Δείγμα ανεπάρκειας & αδυναμίας ή μήπως όχι;

Κατ' εμέ, κάθε προσπάθεια για αυτοβελτίωση μόνο θετικά μπορεί να χαρακτηριστεί.

 

Ιωνα θα το εκτιμουσα.Το pm μου ειναι ανοιχτο

 

Oποιαδήποτε προσπάθεια καταβάλουμε,για να καλυτερεύσουμε εαυτούς,είναι αξιέπαινη. Το να ζητας βοήθεια με σκοπό την εξέλιξή σου,δεν δηλώνει αδυναμία αλλά ανωτερότητα!
Στο κάτω κάτω,ο σκοπός αγιάζει τα μέσα,δεν λένε;

Τι γίνεται όμως,όταν απευθύνεσαι σε κάποιον (ο οποίος έχει δηλώσει πρόθυμα την επιθυμία του να σε βοηθήσει) και αυτός -αφού σου έχει δώσει τις χρυσές συμβουλές του- στήνει πηγαδάκια αριστερά και δεξιά,γελώντας εις βάρος σου και λέγοντας πόσο άσχετος είσαι και πόσο ειδήμων είναι εκείνος;

Γιατί καλές και χρυσές οι θεωρίες,αλλά οι πράξεις δεν τις επιβεβαιώνουν πάντα!  
​

 

Απάντηση: Δείγμα ανεπάρκειας & αδυναμίας ή μήπως όχι;

Το καλύτερο μάθημα!!! 

Οχι φυσικά για να μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε....

αλλά για να μαθαίνουμε να κρίνουμε και να αξιολογούμε τους ανθρώπους 

όσο για τα πηγαδάκια:
Ποιος είναι αυτός που θα πάρει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δεν σεβάστηκε τα μυστικά κάποιου άλλου?
Μόνο κάποιος ίδιος μ αυτόν:nod:
Και πόσο νόημα έχει να μας ενδιαφέρει η γνώμη και η άποψη ανθρώπων τέτοιου επιπέδου ?

 

Απάντηση: Δείγμα ανεπάρκειας & αδυναμίας ή μήπως όχι;

Ας μην είμαστε και πολύ ρομαντικοί. Θα συμβεί. Όσο κι αν προσέξει κανείς, όσο σχολαστικά κι αν προσπαθήσει να κρίνει ποιόν εμπιστεύεται, σ' αυτό εδώ τουλάχιστον το χωριουδάκι που είναι η bdsm κοινότητα στην Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, το να διαδοθεί "το μυστικό του", δεν θα το αποφύγει... Έστω κι αν δεν διαδοθεί γαρνιρισμένο με ειρωνικά σχόλια, πάντως κρυφό γιά πάντα, το πιθανότερο είναι, πως δεν θα μείνει...

Τί κάνει κανείς μετά; Απλά χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, και φροντίζει την επόμενη φορά, να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος, με τον ίδιο άνθρωπο. Ελπίζοντας παράλληλα, ο επόμενος που θα χρειαστεί (γιατί όλο και θα χρειαστεί) να εμπιστευθεί, να μην του αποδειχθεί "μιά απ' τα ίδια"...

 

Προσωπικα θα τον αφηνα στην μιζερια του.Το να ζητησεις καποια συμβουλη και ο αλλος μεσω αυτου να προσπαθει να σε γελοιοποιησει,το μονο που καταφερνει ειναι να κανει τον εαυτο του γελοιο.Το ζητημα για εμενα τιθεται στο κατα ποσον αυτοι που τον ακουνε εχουν το θαρρος της γνωμης τους να του πουνε οτι ειναι γελοιος?

 

Πολύ ενδιαφέρον θέμα Iwnas, προσωπικά λαμβάνω advisoring από το Master Jp.

