Δεν είμαι αυτή που θες

Μα αυτή είναι υπεραπολαυστική και υπεροχότατη βία, ειδικά αν συνοδεύεται από σουντζουτιμωρίες, γκλεφιντιχιάσματα, ελληνικό καφέ, στριφτοσιγαρέττα και υψηλής περιεκτικότητας chocolatοκακάα, ξεύρεις ότι συναινώ blindfoldedly, καίτοι την διαχωρίζω από την λεκτική.

Σημ: Δεν μπαίνω κάτω από μπλούζες, πλερώνω τα χρέη μου αγόγγυστα, με μαζοχιστική χαζοπερηφάνεια.

 

πρόσφατα απαλλάχτηκα απ' το "εγώ" μου, δεν με απασχολούν οι άλλοι. δικό τους πρόβλημα. πού να προλάβω; εξάλλου!


  

 

Λιγουλάκι μάς τα μπερδεύεις θαρρώ.
Ουδεπόποτε είπα πως αναζητάς το ποιος είσαι, ''έτσι, γενικά'', νόμιζα ότι η Ηράκλειτος αποτελούσε σαφή διευκρίνηση για τον τρόπο.
Εννοείται ότι αλλάζουμε, το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο, ποτέ όμως, όταν ρέει. Αλλά και όταν λιμνάζει σε σημεία, πάλι δεν είναι το ίδιο, αναπτύσσονται άλλες μορφές ζωής που έχουν να κάνουν με την στασιμότητα.

Δεν κατανοώ πως μπορείς να ξέρεις ποιος θα θελες να είσαι, αν δεν ξέρεις ποιος είσαι εγγενώς, είναι ολίγον οξύμωρο το σχήμα. Μπορείς να ξέρεις ΤΙ θα ήθελες να είσαι, ποια χαρακτηριστικά θα ήθελες να έχεις, αλλά το σύνολό σου δεν μπορείς να το προ-αποφασίσεις, η πορεία θα στο δείξει, αρκεί να παρατηρείς και να είσαι συνειδητός και όχι για κοινωνικούς και ψυχολογικούς, όπως λες, λόγους, το κάνεις για ΣΕΝΑ.

Σημείο αντίφασης στο σκεπτικό σου, εντοπίζω στον αυθορμητισμό. Αν ισχύει, τότε σημαίνει ότι δεν έχεις προ-ορίσει τίποτα, ενεργείς όπως σου βγαίνει, αυθόρμητα, από μέσα σου, δεν ακολουθείς πλάνο, δεν έχεις στόχους να επιτύχεις, δεν ''μοντάρεις'' τίποτα, παρά μόνο συντονίζεσαι με τον εαυτό σου, μένοντας εστιασμένος στο κέντρο σου, όποιο κι αν είναι αυτό.

Νομίζω μόνο με την τελευταία προτασή σου συμφωνώ αρκετά, το άπλετο φως βοηθά στην κατανόηση, όπως και η έκθεση βοηθά την εξέλιξη. Το θέμα είναι αν μιλάμε για το πρίσμα των άλλων, ή για το προσωπικό μας πρίσμα, μέσα σε όλα αυτά. Εγώ μιλώ για το β' πάντως. Οι άλλοι είπαμε, είναι εργαλεία ουσιαστικά και όχι παράγοντες διαμόρφωσης. Το θέμα είναι να μπορεί να γίνεται αμφίπλευρη χρήση.
Κατ΄εμέ, πάντα!

 

Να τα ξεμπερδέψουμε λοιπόν.
Πρώτα απ όλα δεν το έγραψα σαν απάντηση στο ποστ σου.
Ήταν περισσότερο σαν συμπλήρωση.
Δεν είπα ότι το είπες εσύ το "έτσι γενικά" , εγώ το είπα αυτό  

Με λίγα λόγια θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι ακριβώς εννοούσα.

Δεν χρειάζεται να σκεφτείς και να αναλύσεις πολύ ένα θέλω σου ή μια ανάγκη σου πριν το κάνεις ή πριν την εκπληρώσεις.
Αν γνωρίζεις τις βασικές παρορμήσεις , γούστα και ανάγκες σου, κυνήγα τα και θα μάθεις στη διαδρομή τι και πως. Αρκεί να είσαι ειλικρινείς λίγο με τον εαυτό σου και να ξέρεις να τον ακούς.

