Δεν είμαι αυτή που θες

σε ευχαριστώ πολύ  

 

Δεν είμαι αυτή που θες.
Δεν είμαι τόσο καλή όσο θέλεις να με βλέπεις, ούτε τόσο κακή, παρομοίως.
Δεν έχω την υποχρέωση να συντηρήσω καμιά εικόνα για ν΄αρέσει σε σένα ή σ΄οποιονδήποτε άλλον.
Η υποχρέωσή μου η μόνη είναι ν΄αρέσω σε μένα.
Ούτε σε σένα που με σάδισες γιατί εγώ το ήθελα.
Ούτε σε σένα που έλιωσα εκείνο το βράδυ το επίμονο, με όλους τους πόνους και την καύλα τους.
Δεν σε κορόιδεψα.
Δεν θέλω όμως ούτε τον εαυτό μου να κοροϊδεύω.
Γιατί είμαι τα πάντα και τίποτα απ΄όλα αυτά.
Τον πυρήνα μου δεν τον προσδιορίζουν.
Τα στρογγύλεψα παλιά τα λόγια μου, δε λέω.
Μα υπάρχουν κι αλήθειες που βγαίνουν αργά, σαν πέτρα απ΄τα νεφρά μας, στην επιφάνεια.
Αν δεν ήθελες να τις ακούσεις, επιλογή σου.
Σκοπός δεν ήταν να πληγωθείς.
Σκοπός ήταν να πάψω να πληγώνομαι εγώ.
Για να μην πληγώνονται οι άλλοι.
Ύπουλο δίλημμα.
Ή εγώ, ή οι άλλοι.
Λες και πάντα κάποιος πρέπει να πληγώνεται.
Γιατί?
Γιατί δεν θα πούμε αυτό που οι άλλοι θέλουν ν΄ακούσουν.
Για να τα βρούμε με το μέσα μας.
Έστω.
Αξίζει.
Κι ας μην αρέσει σε κανέναν αυτό.
Δίκαιο τίμημα.
Αν είναι να βρω εμένα, χαλάλι...

 

Και μπράβο σου.

Δεν κάνουν όλοι για όλους αλλά δόξα να 'χει ο Γιαραμπής το πέλαγος έχει ψάρια για όλους.

 

Και αφου το καταλαβα; τι;
Να φταίω εγώ; να φταις εσυ; ή να φταίμε κι οι δυο που δεν ταιριαξαμε;
Το να μου μιλας συνέχεια για το τί θες μου δείχνει πως εγώ ΣΊΓΟΥΡΑ δεν είμαι αυτό που θες..
Κι όμως με το ξεροκεφαλο μου άνοιξα μεγάλη πληγή μέσα μου αφήνοντάς σε να μπεις στο μυαλό μου.
Και καλά η καρδιά, εχω μαθει απο μικρη να την έχω στην τσέπη και να τη δίνω σχεδόν παντού, ευκολοπιστο θύμα βλέπεις και με κερδίζουν οι άνθρωποι μιας και τους περνώ για ομοίους μου...
Αλλα το μυαλο; αυτο ειναι μια αλλη υποθεση... ειδικα για μενα.
Κυρίευσες το μυαλό μου με την πρωτη κουβεντα μας κι αυτό να ξέρεις είναι ο πιο ισχυρός τρόπος να σε αγαπήσει κάποιος!
Κι έτσι δεν υπολόγισα τπτ.
Το γεματο κουτάκια μυαλό μου λειτουργούσε μόνον στους δικούς σου ρυθμούς.
Εσύ έπαιζες μουσική κι εγώ χόρευα κάθε μέρα στις εντολές σου...
Και ήρθε η μέρα που η μουσική σταμάτησε.
Ήταν αναμενόμενο .
Όταν αγαπάς όμως δεν περιμένεις ποτέ το τέλος.
Μόνο το σκέφτεσαι φευγαλέα και γρήγορα γρήγορα διώχνεις τη σκέψη σαν ένα κακο όνειρο που δεν θες να θυμάσαι.
Κι όμως το τέλος ήρθε.
Κι ο εφιάλτης έγινε καθημερινότητα.
Κι η μουσική σου δεν ηχεί πια στα αφτιά μου παρά μόνο σαν ανάμνηση..
Και τώρα κάθε μέρα δεν χορεύω στις εντολές σου... παρά μόνο παλεύω να παψει η μουσικη...
Η μουσική σου
Μα πώς να σε βγάλω από εκεί που μπήκες και φώλιασες;

 

Δυνατό κείμενο...

 

Έχεις απόλυτο δίκιο.

 

φαίνεται οτι κι οι άλλοι δεν είναι όπως τους θές.

αν θέλεις να δουλέψεις στη νοβαρτις... υπάρχει και η νοβαρτις, μπαίνει κι αυτή στο παιγνίδι.

 

Διάβαζα το νήμα από την αρχή και σκέφτηκα να κάνω ακριβώς ένα σχόλιο (διαφορετικής υφής) για τη Novartis, αλλά ετέθησαν σε λειτουργία οι μηχανισμοί της αυτό-λογοκρισίας. Σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρον το timing και κυρίως η σύγκλιση στην ίδια λέξη...

 

η αναφορά μου στη νοβαρτις δεν σχετίζεται άμεσα με την ίδια τη νοβάρτις ή τον ρόλο της και τις μεθόδους της.
στην συγκεκριμένη συζήτηση η νοβαρτις εισήχθει απ τον @underherfeet ως τυχαίο παράδειγμα για να καταδείξει, μάλλον, οτι πράγματα που νομίζουμε πως θέλουμε είναι ανακατεμένα με πράγματα που νομίζουμε οτι δεν θέλουμε.
σε αυτήν την αποσπασματικότητα απάντησα, που σχετίζεται με το νήμα. «θέλω να δουλέψω στη νοβαρτις, αλλά ερήμην της νοβαρτις». επιδέχεται μεγάλη διεύρυνση και διερεύνηση η σκέψη, και είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη.

 

σας βλεπω να τρεχετε και να μην φτανετε...

 

Ευχαριστώ

 

Βοηθάνε τα τριβόλια στη διαδρομή για να ξεδιαλυθούνε σιγά σιγά αυτά. Αξιοθαύμαστοι εκείνοι, βεβαίως, που δε χρειάζονται αγκάθια στο διάβα τους ή αγγούρια για να ξεκαθαρίσουν τι θέλουν και τι δεν.

  
Κατά το "τη ρώτησες τη Novartis"?