Tο να ζητά κανείς βοήθεια (εν γένει) είναι ενδεικτικό αφενός του αρνητικού πως χρειάζεται βοήθεια, αφετέρου του θετικού πως αναγνωρίζει ότι χρειάζεται βοήθεια και πως -πιθανότατα- είναι σε θέση να τη δεχτεί.

Μερικά προβλήματα επί αυτού:

Ι.
Σε τεχνικά ζητήματα η αναζήτηση συμβουλών ή οδηγιών ή ακόμη και η παρουσία ενός άλλου κ κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίας με αμιγώς επικουρικό χαρακτήρα είναι πιστεύω μακράν συνηθέστερο και ευκολότερο καθώς η άγνοια επί συγκεκριμένων τεχνικών δεν συνιστά πλήγμα στην αυτοεκτίμηση ενός κ. Είμαι βέβαιη πως οι περισσότεροι εξ όσων δηλώνουν Masters, δεν θεωρούν εαυτούς Masters στη χρήση ενός εργαλείου λ.χ. αλλά περισσότερο ικανούς για την ανάληψη της 'κηδεμονίας' ενός υποτακτικού.

Σε ζητήματα γενικότερης διαχείρισης φρονώ πως είναι δυσκολότερο να αντιληφθεί κανείς ότι χωλαίνει, και να επιδιώξει να βοηθηθεί. Γιατί είναι εύκολο να εξομολογηθεί ένας κ κατ ιδίαν ή και στα fora ότι δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες στο bondage με σχοινιά και ότι χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου, παρά ότι χάνει την ψυχραιμία του όταν πιέζεται, ότι ο υποτακτικός του τον χειρίζεται from the bottom, ότι είναι ανίκανος να διαχειριστεί μία κρίση drama queening και ότι χρειάζεται ο ίδιος καταρχήν βοήθεια.

ΙΙ.
Ένας άνθρωπος με έντονα κυριαρχικό χαρακτήρα και θεμελιώδη ευφυία θα φροντίσει να καλλιεργήσει εντός του όλες τις αναγκαίες αρετές που θα του επιτρέψουν να έχει πεδίο κυριαρχίας. Οι γενικότερες ικανότητες ενός Master, κατά τη δική μου αντίληψη βεβαίως, δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένου συνόλου γνώσεων που μεταλαμπαδεύονται στα πλαίσια μίας part-time εκπαίδευσης. Ούτε προκύπτουν μέσα από το θεσμικό πλαίσιο του BDSM.

Παραδείγματα:

α) Δεν είναι δυνατό να εκπαιδευτεί ένας κ να μην δίνει contrordres μέσα σε δύο-τρία ΄μαθήματα΄. Αν ένας κυρίαρχος προφορικά ζητά από τον υποτακτικό του να διατηρεί την ψυχραιμία του και να είναι ευγενικός, αλλά του δίνει με τη δική του συμπεριφορά ένα αντίθετο παράδειγμα, τότε αυτό είναι πρόβλημα, και δεν διορθώνεται, γιατί για να διορθωθεί θα πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά του κ, και αυτή ως απορρέουσα από προσλαμβάνουσες πολύ πίσω στο χρόνο δεν είναι εύκολο να αλλάξει.

β) Στην αναμέτρηση των ορίων κυριαρχίας κ και υ, γιατί πάντα υφίσταται μία τέτοια πάλη στην αρχή, η επιμονή είναι κάτι που δεν μπορεί να διδαχτεί στον κ, καταρχήν γιατί αυτή είναι -ή δεν είναι- ένα στοιχείο του χαρακτήρα του. Ως εκ τούτου η παραίτηση από μία πάλη με την απόσυρση μίας εντολής, είναι ένα επικοινωνιακό λάθος προς το υποτακτικό μέρος, που πιέζει τα όρια με την ελπίδα να του επιβληθούν. Οι υποτακτικοί άνθρωποι "παίζουν" με την ελπίδα να "χάσουν". Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα σας "αφήσουν" να "κερδίσετε". Κανένας νοήμων υποτακτικός δεν θα στερήσει από τον εαυτό του το ισχυρό άλλοθι ότι "έπαιξε" με όλες του τις δυνάμεις, καθώς από αυτή την αναμέτρηση περιμένει να εξάγει τα όποια κριτήρια αξιολόγησης του αν τεκμαίρεται ή δεν τεκμαίρεται ο άνθρωπος που έχει απέναντί του να βρίσκεται on top.

