Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Δεν είμαι αυτή που θες

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Εμπειρίες' που ξεκίνησε από το μέλος SubIrene, στις 10 Απριλίου 2017.

  1. cadpmpc

    cadpmpc Contributor

    Με αφορμή την Νοβάρτις και όλους τους συνειρμούς που δημιουργεί, με όλα όσα την ακολουθούν στη γκλάβα αυτών που αναζητούν μια "καλή" δουλειά - μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι ή αλλιώς χιπστεράκι ήμανε - μαλακίες νόμιζα - φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω - έχω και πτυχίο/α...

    Κάθε "μαγαζί" (εταιρεία/οργανισμός/οργάνωση, οτιδήποτε) που διακρίνεται στο πεδίο που δραστηριοποιείται, γίνεται αντιληπτό ως κάτι τις πολύ-πολύ σπουδαίο.
    Αυτό το " το σπουδαίο" καλλιεργείται επικοινωνιακά και παραέξω και "μέσα", στους εργαζόμενους...
    Οι εργαζόμενοι καλύπτουν κυρίως με αυτόν τον τρόπο μια από τις βασικές παραμέτρους του "ανήκειν"...
    Το καταλαβαίνει κάποιος αυτό μόλις ακούσει κάποιο Μήτσο ή Κατινάκι να λέει στην παρέα, ευκαιρίας δοθείσης, κάτι σε:
    "εμείς/στη δική μου (βάλτε ότι θέλετε μετά)... τράπεζα, φαρμακευτική, κατασκευαστική, περίπτερο, ναυπηγείο, φούρνο, ταβέρνα, ΜΜΕ, σκυλάδικο, σχολείο, χουατέβα, έτσι το κάνουμε κι έτσι λειτουργούμε κλπ κλπ"...
    Ακολουθεί ένα φούσκωμα, μια περηφάνεια, ένας αέρας, πε παιδί μου, που συνηθέστατα προκαλεί σχόλια τύπου "ναι, αλλά εμείς (μια από τα ίδια)", ζήλειες τύπου "κι εμείς 10 ώρες δουλεύουμε" και διάφορα άλλα πιο προχώ και πιο πορνό, που με τη σειρά τους αντιμετωπίζονται με κάτι σε "μη μας ζαλίζετε, έ'χμι και δουλειές" κιέτς...
    Θέτε να το πείτε αλλαζονία, θέτε ψώνιο, θέτε βλακεία, δεν κάνει κάποια διαφορά, ένα πράμα σημαίνει: Τον ετεροπροσδιορισμό μας δια μέσου κάτι τις που δεν είναι δικό μας (όχι ιδιοκτησιακά, αλλά στην αντίληψή μας), που μάς κάνει δικό του (γαμάτε με κι ας κλαίω), διγιότι μας "αξίζει" (και σ' άλλα άτομα ίσως, αλλά αυτά εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και εκρίθησαν ελλιπή, ενώ εμείς, τςςς τώρα...

    Σε αυτό το πλαίσιο κανείς/καμιά κανένα δεν είναι αυτό που θέλει ή θέλεις, εκτός αν υπάρχει κάποια παραφιλία με εκπεφρασμένη λατρεία στους γενίτσαρους/μουτζαχεντίν, οπότε και το κάθε άτομο βρίσκει το δικό του ομόλογο, ζούνε καλά κι εμείς καλύτερα και πάπαλα...
    Ακόμα κι αν ισχύει η ατάκα από το παλιό ανέκδοτο "μα ένα μπουρδελάκι είχα κύργιε πρόεδρα, τι να σού κάνει ένα μπουρδελάκι μπροστά στους απέραντους μπουρδελώνες της Σοβιετικής Ένωσης", όπου Σοβιετική Ένωση βάλτε όποια "συλλογική ανευθυνότητα" θέτε...

    Παράπλευρο δίδαγμα:
    Σε κάθε περίπτωση ο πληθυντικός πάντα κρύβει ένα πρόβλημα... Να αποφεύγεται..!