Η λογική από μόνη της δεν φτάνει για να μας αποκαλύπτει πράγματα για τον εαυτό μας.
Στην πράξη κατανοούμε καλύτερα και εξελισσόμαστε ταυτόχρονα.

Δεν είπα ότι θα γίνεις ακριβώς αυτο που φανταστικές αλλά θα ξεκινήσεις ένα δρόμο... και προφανώς το κάνεις για σένα και μόνο για την δική σου αυτοπραγμάτωση.

Τώρα για το αυθόρμητο...

Νιώθεις μια ανάγκη π.χ να κάνεις κάτι με το σώμα σου.... Αυτό είναι αυθόρμητο δεν είναι προϊόν λογικής σκέψης. Σχεδιάζεις πως θα ικανοποιήσεις αυτή σου την ανάγκη και αποφασίζεις να το κάνεις με μια δράση , ας πούμε χορό. Όταν πας θα μάθεις κάποιες κινήσεις. Όταν θα χορέψεις όμως θα πρέπει να είσαι αυθόρμητος. Τότε εκφράζεσαι ... τότε είναι πηγαίο , τότε εκπληρώνεις την ανάγκη σου.

Έτσι σε κάθε τι , μπορείς να το σκεφτείς να το σχεδιάσεις , αλλά ο στόχος σου ειναι να είσαι παρόν όταν το κάνεις , να εκφραστείς , να βγαίνει απο μέσα σου να εκπληρώνεις την βαθύτερη επιθυμία σου γιατί το κάνεις. Να γνωρίζεις ότι αυτό που είσαι για να εκφραστεί πρέπει να φύγει η λογική , να γίνει πηγαίο , τότε απελευθερώνεσαι , μαθαίνεις τον εαυτό σου και εξελίσσεσαι.

Ελπίζω να έγινα τώρα έγινα πιο κατανοητός.

 

Θαρρώ πως η πρώτη και η τρίτη αληθεια είναι αυτες που ταιριαζουν πιο πολύ σε τούτο δω το νήμα,αλλά αξίζει να διαβάσετε και τις τρεις.

Οι τρεις αλήθειες Χόρχε Μπουκάι

Πρώτη αλήθεια
Αυτό που είναι, είναι
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια
Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

Τρίτη αλήθεια
Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

 

Αλήθειες ποτάμια , βουνά και αστέρια για να βρίσκεις τον δρόμο σου  

 

Δεν υπάρχει πραγματική πραγματικότητα, παρά μόνο αντιληπτή πραγματικότητα, όλα επαφίενται στην αντίληψη του καθενός και στην ''παίδευσή'' του. Κάποια στιγμή, αυτός ο κύκλος κλείνει και μετά την ''παίδευση'', έχουμε μία στάση ζωής, που καθορίζει το όποιο αποτέλεσμα.
Γι αυτό ανέφερα πριν την συνειδητότητα και την παρατήρηση.

Όταν γίνω παρατηρητής του εαυτού μου, μπορώ να αλλάξω.

Και μάλιστα ταχύτατα, ακόμη και ακαριαία, αν είμαι αρκετά εξασκημένος στην παρατήρηση.
Όταν είμαι απασχολημένος να αντιδρώ μόνο στα εξωτερικά ερεθίσματα χάνω το έρμα μου, κυνηγώ την ουρά μου που σχετίζεται με την εικόνα μου, αυτή που οι άλλοι έχουν για μένα και όχι αυτή που έχω εγώ για τον εαυτό μου και που μπορεί εν δυνάμει να είναι η μόνη α-ληθής.
Σκέψεις, λέξεις και πράξεις καθορίζουν το ποιοί είμαστε.
Κι αν οι λέξεις και οι πράξεις μας, καθορίζουν το ποιοι είμαστε σε σχέση με τους άλλους, οι σκέψεις μας καθορίζουν το ποιοί είμαστε σε σχέση με μάς.
Και αυτό το γνωρίζουμε μόνο εμείς, δεν κοινωνείται, δεν μοιράζεται, δεν επαληθεύεται από κανέναν, παρά μόνο από εμάς τους ίδιους.

