Γυναικεία αντιζηλία

Ννννόοοοοοχι! Του αρέσει, σου λέω, αυτός ο ανταγωνισμός

Απλώς, προσπάθησα να πω οτι στη δική μου περί σαδισμού αντίληψη, ό,τι πονάει ή "πονάει" δεν είναι οπωσδήποτε σαδισμός.

 

@lexy

μαζί το είπαμε, πιάσε κόκκινο!  

 

Χαχα! Έπιασα  

 

Η πρόκληση και η καλλιέργεια αντιζηλίας, μου είναι απεχθής σαν πρακτική.
Απεχθής μου είναι και η σαδιστική πρακτική, του να βάζεις τσουκνίδες στις βλεννογόνους των γενετικών οργάνων, αλλά κάποιοι την βρίσκουν με αυτό.
Δεν την απορρίπτω την αντιζηλία όμως σε περίπτωση που χρησιμοποιηθεί για τον οπουδήποτε λόγο. Ούτε μπορώ εύκολα να την κατατάξω στις διεξόδους της ανασφάλειας του Κυριάρχου ή του σαδιστή.
Αν δεν είναι ανεκτή η πρόκληση αντιζηλίας για την υποτακτική πάντα μπορεί να αποχωρίσει. Τότε θα είναι μια απώλεια για τον κυριαρχικό. Μια απώλεια που θα υποστεί, γιατί δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση και εφάρμοσε λάθος πρακτική.

 

Είναι από κάτι τέτοια νήματα, που με πιάνει μια όρεξη να γράψω κάτι τις για τους παραγωγούς μηχανισμούς του λάικ...
Αλλά δεν.., για συγγνωστούς λόγους...
Μάλλον για τους ίδιους λόγους που γράφει η @lexy "Ννννόοοοοοχι!"...
Φτου μου..!

 

Επικυριαρχία θα έλεγα. Ο πομπός γνωρίζει πώς θα κινηθεί ο δέκτης και γνωρίζει ότι μπορεί να ο δέκτης να περάσει την οδύνη και να αντλήσει, ενδεχομένως από αυτήν.

Σαδισμός. Με τις πιο κάτω υποσημειώσεις:

Μερικές φορές έχει χρειαστεί να αναλογιστώ αν μια ενέργεια κάποιου που κάνει κάποιον άλλο να υποφέρει είναι σαδιστική. Αν η ενέργεια αυτή είναι εσκεμμένη και στοχεύει στην απόλαυση αυτού που δρα τότε βρίσκω πολύ πιθανό να είναι έκφραση σαδισμού. Γενικά, για μένα, το εσκεμμένο είναι μια βασική ένδειξη σαδισμού, σχεδόν το ίδιο και το να αποσκοπεί μια τέτοια ενέργεια στην απόλαυση του σαδίζοντος αλλά εκεί είναι ένα θέμα να οριστεί το πεδίο της απόλαυσης και αν αυτό περιλαμβάνει την "ακρότητα" της σαδιστικής πράξης ως έκφραση ελευθερίας επί του αποδεχόμενου αυτήν.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, υπήρχε αναφορά σε "ανεξέλεγκτη παρόρμηση", αυτό δεν μου φαίνεται σαδισμός.

 

Ο λόγος που το θέτω ως παράμετρο είναι ότι αν ο δέκτης δεν μπορεί να διαχειριστεί το πάθος της ζήλειας τότε ένα μέρος της ενέργειας από αυτό το πάθος πηγαίνει στράφι προς άλλες κατευθύνσεις και αυτό είναι απώλεια της απόλαυσης του σαδιστή.

Στον σαδιστή κατά Deleuze αναφέρομαι, στον φιλοσοφικό σαδιστή του αξιακού μηδενισμού αναφέρομαι, αλλά στον BDSM-ικό σαδιστή όχι και τόσο γιατί αυτός δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά λόγω της έμφασης που δίνεται στη συναίνεση. Το σκέφτηκα όταν το έγραφα ότι μπορεί να γινόταν θέμα, όταν λέω για δέκτη που μπορεί να διαχειριστεί την ζήλεια του δεν εννοώ κατ' ανάγκη που συναινεί στο να βρεθεί - αναπόδραστα - σε συνθήκες που του προκαλούν επώδυνα συναισθήματα ζήλειας. Όσον αφορά τον αυτοέλεγχο, η συνειδητή πρόθεση και η επιδίωξη της απόλαυσης είναι που δεν αφήνουν πολύ περιθώριο στην ανεξέλεγκτη παρόρμηση. Οι απόψεις μου για το τι εκλαμβάνεται ως σαδισμός ή μάλλον οι απόψεις του καθένα για το τι εκλαμβάνεται ως σαδισμός, ουδόλως επηρεάζουν την πραγματικότητα.

Αυτό είναι το θεωρητικό κομμάτι. Η πραγματική διαφορά μεταξύ σαδιστή και, ας τον πούμε συνοπτικά, καργιόλη είναι ότι ο πρώτος γνωρίζει έμπρακτα τι κάνει, ο δευτερος παρασύρεται από το θυμικό του αυτό όμως δεν επιφέρει απόλαυση αλλά το πολύ ανακούφιση.

 

Σκέφτομαι πως ένας Κυρίαρχος είναι πιθανόν να θρέψει την ήδη ανεγνωσμένη και υποβόσκουσα ζήλεια για δύο λόγους οι οποίοι μπορούν να υπάρξουν ο ένας ανεξάρτητα από τον άλλον. Θα επιλέξει να ρίξει λάδι στη φωτιά είτε ως κομμάτι της σαδιστικής του απόλαυσης είτε ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας η οποία εν προκειμένω έχει στόχο να καταδείξει στο υ μέλος τη θέση και τα (μη) δικαιώματα του.
Προκειμένου να λάβει χώρα μια τέτοια πρακτική θα πρέπει να συντρέχουν τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις με τη συγκεκριμένη σειρά.
Πρώτον να έχει αναγνώσει σωστά και καλά τον άνθρωπο που έχει στα χέρια του.
Δεύτερον να έχει την ικανότητα να βλέπει μερικές κινήσεις μπροστά στη σκακιέρα της σχέσης.
Τρίτον η ζυγαριά που έχει από τη μια μεριά την απόλαυση-εκπαίδευση και από την άλλη το κόστος διαχείρισης των όποιων συνεπειών, να γέρνει προς τη μεριά των πρώτων.
Σπάνια πληρούνται ταυτόχρονα οι τρεις προϋποθέσεις και αν δεν, αλίμονο του.