γ) Το bonus-malus system (έκανα γι αυτό λόγο σε άλλο νήμα), που για εμένα είναι ένα πολύ σημαντικό μοντέλο εκπαίδευσης/εργαλείο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί από ανθρώπους που δεν διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Γιατί κάνουν συνέχεια επικοινωνιακά λάθη: Προειδοποιούν περισσότερες από μία φορές γιατί θέλουν να είναι "ανθρώπινοι". Προσπαθούν να απευθυνθούν στο φιλότιμο ή και τον οίκτο των άλλων για να τους πείσουν να υπακούσουν, και ενώ βρίσκονται ήδη on top έχουν επιπροσθέτως την ανάγκη να είναι συμπαθείς. Όταν τιμωρούν και λαμβάνουν feedback ότι η τιμωρία είναι για τον έτερο δυσάρεστη -όπως πρέπει να είναι- την μικραίνουν ή τη διακόπουν επιβραβεύοντας τον έτερο για την ικανότητά του να τους πιέζει συναισθηματικά. Αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν ανάγκη να δείχνουν την αγάπη τους με τέτοιους τρόπους και που είναι πεπεισμένοι πως όταν είναι "καλοί" είναι περισσότερο αγαπητοί, δεν μπορούν -και δεν θέλουν- να δεχτούν βοήθεια για να αλλάξουν τους τρόπους τους για να μπορέσουν να βοηθηθούν μέσα από ένα τυποποιημένο μοντέλο εκπαίδευσης.

δ) Όχι όλοι όσοι δηλώνουν εν δυνάμει Masters βαθιά εντός τους πιστεύουν ότι τεκμαίρονται να είναι. Οι υποτακτικοί "μυρίζονται" την αμφιβολία των φερόμενων ως κυρίαρχων, όπως οι κυριαρχικοί "μυρίζονται" την υποτακτικότητα. Δεν μπορεί κανείς να διδάξει κανέναν να θέλει να έχει την εξουσία - και δεν υπάρχει λόγος άλλωστε, ούτε μπορεί να του αλλάξει μυρωδιά.

ΙΙΙ.
Ως από τα παραπάνω, εμφιλοχωρεί ένα τελευταίο πρόβλημα. Για τη δεινότητα ενός στη χρήση ενός μαστιγίου υπάρχουν metrics, και άρα είναι εύκολο να παραδεχτεί κανείς ότι κάποιος άλλος είναι ικανότερος από αυτόν. Οι γενικότερες ικανότητες ενός Master όμως είναι δυσκολότερο να καταστούν μετρήσιμες. Πώς θα πειστεί αντικειμενικά, και με ποια key indicators, ο τάδε κ, ότι ο δείνα κ είναι 'καλύτερος Master' από αυτόν;

 

Νομίζω κανείς εξ'αυτών,δεν θα είχε το θάρρος να του το πει κατάμουτρα!
Ειδικά αν πρόκειται για άτομα που για τους χ λόγους,θέλουν να διατηρούν τη σχέση τους σε φιλικό επίπεδο.

Σίγουρα όμως,αυτός που ακούει τον Α,να λέει παπαριές και δεν έχει το θάρρος να του πει κατάμουτρα πόσο γελοίος είναι,θα πάει παραδίπλα σε άλλο πηγαδάκι,και όχι μόνο θα το πει,αλλά θα το βρωντοφωνάξει κιόλας.

Αυτό ενίοτε λέγεται και διπλωματία ή στρατηγική.
​