Ποιος θα μου δώσει το καλό, αν εγώ μέσα μου δεν έχω γαλήνη με μένα, αν νιώθω κακός άνθρωπος;
Ποιος θα με κάνει χαρούμενο, αν στα τρίσβαθα της ύπαρξής μου δεν έχω χαρά γι αυτό που βλέπω ότι είμαι;
Πως θα ανακαλύψω την πραγματική μου φύση, τον πραγματικό μου εαυτό, αν ζω με το άγχος του να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι από μένα, αλλά δεν αφιερώνω χρόνο και ενέργεια στο να είμαι εγώ ικανοποιημένος από μένα;

H προσπάθεια επικύρωσης απλά επιβεβαιώνει την ανασφάλεια της ύπαρξης, τίποτα παραπάνω. Μπορεί να είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινή μας φύση, δεν λέω. Οι απαντήσεις είναι εντελώς προσωπικές, ακόμη κι αυτές του Χόρχε, που αγαπήθηκε από τους ανθρώπους γιατί είχε όλους αυτούς τους προβληματισμούς στο κεφάλι του και μίλησε με λόγια απλά. Καλά τα είπε, σε γενικές γραμμές, αν κάποιος με ρωτούσε, αυτό θα έλεγα.
Αλλά η γνώση είναι ανάμνηση. Ταυτιζόμαστε με απόψεις των άλλων, όταν αυτές μιλάνε μέσα μας, με αυτό που εν-υπάρχει. Και τότε γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας.
Αν αφήσουμε χώρο σε μας, να είμαστε αυτό που είμαστε και δεν συμπιεστούμε σε αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, τότε ενδεχομένως να μπορέσουμε να κάνουμε το ίδιο και με τους ανθρώπους στην ζωή μας. Απαιτεί ωριμότητα μία τέτοια επιλογή. Και φυσικά και έχει τίμημα. Θα μείνουν οι ομοϊδεάτες, αν υπάρχουν τέτοιοι, κόσμος θα πηγαίνει και θα έρχεται, δεν είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη αυτή, καλώς ή κακώς. Μαντήλια να' χουμε να κουνάμε, θα χρειαστούν πολλά θαρρώ.
Ωστόσο είμαι βέβαιη, ότι αν κάποιος φτάσει σε αυτό το σημείο, ούτε κι αυτό θα τον απασχολεί πια, θα έχει υπερβεί και αυτό το στάδιο, του αποχωρισμού, θα το βλέπει σαν εξασφάλιση ζωτικού χώρου για νέα πράγματα που έρχονται, πιο συμβατά στη νέα του πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν συνοδοιπόροι.
Φιλοξενούμαστε απλά προσωρινά, στην ίδια διάσταση, συνδεόμαστε, αλλά μόνο η αγάπη άνευ όρων -αν είμαστε σε θέση να την βιώσουμε και να την μοιραστούμε- είναι η άρρηκτη συνεκτική ουσία που μάς κρατά κοντά (ψυχικά τουλάχιστον), τον έναν στον άλλον, όλα τ΄άλλα χάνονται.

 

Με αφορμή το νήμα, ας κάνω μια παρένθεση, μια πρόταση μόνο, όχι τίποτε πολύ, να μου φύγει το σιχτίρι...

Όλα αυτά με τα οποία καταπιάνονται όλοι και όλες και δω κι εκεί κατα καιρούς και διάφορα βαρέα και ανθυγιεινά για το τι και πώς και τι είμαστε και πού πάμε και πώς έτσι και πώς αλλιώς, και να εδώ τόπιασα, αχ μού ξέφτγε, γλιστράει τ' άτιμο, τώρα τόχω, δείξε μου το δικό σου, σκατά -δεν είναι σαν το δικό μου, πού το πήρες εσύ, ααα, καλό μοιάζει να πάρω κι εγώ, κάτι σαν το γύρω-γύρω όλοι στην μέση ο Μανόλης, καλά βρε παιδί μου ως ένα βαθμό, αλλά από την στιγμή που δεν παίζονται αυτές "οι αθλοπαιδειές" σε κανονικό γήπεδο, αλλά στης παραμύθας το χωριό (πώς λέμε η χώρα του Μάρλμπορο, η Ντίσνεϋλαντ, το Σορβάιβο -που δεν χρειάζεται να κουνήσουμε καν τον κώλο μας για να πάμε να καυλαντίσουμε- έρχεται αυτό σε μας), οι ανάγκες μας που δεν είναι ανάγκες μας κι όταν μας προκύπτουν γαμούμε εαυτόν και αλλήλους για να τις πραγματοποιήσουμε και τέτοια, και μετά βγαίνουν κάτι κουραμπιέδες μεγαλομαλάκες την σήμερον ημέρα να πούνε την παρόλα την τσίλικια την κορδωμένη για να σε φτιάκουν άνθρωπα σωστόν, που οι παλιοί σοφοί την ξεστόμιζαν με αφορμή το αγνάντι της νύχτας ή του ηλιοβασιλέματος ή κόβοντας ένα φρούτο από το δέντρο, πολύ δεν πάνε για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους στου γλυτωμού το χάζι..?

