάνω αλλιώς από το να το θέλω, μου φαίνεται και λογικά άτοπο να μην το θέλω αφού αναγνωρίζω αυτό που θέλει ο Άλλος και λέει σαν καλύτερο από αυτό που λέω/θέλω/νομίζω εγώ. Αν λογικά (αφήνω το συναίσθημα) αναγνωρίσω σαν καλύτερη τη δική μου γνώμη ή πεποίθηση, θεωρώ ότι έχει καταρρεύσει ο πυρήνας της σχέσης.

Ως προς την μεθοδολογία δεν ξέρω αν θα είχα να συνεισφέρω με κάτι γενικής εφαρμογής. Στη δική μου περίπτωση, το κλικ έγινε στην πρώτη Κ/υ σχέση που είχα. Λόγω πλαισίου, ήμαστε μόνο οι δύο. Επομένως, η λογική έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να βιώνω αίσθημα ζήλειας. Το αίσθημα ήταν εκεί όμως. Και αυτό με έκανε να σκεφτώ πολύ για να καταλάβω τι ήταν τελικά αυτό. Συνειδητοποίησα ότι ήταν ένας τεράστιος κρυφός φόβος για έλλειμμα χρόνου. Ήταν πολύ πιο μεγάλος από μένα και με τρόμαζε η σκέψη ότι στο τέλος της δικής του ζωής, εμένα θα μου έχει μείνει πολύ ακόμη. Έτσι κάθε στιγμή που δεν ήταν δική μας, ζήλευα.
Τον φόβο δεν κατάφερα να τον ξεπεράσω ποτέ, με έκανε να σπάσω τη σχέση. Όμως το αίσθημα που βίωνα μέχρι τότε ως ζήλεια, το κατέλυσα. Ο πλουσιοπάροχος χρόνος που μου προσέφερε εκείνος, όσο και άλλοι άνθρωποι μετά και βέβαια ο Κ μου κατευνασαν το φόβο ώστε να μπορώ να τον αντικρυσω και να τον διαχειριστώ. Αλλά η τελική απόφαση "αυτό δεν θα το ξανανιώσεις" ήταν δική μου.

 

Χμμμ βγάζετε τόσο γρήγορα συμπεράσματα αγαπήτε μου??

 

πουλιά, ευτυχώς, δεν πιάνω.

κουτσουλάνε.