 

Εγώ πάλι διαβάζοντας σε, θυμήθηκα αυτό:

 

Και πολύ χαίρομαι που το θυμηθηκες. Εχω μαλωσει για αυτο τ τραγουδι, πιο συγκεκρενα τα εζω τσουγκρισει τοσο που χωρισανε οι δρομοι μας (αν ηταν και ππτε σμιγμενοι δηλαδης)!
Διοτι :δεν ειμαι αυτη που αγκαλια θα πατε στο φεγγαρι και οπως παρεθεσε κ πιο πανω η @dina απο τον αγαπημενο Μπουκαι στη Πρωτη Αληθεια, δεν θα ειμαι ποτε.
Οχι γιατι δεν μου αρεσει το φεγγαρι ή γιατι δεν μου αρεσεις 'εσυ' αλλα γιατι ειμαι απλα... Εγω και το δικο μου το κουφαρι ηρθε να ικανοποιει εμενα την ιδια! Οποτε καθενας μας, ας παει μοναχος εκει που ονειρευτηκε.

 

(Παρενθέσεις)

Βαδίζω σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό

Χωρίς ταμπέλες ή άλλα οδικά σχήματα

Δεν ξέρω που σκατά πηγαίνω,

Δεν με νοιάζει.

Από όσο θυμάμαι…

Ποτέ δεν με ένοιαζε.

Με νοιάζαν πάντα,

Τόσα πολλά

Τόσα λίγα

Τόσα περίπλοκα και απλά.

Με ευλαβική επιμονή

Συνεχίζω να προχωράω

Σε αυτόν τον δρόμο

Και στον άλλο που θα ερθει αυριο

Σε ‘κεινον που δεν θα ‘ρθει ποτέ

Μήτε βαλίτσα μήτε δισάκι,

Θυμάμαι να πήρα μαζι μου

Από κάποια αφετηρία

Κάπου στο κάποτε.

Παρόλα αυτά, υπάρχει συνεχώς

Ένα βάρος στους ώμους μου

Που αυξωμειώνεται συνεχώς

σα τη τιμή των αγαπημένων τσιγάρων μου.

Είμαι σίγουρη πως δεν κουβαλώ

Παρά μονάχα το κουφάρι μου

Αλλά έρχονται μέρες που

Το να κάνω ένα βήμα μπροστά φαντάζει αδυνατο.

‘’Δεν θα λυγίσω’’

Το προσωπικό μου μάντρα και στο κέντρο του κυκλου είσαι εσυ

εγώ , ενα τσακ αριστερά.

Πάντα αριστερά!

‘’Δεν θα λυγίσω’’

Η προσευχή μου σε ένα μάτσο

Σαδιστικους Θεους

Δίχως μάτια κι αυτιά.

‘’Δεν θα λυγίσω.’’

Λέω τις δυσκολες μέρες.

‘’Δεν θα λυγίσω.’’

Έω τις ευκολες μέρες.

Δεν έχω ιδέα που σκατά πάω, ιδέα,

Για το πότε ξεκίνησα

Για το πως, το γιατί

Ή το από που.

Ομως πάω

Και κουφάλες

(δεν) λυγισα

.irene.

 

Εγώ δεν είμαι αυτή που θες;;; Ίσως να είμαι αυτό που θες.. Αυτό που έχεις στο βάθος του μυαλού σου που με κάνεις δική σου μόνο στα τρελλα όνειρα σου... Ίσως είμαι αυτή που θα σου υποταξει.... το μυαλό σου.. Ίσως είμαι αυτή που θα σε απογειώσει... Αλλά τελικά ξέρω ότι είμαι αυτη που ΦΟΒΑΣΑΙ......\(-ㅂ-)/ ♥ ♥ ♥